Drugi dzień kończącego sezon pobytu w Staroleśnej przeznaczamy na wspinanie na południowej ścianie Małego Lodowego Szczytu (słow. Siroka veza) . Podobnie jak na Strzeleckiej Turni, również tutaj wypatrzoną mam drogę prowadzącą pięknymi zacięciami – Maskov kut. Jednodniowy plan (wymyślony z Jackiem) zakładał przejście łańcuchowe drogi Kut v Platni na Strzeleckiej i Maskova na Małym Lodowym. Ale skoro pojawiamy się w okolicy na dwa dni, można skupić się na każdej ścianie osobno. I tak powstaje pomysł by na rozgrzewkę przed Maskovem przejść pięknego klasyka, którego jeszcze nie robiliśmy – drogę Motyki.

W Tatrach cały czas letnie warunki, jedziemy więc na dwa dni do Doliny Staroleśnej by po raz kolejny zakończyć sezon :) Pierwszego dnia skupiamy się na Strzeleckiej Turni, gdzie jakiś czas temu wypatrzyłem ciąg pięknych zacięć w ścianie –  Kut v Platni, drogę trochę tajemniczą, bowiem jej trudności na kluczowym wyciągu nie są jasno sprecyzowane. A że Słońce grzeje od południa aż do zmroku, plan zakłada zrobienie jeszcze jednej drogi przed udaniem się na nocleg do Zbójnickiej Chaty. 

Długi weekend w ulubionych polskich skałach :) Udało się wbić w kilkanaście ładnych dróg i posiedzieć z fajną ekipą na 9-upie. Z czterech dni jeden padało, mogliśmy więc posiedzieć dłużej w poprzedzającą noc ;) Ponieważ dwa dni wspinaliśmy się w trójkę, a do tego dzień już krótki, postawiliśmy więc na przejścia os-owe, w związku z czym nie było okazji by coś przypatentować. Ale i tak było świetnie, jak zawsze w Sokołach :) Info na temat ciekawszych dróg dalej.

Zachodnia Łomnicy jest jedną z najładniejszych a zarazem najwyżej położonych ścian w Tatrach. Za każdym razem idąc do lub z Chaty Teryho spoglądałem na nią z podziwem i zastanawiałem się kiedy wreszcie będę miał okazję ją załoić ;) Wcześniej myślałem raczej o łatwiejszej drodze, Hokejka (wyceniana najczęściej na VII-) była bowiem poza moim zasięgiem, z czasem trafiła ona jednak na czołówkę mojej listy ;) Pogoda jak wiadomo była jednak w tym sezonie kapryśna i gdy wydawało się, że trzeba będzie poczekać do przyszłego roku, październik uraczył nas świetnymi warunkami. Chętni na wyjazd znajomi za długo nie zastanawiali się nad moją propozycją, więc wyjątkowo liczną ekipą (4 osoby) wyruszyliśmy z zamiarem przejścia jednego z największych tatrzańskich klasyków.

Kilka dni przed weekendem w Tatrach spadł śnieg ale na południową wystawę w słoneczny, jesienny dzień można liczyć :) Dlatego też mimo pewnych wątpliwości co do stanu ściany Zamarłej postanawiamy wybrać się na jednodniową akcję z zamiarem przejścia Prawego Kantu Heinricha (VII-). W Dolinie Pięciu Stawów widoki jesienne mieszają się z zimowymi i dopiero po dotarciu do Dolinki Pustej upewniamy się, że ściana jest sucha więc można działać! Ponieważ jednak Słońce jest jeszcze nisko, a wiatr daje się trochę we znaki, postanawiamy nie zaczynać od trudnej (dla nas) drogi, tylko rozgrzać się na Klasycznej – nie robiłem jej jeszcze więc jest dobra okazja.

Wybrane zdjęcia o tematyce wspinaczkowej, które nie zostały umieszczone w osobnych wpisach w roku 2018.

Grań Wideł, czyli odcinek od Kieżmarskiego Szczytu po Łomnicę, uważany jest przez wielu za najładniejszą graniówkę w Tatrach. W tym sezonie postanowiłem w końcu nadrobić zaległości i przy okazji zrobić coś na południowej ścianie Kieżmarskiego. Na szczyt gdzie zaczyna się grań nie wypada bowiem iść turystycznie, skoro po drodze taka piękna ściana :) Pierwsze podejście podejmuję 2 tygodnie wcześniej wraz z Szymonem i znajomymi z Krakowa. Jednak mój plan okazał się zbyt ambitny i po przejściu Prawego Puskasa oraz Zacięcia Fiali zostało za mało czasu by na spokojnie grań przejść.  Nie zachęcały też gęste chmury, bo po co tam iść jak widoków nie ma :) Temat powrócił dość niespodziewanie w środku tygodnia, gdy napisał do mnie Łukasz.

W niedzielny poranek zbieramy się z campu i podjeżdżamy do wylotu doliny Grosses Hollental, gdzie wchodzimy w ścieżkę prowadzącą pod ścianę Blechmauera.  Po 20 minutach podejścia znajdujemy się pod naszym celem, jednym z największych klasyków całego regionu - drogą Blechmauernverschneidung (6, war. 6+). Dół ściany Blechmauera nie wygląda zachęcająco, płyty pozarastane są trawami. Jednak od 50 metra ściana robi się piękna i groźna - pionowe i przewieszone płyty poprzecinane są systemami przewieszeń, rys i zacięć. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że łatwiej niż za 8 ściany przejść nie sposób. A jednak, w najsłabszym punkcie ściany, omijając okapy, powstała droga, którą chcemy się wspinać.

Niestety chętnego na południową ścianę Dachsteinu na weekend nie znalazłem, przypomniałem sobie o nieodległym Hollental :) Trzy lata temu robiłem tam obóz KW więc nadeszła pora by tam wrócić, szczególnie dla jednej pięknej drogi, Blechmauerverschneidung. Na wyjazd umówiłem się z przedstawicielem starej gwardii z naszego klubu, Mariuszem, który w Piekielnej Dolinie zaczął się wspinać 20 lat temu :) ale wspomnianego klasyka nie robił. W sobotę postanawiamy jednak zacząć od dłuższej drogi i zaraz po przyjeździe na miejsce kierujemy się pod Grossofen, na 14-wyciągowego Joe Sticklera (7-/7). Przez chwilę zastanawialiśmy się jeszcze nad biegnącą obok Himmelsleiter, którą kolega robił i sobie chwalił. I okaże się, że niestety Joe Stickler urodą jej nie dorównuje...

Oryginalny plan zakładał 2-dniową piękną akcję: przejście ściany Kieżmarskiego, Grani Wideł, nocleg na przełęczy i następnego dnia wspinanie na zachodniej Łomnicy. Jak jednak wiadomo, w tym sezonie pogoda rozdaje karty, więc pozostała przymiarka do pierwszej części planu.  Ekipa zbiera się wyjątkowo liczna, jedziemy w 4, a byłaby i piątka gdyby kolegi nie dopadła w nocy niedyspozycja. Postanawiamy użyć kolejki by dostać się do Łomnickiego Stawu, okazja wyspania się oraz skrócenia sobie podejścia pojawia się w Tatrach bardzo rzadko, trzeba więc ją wykorzystać :) Od Plesa zaliczamy pół godzinny spacerek pod południową ścianę Kieżmarskiego i nastawiamy się na przejście Prawego Puskasa oraz Zacięcia Fiali, a czy wystarczy czasu na Grań, okaże się później.

Powrót w Tatry po wakacjach w Alpach (Val di Mello) i Finale Ligure. W końcu udaje się umówić z Madnessem, którego w ostatnich miesiącach z akcji górskich wyłączył wątek miłosny ;) Jak to w tym sezonie, wszystkie ściany zalane deszczem, na szczęście prognoza im bliżej weekendu - tym lepsza. Znowu jednak trzeba zrezygnować z północnych wystaw i działać od południa. Namawiam Madnessa na ścianę, którą mam na oku już od dłuższego czasu - Wielką Granacką Basztę. Kilkukrotnie przechodząc szlakiem od DŚ w kierunku Polskiego Grzebienia przyciągała ona wzrok swoją wielkością i mrokiem :) Dróg na ścianie jest kilka, są jednak rzadko chodzone. Najciekawsze wydają się Direttisima i Cesta Horskych Vodcov, dlatego też postanowiliśmy zrobić jedną z nich.

Kilka fotek ze wspinania w Finale Ligure, rejon Monte Cucco, sektor Anfiteatro. Przy okazji restu z żoną po obozie w Alpach, udało się umówić z będącym w okolicy Romkiem na wspin. Trzeba będzie tu wrócić ale nie w sierpniu bo temperatura zdecydowanie demotywuje ;) Mimo to udało się zrobić kilka ładnych dróg.

Kilka fotek ze wspinania na skale Sasso Remenno oraz na baldach w Val di Mello, podczas obozu KW BB.

Po długiej akcji górskiej w czwartek, piątek poświęcamy na regenerację oraz kilka boulderowych klasyków. W sobotę czeka nas bowiem droga, z której musieliśmy się z Elą i Szymonem wycofać w poniedziałek, a bez zrobienia której cały pobyt w Mello nie byłby do końca satysfakcjonujący. Od początku bowiem Luna Nascente (6b/VII, R2, 360 m, 9 wyc.) była dla mnie zaraz po drodze Cassina głównym celem obozu. Żeby nie być subiektywnym, zacytuję opis z Planetmountain: "Luna Nascente can rightly be considered a true pearl of the Alps, an absolutely fantastic route in Val di Mello.  A beautiful perfect series of cracks and flakes on fantastic rock which has few equals in the rest of Europe. Many agree that this is one of the most beautiful climbs in the curriculum of any climber."

Tak jak wspominałem w prologu - w środę byliśmy już spakowani na Piz Badile i jechałem odebrać Jacka z lotniska, gdy okazało się, że obecnie dojście pod górę od strony szwajcarskiej jest zakazane. Lokalni przewodnicy zdecydowanie odradzili nam łamanie tego zakazu, co finalnie przekonało nas do rezygnacji ze słynnej drogi Cassina. Na szybko zaproponowałem więc chłopakom (ze mną wspinać miał się Szymon, z Jackiem - Rysiek) plan zastępczy.  Z kilku opcji które miałem przygotowane, wybraliśmy tą najdłuższą, 21-wyciągową drogę Gervasuttiego na mierzący 3121 metrów Punta Allievi. Z lotniska więc, zamiast do Szwajcarii, wracam z Jackiem na camp, przepakowujemy się i wieczorem już w czwórkę ruszamy na nocleg wgłąb doliny Val di Zocca.

Po poniedziałkowym wycofie z Luny w deszczu, we wtorek pojawia się szansa na podziałanie ponownie do popołudnia. Szymon postanawia odpocząć, ale Ela jest na miejscu ostatni dzień, więc to z nią będę się tego dnia wspinał. Decydujemy się na jedną z najbardziej popularnych dróg w dolinie, opisaną w przewodniku jako "fascynująca", - Risveglio di Kundalini (6a+, R2, 400m, 10 wyciągów). Znajduje się ona na ścianie Dimore degli Dei, a więc w miarę nisko. Dodatkowo najciekawsze i najtrudniejsze są pierwsze wyciągi, a więc są szanse na ich przejście zanim się rozpada. Zanim zaczniemy się wspinać czekamy jeszcze godzinę aż rozejdą się ciemne chmury i skała trochę podeschnie.  I ruszamy. To znaczy ja ruszam pierwszy bo Ela dziś bez psychy, chyba przez wieczorną imprezę ;)

W niedzielę nie wstajemy zbyt wcześnie - ciężko się zebrać po nieprzespanej wcześniej nocy przeznaczonej na dojazd. Na wspin chętni są Ela i Szymon, działamy więc w trójkę. Niestety prognozy straszą deszczem ok. 13-14, nie mamy więc wiele czasu i za dużego wyboru jeśli chodzi o polecane drogi wielowyciągowe. Decydujemy sę na płytowy klasyk - drogę o dźwięcznej nazwie Il Lamone e le sue Placche (6b, RS2+, 260 m, 7 wyciągów) na położonej tuż nad ścieżką w Val di Mello skale Sperone Mark.

Pomysł na obóz KW BB w Val di Mello (a właściwie Val Masino) podsunął mi w zeszłym roku Janek Kuczera, który wraz z ekipą PZA przeniósł się tam z Dolomitów tuż przed naszym przyjazdem :) Miejsce to pod względdem różnorodności jest niepowtarzalne - znajdziemy tu światowej jakości baldy (zawody Melloblocco), obite oraz tradowe drogi jedno i wielowyciągowe startujące wprost z doliny Val di Mello (noszącej przydomek "Europejskie Yosemite"),  jak i mnóstwo dróg górskich na ścianach takich jak np. Piz Badile, Piz Cengalo, Cima di Castello, Punta di Zocca czy Punta Allevi. Czyli dla każdego coś do wyboru, gorzej jak lubimy wspinać się po wszystkim bo wtedy musimy wybierać pomiędzy wieloma klasykami z każdej dyscypliny :)

Przejście tej słynnej drogi było moim marzeniem odkąd zacząłem się wspinać. Gdy stanąłem pod Galerią cztery lata temu by przejść najłatwiejszą drogę na ścianie (Klasyczną), z podziwem spoglądałem na prawo, zastanawiając się czy kiedyś będę miał umiejętności i odwagę by się na Orłowskiego udać. Prawie każdy kto miał już to za sobą, opowiadał o drodze z respektem i potwierdzał, że jest to jedna z najpoważniejszych wspinaczek o szóstkowych trudnościach w Tatrach. Oddalenie ściany od cywilizacji, jej wystawa, wielkość, ograniczone możliwości wycofu, obecna kruszyzna, zagrożenie w przypadku opadów, zawiłe zejście, prawdopodobieństwo zgubienia drogi i samo nagromadzenie trudności na Orłowskim  - brzmi jak egzamin z taternictwa! Gdy tylko pojawiła się okazja – postanowiłem działać :)

Z Krzyśkiem byliśmy umówieni na dziś na konkretny cel – długo przekładaną Grań Żabiego Konia, coś w sam raz na dojście do siebie po sobotniej imprezie :) Oczywiście w prognozach ponownie deszcz, większość klubowiczów wybiera więc pobliską Galerię Osterwy. Przez chwilę również się nad tym zastanawiamy, ale przesiedziałem tam wczoraj cały dzień, a Krzysiek chciał iść w góry – postanawiamy więc trzymać się planu. Po męczącym dziś podejściu docieramy nad Żabie Stawy i stwierdzamy, że Koń nie ma najmniejszego sensu – cała grań utonęła bowiem w ciężkich chmurach. W zamian proponuję Wołową i któryś z łatwych klasyków – Stanisławskiego lub Staflovkę (Krzysiek nie był na żadnej z tych dróg, ja robiłem obie w 2015 – LINK) lub coś trudniejszego jeżeli ściana będzie sucha.

Większość obozowiczów po wczorajszej zlewie nie planowało dziś wspinania, w związku z czym impreza mocno się przeciągnęła i rano na śniadaniu było dość ponuro :) Ja jestem chętny do działania, co prawda o dużej ścianie można zapomnieć (bo oczywiście ma padać) ale już taka nieodległa Galeria Osterwy wydaje się rozsądnym pomysłem. Podłączam się pod Jarka i Patryka i w towarzystwie drugiego zespołu (dwóch Maćków), ruszamy pod ścianę. Jasno sprecyzowanych celów nie mamy - najpierw trzeba zobaczyć co jest suche i spróbować oszacować co daje szanse na powodzenie przy nieuniknionym deszczu.

Tegoroczny obóz tatrzański KW BB, zorganizowany nad Popradzkim Stawem, był dla wielu sprawdzianem charakteru - upłynął pod znakiem upartych prób urobienia kolejnych metrów na okolicznych ścianach. Jak ostatnio często się zdarza, pogoda ma gdzieś nasze plany i zmusza do poszukiwania czegokolwiek nadającego się do wspinania :) Na szczęście pierwszego dnia, o którym traktuje ten wpis, udało się na Wołowej zrobić planowany mega-klasyk i pół kolejnej drogi.  Ale po kolei. Najpierw jako organizatora czekało mnie jak zwykle trochę pracy przy dogadaniu naszego pobytu, później pozostało zająć się swoimi planami wspinaczkowymi. 

Drugi dzień na Taborze wita nas zimnem i chmurami - wg prognoz wytrzyma bez deszczu do południa, a może i do wieczora. Ruszamy pod wschodnią Mnicha - tylko tam jest szansa na działanie przed południem. Ponieważ jednak tym razem interesuje nas ściana Mniszka, decydujemy się na podejście Mnichowym Żlebem. Spodziewam się osypującego się piargu i stromych traw (tak to wygląda z daleka), okazuje się jednak, że idzie się bardzo dobrze. Wkrótce stajemy pod ścianą Mniszka i śledzimy spod niej przebieg drogi przez nas wybranej - Direttisimy (VI).  Wygląda bardzo górsko, zapowiada się więc emocjonująco :)

Seven Up to piękna kombinacja na wschodniej wystawie Mnicha. Na całość składają się kolejno następujące wyciągi: Zacięcie Biela (VII), Skośne Zacięcie (VI+), Rysa Hobrzańskiego (VII-) i Zacięcie Kosińskiego (VII). O drodze dowiedziałem się od kolegi z Krakowa, który robił ją w zeszłym roku - wcześniej nie interesowało mnie na tej ścianie nic poza Sprężyną, która jako jedyna była w moim zasięgu :) W tym roku umiejętności minimalnie wyższe, postanowiłem więc odważyć się na kolejny krok w taternickim życiorysie i spróbować swoich sił na czymś trudniejszym i zdecydowanie poza moją strefą komfortu :)

W Tatrach stale deszczowa pogoda, więc jedyna opcja na wspinanie to ściany o wschodnich i południowych wystawach. Szybkie spojrzenie na listę dróg na oku i wybór pada na Mały Kołowy. Co prawda od dawna rozmawiałem z kilkoma osobami o drodze Motyki, jednak podczas ostatniego wspinania Jacek podsunął pomysł by zamiast chodzenia po trawach w dolnej części ściany, wybrać wspinanie litymi (podobno) formacjami na drodze Slamy. Prawie wszystkie wyciągi trzymają trudności no i ponoć droga jest poważna - zostałem zachęcony - próbujemy :)

Pogoda nadal nie jest stabilna, kolejny raz w prognozach na weekend pojawiają się opady, stąd wybór ścian i dróg jest mocno ograniczony. Finalnie w składzie 3-osobowym postanawiamy wybrać się na Żółtą Ścianę - turnia nie jest wysoka, dojście jest dogodne więc jest duża szansa na zrobienie przynajmniej jednej drogi. ŻŚ zlokalizowana jest naprzeciwko Chaty Teryho, jej północno-wschodnia ściana dostępna jest wprost ze ścieżki, stąd nie raz zwracała moją uwagę gdy podchodziłem do Pięciu Stawów Spiskich - w końcu nadszedł czas żeby poznać ją z bliska. Klasykiem na ŻŚ jest Korosadowicz my jednak wybieramy drogę Płytami (Platnami), mając nadzieję na przyjemne wspinanie w litej skale.

Długi weekend niestety nie zapowiada się zbyt dobrze jeśli chodzi o pogodę, stąd ograniczamy plany do wyjazdu w Tatry na jeden lub dwa dni. W czwartek wybieramy się do Doliny Batyżowieckiej i jeżeli prognozy się poprawią to planujemy nocleg w Domu Śląskim i wspinanie w Dolinie Wielickiej następnego dnia. Obawiając się zapowiadanych burz, dość wcześnie docieramy pod południowo-zachodnią ścianę Batyżowieckiego Szczytu, na której chcemy zrobić drogę Ciernobiele sokoliky i jeżeli się nie rozleje, dołożyć coś jeszcze.

W tym roku wyjątkowo wcześnie zaczynamy letni sezon taternicki. Jeszcze w sobotę byłem na Jurze, z zamiarem uczestnictwa w imprezie naszego KW na rozpoczęcie sezonu, jednak po otrzymaniu kilku informacji o dobrym warunie w Tatrach, zmieniam plany i umawiam się z Grześkiem na akcję w górach. Rano pojawiamy się nad Popradzkim Stawem i ruszamy wgłąb Doliny Złomisk. Mamy pewność, że południowo-wschodnia wystawa Szarpanych Turni będzie sucha, decydujemy się więc na kolejnego "klasyka" z listy - drogę Puskasa (VI+). Ponieważ ściana nie jest wysoka, mamy też nadzieję, że uda nam się spróbować zrobić jeszcze jedną drogę - prowadzącą płytami linię Magicke Oko (VII).

Na piątek zaplanowaliśmy powrót do Polski, mimo to wstajemy wcześniej i omawiamy opcję zrobienia przed wyjazdem jeszcze jednej drogi. Mimo złej prognozy, nie zanosi się na deszcz, jestem więc chętny do działania. Grzesiek i Rysiek mają dość wspinania i mimo kilku prób nie udaje się ich zmotywować. Na szczęście liczyć mogę na Elę, która zdecydowanie chce coś jeszcze załoić :) Szybko wertuję przewodnik Cujica i szukam krótkiej ale ładnej i treściwej drogi – zatrzymuję się przy opisie "majority of photographs showing Paklenica were taken on this route. The ultimate experience!". I już wiem gdzie pójdziemy – Domzalski (6a) na prawej części Anicy Kuk – filarze Stup.

Trzeci dzień w Paklenicy. Rano przy śniadaniu dość długo zastanawiamy się co robić – wszystkie prognozy pokazują deszcz, różnią się tylko godzinami wystąpienia opadu. Niestety nasze marzenia o Trylogii na Anicy Kuk trzeba więc odłożyć na przyszłość (swoją drogą droga Klin 6c+ mogłaby nas zrzucić przy tutejszych srogich wycenach). Mimo wszystko postanawiamy zostać na miesjcu i udać się na jakąś drogę blisko parkingu, z możliwością szybkiego wycofu w razie zlewy. Szybko znajduję na liście klasyków Drogę Słoweńską (Slovenski smer 6a/a+) na wschodniej wystawie Debeli Kuka – to jest to, imponująca ściana tuż przy parkingu, słońce od rana i stanowiska zjazdowe.