Długi weekend niestety nie zapowiada się zbyt dobrze jeśli chodzi o pogodę, stąd ograniczamy plany do wyjazdu w Tatry na jeden lub dwa dni. W czwartek wybieramy się do Doliny Batyżowieckiej i jeżeli prognozy się poprawią to planujemy nocleg w Domu Śląskim i wspinanie w Dolinie Wielickiej następnego dnia. Obawiając się zapowiadanych burz, dość wcześnie docieramy pod południowo-zachodnią ścianę Batyżowieckiego Szczytu, na której chcemy zrobić drogę Ciernobiele sokoliky i jeżeli się nie rozleje, dołożyć coś jeszcze.

Prognozy na długi weekend niestety są fatalne więc zamiast 2-dniowego pobytu w Tatrach decydujemy się na szybką akcję na południowej ścianie Batyżowieckiego. Umawiam się z Jackiem, w ostatniej chwili dołącza również Rysiek, więc działamy w sprawdzonym składzie :) Pod ścianę docieramy bardzo sprawnie (2 godziny), temperatura jest idealna, a Słońce początkowo dość mocno operujące, około 11-tej chowa się już na cały dzień za chmurami.

Po dwóch latach wspinania w Tatrach nadszedł wreszcie czas by najwyższy szczyt Karpat zdobyć drogą prowadzącą przez jego ścianę. Wybieramy Polską Cestę, zwaną inaczej Drogą Kurczaba, który wraz z towarzyszami poprowadził ją przeszło 50 lat temu. Początkowo mamy obawy czy wyrobimy się w czasie dojeżdżając z domu i podchodząc pod ścianę rano, jednak znając dobre prognozy na popołudnie postanawiamy spróbować.

Od dłuższego czasu byliśmy umówieni na tą uchodzącą za jedną z ładniejszych "płytówek" w Tatrach drogę więc nie odstraszyła nas nawet nieciekawa prognoza pogody. Finalnie spadło ledwo kilka kropel więc okazało się, że warto było bardzo wcześnie wstać i zasuwać kilometry pod ścianę bo Kutta jest tego warta :)

Po czterech tygodniach od pierwszego i dwóch tygodniach od drugiego podejścia do zdobycia najwyższego Karpat zimą (najpierw powstrzymał mnie wielki opad i mróz, ostatnio również z powodu pogody zmieniliśmy plany i zdobyliśmy Kończystą), wracamy do Doliny Batyżowieckiej. Tym razem jedziemy w czwórkę - ja, dwóch Tomków i Alan. Na miejscu, pod Batyżowiecką Próbą, spotykamy jeszcze koleżankę z FTG wraz z załogą więc szczyt atakujemy w stylu oblężniczym ;) Idzie sprawnie i wszyscy meldujemy się na szczycie.

Razem z Alanem i dwoma Tomkami planujemy zimowe wejście na Gerlach. Dla mnie jest to powrót po 2 tygodniach od ostatniej próby i zimnego biwaku. Docieramy do Wyżnych Hagów jeszcze przed świtem, podchodzimy więc po ciemku. To plus bardzo mocny opad sprawia, że nie bardzo wiemy gdzie idziemy i nieświadomie schodzimy ze szlaku. Na dziko przedzieramy się przez las i po dośc długim błądzeniu i przypadkowej wizycie w jakieś górskiej chacie, w końcu docieramy nad Batyżowiecki Staw. Niestety nie ma opcji wchodzenia w żleb w taką pogodę, dlatego też zmieniamy plan i stawiamy na bezpieczniejszą w tych warunkach Kończystą.

Dołączam do dużej ekipy zebranej przez Farixa, w planach jest biwak i dwa wyjścia wspinaczkowe - na Gerlach i Kończystą. Niestety z powodu bardzo dużego opadu oraz niskiej temperatury (-20) musimy zweryfikować plany. Po dotarciu do Doliny Batyżowieckiej i rozbiciu namiotów próbujemy chociaż zdobyć Gerlach drogą normalną - Batyżowieckim Żlebem. Po długiej walce w głębokim śniegu w końcu jednak się poddajemy i wracamy do namiotów. W nocy bardzo marzniemy, na dodatek śnieg sypie bardzo mocno (zasypuje nam namioty) więc rano nie pozostaje nam nic innego jak zaliczyć odwrót. Dostaliśmy trochę po tyłkach ale i zebraliśmy doświadczenia na przyszłość.

Tym razem na jeden z wysokich off-roadów tatrzańskich wybieram się razem z Ulą. Podchodzimy od Wyżnich Hagów i u progu Doliny Batyżowieckiej skręcamy w zbocza Kończystej. Częściowo idąc granią, częściowo pod nią, docieramy na szczyt i zaliczam obowiązkowe Kowadło :) Schodzimy do Doliny Stwolskiej i z powrotem do Hagów.