Warunki wysoko w górach kiepskie, postanawiamy więc spróbować czegoś łatwo dostępnego ale zarazem będącego na naszym skromnym limicie - posiadające świetną asekurację Szare Zacięcie (zimowe 7/7+) nadaje się idealnie. Tak się składa, że drogę robiliśmy razem zeszłego lata (RELACJA), dlatego wiemy mniej więcej czego się spodziewać. W planach nie było jednak nocnego 20-centymetrowego opadu mokrego śniegu i temperatury powyżej zera z dalszym opadem w ciągu dnia, co bez wątpienia obniża nasze szanse na powodzenie akcji.

Z powodu słabych warunków wspinaczkowych i odwilży postanawiamy skrócić pobyt w Zbójnickiej Chacie o jeden dzień. Chcąc jednak obóz zakończyć mocniejszym akcentem, planujemy zatrzymać się przy Lodospadzie Veverki i po jego przejściu zrobić drogę, której nazwa wzięła się od bardzo charakterystycznego zacięcia, które (póki co i oby tak zostało) przejść trzeba w całości na własnej asekuracji. W skrócie rozgrzewka na lodzie (WI4), 3-4 łatwiejsze wyciągi (M3-M4) i danie główne (M6+ czyli ZT 7-) oraz wygodny powrót pod ścianę zjazdami.

Drugiego dnia obozu, z powodu prognozowanego bardzo silnego wiatru i słabych warunków na wyżej położonych ścianach, długo zastanawiamy się czy wspinanie na czymkolwiek poza Sławkowską Kopą będzie miało szansę powodzenia. Kolejne dni nie wróżą jednak poprawy sytuacji, postanawiamy więc zafundować sobie „szkocką” przygodę na (teoretycznie) niezbyt trudnej drodze na Baniastej Turni (słow. Kupola). Pod ścianę ruszamy na dwa zespoły – koledzy ruszają godzinę przed nami zakładając ślad, dzięki czemu doganiamy ich już na początku drogi, która startuje wyraźnym żlebem pomiędzy skałami.

Droga zrobiona podczas obozu zimowego KW Bielsko-Biała w Dolinie Staroleśnej. Po dotarciu do Zbójnickiej Chaty i zrzuceniu z siebie ciężkich plecaków w czwórkę ruszamy w kierunku Baniastej Turni, spod której jednak zaliczamy odwrót – trzeba torować po mocnym opadzie, wieje silny wiatr, jest też późno. Pozostaje opcja rezerwowa, czyli mocno przewiana Sławkowska Kopa i droga, którą można szybko zrobić przed zmrokiem – na taką okoliczność Dáma s péřovkou jest idealna. Ania i Szymon wracają do schroniska, wiążę się z Michałem i zaczynamy wspinanie. Droga wiedzie środkiem trójkątnej ściany (trujholnika) opadającej spod Warzęchowego Przechodu (Slavkovská Priehyba), pomiędzy Warzęchowymi Strażnicami i Sławkowską Kopą.

Po opublikowaniu list polecanych dróg letnich w Tatrach dostałem sporo pytań o podobne zestawienie z drogami zimowymi. Na Internecie w kilku miejscach znaleźć można artykuły na ten temat, brak jednak bardziej kompleksowego opracowania. Dlatego też, bazując na własnych doświadczeniach oraz sugestiach innych zimowych wspinaczy, postanowiłem temat napocząć - bo tak naprawdę to lista „wyjściowa” do dalszego uzupełnienia i korygowania. Wykaz jest SUBIEKTYWNY i ma na celu zebranie wykazu ciekawych dróg zimowych, a nie ocenę tego czy są „łatwe” czy „trudne”.

Wycieczka skiturowa na Hali Gąsienicowej. Podejście przez Liliowe na Przełęcz Świnicką, zjazd, podejście pod Karb, zjazd, podejście pod Zawrat, zjazd do Murowańca i dalej do Brzezin.

W Tatrach mocno sypnęło śniegiem i skończyły się świetne warunki wspinaczkowe na dużych ścianach, dlatego też postanawiamy wybrać się na Kocioł Kazalnicy. Dwa ładne klasyki (Cień Wielkiej Góry i Orzeł z Epiru) już na koncie, kolejną pozycją pod względem trudności jest linia Długosz-Popko. Droga historyczna, pierwsza na ścianie, za to ponoć brzydka jak noc, z paskudnymi płytkimi trawami oraz wymagającym wyciągiem kluczowym. Sam nie mam pojęcia dlaczego więc namawiam na nią kolegów i po co fundujemy sobie nieprzyjemności na własne życzenie 😉.

Droga, kojarzona najczęściej z opowiadaniem Jana Długosza pod tym samym tytułem, zlokalizowana jest na północno-wschodniej ścianie Buczynowej Strażnicy. Oferuje 5 wyciągów zróżnicowanego wspinania, po których czeka nas jeszcze przejście ok. 300 metrów łatwego terenu do Przełączki nad Dolinką Buczynową. Komin "odkurzył" początkiem sezonu Kuba Radziejowski, po którego przejściu droga trafiła na listę moich najbliższych zimowych celów. Pod koniec stycznia, korzystając z wyjątkowo korzystnych warunków śniegowych, postanawiamy w 4-osobowym składzie dołączyć do „Klubu Pokutników”.

Logiczna i ciekawa linia prowadząca depresjami około 600-metrowej południowo-wschodniej ściany jednego z najładniejszych tatrzańskich szczytów. Większość drogi prowadzi żlebem i łatwymi odcinkami trawno-śnieżnymi, stąd dobrze się na nią wybrać przy sprzyjających warunkach – dość nietypowo akurat takowe nastały początkiem stycznia. Warto dodatkowo wybrać wariant startowy lodospadem opadającym ze żlebu (Siklawą), na którym spotkamy trudności do WI4. Nam niestety z powodu wysokiej temperatury to się nie udało – lód był za słaby i lała się po nim woda, dlatego też rozpoczęliśmy drogę oryginalnie, po lewej stronie.

Po wczorajszym opadzie śniegu możliwości działania są ograniczone, wybieramy się więc do Doliny Kieżmarskiej, gdzie wspinać można się właściwie w każdych warunkach. W Schronisku nad Zielonym Stawem po analizie sytuacji wybieramy jedną z wielu możliwości i ruszamy pod Pośredniego Strażnika by zrobić drogę będącą swoistym wariantem prostującym do drogi Orłowskiego.

Koniec grudnia to dobry moment by złapać trochę Słońca, a jeżeli przy okazji chcemy się powspinać w świetnej skale, warto rozważyć wizytę na Sycylii. Jednym z popularniejszych rejonów wspinaczkowych na wyspie jest okolica San Vito Lo Capo. By dostać się na miejsce lecimy do Palermo, skąd czeka nas jeszcze półtora godziny jazdy samochodem. Większość wspinaczy na bazę noclegową wybiera leżący tuż pod skałami camping El Bahira, my jednak tym razem decydujemy się na wynajęcie mieszkania w centrum miasta. Na zapoznanie z rejonem postanawiamy skupić się na  kilku najwyżej ocenianych sektorach, które oferują drogi w poszukiwanym przez nas przedziale trudności. A jest z czego wybierać…

Krótka ale ciekawa propozycja gdy są za słabe warunki na dłuższe drogi lub mamy mało czasu. Tak też było w pierwszy dzień kalendarzowej zimy gdy zjawiliśmy się pod Tępą - po podejściu pod planowaną drogę zdecydowaliśmy, że plany trzeba zweryfikować. Słaby śnieg, miękkie trawy i podmuchy wiatru to jedno, bardziej martwił nas jednak poranny opad, po którym płyty oblepił mokry śnieg i który mocno nas opóźnił. Dlatego też decyzja by przetawersować pod prawą część ściany i zrobić "cokolwiek" - na taką właśnie okoliczność 4-wyciągowy Banan Extra jest idealny.

W ramach trwających przygotowań do zimowego sezonu w Tatrach, odwiedziliśmy ciekawy drytoolowy rejon, kamieniołom Złota Góra w Częstochowie. Tym razem powspinaliśmy się na wszystkich drogach w nowym (2019) sektorze, nazwanym Złoty Stok. Najładniejsze drogi to nr 3-4 na płycie ( D7- i D7) oraz nr 8 (D6), nie polecamy 2 (D5) - parchato i krucho. Załączam kilka fotek, które zrobiłem oraz topo wszystkich 3 sektorów autorstwa Artura "Gumy" Pierzchniaka i mapkę wskazującą jak dojść pod ściany z parkingu.

Do tej pory w podsumowaniach opisywałem cały zakończony rok, ponieważ jednak blog skupia się już właściwie tylko na wspinaniu w górach, postanowiłem zrobić osobne resume dla sezonu letniego oraz zimowego (to drugie wkrótce). Tak więc poniżej wykaz górskich dróg z sezonu Lato 2019 z linkami do poszczególnych relacji, z podziałem na Tatry i Alpy oraz krótkim komentarzem. Dodatkowo album z wybranymi zdjęciami z tego okresu, chronologicznie po 1-2 zdjęcia z każdej relacji. Czyli sezon w pigułce 😊.

Płyty Pająków na Kieżmarskim to jedna z najładniejszych tego typu formacji wspinaczkowych w Tatrach, dlatego gdy w 2018 powstała na niej droga „dla ludzi” o wycenie VII+ i z komfortową (jak na słowackie standardy) asekuracją, od razu trafiła na moją listę. Kilka miesięcy temu Odzie przyjrzałem się również z bliska, wspinając się na biegnącym obok Wielkim Zacięciu. Droga wyglądała z tej perspektywy świetnie, pozostało poczekać aż nadejdzie odpowiedni moment i znajdzie się partner chętny na jej przejście. Gdy zbliża się ostatni ładny weekend sezonu, pomysł podsuwam dwóm kolegom, jeden z nich dysponuje akurat wolnym czasem. I tak w sobotę wspinam się jeszcze z Anią nad Morskim Okiem, a już w niedzielę rano ruszam wraz z Mateuszem  pod Kieżmarski. 

Warunki wspinaczkowe oraz pogoda w Tatrach nadal świetne, powstaje więc intensywny plan by w sobotę spróbować wejść w ścianę Kazalnicy z Anią, a już w niedzielę wspinać się na Kieżmarskim z Mateuszem. Niestety gdy pierwszego dnia rano stajemy pod Zerwą, odczuwalna temperatura wynosi poniżej zera. Po odczekaniu godzinę (nadal zimno) zasmuceni odpuszczamy zacienioną, północną ścianę i Żlebem Żabiej Przełęczy Wyżniej podchodzimy pod Żabiego Mnicha. Pod zachodnią ścianą nie ma jeszcze Słońca, na rozgrzewkę postanawiamy więc wyjść na Żabią Lalkę, na której jeszcze nie byliśmy.

Podobnie jak w zeszłym roku, w połowie października w Tatrach zrobiła się piękna i bezdeszczowa jesień. Tym razem jednak weekend jest bardzo wietrzny, wybieramy więc niską, zachodnią ścianę Kościelca i liczymy na Słońce. To niestety postanawia cały dzień chować się za chmurami, przez co temperatura odczuwalna jest bardzo niska. Pod ścianą stawiamy się w cztery osoby – ja z Anią oraz Michał z Szymonem. Od razu optymistycznie postanawiamy rozpocząć od Lobby, mimo iż palce nawet bez dotykania skały są zdrętwiałe z zimna. Trzy z czterech wyciągów robiłem już kilka lat temu (LINK), dlatego też nadeszła pora by skończyć tą bardzo popularną, ubezpieczoną prawie w całości ringami drogę.

Na Mnichu na górską przygodę raczej nie ma co liczyć (w końcu to "najbardziej na południe wysunięta skałka w Polsce" 😉), ale na świetnej jakości granit i krótkie, lecz wymagające drogi sportowe i na własnej – jak najbardziej, pod tym względem trudno o lepsze miejsce w Tatrach. Do najciekawszych propozycji tradowych z pewnością zaliczają się Rysa Hobrzańskiego (VI+/VII-) i Zacięcie Kosińskiego (VII). W zeszłym roku robiłem je w pięknej kombinacji Seven Up (LINK), ostatni wyciąg nas jednak zrzucił, wypadało więc na niego wrócić. Na oku tym razem mamy też inny mega-klasyk, Kant Hakowy (VII), pod północną ścianą jest jednak za zimno by próbować, przechodzimy więc od razu na wystawę wschodnią.

Wybrane zdjęcia o tematyce wspinaczkowej i górskiej, które nie zostały umieszczone w osobnych wpisach w roku 2019.

W ramach odpoczynku od wspinania, wybieramy się na wycieczkę wokół Worka Raczańskiego. W ostatnich latach Beskidy odwiedzam głównie biegowo, stąd brak wpisów na blogu w tym temacie. W ostatnią niedzielę września pojawiła się jednak okazja do zrobienia kilku zdjęć. Z rozejścia szlaków Roztoki-Rycerka Górna wychodzimy zielonym na Przełęcz Przegibek, skąd czerwonym docieramy na Wielką Raczę. Tuż po zachodzie Słońca wracamy do Roztok szlakiem żółtym. Jedna z lepszych 20-kilometrowych beskidzkich pętli. W ramach ciekawostki - kilka dni później wybiegam na Raczę od strony słowackiej, z Dedovky i niedaleko szczytu wprost pod nogi wpada mi wilk 😊.

Mimo, że mamy ostatni dzień kalendarzowego lata, jest chłodno, a północne ściany przyprószone są śniegiem. Ten kontrast zieleni i bieli w Tatrach wygląda świetnie, choć oczywiście działalność wspinaczkowo jest przez to ograniczona do słonecznych wystaw. Zamarła na takie właśnie warunki jest idealna, bywam że da się tu komfortowo wspinać nawet w listopadzie. W porannym chłodzie ruszamy więc do Doliny Pięciu Stawów Polskich, a następnie do Dolinki Pustej. Czekając aż Słońce oświetli ścianę, zastanawiamy się nad pierwszym celem – miał być Egzamin z Fizyki, postanawiamy jednak rozpocząć od drugiej planowanej drogi, Lewej Pilchówki.

Droga ta, jako jeden z historycznych klasyków wspinaczkowych w Tatrach, interesowała mnie od dawna. Jest to najdłuższa wspinaczka na zachodniej ścianie drugiego najwyższego szczytu Tatr i mimo teoretycznie niskich trudności, uchodzi za drogę dość poważną, o mocno „górskim” charakterze i zaniżonej wycenie. W piękny wrześniowy dzień postanowiliśmy więc sprawdzić jakież to dzieło stworzyli prawie 90 lat temu (w 1930!) Birkenmajer i Kupczyk. Wyjeżdżamy kolejką na Łomnicką Przełęcz, podchodzimy na ramię i jednym 30-metrowym zjazdem dostajemy się do łańcuchów doprowadzających pod ścianę. Poranek jest bardzo chłodny, wiemy jednak, że zachodnia Łomnicy już około południa skąpana będzie w Słońcu i nie powinniśmy zmarznąć.

Kilka fotek z fajnej miejscówki pod Tatrami Zachodnimi, niedaleko Zuberca. Wrzucam w formie relacji żeby zachował się skałoplan oraz mapka dojścia. Parkujemy przed zakazem wjazdu przy gospodarstwie rolnym i idziemy szutrową drogą ok. 20 minut. Na miejscu tuż pod skałą jest wiata z miejscem na ognisko, obok strumyk. Obicie przyzwoite, runouty na łatwych fragmentach. Lokalizacja - 49°14'27.2"N 19°37'42.2"E.

Wracając z krótkiego wypoczynku po wspinaniu w Alpach, postanawiamy w drodze powrotnej zatrzymać się w Höllental – królestwie ubezpieczonych dróg wielowyciągowych. Ostatnio byłem tu zeszłej jesieni, przechodząc m.in. kapitalne Blechmauerverschneidung, wcześniej robiliśmy tam też obóz klubowy. Rejon jest specyficzny, ściany znajdują się w środku lasu, wspinamy się więc często między drzewami. By się nie rozczarować koniecznie trzeba wybierać sprawdzone drogi, inaczej może się to skończyć błędną – negatywną oceną miejsca, o ile w ogóle znajdziemy ścianę i drogę 😊 My tym razem byliśmy ograniczeni z wyborem, z powodu upału wystawa musiała być północna, a z powodu braku czasu – droga szybko dostępna i nie za długa. Miałem coś w zanadrzu na taką okoliczność.

Kilka zdjęć ze szczytu Le Brevent - świetnego punktu widokowego na Chamoni/Mont Blanc i nie tylko, bo na ścianie południowej jest kilka ciekawych dróg wspinaczkowych. Oraz krótka foto-relacja z wycieczki z Aiguille du Midi do Schroniska Cosmiques, miał być powrót słynną Granią Cosmiques ale na miejscu byliśmy trochę za późno więc innym razem. Na Brevent trzeba wrócić po drogę Poeme a Lou (6c), na Midi oczywiście po Rebuffata (6a/6b).

Na ostatnie dni obozu do Chamonix dociera Ania - w piątek wspinamy się na skałach w Les Gaillands, w sobotę czas na jakąś ładną drogę w górach. Chcemy się wyrobić w jeden dzień i nie działać za wysoko, idealny więc będzie Plan d’Aiguille. Jedną z najczęściej polecanych dróg w tym rejonie jest Nabot Leon (autorstwa Pioli) na Czerwonym Filarze Blaitiere'a. Wyjeżdżamy na Plan i ruszamy w stronę naszego celu – najpierw do jeziorka Lac Bleu, później długim trawersem do grzędy, która doprowadza pod wschodnią podstawę Filara. By dostać się pod ścianę konieczne jest przejście małego pola śnieżnego i około 60 metrowego stromego odcinka skalnego do przełączki (w dół zjazd), skąd eksponowaną ścieżką po stronie zachodniej do wielkiej półki, z której drogi startują.

Tak jak zaplanowaliśmy, rest po wspinaniu na Enversach przypada w jedyny deszczowy dzień, nie spodziewaliśmy się jednak, że będzie lało bez przerwy przez 16 godzin… Z dużych i wysoko położonych ścian zrezygnowaliśmy już na początku pobytu, gdy dowiedzieliśmy się jakie warunki na nich panują (marzył nam się m.in. Gervasutti na Mont Blanc du Tacul), teraz dodatkowo musimy zweryfikować plany biorąc pod uwagę opad i niską temperaturę. Postanawiamy wyjechać kolejką na Plan de l’Aiguille i z bliska zobaczyć jak sytuacja wygląda. Podchodzimy pod Filar Aiguille de Blaitiere, niestety jest mokro. Decydujemy więc, że jedyną sensowną opcją będzie skąpana w Słońcu słynna Grań Motyli (Pappilons). Droga jest piękna, lita i łatwo dostępna, przez co jednak bardzo oblegana.

Trzeciego dnia pobytu pod Igłami od Południa, ruszamy pod drogę, która konkuruje z Marchandem o miano najpopularniejszej w rejonie. Warto zaznaczyć, że obie drogi są autorstwa legendarnego Michela Pioli. Co prawda jesteśmy zmęczeni (fizycznie i psychicznie) po dwóch dniach wymagającego wspinania, będąc jednak ostatni dzień w granitowym raju, ciężko byłoby przy pięknej pogodzie po prostu sobie odpuścić. Postanawiamy więc wstawić się w Bienvenue i przejść tyle ile damy radę – rozważamy wycofanie się w przypadku braku sił lub czasu na skończenie drogi. Chcemy bowiem zdążyć na ostatnią kolejkę do Chamonix, a na stację Montenvers czeka nas przecież około 3 godziny marszu po skałach, drabinach i lodowcu Mer de Glace.

Drugiego dnia pobytu na Enversach idziemy zmierzyć się z drogą pretendującą do miana największego klasyku regionu – Piaskowym Dziadkiem (postać bajkowa), tak bowiem tłumaczy się jej nazwę 😊. Spod namiotów czeka nas zaledwie 20 minut podejścia - najpierw udajemy się pod schronisko, a następnie schodzimy z przełączki na lodowiec Trelaporte i nim kilkadziesiąt metrów pod południowo-wschodnią ścianę Tour Rouge. By zacząć się wspinać musimy przekroczyć szczelinę brzeżną, co w butach wspinaczkowych wcale takie banalne nie jest 😉 Szpeimy się trochę niżej mając na uwadze to, że dzień wcześniej pod znajomymi z Polski (spotkanymi w schronisku) załamała się krawędź i mieli sporo szczęścia, że skończyło się na lekkich potłuczeniach.

Tegoroczny obóz alpejski KW Bielsko-Biała urządzamy w stolicy europejskiego wspinania górskiego i alpinizmu, Chamonix. Wielkość rejonu oraz ilość pięknych szczytów i ścian przytłacza, stąd przy pierwszej wizycie najlepiej skupić się na największych klasykach. Po przyjeździe na camping formujemy małą ekipę wspinaczkową (3 zespoły) i na początek ruszamy na Igły od Południa (potocznie tzw. Enversy), reklamowane jako jedno z najlepszych miejsc wspinaczkowych w Alpach. Po wyjeździe kolejką szynową na Montenvers, przechodzimy kawałek lodowcem Mer de Glace i po 3 godzinach docieramy w okolice Schroniska Envers des Aiguilles.