Lodospad zrobiony podczas pierwszego dnia obozu zimowego KW BB. Po męczącym podejściu nad Zielony Staw (plecak wyładowany na tydzień) i ogrzaniu się w schronisku (ponad 20 stopni mrozu), szybko podchodzę wraz z Mariuszem pod Rakuską Czubę by chociaż trochę powspinać się na wylanych tam lodach. Najtrudniejszy jest „Drugi Lodospad w Świstówce”, od razu kierujemy się więc pod niego - słusznie zakładamy, że przy obecnej temperaturze więcej „nie urobimy”.

Na tegoroczny obóz zimowy w Tatrach wynająłem dla nas "przytulną" chatę przy Schronisku nad Zielonym Stawem Kieżmarskim. Plany były ambitne ale jak to często w zimie bywa, pogoda mocno je zweryfikowała. Tym razem przyszło nam mierzyć się przez kilka dni z ponad dwudziestostopniowym mrozem. Na dodatek w miejscu, do którego zimowe Słońce nie dociera, bo dookoła znajdują się wysokie ściany. I gdzie wspina się na północnej, a więc najzimniejszej, wystawie :) Ten wpis zawiera tylko kilka zdjęć nie umieszczonych w osobnych relacjach, linki poniżej. Relacja ogólna z wybranymi zdjęciami klubowiczów - na stronie KW BB.

Po ostatnim dużym opadzie i nieciekawych prognozach na niedzielę nie ma szans na porządną drogę mikstową, umawiam się więc na tatrzańskie lodospady – przyda się jakaś luźna akcja na odstresowanie :) W ostatniej chwili zmienia mi się partner na wyjazd, ale dzięki temu mogę zabrać skitury :) Głównym celem jest Lodospad Zahradky (WI5) w Dolinie Staroleśnej, później w zależności od warunków i chęci planujemy albo zrobić jakiś drugi lodospad albo wyjść gdzieś wyżej na turach.

W planach był klasyk na dużej ścianie, postanowiliśmy jednak nie ryzykować po ostatnich sporych opadach śniegu i wybraliśmy się na długą ale łatwiejszą drogę, prowadzącą filarem/żebrem na południowo-zachodniej wystawie Wielickiej Baszty. Droga nie jest zbyt popularna, jej schemat wydobyliśmy z czasopisma Wspinek z 1987 roku oraz z relacji członków KW Warszawa sprzed kilku lat. Czyli przygoda i improwizacja :)

Prognozy na niedzielę nie są zbyt optymistyczne, więc tym razem wybieramy się na krótszą, ale treściwą drogę – WHP114 na Kościelcu. Obawiamy się czy przy mocnym wietrze poradzimy sobie z trudnościami technicznymi w kopule szczytowej ale postanawiamy spróbować.

Warunki w Tatrach bardzo dobre, prognozy na niedzielę również – czas więc na dłuższą drogę. Decydujemy się na planowanego już w zeszłym sezonie Korosadowicza na Kazalnicy – po ostatnich odwilżach i obecnym mrozie liczymy, że depresje będą świetnie nadawać się do wspinania. Nie zawodzimy się, a wręcz zostajemy zaskoczeni ilością lodu na drodze – „wylane” są praktycznie wszystkie wyciągi.

Tym razem czas na wspinanie lodowe i Lodospady Grosza. Od dawna jednak zakładałem, że jeżeli na te lody się wybiorę to będę chciał iść dalej żlebem, przejść dodatkowy lodospad u jego wylotu i wyjść na Sławkowski Szczyt – tym sposobem uda się zrobić całą Drogę, nie tylko jej początek. Dołącza do mnie Mariusz, który zgłaszał chęć wzięcia udziału w konkretnej wyrypie, stąd też wydaje się moim pomysłem zachwycony :)

Po świętach chciałem wybrać się na 2 dni wspinania w Tatrach, niestety mocny czwartkowy opad zweryfikował te plany :( Chcąc jednak zakończyć 2017 rok tatrzańskim akcentem, postanawiamy razem z Ryśkiem podejść na turach pod Bratysławski Lód z zamiarem jego przejścia, o ile warunki pozwolą. 

Jak zwykle początkiem roku czas na retrospekcję, analizę minionych 12 miesięcy i planowanie kolejnego roku :) Stąd też wpis zawierający krótkie podsumowanie 2017 w moim wykonaniu oraz wybrane 2-3 zdjęcia wklejone wyjątkowo w treści, bez zakładania osobnego albumu. Dodatkowo tytuły poszczególnych akcji są jednocześnie linkami do kompletnych relacji.

Pogoda i warunki nadal nie pozwalają by zaatakować jakąś dłuższą drogę, na dodatek po ostatniej odwilży i ponownych mrozach razem z Jackiem spodziewamy się dobrych warunków na słonecznych wystawach. Po przemyśleniu sprawy wracamy do pomysłu naszego kolegi, Madnessa, znanego miłośnika dróg Motyki :) i wybieramy drogę tria Motyka, Brüll, Zamkovsky na Jaworowym Szczycie.

Zima w Tatrach już w pełni, impreza na Zakończenie Sezonu KW zaliczona tydzień temu, sprzęt uzupełniony i przygotowany - czas zacząć taternicki sezon zimowy! Ponieważ Jacek ma już dwie drogi za sobą, od razu wybieramy się na coś trudniejszego ale i nie za długiego czy bardzo oddalonego (bo warunki po kilkudniowych opadach ograniczają wybór) - drogę Tupa Blada na Tępej (wycena to M6-).

Fatalna pogoda wreszcie odpuszcza, a my decydujemy się postawić wszystko na jedną kartę - na celownik obieramy jedną z wyżej położonych ścian w Tatrach. Gra jest warta świeczki, Indianske Leto to pod względem kumulacji trudności najpoważniejsza droga w jaką się „wstawialiśmy”. Linia jest w miarę nowa (2014) i na ten moment to najtrudniejsza propozycja na południowej ścianie Baranich Rogów. Poza 1. wyciągiem, wszystkie kolejne „trzymają poziom”, wyceny to IV, VII-, VI+, VI+, VI-, VI.

W tym samym składzie jak rok temu, wracamy na Kieżmarski by dokończyć Drogę Krissaka na południowej ścianie. Podczas zeszłorocznego wspinania zostaliśmy zmuszeni przez ulewę do wycofania się po przejściu dolnej części i 2 wyciągów nad rampą więc „do załatwienia” pozostały nam ostatnie wyciągi drogi. Z tego też względu tym razem postanawiamy dolną część ściany przejść drogą Lipka-Święcicki (V+).

Po długich drogach zrobionych w Dolomitach, i w Tatrach mamy ochotę na jakąś dużą ścianę. Niestety prognozy nie są zbyt optymistyczne, pozostaje więc po raz kolejny wspinanie na „czymś” niskim. W tym sezonie nie byliśmy jeszcze w Dolinie Wielickiej, a że na „liście” mam w okolicy krótką drogę, właśnie tam się udajemy. 

Po zaplanowanym środowym reście (wycieczka do Cortiny, spacerowanie po okolicy), na czwartek szykujemy “główne danie“ wyjazdu – drogę Spigolo Giallo (Żółty Filar) na Cima Piccola, wycenioną na VI+. Ruszamy już o 5 rano bo pod słynne Tre Cime di Lavaredo czeka nas 1,5 godziny jazdy – niewyspanie próbuję zamaskować (tradycyjnie w moim przypadku :P) podwójnym espresso w schronisku Auronzo, spod którego czeka nas kilkuminutowy spacer pod schronisko Lavaredo i krótkie podejście pod ścianę.

Ponieważ Jacek wraca już do Polski, we wtorek redukujemy nasz zespół do 2 osób i jedziemy na bardziej „piknikowe” wspinanie na Cinque Torri. Piknikowe bo turnie (jedna z wizytówek Dolomitów) znajdują się tuż nad parkingiem przy schronisku, nie są za wysokie (100-150 metrów), asekuracja jest bardzo dobra, no i jest dookoła jest mnóstwo ludzi. Rejon oferuje również mnóstwo obitych dróg sportowych, no ale nie po to jechaliśmy setki kilometrów z Polski by wspinać się w skałkach ;)

W planach na kolejny dzień był Filar Constantini-Ghedina na Tofanie ale postraszyły nas trochę prognozy zapowiadające popołudniowy opad, dlatego też jedziemy prawie 2 godziny na zachód by zmierzyć się z kolejną turnią i kolejną bardzo popularną drogą – prawie 400-metrowym Vinatzerem na III Turni Sella. Podejście z samochodu jest mega przyjemne – spacer z przełęczy zajmuje nie więcej niż 30 minut. Szybko namierzamy drogę i ustawiamy się w kolejce za 2 innymi zespołami.

W tym roku z obozem klubowym wracamy w Dolomity by zatrzeć złe wspomnienia sprzed 2 lat, gdy za dużo nie udało się podziałać, ze względu na fatalną pogodę jaka nas wtedy prześladowała. Tym razem Słońce dopisuje, a deszcz pojawia się bardzo sporadycznie i nie komplikuje nikomu planów. Tydzień mija nam więc na wspinaniu i wieczornym imprezowaniu w gronie 30 klubowiczów. Naszą bazę zakładamy na małym prywatnym kempingu Civetta w miejscowości Zoldo Alto.

Sobotni wieczór upływa w świetnej atmosferze – na taborze jest mnóstwo osób, w tym 40 z naszego klubu, Chatar Kuba stwierdza nawet gdy się rozliczam za obóz, że jesteśmy najprężniej działającym klubem w Polsce :) Niestety czuję się coraz gorzej, dlatego też imprezę kończę dużo wcześniej od innych – już po północy. Zresztą na rano umawiamy się z Jackiem na wspinanie, trzeba więc trochę pospać.

Tegoroczny letni obóz tatrzański naszego KW urządzamy na Polanie Szałasiska. Na miejsce docieramy z Grześkiem w piątek rano i po zorientowaniu się co robią nasi znajomi, którzy spędzili na taborze noc, decydujemy się obrać kierunek na Żabiego Mnicha. Niestety pod ścianą zostajemy kilkukrotnie zlani i po długim oczekiwaniu na okno pogodowe w końcu odpuszczamy i wracamy do „bazy” na piwo. Sobotni poranek przynosi nadzieję na lepszą pogodę choć początkowo jest zimno i Słońce nieśmiało przebija się przez chmury. Czekamy aż z parkingu dojdzie do nas Łukasz i w trójkę ruszamy pod Mnicha – w planach jest jedna z najładniejszych tatrzańskich dróg, która tam się znajduje – Sprężyna. Niestety od wczoraj nęka mnie jakaś paskudna infekcja więc nie czuję się za dobrze, mimo to poziom motywacji jest na tak wysokim poziomie, że nie ma mowy o odpuszczaniu :)

Mimo późnego powrotu na Tabor w kolejny dzień zmuszamy się wczesnej pobudki – czeka nas długa droga (Surdel) na dużej ścianie (Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego).

Wykorzystując dwa wolne dni wybieramy się z Krzyśkiem na Tabor pod Morskim Okiem z zamiarem podziałania w okolicy. Po przyjeździe kierujemy się pod Żabiego Kapucyna z zamiarem zrobienia Drogi Wilczkowskiego, a przy dobrych wiatrach i czegoś jeszcze.

Po raz kolejny prognozy nie są zbyt dobre więc znowu trzeba próbować działać na niskiej ścianie. Po polskiej stronie ma być lepiej więc stawiamy na Zachodnią Kościelca, z planem na Lobby Instruktorskie i nową Drogę Ratowników. Gdy w dwójkę stawiamy się pod ścianą, okazuję się jednak, że nie była to zbyt dobra decyzja – nie wiedzieliśmy, że wczoraj mocno lało :( A że po opadach Kościelce nie nadają się do wspinania wiadomo nie od dziś…

Tym razem prognozy nie są zbyt optymistyczne, dlatego też stawiamy na odległą zaledwie o godzinę marszu z parkingu Galerię Osterwy. Ściana ma bardziej charakter „skałkowy” niż górski, ale dróg na niej mnóstwo, no i nikt z nas jeszcze się tutaj nie wspinał więc w końcu jest okazja. 

W niedzielę rano trochę się grzebiemy dlatego też pod ścianą meldujemy się później niż planowaliśmy. Aczkolwiek dzięki temu akurat Słońce zaczyna oświetlać nam południowo-wschodnią część ściany Zamarłej czyli miejsce naszej dzisiejszej działalności. Postanawiamy bowiem zmierzyć się z poważną (jak na nasze możliwości) drogą wytyczoną przez zespół Jargiło-Paćkowski. Czekają nas bowiem dwa ciągowe wyciągi za VI+, dopiero trzeci, gdy droga schodzi się z Motyką, jest łatwiejszy. 

Zachęceni dobrymi prognozami decydujemy się na 2-dniowe wspinanie na Zamarłej Turni. Początkowo mieliśmy działać w 2 zespołach dwójkowych, ostatecznie byliśmy w trójkę. Po wielogodzinnym dreptaniu pod ścianę decydujemy się rozpocząć od drogi, którą od pewnego czasu miałem „na celowniku” – Prawych Wrześniaków.

Prognozy na długi weekend niestety są fatalne więc zamiast 2-dniowego pobytu w Tatrach decydujemy się na szybką akcję na południowej ścianie Batyżowieckiego. Umawiam się z Jackiem, w ostatniej chwili dołącza również Rysiek, więc działamy w sprawdzonym składzie :) Pod ścianę docieramy bardzo sprawnie (2 godziny), temperatura jest idealna, a Słońce początkowo dość mocno operujące, około 11-tej chowa się już na cały dzień za chmurami.

Jest już czerwiec więc wystarczy czekania aż śnieg zejdzie – jedziemy w Tatry rozpoczynać sezon. Działać można póki co na niskich i nasłonecznionych ścianach, decydujemy się więc na sprawdzony rejon – Rzeżuchowe Turnie.

Wybrane zdjęcia o tematyce wspinaczkowej, które nie zostały umieszczone w osobnych wpisach w roku 2017.

Miało być jeszcze jedno wspinanie ale, niestety, przy wysokiej temperaturze jaka nastała nie byłoby to zbyt rozsądne (i przyjemne). Dlatego też po sobotnim wypadzie w skały postanawiamy z Ulą wybrać się w końcu na jakąś wspólną turę. Mój wybór pada na Staroleśną – by niepotrzebnie nie nosić nart można wyjechać na Hrebeniok i kawałek dalej ponoć da się już „foczyć”. Faktycznie tak jest, dlatego też możemy prawie cały dzień mieć narty na nogach.