Wykorzystując dwa wolne dni wybieramy się z Krzyśkiem na Tabor pod Morskim Okiem z zamiarem podziałania w okolicy. Po przyjeździe kierujemy się pod Żabiego Kapucyna z zamiarem zrobienia Drogi Wilczkowskiego, a przy dobrych wiatrach i czegoś jeszcze.

Po raz kolejny prognozy nie są zbyt dobre więc znowu trzeba próbować działać na niskiej ścianie. Po polskiej stronie ma być lepiej więc stawiamy na Zachodnią Kościelca, z planem na Lobby Instruktorskie i nową Drogę Ratowników. Gdy w dwójkę stawiamy się pod ścianą, okazuję się jednak, że nie była to zbyt dobra decyzja – nie wiedzieliśmy, że wczoraj mocno lało :( A że po opadach Kościelce nie nadają się do wspinania wiadomo nie od dziś…

Tym razem prognozy nie są zbyt optymistyczne, dlatego też stawiamy na odległą zaledwie o godzinę marszu z parkingu Galerię Osterwy. Ściana ma bardziej charakter „skałkowy” niż górski, ale dróg na niej mnóstwo, no i nikt z nas jeszcze się tutaj nie wspinał więc w końcu jest okazja. 

W niedzielę rano trochę się grzebiemy dlatego też pod ścianą meldujemy się później niż planowaliśmy. Aczkolwiek dzięki temu akurat Słońce zaczyna oświetlać nam południowo-wschodnią część ściany Zamarłej czyli miejsce naszej dzisiejszej działalności. Postanawiamy bowiem zmierzyć się z poważną (jak na nasze możliwości) drogą wytyczoną przez zespół Jargiło-Paćkowski. Czekają nas bowiem dwa ciągowe wyciągi za VI+, dopiero trzeci, gdy droga schodzi się z Motyką, jest łatwiejszy. 

Zachęceni dobrymi prognozami decydujemy się na 2-dniowe wspinanie na Zamarłej Turni. Początkowo mieliśmy działać w 2 zespołach dwójkowych, ostatecznie byliśmy w trójkę. Po wielogodzinnym dreptaniu pod ścianę decydujemy się rozpocząć od drogi, którą od pewnego czasu miałem „na celowniku” – Prawych Wrześniaków.

Prognozy na długi weekend niestety są fatalne więc zamiast 2-dniowego pobytu w Tatrach decydujemy się na szybką akcję na południowej ścianie Batyżowieckiego. Umawiam się z Jackiem, w ostatniej chwili dołącza również Rysiek, więc działamy w sprawdzonym składzie :) Pod ścianę docieramy bardzo sprawnie (2 godziny), temperatura jest idealna, a Słońce początkowo dość mocno operujące, około 11-tej chowa się już na cały dzień za chmurami.

Jest już czerwiec więc wystarczy czekania aż śnieg zejdzie – jedziemy w Tatry rozpoczynać sezon. Działać można póki co na niskich i nasłonecznionych ścianach, decydujemy się więc na sprawdzony rejon – Rzeżuchowe Turnie.

Wybrane zdjęcia o tematyce wspinaczkowej, które nie zostały umieszczone w osobnych wpisach w roku 2017.

Miało być jeszcze jedno wspinanie ale, niestety, przy wysokiej temperaturze jaka nastała nie byłoby to zbyt rozsądne (i przyjemne). Dlatego też po sobotnim wypadzie w skały postanawiamy z Ulą wybrać się w końcu na jakąś wspólną turę. Mój wybór pada na Staroleśną – by niepotrzebnie nie nosić nart można wyjechać na Hrebeniok i kawałek dalej ponoć da się już „foczyć”. Faktycznie tak jest, dlatego też możemy prawie cały dzień mieć narty na nogach. 

Zima dobiega końca, trzeba więc zmotywować się do intensywniejszego działania. Plan przed weekendem zakłada działanie dwudniowe, z noclegiem w Starym Schronisku. Na sobotę umawiam się z Krzyśkiem, który jest w okolicy, na nocleg i niedzielę dojechać do mnie ma Jacek i chcemy w końcu załoić coś mocniejszego. Kończy się niestety tylko na sobocie. Mimo iż zapowiadana jest fatalna pogoda (opady śniegu + wiatr), nie odpuszczamy i stwierdzamy, że Kuluar Kurtyki zrobimy nawet przy burzy z huraganem, a poza tym przejście w takich warunkach będzie bardziej „klimatyczne” ;)

W sobotę pogoda się załamała więc bardzo „lajtowo” przeszliśmy się na turach pod Przełęcz Siarkańską by rozruszać trochę kości. Wieczorem najpierw świętowaliśmy historyczne zwycięstwo polaków w skokach (nie ma to jak pokój z TV w górach :)), następnie przy zakrapianych zajęciach sportowych (ping-pong i bilard) oddaliśmy się zabawie do późnych godzin nocnych :) W planach na niedzielę było jeszcze wspinanie na Tępej ale dziwnym trafem nie mogłem znaleźć ani jednego chętnego na ostre działanie tego dnia :) Dlatego też w ostatni dzień obozu i mojego pobytu na Popradzkim Stawem postanowiliśmy z Krzyśkiem wybrać się na nartach pod Osterwę, a następnie wspiąć się na Igłę.

W piątek na szczęście pogoda dopisuje – od rana jest piękne błękitne niebo, toteż z radością zmierzamy do Doliny Rumanowej, pod wschodnią ścianę Wysokiej. Do naszego zespołu (ja + Krzysiek) dołącza jeszcze Mariusz, chętny do zmierzenia się z Drogą Motyki. Przed nami ruszają Kućka z Jurasem i to oni pierwsi meldują się pod ścianą. Niestety okazuje się, że nie jesteśmy w ścianie – w drogę wszedł już jeden zespół. Dlatego też mijają długie dwie godziny zanim możemy startować.

Mimo wczorajszych opadów i mocnego wiatru podejmujemy próbę dostania się pod wschodnią ścianę Rysów – w planach droga Hurtik-Kulhavy. Ponieważ Mariusz idzie z buta, dla towarzystwa dołącza do nas na nartach Rafał – jeżeli zmienią się plany, będę miał partnera do zjazdów. Niestety im wyżej, tym gorzej, a kulminacja następuje na Wadze – wiatr silnie nami poniewiera a spojrzenie w dół do Doliny Ciężkiej obdziera nas z marzeń – stroma góra stoku jest mocno zabita śniegiem.

Środa niestety wita nas opadem śniegu i mocnym wiatrem – nici z planów na wspinanie. Zabieram więc tury i postanawiam podejść do Szatanie Dolinki by obejrzeć drogę planowaną na weekend – Motykę na Wyżnią Basztową Przełęcz. Niestety droga jest w stanie nie dającym szans na przejście. Podchodzę dalej pod Hińczowe Stawy jednak dalsze opady i wiatr odbierają mi ochotę na zapędzanie się wyżej.

Drugiego dnia obozu wybieramy się pod Tępą – Mariusz debiutuje w tatrzańskim mikście, nie więc co przeginać z trudnościami. Początkowo planuję wbijać w Tupa Fiesta jednak z powodu przewalających się chmur i niejasnego startu drogi, decyduję by wejść w jedno z żeber w centralnej części ściany. Początkowo jestem przekonany, że weszliśmy w Drogę Puskasa, jednak gdy na chwilę chmury się rozrzedzają, zmieniam zdanie. Postanawiam, że pójdę jak puszcza, najwyżej powstanie nowa droga :)

Nareszcie – tydzień w Tatrach :D Po raz kolejny biorę się za organizację obozu zimowego KW Bielsko-Biała. Tym razem na bazę wybieramy Schronisko przy Popradzkim Plesie, co w porównaniu do dwóch minionych lat w Białej Wodzie pozwala nam się cieszyć wręcz luksusowymi warunkami pobytowymi :) Pierwszego dnia nie trafiam jednak od razu na miejsce, najpierw wraz z Mariuszem meldujemy się w Dolinie Białej Wody by wyjątkowo (poniedziałek!) samotnie cieszyć się dobrze wylanymi lodospadami.

W planach na niedzielę była Droga Korosadowicza na Kazalnicy ale po opadzie z piątku na sobotę plan musiał ulec zmianie. Decydujemy się z Jackiem na Setkę, inną drogę będącą w planach na ten sezon. Do naszej dwójki w ostatniej chwili dołącza jeszcze Mariusz („Kućka”) więc jest wesoło :) Pod ścianę dostajemy się dość sprawnie, mimo iż ostatni odcinek trzeba przecierać – wschodnia ściana Kościelca nie jest zbyt popularna/łatwa zimą więc ciężko było liczyć na ślady po poprzednikach ;)

Na niedzielę zapowiadają piękną pogodę więc trzeba to wykorzystać. Umawiam się z Jackiem i Łukaszem na planowaną już wcześniej Drogę Motyki na Jaworowym, niestety w sobotę pierwszy z kolegów informuje, że choroba nadal mu nie odpuszcza i nie da rady jechać. Proponuję Madnessowi by powspinać się na ścianie Sławkowskiego, on jednak upiera się przy Drodze Grosza na Lodowym. Trochę kręcę nosem ale w końcu przystaję na tą propozycję.

Po rozgrzewce na lodospadach Białej Wody w sobotę wieczorem przenosimy się na Halę Gąsienicową. Następuje kolejna zmiana planu bo Łukasz z Jackiem postanawiają zrezygnować z planów wspinaczkowych na Słowacji i wybrać się z nami. Do Murowańca podchodzimy w trójkę, Jacek ma dołączyć rano. Niestety Krzyśka coraz bardziej rozkłada choroba i planowany od dawna Filar Świnicy zaczyna się mu oddalać.

Zapowiadają piękny weekend i świetny warun, nie ma więc co się zastanawiać – trzeba jechać w Tatry na cały weekend :) Na sobotę planujemy rozgrzewkę na lodospadach w Białej Wodzie. Niestety tuż przed wyjazdem wysypuje się nam jedna osoba i finalnie działamy w trójkę – do mnie i Krzyśka na miejscu dołącza Łukasz (Madness).

Minął prawie miesiąc od pierwszego zimowego wspinania w tym sezonie więc motywacja do wyjazdu była bardzo duża. Niestety po raz kolejny sypnęło więc ambitne cele odpadają – dlatego też kierujemy się do Doliny Kieżmarskiej. Ponieważ śniegu jest dużo, a wspinania ma być niewiele – decydujemy się z Ryśkiem na zabranie nart. Podejście pod północną ścianę Małego Kieżmarskiego mija więc szybko i przyjemnie. 

Na wspinanie jest zdecydowanie za zimno, bierzemy więc deski i jedziemy w Tatry Zachodnie na tury. Planujemy wejść na Wołowiec przez Grzesia i Rakoń, po czym zjechać do Doliny Wyżnej Chochołowskiej. Na parkingu przy Siwej Polanie zastanawiamy się czy wysiadać z auta – termometr pokazuje minus 26 stopni (po drodze było nawet -33:o). 

Mimo zapowiadanych, ponad 20-stopniowych mrozów, postanawiamy wykorzystać dodatkowy dzień wolny od pracy w najlepszy możliwy sposób – wspinając się :) Na Tatry nie ma szans więc postanawiamy wybrać się na lodospady do Słowackiego Raju, co planowaliśmy już od dawna.

W głowie szumi, pić się chce, wstawać zaś nie bardzo. No tak – pierwszy stycznia :) Uli na żadne wyjście dziś nie namówię, zjadam więc porządne schroniskowe śniadanie i po ślamazarnym ogarnięciu siebie i sprzętu ruszam do kolejnej Doliny – Hińczowej. Docieram do niej przez Dolinkę Szatanią – w niej ślady po których zmierzam urywają się, zakładam więc nowe ;)

W ostatni dzień Starego Roku wyruszamy w głąb Doliny Mięguszowieckiej. Przed podejściem na Żabie Stawy Ula rezygnuje – wczorajsza tura dała się jej we znaki, przeziębienie też robi swoje. Włączam więc wyższy bieg i postanawiam obrać za cel Rysy :)

Krótkie podsumowanie 2016 roku – po dwa zdjęcia na "zajawkę" - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Podobnie jak w zeszłym roku razem z Ulą kończymy Stary i rozpoczynamy Nowy Rok w schronisku przy Popradzkim Plesie. Ponieważ dosypało sporo śniegu zabieramy narty z zamiarem podziałania w okolicy. Plan zakładał również wspinanie ale nikt z potencjalnych partnerów wspinaczkowych w końcu nie dojechał i pozostało mi podglądać jak na Tępej i Osterwie działają inne zespoły.

Trzy miesiące bez wizyty w Tatrach to zdecydowanie za długo! Niestety z powodu kiepskiej pogody jesień była spisana na straty i sezon letni skończył się w tym roku bardzo szybko. Dlatego też mimo niezbyt zachęcających opinii o warunkach postanowiliśmy rozpocząć sezon zimowy. Na początku trzeba się rozruszać, nasz cel nie może być więc za trudny – pada na Halę i Żebro Rzepeckich. Mamy jechać w czwórkę, nie udaje się, i jak to przeważnie bywa działamy w mocno sprawdzonej trójce :)

Zdjęcia ze wspinanie drytoolowego w kamieniołomie Wdżar.

W planach był Batyżowiecki ale już po drodze doszliśmy do wniosku, że przy zapowiadanej „lampie” lepiej schować się gdzieś w cieniu no i za daleko nie chodzić :) Stanęło więc na słynnej Weberovce czyli Drodze Stanisławskiego z 1932 roku, którą w planach miałem już podczas obozu KW przy Zielonym Plesie (wtedy przeszkodziła pogoda). A że Jacek zaliczył wycof w ulewie w zeszłym roku (co prawda pod sam koniec ale jednak…) też chętnie przystał na zmianę planu.