Zapowiadają piękny weekend i świetny warun, nie ma więc co się zastanawiać – trzeba jechać w Tatry na cały weekend :) Na sobotę planujemy rozgrzewkę na lodospadach w Białej Wodzie. Niestety tuż przed wyjazdem wysypuje się nam jedna osoba i finalnie działamy w trójkę – do mnie i Krzyśka na miejscu dołącza Łukasz (Madness).

Minął prawie miesiąc od pierwszego zimowego wspinania w tym sezonie więc motywacja do wyjazdu była bardzo duża. Niestety po raz kolejny sypnęło więc ambitne cele odpadają – dlatego też kierujemy się do Doliny Kieżmarskiej. Ponieważ śniegu jest dużo, a wspinania ma być niewiele – decydujemy się z Ryśkiem na zabranie nart. Podejście pod północną ścianę Małego Kieżmarskiego mija więc szybko i przyjemnie. 

Na wspinanie jest zdecydowanie za zimno, bierzemy więc deski i jedziemy w Tatry Zachodnie na tury. Planujemy wejść na Wołowiec przez Grzesia i Rakoń, po czym zjechać do Doliny Wyżnej Chochołowskiej. Na parkingu przy Siwej Polanie zastanawiamy się czy wysiadać z auta – termometr pokazuje minus 26 stopni (po drodze było nawet -33:o). 

Mimo zapowiadanych, ponad 20-stopniowych mrozów, postanawiamy wykorzystać dodatkowy dzień wolny od pracy w najlepszy możliwy sposób – wspinając się :) Na Tatry nie ma szans więc postanawiamy wybrać się na lodospady do Słowackiego Raju, co planowaliśmy już od dawna.

W głowie szumi, pić się chce, wstawać zaś nie bardzo. No tak – pierwszy stycznia :) Uli na żadne wyjście dziś nie namówię, zjadam więc porządne schroniskowe śniadanie i po ślamazarnym ogarnięciu siebie i sprzętu ruszam do kolejnej Doliny – Hińczowej. Docieram do niej przez Dolinkę Szatanią – w niej ślady po których zmierzam urywają się, zakładam więc nowe ;)

W ostatni dzień Starego Roku wyruszamy w głąb Doliny Mięguszowieckiej. Przed podejściem na Żabie Stawy Ula rezygnuje – wczorajsza tura dała się jej we znaki, przeziębienie też robi swoje. Włączam więc wyższy bieg i postanawiam obrać za cel Rysy :)

Krótkie podsumowanie 2016 roku – po dwa zdjęcia na "zajawkę" - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Podobnie jak w zeszłym roku razem z Ulą kończymy Stary i rozpoczynamy Nowy Rok w schronisku przy Popradzkim Plesie. Ponieważ dosypało sporo śniegu zabieramy narty z zamiarem podziałania w okolicy. Plan zakładał również wspinanie ale nikt z potencjalnych partnerów wspinaczkowych w końcu nie dojechał i pozostało mi podglądać jak na Tępej i Osterwie działają inne zespoły.

Trzy miesiące bez wizyty w Tatrach to zdecydowanie za długo! Niestety z powodu kiepskiej pogody jesień była spisana na straty i sezon letni skończył się w tym roku bardzo szybko. Dlatego też mimo niezbyt zachęcających opinii o warunkach postanowiliśmy rozpocząć sezon zimowy. Na początku trzeba się rozruszać, nasz cel nie może być więc za trudny – pada na Halę i Żebro Rzepeckich. Mamy jechać w czwórkę, nie udaje się, i jak to przeważnie bywa działamy w mocno sprawdzonej trójce :)

Zdjęcia ze wspinanie drytoolowego w kamieniołomie Wdżar.

W planach był Batyżowiecki ale już po drodze doszliśmy do wniosku, że przy zapowiadanej „lampie” lepiej schować się gdzieś w cieniu no i za daleko nie chodzić :) Stanęło więc na słynnej Weberovce czyli Drodze Stanisławskiego z 1932 roku, którą w planach miałem już podczas obozu KW przy Zielonym Plesie (wtedy przeszkodziła pogoda). A że Jacek zaliczył wycof w ulewie w zeszłym roku (co prawda pod sam koniec ale jednak…) też chętnie przystał na zmianę planu.

W planach na niedzielę był odpoczynek po 16 godzinach za kierownicą (powrót z wakacji) oraz przed powrotem do pracy po 3-tygodniowej przerwie. Plany legły w gruzach gdy usłyszałem przez telefon, że Rysiek z Aśką wybierają się na Kopę Spadową, którą ostatnio miałem na celowniku :) A że drogę mają robić krótką i sportową (Pachniesz Brzoskwinią), to przecież wrócimy wcześnie i odpocznę.

Skały odwiedzone podczas kilkudniowego urlopu na Bornholmie - tylko w jeden dzień udało mi się namówić Ulę do asekurowania :) Zrobiłem kilka dróg na skale Bowlingvaeggen w rejonie Moselokken - jest to były kamieniołom granitu.

Niestety w czwartek musimy się już zbierać (w piątek rano mamy prom na Bornholm), ale mimo tego, i mimo solidnego kaca ;), namawiam Grześka na jeszcze jedną szóstkę-plus, King Kong Karl.

W środę wybieramy się na bliższą ale ambitniejszą drogę, 7-wyciągowe Nix für Suderer (wariant 6+) na Klobenwand. Początkowo w drogę startuje z nami Asia ale wycofuje się z połowy pierwszego wyciągu widząc, że wyżej jest tylko trudniej :)

Od wtorku zapowiadana jest lampa więc zabieramy się wreszcie za to po co tutaj przyjechaliśmy – wspinanie wielowyciągowe! Na pierwszy ogień wspólnie z Grześkiem bierzemy mega-klasyk w odświeżonym wydaniu czyli Neue Richterkante na dość odległym Stadlwand.

Tegoroczny alpejski obóz klubowy urządzamy w Piekielnej Dolinie czyli austriackim Höllental. Na darmowym (do końca tego roku!) campie w Kaiserbrunn pojawiamy się z Ulą jako pierwsi. W sobotę nie dociera nikt więcej, robimy więc rekonesans po dolinie na rowerach.

Wpis zrobiony dodatkowo pod kategorię "Alpy-skały". Relacje znajdują się w osobnych wpisach w kategorii "Alpy-Austria":

Höllental - prolog

Droga Neue Richterkante na Stadlwand

Droga Nix für Suderer na Klobenwand

Droga King Kong Karl na Blechmauer

Po dwóch dniach intensywnego działania, w poniedziałek mamy trochę lżej – w planach tylko przenosiny do schroniska Mittellegi. Jemy paskudne schroniskowe śniadanie i ruszamy w stronę kolejki. Ponieważ mamy mnóstwo czasu, ponad godzinę poświęcamy na zwiedzanie podziemnych tuneli naszpikowanych atrakcjami. Na szczęście z dołu kolejka jeszcze nie przyjechała, mamy więc wszystko tylko dla siebie :)

Drugi dzień naszej akcji. Na szczęście rano, pomimo słabo przespanej nocy, czujemy się dużo lepiej. Pogoda nadal jest kapitalna więc zapowiada się przyjemna wycieczka. Ruszamy dość późno bo po 7-mej (większość ekip wyruszała ok. 5-ej), przez co słońce daje nam się później mocno we znaki ale wiemy też, że zapas czasu mamy bardzo duży.

Pierwszy dzień naszej „Trylogii Berneńskiej” jak określa się wejście po kolei na Mönch, Jungfrau i Eiger. Na pomysł wpadłem kilka tygodni wcześniej, gdy rozmyślałem co by tu „dołożyć” do grani Mittellegi na Eiger, która była głównym tegorocznym celem alpejskim. No i po skompletowaniu składu (Adam, Arek, Rysiek, ja) wszystkim spodobała się idea dodatkowego wejścia na dwa ładne 4-tysięczniki.

Po dwóch latach wspinania w Tatrach nadszedł wreszcie czas by najwyższy szczyt Karpat zdobyć drogą prowadzącą przez jego ścianę. Wybieramy Polską Cestę, zwaną inaczej Drogą Kurczaba, który wraz z towarzyszami poprowadził ją przeszło 50 lat temu. Początkowo mamy obawy czy wyrobimy się w czasie dojeżdżając z domu i podchodząc pod ścianę rano, jednak znając dobre prognozy na popołudnie postanawiamy spróbować.

Ostatni dzień obozu KW BB, trzeba coś urobić! Tylko jak tego dokonać skoro budzę się dość zmęczony wczorajszą imprezą ;) Świdrujący wzrok Jacka czekającego aż się podniosę z łóżka szybko stawia mnie jednak na nogi – nie po to dotarł do chaty w nocy by dziś wracać z pustymi rękoma. Zwlekam się więc na śniadanie, szybko pakuję co trzeba, rozliczam cały obóz ze Słowakami, zostawiam resztę rzeczy Uli i ciężkim krokiem ruszam na próg Dzikiej trzeci dzień z rzędu.

Poranek na letnim obozie KW BB wita nas pięknym Słońcem. Po śniadaniu w komplecie klubowicze rozchodzą się po okolicznych dolinach z zamiarem zaatakowania wybranych ścian i szczytów ;) Ja dziś łączę siły z Jurasem i wspólnie z dwoma innymi zespołami ruszamy pod Jastrzębią Turnię z nadzieją na udaną górską przygodę. Pierwotnie nasz plan zakłada, podobnie jak Paryskich i Młodego, przejście drogi Śmierć Wegetarianom.

Od 28 do 31 lipca organizujemy obóz letni KW BB w Dolinie Kieżmarskiej. Naszym „domem” na kilka dni zostaje chata obok Schroniska Nad Zielonym Plesem. O samym obozie (moja relacja + zdjęcia uczestników) w innym miejscu – na stronie KW BB. Z Ulą na miejscu pojawiamy się 29-go rano, pogoda zapowiada się paskudnie więc po zamienieniu kilku słów z już obecnymi, mocno skacowanymi :) obozowiczami, wyruszamy w kierunku Baraniej Przełęczy – mało realnym przy fatalnych prognozach celem jest grań na Durny, bardziej rzeczywistym – Baranie Rogi.

Mimo nieciekawych prognoz na popołudnie podejmujemy ryzyko i decydujemy się spróbować przejść całą południową ścianę Kieżmarskiego Szczytu. Po pięknej przygodzie na Wielkim Zacięciu w zeszłym roku, tym razem wybieramy drogę Krissaka.

Tym razem na celownik obieramy na drogę, którą od dłuższego czasu w planach miał Jacek. Pod ścianą stawiamy się w zespole trzyosobowym, szybko dogadujemy szczegóły akcji i zaczynamy działać. Mimo pięknej pogody na Wołowej działa jeszcze tylko jeden zespół, możemy więc w ciszy delektować się urodą drogi Puskasa. 

Minęły długie dwa miesiące i wreszcie wracamy w Tatry by wyjątkowo późno rozpocząć sezon letni. Co prawda na brak wspinania nie ma co narzekać bo co weekend wyjeżdżało się w skały ale jak wiadomo nie ma to jak góry wysokie :)

Cztery fotki z Majówki spędzonej w Sulovskich Skałach.

Temperatura mocno poszła w górę więc trzeba korzystać z resztek śniegu w Tatrach :) Dlatego też decydujemy się na przejście trochę zapomnianej Doliny Jaworowej i zjazd z Przełęczy Lodowej. Przez pierwsze kilometry śniegu niestety brak więc narty na plecach czyli klasyczny skitouring tatrzański ;)