Przejście tej słynnej drogi było moim marzeniem odkąd zacząłem się wspinać. Gdy stanąłem pod Galerią cztery lata temu by przejść najłatwiejszą drogę na ścianie (Klasyczną), z podziwem spoglądałem na prawo, zastanawiając się czy kiedyś będę miał umiejętności i odwagę by się na Orłowskiego udać. Prawie każdy kto miał już to za sobą, opowiadał o drodze z respektem i potwierdzał, że jest to jedna z najpoważniejszych wspinaczek o szóstkowych trudnościach w Tatrach. Oddalenie ściany od cywilizacji, jej wystawa, wielkość, ograniczone możliwości wycofu, obecna kruszyzna, zagrożenie w przypadku opadów, zawiłe zejście, prawdopodobieństwo zgubienia drogi i samo nagromadzenie trudności na Orłowskim  - brzmi jak egzamin z taternictwa! Gdy tylko pojawiła się okazja – postanowiłem działać :)

Z Krzyśkiem byliśmy umówieni na dziś na konkretny cel – długo przekładaną Grań Żabiego Konia, coś w sam raz na dojście do siebie po sobotniej imprezie :) Oczywiście w prognozach ponownie deszcz, większość klubowiczów wybiera więc pobliską Galerię Osterwy. Przez chwilę również się nad tym zastanawiamy, ale przesiedziałem tam wczoraj cały dzień, a Krzysiek chciał iść w góry – postanawiamy więc trzymać się planu. Po męczącym dziś podejściu docieramy nad Żabie Stawy i stwierdzamy, że Koń nie ma najmniejszego sensu – cała grań utonęła bowiem w ciężkich chmurach. W zamian proponuję Wołową i któryś z łatwych klasyków – Stanisławskiego lub Staflovkę (Krzysiek nie był na żadnej z tych dróg, ja robiłem obie w 2015 – LINK) lub coś trudniejszego jeżeli ściana będzie sucha.

Większość obozowiczów po wczorajszej zlewie nie planowało dziś wspinania, w związku z czym impreza mocno się przeciągnęła i rano na śniadaniu było dość ponuro :) Ja jestem chętny do działania, co prawda o dużej ścianie można zapomnieć (bo oczywiście ma padać) ale już taka nieodległa Galeria Osterwy wydaje się rozsądnym pomysłem. Podłączam się pod Jarka i Patryka i w towarzystwie drugiego zespołu (dwóch Maćków), ruszamy pod ścianę. Jasno sprecyzowanych celów nie mamy - najpierw trzeba zobaczyć co jest suche i spróbować oszacować co daje szanse na powodzenie przy nieuniknionym deszczu.

Tegoroczny obóz tatrzański KW BB, zorganizowany nad Popradzkim Stawem, był dla wielu sprawdzianem charakteru - upłynął pod znakiem upartych prób urobienia kolejnych metrów na okolicznych ścianach. Jak ostatnio często się zdarza, pogoda ma gdzieś nasze plany i zmusza do poszukiwania czegokolwiek nadającego się do wspinania :) Na szczęście pierwszego dnia, o którym traktuje ten wpis, udało się na Wołowej zrobić planowany mega-klasyk i pół kolejnej drogi.  Ale po kolei. Najpierw jako organizatora czekało mnie jak zwykle trochę pracy przy dogadaniu naszego pobytu, później pozostało zająć się swoimi planami wspinaczkowymi. 

Drugi dzień na Taborze wita nas zimnem i chmurami - wg prognoz wytrzyma bez deszczu do południa, a może i do wieczora. Ruszamy pod wschodnią Mnicha - tylko tam jest szansa na działanie przed południem. Ponieważ jednak tym razem interesuje nas ściana Mniszka, decydujemy się na podejście Mnichowym Żlebem. Spodziewam się osypującego się piargu i stromych traw (tak to wygląda z daleka), okazuje się jednak, że idzie się bardzo dobrze. Wkrótce stajemy pod ścianą Mniszka i śledzimy spod niej przebieg drogi przez nas wybranej - Direttisimy (VI).  Wygląda bardzo górsko, zapowiada się więc emocjonująco :)

Seven Up to piękna kombinacja na wschodniej wystawie Mnicha. Na całość składają się kolejno następujące wyciągi: Zacięcie Biela (VII), Skośne Zacięcie (VI+), Rysa Hobrzańskiego (VII-) i Zacięcie Kosińskiego (VII). O drodze dowiedziałem się od kolegi z Krakowa, który robił ją w zeszłym roku - wcześniej nie interesowało mnie na tej ścianie nic poza Sprężyną, która jako jedyna była w moim zasięgu :) W tym roku umiejętności minimalnie wyższe, postanowiłem więc odważyć się na kolejny krok w taternickim życiorysie i spróbować swoich sił na czymś trudniejszym i zdecydowanie poza moją strefą komfortu :)

W Tatrach stale deszczowa pogoda, więc jedyna opcja na wspinanie to ściany o wschodnich i południowych wystawach. Szybkie spojrzenie na listę dróg na oku i wybór pada na Mały Kołowy. Co prawda od dawna rozmawiałem z kilkoma osobami o drodze Motyki, jednak podczas ostatniego wspinania Jacek podsunął pomysł by zamiast chodzenia po trawach w dolnej części ściany, wybrać wspinanie litymi (podobno) formacjami na drodze Slamy. Prawie wszystkie wyciągi trzymają trudności no i ponoć droga jest poważna - zostałem zachęcony - próbujemy :)

Pogoda nadal nie jest stabilna, kolejny raz w prognozach na weekend pojawiają się opady, stąd wybór ścian i dróg jest mocno ograniczony. Finalnie w składzie 3-osobowym postanawiamy wybrać się na Żółtą Ścianę - turnia nie jest wysoka, dojście jest dogodne więc jest duża szansa na zrobienie przynajmniej jednej drogi. ŻŚ zlokalizowana jest naprzeciwko Chaty Teryho, jej północno-wschodnia ściana dostępna jest wprost ze ścieżki, stąd nie raz zwracała moją uwagę gdy podchodziłem do Pięciu Stawów Spiskich - w końcu nadszedł czas żeby poznać ją z bliska. Klasykiem na ŻŚ jest Korosadowicz my jednak wybieramy drogę Płytami (Platnami), mając nadzieję na przyjemne wspinanie w litej skale.

Długi weekend niestety nie zapowiada się zbyt dobrze jeśli chodzi o pogodę, stąd ograniczamy plany do wyjazdu w Tatry na jeden lub dwa dni. W czwartek wybieramy się do Doliny Batyżowieckiej i jeżeli prognozy się poprawią to planujemy nocleg w Domu Śląskim i wspinanie w Dolinie Wielickiej następnego dnia. Obawiając się zapowiadanych burz, dość wcześnie docieramy pod południowo-zachodnią ścianę Batyżowieckiego Szczytu, na której chcemy zrobić drogę Ciernobiele sokoliky i jeżeli się nie rozleje, dołożyć coś jeszcze.

W tym roku wyjątkowo wcześnie zaczynamy letni sezon taternicki. Jeszcze w sobotę byłem na Jurze, z zamiarem uczestnictwa w imprezie naszego KW na rozpoczęcie sezonu, jednak po otrzymaniu kilku informacji o dobrym warunie w Tatrach, zmieniam plany i umawiam się z Grześkiem na akcję w górach. Rano pojawiamy się nad Popradzkim Stawem i ruszamy wgłąb Doliny Złomisk. Mamy pewność, że południowo-wschodnia wystawa Szarpanych Turni będzie sucha, decydujemy się więc na kolejnego "klasyka" z listy - drogę Puskasa (VI+). Ponieważ ściana nie jest wysoka, mamy też nadzieję, że uda nam się spróbować zrobić jeszcze jedną drogę - prowadzącą płytami linię Magicke Oko (VII).

Na piątek zaplanowaliśmy powrót do Polski, mimo to wstajemy wcześniej i omawiamy opcję zrobienia przed wyjazdem jeszcze jednej drogi. Mimo złej prognozy, nie zanosi się na deszcz, jestem więc chętny do działania. Grzesiek i Rysiek mają dość wspinania i mimo kilku prób nie udaje się ich zmotywować. Na szczęście liczyć mogę na Elę, która zdecydowanie chce coś jeszcze załoić :) Szybko wertuję przewodnik Cujica i szukam krótkiej ale ładnej i treściwej drogi – zatrzymuję się przy opisie "majority of photographs showing Paklenica were taken on this route. The ultimate experience!". I już wiem gdzie pójdziemy – Domzalski (6a) na prawej części Anicy Kuk – filarze Stup.

Trzeci dzień w Paklenicy. Rano przy śniadaniu dość długo zastanawiamy się co robić – wszystkie prognozy pokazują deszcz, różnią się tylko godzinami wystąpienia opadu. Niestety nasze marzenia o Trylogii na Anicy Kuk trzeba więc odłożyć na przyszłość (swoją drogą droga Klin 6c+ mogłaby nas zrzucić przy tutejszych srogich wycenach). Mimo wszystko postanawiamy zostać na miesjcu i udać się na jakąś drogę blisko parkingu, z możliwością szybkiego wycofu w razie zlewy. Szybko znajduję na liście klasyków Drogę Słoweńską (Slovenski smer 6a/a+) na wschodniej wystawie Debeli Kuka – to jest to, imponująca ściana tuż przy parkingu, słońce od rana i stanowiska zjazdowe.

Drugiego dnia pobytu w Paklenicy wybieramy się ponownie pod ścianę Anicy Kuk, z zamiarem przejścia drugiego klasyka regionu, będącego zarazem częścią Trylogii Paklenickiej – drogi Velebitaski (6a+). Po drodze wyprzedzamy zespół udający się na tą samą drogę, na miejscu jednak okazuje się, że przed nami wspina się już trójkowy zespół, a w kolejce czeka jeszcze dwójka – wszyscy to Polacy :) Jest wcześnie, a dzień jest długi więc mimo wszystko jesteśmy dobrej myśli, zamiast planowanych 5 godzin wspinania obstawiam pesymistycznie około 8. Niestety okazało się, że było gorzej…

Uwaga - tutaj RELACJA z przejścia drogi rok później.

W tym roku majówka jest wyjątkowo długa, trzeba to wykorzystać i wyjechać na górskie wspinanie – nasz wybór pada na Paklenicę. Na wyjazd decyduje się 13 osób, do Starego Gradu docieramy na raty – pierwsza grupa działa od niedzieli, reszta dopiero od wtorku – w tym ekipa, z którą mam działać. Z Ulą ruszamy jednak do Chorwacji już w piątek -  zanim rozpocznę przygodę ze ścianami w Paklenicy czeka nas 3-dniowe plażowanie v Vodicach :) We wtorek rano przenosimy się do S. Gradu, gdzie spotykam się z Elą, Grześkiem i Ryśkiem – mamy wspinać się w 4 osoby. Od razu zabieramy się za największą ścianę (Anica Kuk) i lokalny megaklasyk o długości 350 metrów – Mosoraski (6a).

Wiosna już w pełni, Słońce mocno grzeje, ale po sobotnim wspinaniu na Jurze postanawiam wraz z Krzyśkiem wybrać się w Tatry na jeszcze jedną skiturę, o której myślałem już od pewnego czasu - zjazd z dwóch pięknie położonych przełęczy - Lodowej i Czerwonej Ławki. Co prawda w niższych partiach dolin śniegu już nie ma, ale dzięki konkretnej zimie, prawie wszystkie położone wysoko żleby nadal nadają się do zjazdu.

W Święta pogoda nie dopisała więc trzeba było przedłużyć urlop o jeden dzień i coś zadziałać w Tatrach z nartami :) Piszę do kilku znajomych, wszyscy jednak uparli się by pracować, pozostaje więc samotna akcja. Jadę nad Szczyrbskie Jezioro i ruszam z nartami na nogach wgłąb Doliny Młynickiej, ciesząc się ciszą i widokami. W planach wejście i zjazd z zachodniej ściany Szczyrbskiego Szczytu. Podchodząc obserwuję pozostałości po wczorajszych lawinach, mocny wiatr po opadzie robił swoje. Dziś, przy dużym ociepleniu niektóre stoki są również "zaminowane", nie wszędzie można się więc pchać. Na szczęście gdy dochodzę pod mój cel, okazuje się, że zachodni żleb opadający spod szczytu "trzyma" mogę więc mozolnie piąć się do góry z nartami na plecach.

Piękna i długa droga na wschodniej ścianie drugiego najwyższego szczytu Tatr. O drodze Motyki na Łomnicy marzyłem odkąd zacząłem wspinać się zimowo w górach, potrzeba było jednak czasu by do niej “dorosnąć“ :) Ponad 600 metrów ściany, zmienne warunki lodowe, kilka skalnych odcinków, w tym jeden szczególnie wymagający, sporo historii wyczytanych o drodze i podawany czas przejścia 8-12 godzin - można się wystraszyć jeszcze przed wspinaniem :) Jestem jednak rozwspinany pod koniec sezonu zimowego, a Jacek przebiera nogami by zrobić “coś konkretnego“, najwyższa więc pora zmierzyć się z legendą ;) Tym razem będzie więc dłuższa historia.

Miała być regeneracja w domu po tygodniowym obozie, szkoda jednak ładnej pogody i chęci Uli, dlatego też robimy szybką turę na Rysiankę ze Złatnej. Gdyby tylko takie dobre warunki na narciarstwo terenowe były w Beskidach częściej byłoby pięknie :)

Na sobotę w planach była trudniejsza droga w ścianie Małego Kieżmarskiego - wstałem rano w pełnej gotowości, niestety po chwili otrzymałem smsa, że kolega mający dojść nad Zielony Staw o 7 nie dotrze :) Nie mając przygotowanej ciekawej alternatywy i biorąc pod uwagę to, że również Ula nie dojedzie wieczorem by wybrać się na planowaną w niedzielę turę, postanawiam zakończyć pobyt na obozie dzień wcześniej. Szkoda jednak ładnego poranka, dlatego wraz z Kućką (który także dziś wraca) postanawiamy przejść się jeszcze na turach do Doliny Dzikiej by zaliczyć dodatkowy zjazd stromym żlebem z niej opadającym – Flaszką.

Po czwartku spędzonym na słonecznych stokach Jagnięcego, czas na powrót w północną ścianę Małego Kieżmarskiego. Tym razem kompletujemy zespół trzyosobowy i ruszamy na upatrzoną przeze mnie wcześniej drogę duetu Psotka-Varga wyprowadzającą na Pośredniego Kieżmarskiego Strażnika. Temperatura jest już bardziej znośna (jakieś minus 12), liczymy więc na przyjemne wspinanie, o drodze słyszałem bowiem bardzo pozytywne opinie.

Kolejny mroźny dzień (ale już tylko minus 15) w Dolinie Kieżmarskiej. Po wczorajszym całodniowym wspinaniu, kolejną akcję na mrocznej północnej ścianie zostawiam na piątek i ruszam wraz z Jurasem na turach do słonecznej Doliny Jagnięcej. Już po kilkuset metrach i wyjściu z dziury w której przebywamy na obozie, rozbieramy się do koszulek i na lekko śmigamy w kierunku Jagnięcego Szczytu. Planujemy na nartach wyjść na Kołowy Przechód i tam zadecydować czy zjazd na drugą stronę (do Doliny Kołowej) jest możliwy, czy też wejdziemy na szczyt Jagnięcego i zjedziemy z powrotem do doliny z której podchodzimy.

Środowy poranek na obozie nie jest zbyt przyjemny - nie dość, że nocny opad okleił całą ścianę Małego Kieżmarskiego, nadal jest minus 20, to jeszcze boli głowa :) Mimo to nie zmieniamy planów i zaraz po śniadaniu pakujemy sprzęt i ruszamy z Szymonem na Drogę Szczepańskiego, prowadzącą na Kieżmarski Kopiniak (słow. Szczepańského veža). Drogę doskonale widać ze schroniskowej jadalni, będziemy więc całodniowym obiektem obserwacji - szczególnie seniorów KW Katowice przebywających akurat kilka dni nad Zielonym Stawem :)

Na drugi dzień obozu prognozy nie są najlepsze – do ponad dwudziestostopniowego mrozu ma dojść zachmurzenie i słaby opad śniegu. Dlatego też wspinanie odkładam do środy i wraz z Jurasem i Kućką ruszam na skiturę, o której od dawna myślałem – przez Baranią Przełęcz do Chaty Teryho i z powrotem do Zielonego Stawu. Okazuje się, że poza mrozem prognozy nie sprawdzają się – poranne chmury rozchodzą się i cały dzień możemy cieszyć się pięknym niebieskim niebem.

Lodospad zrobiony podczas pierwszego dnia obozu zimowego KW BB. Po męczącym podejściu nad Zielony Staw (plecak wyładowany na tydzień) i ogrzaniu się w schronisku (ponad 20 stopni mrozu), szybko podchodzę wraz z Mariuszem pod Rakuską Czubę by chociaż trochę powspinać się na wylanych tam lodach (Ľady pod Svišťovkou). Najtrudniejszy jest „Drugi Lodospad”, od razu kierujemy się więc pod niego - słusznie zakładamy, że przy obecnej temperaturze więcej „nie urobimy”.

Na tegoroczny obóz zimowy w Tatrach wynająłem dla nas "przytulną" chatę przy Schronisku nad Zielonym Stawem Kieżmarskim. Plany były ambitne ale jak to często w zimie bywa, pogoda mocno je zweryfikowała. Tym razem przyszło nam mierzyć się przez kilka dni z ponad dwudziestostopniowym mrozem. Na dodatek w miejscu, do którego zimowe Słońce nie dociera, bo dookoła znajdują się wysokie ściany. I gdzie wspina się na północnej, a więc najzimniejszej, wystawie :) Ten wpis zawiera tylko kilka zdjęć nie umieszczonych w osobnych relacjach, linki poniżej. Relacja ogólna z wybranymi zdjęciami klubowiczów - na stronie KW BB.

Po ostatnim dużym opadzie i nieciekawych prognozach na niedzielę nie ma szans na porządną drogę mikstową, umawiam się więc na tatrzańskie lodospady – przyda się jakaś luźna akcja na odstresowanie :) W ostatniej chwili zmienia mi się partner na wyjazd, ale dzięki temu mogę zabrać skitury :) Głównym celem jest Lodospad Zahradky (WI5) w Dolinie Staroleśnej, później w zależności od warunków i chęci planujemy albo zrobić jakiś drugi lodospad albo wyjść gdzieś wyżej na turach.

W planach był klasyk na dużej ścianie, postanowiliśmy jednak nie ryzykować po ostatnich sporych opadach śniegu i wybraliśmy się na długą ale łatwiejszą drogę, prowadzącą filarem/żebrem na południowo-zachodniej wystawie Wielickiej Baszty. Droga nie jest zbyt popularna, jej schemat wydobyliśmy z czasopisma Wspinek z 1987 roku oraz z relacji członków KW Warszawa sprzed kilku lat. Czyli przygoda i improwizacja :)

Prognozy na niedzielę nie są zbyt optymistyczne, więc tym razem wybieramy się na krótszą, ale treściwą drogę – WHP114 na Kościelcu. Obawiamy się czy przy mocnym wietrze poradzimy sobie z trudnościami technicznymi w kopule szczytowej ale postanawiamy spróbować.

Warunki w Tatrach bardzo dobre, prognozy na niedzielę również – czas więc na dłuższą drogę. Decydujemy się na planowanego już w zeszłym sezonie Korosadowicza na Kazalnicy – po ostatnich odwilżach i obecnym mrozie liczymy, że depresje będą świetnie nadawać się do wspinania. Nie zawodzimy się, a wręcz zostajemy zaskoczeni ilością lodu na drodze – „wylane” są praktycznie wszystkie wyciągi.

Tym razem czas na wspinanie lodowe i Lodospady Grosza. Od dawna jednak zakładałem, że jeżeli na te lody się wybiorę to będę chciał iść dalej żlebem, przejść dodatkowy lodospad u jego wylotu i wyjść na Sławkowski Szczyt – tym sposobem uda się zrobić całą Drogę, nie tylko jej początek. Dołącza do mnie Mariusz, który zgłaszał chęć wzięcia udziału w konkretnej wyrypie, stąd też wydaje się moim pomysłem zachwycony :)