W świąteczny poniedziałek nasz wybór padł na 14-kilometrową turę w Rohackiej Dolinie, z dwoma zjazdami – ze Spalonej Kopy i z Salatyna. Dwa tygodnie temu będąc na samym Salatynie nie widzieliśmy kompletnie nic, tym razem pogoda była wręcz kapitalna więc piękne widoki towarzyszyły nam całą drogę. Polecam :)

Ostatni dzień zimy trzeba było uczcić jakąś konkretną drogą. Po krótkiej wymianie pomysłów pada na Filar Staszla, do którego przymierzaliśmy się już od dłuższego czasu. Na szczęście tym razem pogoda nie pokrzyżowała nam planów, a z wpisów (i z braku śladów) dowiedzieliśmy się, że droga ostatnimi czasy nie była chodzona. Pewno dlatego, że nie jest ani łatwa, ani krótka :)

Niedosyt wspinaczkowy po obozie dał się we znaki więc mimo słabych prognoz pogody i ciężkiego tygodnia przekręcam do Jacka nieśmiało pytając czy „może by my co urobili”, byle niedaleko i krótko. Ten, dużo bardziej wygłodniały wrażeń i widoków tatrzańskich niż ja (na obóz nie dotarł), nie ma wątpliwości – trzeba napierać :) Podobnie po dłuższej przerwie na wyjazd chętny jest i Rysiek więc jak to już tej zimy bywało – jedziemy w trójkę.

Na sobotę (jedyny pogodny dzień) nie wyszedł planowany mikst na Pustej Straży (brak chętnych), wbiliśmy więc z Krzyśkiem na Lodospad Ciężki, który nie do końca był jeszcze gotowy na dziabanie :P Reszta towarzystwa albo próbowała coś udziałać na turach albo wybrała się turystycznie na Młynarza.

W piątek wybraliśmy się na turach w kierunku Polskiego Grzebienia ale z powodu kiepskich warunków zjechaliśmy już poniżej Zmarzłego Stawu. Ekipa, która nart nie zabrała doszła do przełęczy i nawet wyżej, na Małą Wysoką.

Wybrane foty z obozu zimowego KW BB w Białej Wodzie. Podobnie jak w zeszłym roku pełniłem funkcję „chatara”, więc nie zważając na nic musiałem w chacie przesiedzieć cały tydzień :) Piątkowa tura oraz sobotnie wspinanie lodowe w osobnych relacjach. Tutaj zdjęcia zrobione od poniedziałku do czwartku.

Długo się do tego zbieraliśmy, ale w końcu udało się wybrać na jakiś lodospad tatrzański :) Ponieważ się jednak pochorowałem i wyjazd był mocno naciągany, wybieramy wariant mało męczący tzn. wyjeżdżamy na Hrebeniok i ruszamy pod najbliższe lody.

Tym razem, ponownie w trójkę, lądujemy w Dolinie Kieżmarskiej i na cel obieramy drogę, która od pewnego czasu kusiła Jacka – Lewy Y. Wspinaczka nie jest może specjalnie długa (startuje się z tego samego kotła co słynna Weberovka i kończy na Niemieckiej Drabinie) ale treściwa – same czwórki i mocna piątka – można się więc intensywnie powspinać.

Mimo słabych prognoz decydujemy się na wizytę w Tatrach z ambitnym planem zaatakowania Filara Staszla. Niestety na miejscu okazuje się, że jest gorzej niż miało być – najpierw ładuje śniegiem, później poprawia wiatrem i mrozem. No ale skoro już doszliśmy na Halę to zrobić coś trzeba :)

Typowej zimy nadal nie ma ale trzeba korzystać z wolnego więc umawiam się z Jackiem na drogę o której kilka razy rozmawialiśmy. Pierwszy wyciąg w obecnych warunkach wyraźnie trudniejszy niż "topowe" 3, brak śniegu, gołe płyty oraz słabiutkie trawy. Podobnie rysa i zacięcie na piątym oraz cruxowy komin na szóstym wyciągu, nic nie podsypane. Popylanie spionowanymi kosówkami na koniec - mordęga, chociaż zapędziliśmy się za wysoko bo na Konia. Jest jednak rep do zjazdu w żleb. Ze zjazdami z Kazalnicy C. jak wiadomo trzeba bardzo uważać - szczególnie na drugi zjazd z krawędzi do półeczki w ścianie - trzymać się mocno lewej strony bo inaczej wisimy w powietrzu kilka metrów od stanu ;)

Kilka zdjęć (niestety słabych) z krótkiej wspinaczki na Kotle Gąsienicowym – piątkowej Drogi Klisia. Droga zimowa ale warunki nie bardzo – zamiast zmrożonego śniegu mieliśmy słabe trawy, zamiast podsypanego kominka i zacięcia – czysty drytool. Mieliśmy robić jeszcze jedną drogę ale w tych warunkach nie miało to sensu. Szczególnie biorąc pod uwagę kilkunastostopniowy mróz i chorobę Krzyśka.

Po odchorowaniu pierwszego dnia Nowego Roku ruszamy przespacerować się na Rysy. Mróz nadal trzyma, wiatru jednak brak więc jest przyjemnie, szczególnie jak wyjdzie się z cienia. Widoki, trzeci już dzień z rzędu, kapitalne – taka seria w Tatrach to naprawdę rzadkość :)

Rok 2016 postanawiamy z Ulą przywitać w Tatrach. Naszą bazą na 3 dni zostaje schronisko przy Popradzkim Plesie. Stary rok żegnamy wejściem na Wysoką, czyli jeden z najpiękniejszych szczytów naszych gór najwyższych. 

Podsumowanie 2015 roku umieszczone wcześniej na FTG – po dwa zdjęcia poglądowe - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Kilka fotek z tradycyjnego już, świątecznego, nocnego wyjścia na Babią Górę. Tym razem frekwencja dopisała, na miejscu stawiło się ponad 20 osób. Aż strach pomyśleć co będzie za rok :) Warunki wyjątkowo nie-zimowe bo nie pamiętam kiedy na szczycie było tak mało śniegu. Na plus brak wiatru i świetna widoczność, dzięki czemu mogliśmy podziwiać wschód Słońca.

Sezon zimowy w Tatrach wreszcie rozpoczęty! Na pierwszy raz za cel obieramy drogę pod którą nie jest daleko i która nie jest ani długa ani nie za trudna – tak by się do zimy na dzień dobry nie zniechęcić ;) Przed wyjazdem okazuje się, że takie same plany ma Jacek z koleżankami więc umawiamy się na wspólne podejście pod ścianę.

Kilka fotek z jesiennej przechadzki po Beskidzie Żywieckim. Wystartowaliśmy z Żabnicy by kolejno przejść przez Romankę, Rysiankę, Halę Lipowską, Halę Boraczą i wrócić do punku wyjścia. Piękna pogoda towarzyszyła nam cały dzień więc wędrowało się świetnie, nie ma to jak wyluzować się po całym sezonie spędzonym na wspinaniu w górach wysokich :)

W sobotę nocujemy w Murowańcu po wspinaniu na Zamarłej. Następnego dnia rano ogarniamy sprzęt, umawiamy się ze znajomymi na spotkanie na Mylnej Przełęczy, gdzie rozpoczyna się Grań Kościelców, po czym ruszamy z Krzyśkiem pod Zadni Kościelec by rozprawić się jeszcze z Drogą Surdela. Po dość sporym opóźnieniu (kłopoty ze sprzętem :/) rozpoczynamy w końcu wspinanie, do zespołu udało się załapać również Ani, która zdążyła dotrzeć do nas z pozostałymi znajomymi :)

Pogoda w Tatrach w końcu zapowiada się nieźle więc na niedzielę umawiamy się ze znajomymi na planowaną od dawna Grań Kościelców. Namawiam Krzyśka by wyruszyć dzień wcześniej i zrobić Motykę na Zamarłej, którą również od dłuższego czasu mieliśmy na celowniku.

Po kilku tygodniach przerwy (Dolomity, wakacje, skały) wracam w Tatry, tym razem na cel obieramy pięknie lecz daleko położony Czarny Szczyt. Dołączają do nas Adam z Jurkiem, którzy po zrobieniu drogi Szafka/Lindner cierpliwie czekają pod wierzchołkiem  :)

Foto-relacja z przejścia Filara Południowego (via Colbertaldo) na Sass de Stria, podczas obozu KW BB w Dolomitach. Załamani fatalna pogodą postanawiamy już w czwartek przenieść się na słoneczną Chorwację. Po drodze stajemy na Przełęczy Falzarego i decydujemy się z Jurasem przejść jeden z łatwiejszych klasyków - filar Sass de Stria.

Foto-relacja z przejścia Zacięcia Północnego na Torre Romana i drogi Armida na Torre Grande w masywie Cinque Torri, podczas obozu KW BB w Dolomitach. We wtorek pogoda nareszcie się poprawia, wszyscy obozowicze ruszają więc na intensywne działania (tym bardziej, że w środę ponownie ma lać).

Foto-relacja z wycieczki na Forcella del Lago. Po niedzielnym odwrocie z Cinque Torri, również na poniedziałek zapowiadany jest deszcz. Dlatego też razem z Ulą i Pawłem wybieramy się na trekking w pobliskim masywie Fanes. Wychodzimy na Przełęcz del Lago, deszcz zniechęca nas do wejścia na szczyt Cima del Lago, schodzimy więc do doliny z drugiej strony i idziemy na pocieszające piwo.

Zaraz po przyjeździe, mimo zmęczenia (12 godzin za kółkiem) ruszam z Paryskimi (Kasia i Dominik) na pobliską Przełęcz Falzarego i stamtąd pod Lagazuoi Picollo na drogę Cengia Martini (V). Mroczny działał z kolegą na tej samej ścianie, na Drodze Pocisków (więcej w jego relacji). Nasza droga to 4 spionowane wyciągi w dużej ekspozycji (jak prawie wszystkie drogi w Dolomitach :) ), o podobnych trudnościach, z kluczowym miejscem w przewieszającej się rysie. Śmiało można polecić jako krótką akcję – podejście 30 minut, droga 90 minut, zejście na parking 45 mint. 

Zdjęcia z mojej działalności podczas obozu KW BB w Dolomitach, który miałem okazję organizować :) Na campie Sass Dlacia, niedaleko San Cassiano, zameldowaliśmy się w liczbie 42 osób więc frekwencja dopisała. Gorzej niestety było z pogodą bo jak na złość akurat na czas naszego pobytu w tym pięknym miejscu zawitał niż i poza nielicznymi, krótkimi oknami pogodowymi, cały czas padało a temperatura oscylowała pomiędzy 5 a 15 stopni :(

Mimo ostatnio odniesionej kontuzji postanawiam się sprężyć i wybrać na wspinanie, mając na uwadze zbliżający się urlop, który spowoduje kilkutygodniowy rozbrat z Tatrami. Cel nie byle jaki bo umawiam się z Jackiem na zaatakowanie „wielkiej ściany” czyli Kieżmarskiego, drogą Krissaka (VI-). Dołącza do nas jednak Michał i „przekręca” nas na legendarny Obrovsky Kut czyli Wielkie Zacięcie (VI+).

Drogi zrobione podczas Obozu KW BB na Polanie Szałasiska. Na campie spędziliśmy cały weekend ale niestety pogoda dopisała tylko w sobotę więc w niedzielę pozostała turystyka i lizanie ran po przygodach z dnia poprzedniego. Na pierwszy ogień poszła długo planowana przez nas Międzymiastowa. Niestety rysa w którą niepotrzebnie się wepchałem na pierwszym wyciągu okazała się niegościnna i skończyło się na kontuzji. Mimo bólu udało się jednak dokończyć drogę i zrobić jeszcze jedną :)

„Życie taternika dzieli się na cztery okresy: pierwszy, kiedy jeszcze o tej drodze nie słyszałeś, drugi - pełen niepokoju - kiedy wiesz już o jej istnieniu i wiesz już, że musisz ją zrobić. Etap trzeci gdy ją robisz i etap czwarty, cechujący się głębokim spokojem - to życie po przejściu drogi.” Andrzej Wilczkowski "Miejsce przy Stole" o Prawym Dziędzielewiczu.

Po kilku latach przygód w górach wysokich nadszedł czas na najbardziej znany szczyt w Alpach :) Na drogę wyjściową wybraliśmy trudniejszą, lecz według wielu ciekawszą niż szwajcarska, grań włoską – Cresta del Leone. Mimo iż przygotowania obfitowały w niemiłe przygody (problemy z terminem, samochodem, wycofanie się dwóch członków wyprawy w dzień wyjazdu), to sama akcja przebiegła bardzo sprawnie. Poniżej dość obszerna relacja umieszczona wcześniej na FTG.

W końcu nadszedł słoneczny weekend w Tatrach więc tatrzańskie ściany zostały oblezione przez spragnionych wrażeń wspinaczy :) Ponieważ jesteśmy w trójkę i nie mamy ochoty na kilkugodzinne podejście w upale, wybieramy w miarę „pewne” drogi na nieodległym Kościelcu. Na pierwszy rzut idzie znana droga Byczkowskiego, która okazuje się całkiem atrakcyjna i to nie tylko z powodu „psychicznej” załupy na przedostatnim wyciągu :)