Czas na kolejną ścianę w Polskich Tatrach. Tym razem na celownik bierzemy Zamarłą i trudniejszą drogę kursową - Festiwal Granitu. Droga znana jest głównie przez jeden dość nietypowy wyciąg - "trawers na rękach", który faktycznie dostarcza sporych emocji początkującym taternikom :) Ale i pozostałe wyciągi (poza pierwszym) są godne uwagi, a szczególnie ładny i estetyczny jest drugi, prowadzący Zacięciem Komarnickich.

Na Halę docieramy w piątkę - ja z Ryśkiem planujemy Drogę Stanisławskiego, Adam, Jurek i Krzysiek - Załupę H. Pierwszy wyciąg trochę straszy z daleka, ale już podczas wspinania okazuje się bardzo przyjemny. Drugi wyciąg jest dość specyficzny bo trzeba pokonać szeroki komin a możliwości jest całkiem sporo. Ładna droga, godna polecenia dla osób mniej doświadczonych.

Co prawda umówiłem się z Ryśkiem na Filar Świnicy, ale dołącza do nas Jacek i przekonuje nas, że latem to nie jest dobry pomysł. Namawia nas na jedną z ładniejszych kursowych dróg na Hali - Filar Staszla na Granatach. Przystajemy na tą propozycję i później zgodnie przyznajemy, że była to bardzo dobra decyzja. Droga jest długa i różnorodna, przy czym bardzo dobrze asekurowalna. Ciekawy crux i później przyjemna "ścianka-niespodzianka" to elementy charakterystyczne. Później kolejne wyciągi polecam robić na lotnej bo do szczytu daleko a trudności II-nowe. Dużo ringów i haków.

Pierwsze drogi w Polskich Tatrach za mną, czas spróbować czegoś na Słowacji. A że Ostry Szczyt zawsze bardzo mi się podobał, to właśnie jego ścianę planujemy przejść. Wybieramy jeden z klasyków - Drogę Motyki. Do mnie i Tomka dołączają jeszcze Krzysiek z Ryśkiem, debiutujący zupełnie jeśli chodzi o taternictwo. Droga dostarcza nam wielu wrażeń, również przez przypadkowe wejście w piątkowy wariant czy też szukanie ostatniego stanowiska zjazdowego. Pod ścianą meldujemy się po kilku godzinach i jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani.

Po przygotowaniu w skałach umawiamy się z Tomkiem na pierwszy wspólny wyjazd na wspinanie w Tatrach. Na celownik obieramy popularną kombinację dróg kursowych - Załupę H na Zadnim Kościelcu i Gnojka na Kościelcu. Na podejściu dopada nas ulewa ale mimo to nie zniechęcamy się. Pierwsza droga nie przypada nam do gustu i nie sprawia żadnych problemów - trudności brak a dużo gruzu. Na Gnojku również działamy sprawnie ale tutaj już musimy trochę się sprężyć.  Dobra rozgrzewka dla początkujących, kilka ładnych ruchów.

Majówka w Sokolikach. Najpierw wybrałem się na kilka dni z Tomkiem by zgrać się przed debiutem tatrzańskim, następnie wracam na miejsce dwa dni później z Jurkiem, Krzyśkiem i Ryśkiem by przekazać chłopakom trochę wiedzy na temat wspinania tradowego :)

Pomysł na wejście na Szatana Czerwonym Żlebem podpatrzyłem od Madnessa. Zbieramy sporą ekipę i wcześnie rano podchodzimy do Mięguszowieckiej. Warunki w żlebie są bardzo dobre, dlatego rezygnujemy z asekurowania się. Grań jest już łatwa, a na zejściu jedyne trudne miejsce pokonujemy zjazdem. Szybka i sprawna akcja i kolejna piękna góra zdobyta - tym razem drogą "prawie wspinaczkową".

Łapiemy resztki zimy i spędzamy 3 dni w Niżnych Tatrach. Zaczynamy od nart na Chopoku, następnie jedziemy na południową stronę i podchodzimy do Schroniska Stefanika. Następnego dnia rano startujemy na grań i przechodzimy m.in. przez Dumbier, Chopok, Derese i Chabenec. Pod wieczór docieramy do klimatycznej "Utulni" Durkova, gdzie spędzamy noc. Następnego dnia rano wyruszamy z powrotem pod Chopok trochę zmieniając trasę przejścia.

Razem z Tomkiem wybieramy się na weekend nad Morskie Oko, gdzie spotykamy kilku ludzi z naszego klubu. Nie mając za dużego pojęcia o wspinaniu zimowym w sobotę wybieramy się na Mnicha, a oczywiście to nie jest ściana mikstowa :) Mimo to udaje nam się przejść Drogę Robakiewicza. Później bawimy się jeszcze trochę na małym lodzie napotkanym na zejściu. W niedzielę wchodzimy już w zimową drogę na Progu Mnichowym (Wesołej Zabawy) jednak po pierwszym wyciągu zaliczamy zjazd, gdyż zaczyna lać i "zmywać" nas ze śniegiem ze ściany. Pierwsze koty za płoty :)

Umawiam się z Tomkiem i Jackiem na Pośrednią Grań, w ostatniej chwili niespodziewanie dołącza do nas Zbyszek, co trochę nas zaskakuje :) Podchodzimy od Staroleśnej i na Przełęcz Pośrednią dostajemy się stromym żlebem. Zaliczamy Żółty Szczyt, wracamy na przełęcz i wiążemy się by po przejściu granią przez Mały Pośredni zameldować się na szczycie. Generalnie idziemy na lotnej, na sztywno asekurując się tylko na 2 wyciągach, gdzie spotykamy trudności II-III. Mega udana wycieczka.

Wybrane zdjęcia z kursu lawinowego, zorganizowanego przez Topr dla naszego Klubu Wysokogórskiego.

Po czterech tygodniach od pierwszego i dwóch tygodniach od drugiego podejścia do zdobycia najwyższego Karpat zimą (najpierw powstrzymał mnie wielki opad i mróz, ostatnio również z powodu pogody zmieniliśmy plany i zdobyliśmy Kończystą), wracamy do Doliny Batyżowieckiej. Tym razem jedziemy w czwórkę - ja, dwóch Tomków i Alan. Na miejscu, pod Batyżowiecką Próbą, spotykamy jeszcze koleżankę z FTG wraz z załogą więc szczyt atakujemy w stylu oblężniczym ;) Idzie sprawnie i wszyscy meldujemy się na szczycie.

Razem z Alanem i dwoma Tomkami planujemy zimowe wejście na Gerlach. Dla mnie jest to powrót po 2 tygodniach od ostatniej próby i zimnego biwaku. Docieramy do Wyżnych Hagów jeszcze przed świtem, podchodzimy więc po ciemku. To plus bardzo mocny opad sprawia, że nie bardzo wiemy gdzie idziemy i nieświadomie schodzimy ze szlaku. Na dziko przedzieramy się przez las i po dośc długim błądzeniu i przypadkowej wizycie w jakieś górskiej chacie, w końcu docieramy nad Batyżowiecki Staw. Niestety nie ma opcji wchodzenia w żleb w taką pogodę, dlatego też zmieniamy plan i stawiamy na bezpieczniejszą w tych warunkach Kończystą.

Dołączam do dużej ekipy zebranej przez Farixa, w planach jest biwak i dwa wyjścia wspinaczkowe - na Gerlach i Kończystą. Niestety z powodu bardzo dużego opadu oraz niskiej temperatury (-20) musimy zweryfikować plany. Po dotarciu do Doliny Batyżowieckiej i rozbiciu namiotów próbujemy chociaż zdobyć Gerlach drogą normalną - Batyżowieckim Żlebem. Po długiej walce w głębokim śniegu w końcu jednak się poddajemy i wracamy do namiotów. W nocy bardzo marzniemy, na dodatek śnieg sypie bardzo mocno (zasypuje nam namioty) więc rano nie pozostaje nam nic innego jak zaliczyć odwrót. Dostaliśmy trochę po tyłkach ale i zebraliśmy doświadczenia na przyszłość.

Razem z Adamem i Ryśkiem atakujemy kolejny szczyt tatrzańskiej korony zimą. Tym razem lądujemy w Dolinie Wielickiej i ruszamy na Staroleśny. Droga jest nieprzetarta więc błądzimy trochę w masywie Bradavicy, w końcu jednak szczęśliwie meldujemy się na szczycie. Zimą wejście na Staroleśny jest dość dużym wyzwaniem turystycznym, przynosi więc sporo satysfakcji.

Korzystając z dnia wolnego, wybieramy się z Ulą na zimowe wyjście na narodową górę Słowaków - Krywań. Śniegu jest niewiele, pogoda dopisuje, a ludzi spotykamy tylko kilku. Bardzo udana wycieczka. 

Podsumowanie 2013 roku - przegląd działań i zdjęcia poglądowe. Szczegółowe relacje osobno, link w tytułach.

Następnego dnia po wejściu na Baranie Rogi ponownie podchodzimy do Terinki i atakujemy Pośrednią Grań. Niestety warunki śniegowe są bardzo złe - mnóstwo czasu zajmuje nam dotarcie na przełęcz za Żółtą Ścianą, a następnie przejście krótkiej grani doprowadzającej do Ławki Doubkego. Ta okazuje się mocno zabita śniegiem więc w końcu odpuszczamy dalszą walkę i zaliczamy odwrót.

Razem z Adamem i Ryśkiem wybieram się pod koniec roku na 2 dni w Tatry. Do kolekcji zimowej planujemy dorzucić dwa szczyty z rejonu Doliny Małej Zimnej Wody - Baranie Rogi i Pośrednią Grań. Zaczynamy od Baranich - w planach mamy wejście nie najłatwiejszą trasą a jedną z dróg wspinaczkowych - Baranim Rebrikiem. Podchodzimy pod żleb, tutaj jednak w wyniku nieporozumienia rozdzielamy się - Rysiek wchodzi w stromy lód, ja na żebro, a Adam postanawia jednak wrócić na drogę normalną, przez przełęcz :)

Jak co roku Adam z Ryśkiem zapraszają na świąteczną, nocną wycieczkę na Babią Górę. Tym razem widoki są średnie ale za to jak zwykle wiatr dopisuje :)

Zaraz na początku kalendarzowej zimy wybieramy się z Ryśkiem na drugi najwyższy szczyt Tatr - Łomnicę. Trudności napotykamy tylko w zalodzonym żlebie pod szczytem, poza tym idzie szybko i sprawnie.

Razem z Ulą spędzamy dwa dni w Gorcach. Przechodzimy Kudłoń, Turbacz, Obidowiec i noc spędzamy w schronisku na Starych Wierchach. Następnego dnia wracamy szlakiem przez Gorc.

Jesienna wycieczka z Ulą i Ryśkiem. Dochodzimy na Szeroką Przełęcz Bielską zielonym szlakiem, następnie kierujemy się na wschodnią grań. Piękne jesienne klimaty.

Zdjęcia z jesiennej wycieczki  z Ulą na Koprowy Wierch.

Dzień po wejściu na Pelmo napieramy dalej - tym bardziej, że to ostatni dzień w Dolomitach podczas tegorocznego wyjazdu. Tym razem jedziemy pod bardziej oddalony masyw - Pale di San Martino. Podjeżdżamy kolejką i rozdzielamy się - ja idę na ferratę Bolver-Lugli, Ula na drogę normalną prowadzącą pod Cima Vezzana. Ferrata bardzo przypada mi do gustu - jest to była droga wspinaczkowa, więc tak jak lubię, metalowy drut można używać tylko do asekuracji a chwytów i stopni szuka się na skale. Po sprawnym przejściu ferraty spotykam Ulę na przełęczy, po krótkiej przerwie lece dalej by wejść na Cima Vezzana - najwyższy szczyt masywu. Na ostatnią kolejkę niestety nie zdążamy, dlatego też czeka nas żmudne i wcale niełatwe zejście.

Zauroczony Monte Pelmo postanawiam zdobyć ten szczyt 😊 Do schroniska położonym u stóp góry docieram razem z Ulą, w ścianę wchodzę już sam. Do pokonania mam słynną Półkę Balla, nazwaną tak na cześć pierwszego zdobywcy Pelmo. Jej przejście dostarcza dużo emocji – trawers ściany jest bardzo „powietrzny” i trzeba uważać na każdym kroku, tym bardziej gdy się nie asekuruje. Po wyjściu na płaskowyż jest już łatwiej, bojąc się czy pogoda wytrzyma zasuwam do góry ile sił w nogach. Na szczycie spotykam parę przewodników, ucinam krótką pogawędkę, proszę o zdjęcie i gonię w dół – czeka mnie ponowne przejście Półki bo jest to jedyna „normalna” droga wyprowadzająca ze ściany. Przy schronisku dołączam do Uli, jemy obiad i pijemy pyszną włoską kawę, po czym kolejny raz już po ciemku docieramy do wynajętego mieszkania.

Po wejściu na Moiazzę czas na wizytówkę regionu – Civettę. Wyruszam razem z Ulą ale pod ścianą rozdzielamy się – ona idzie dalej drogą normalną, ja skręcam w ferratę Alleghesi. Jest dość późno, dlatego też na ferracie nie spotykam nikogo – dzięki temu działam jak w transie i szybko posuwam się do góry. Co dla mnie ważne – tam gdzie to możliwe wspinam się klasycznie, żelaza używając jedynie do asekuracji i w ten sposób dochodzę aż na szczyt. Tutaj szybka fotka i schodzę do schroniska poniżej, gdzie dołączam do Uli. Razem schodzimy drogą normalną, przyrządzamy kolację na wielkim głazie i już po ciemku schodzimy do naszej miejscowości.

Na pierwszy cel obieramy masyw Moiazza . Wspólnie z Ulą przechodzę ferratę Constantini Ovest, a następnie sam wybieram się w kierunku szczytu, po drodze przechodząc krótką Cengia Angelini. Pod samym wierzchołkiem trochę się gubię i w konsekwencji zmuszony jestem do przewspinania krótkiego kominka. Udaje się i widokami z góry delektuję się w samotności.

Wracamy z Ulą w Dolomity, tym razem lądujemy w Val di Zoldo, bardzo ładnej dolinie u stóp Civetty. Wynajmujemy apartament z pięknym widokiem - z jednej strony Monte Pelmo, z drugiej Civetta. I działamy intensywnie - korzystając z pogody udaje nam się zrobić coś ciekawego w każdy dzień. Relacje z poszczególnych akcji w linkach poniżej. W tym miejscu zdjęcia niesklasyfkowane.

Finał akcji "Korona Tatr" - zarówno mi, jak i Ryśkowi do kompletu brakowało tylko Durnego, dlatego też kończymy temat razem. Nocujemy w Starym Smokovcu, rano wraz z Adamem i Olkiem podchodzimy do Chaty Teryho. Olek rusza na Czerwoną Ławkę, nasza trójka natomiast na Pysny Stit, jak nazywają nasz cel Słowacy. Na wierzchołku meldujemy się dość szybko i oczywiście gratulujemy sobie wzajemnie skompletowania WKT. Mamy ochotę na dodatkowy mocny akcent, dlatego też wiążemy się i planujemy przejść granią na Łomnicę. Niestety zaraz na początku zjeżdżamy w złą stronę i zapychamy się w trudnym miejscu, przez co tracimy mnóstwo czasu i po powrocie na właściwą drogę musimy zrezygnować. Schodzimy więc z grani "skrótem" i mimo wszystko zadowoleni późnym wieczorem docieramy do samochodu.