Jak zwykle początkiem roku czas na retrospekcję, analizę minionych 12 miesięcy i planowanie kolejnego roku :) Stąd też wpis zawierający krótkie podsumowanie 2017 w moim wykonaniu oraz wybrane 2-3 zdjęcia wklejone wyjątkowo w treści, bez zakładania osobnego albumu. Dodatkowo tytuły poszczególnych akcji są jednocześnie linkami do kompletnych relacji.

Pogoda i warunki nadal nie pozwalają by zaatakować jakąś dłuższą drogę, na dodatek po ostatniej odwilży i ponownych mrozach razem z Jackiem spodziewamy się dobrych warunków na słonecznych wystawach. Po przemyśleniu sprawy wracamy do pomysłu naszego kolegi, Madnessa, znanego miłośnika dróg Motyki :) i wybieramy drogę tria Motyka, Brüll, Zamkovsky na Jaworowym Szczycie.

Zima w Tatrach już w pełni, impreza na Zakończenie Sezonu KW zaliczona tydzień temu, sprzęt uzupełniony i przygotowany - czas zacząć taternicki sezon zimowy! Ponieważ Jacek ma już dwie drogi za sobą, od razu wybieramy się na coś trudniejszego ale i nie za długiego czy bardzo oddalonego (bo warunki po kilkudniowych opadach ograniczają wybór) - drogę Tupa Blada na Tępej (wycena to M6-).

Fatalna pogoda wreszcie odpuszcza, a my decydujemy się postawić wszystko na jedną kartę - na celownik obieramy jedną z wyżej położonych ścian w Tatrach. Gra jest warta świeczki, Indianske Leto to pod względem kumulacji trudności najpoważniejsza droga w jaką się „wstawialiśmy”. Linia jest w miarę nowa (2014) i na ten moment to najtrudniejsza propozycja na południowej ścianie Baranich Rogów. Poza 1. wyciągiem, wszystkie kolejne „trzymają poziom”, wyceny to IV, VII-, VI+, VI+, VI-, VI.

W tym samym składzie jak rok temu, wracamy na Kieżmarski by dokończyć Drogę Krissaka na południowej ścianie. Podczas zeszłorocznego wspinania zostaliśmy zmuszeni przez ulewę do wycofania się po przejściu dolnej części i 2 wyciągów nad rampą więc „do załatwienia” pozostały nam ostatnie wyciągi drogi. Z tego też względu tym razem postanawiamy dolną część ściany przejść drogą Lipka-Święcicki (V+).

Po długich drogach zrobionych w Dolomitach, i w Tatrach mamy ochotę na jakąś dużą ścianę. Niestety prognozy nie są zbyt optymistyczne, pozostaje więc po raz kolejny wspinanie na „czymś” niskim. W tym sezonie nie byliśmy jeszcze w Dolinie Wielickiej, a że na „liście” mam w okolicy krótką drogę, właśnie tam się udajemy. 

Po zaplanowanym środowym reście (wycieczka do Cortiny, spacerowanie po okolicy), na czwartek szykujemy “główne danie“ wyjazdu – drogę Spigolo Giallo (Żółty Filar) na Cima Piccola, wycenioną na VI+. Ruszamy już o 5 rano bo pod słynne Tre Cime di Lavaredo czeka nas 1,5 godziny jazdy – niewyspanie próbuję zamaskować (tradycyjnie w moim przypadku :P) podwójnym espresso w schronisku Auronzo, spod którego czeka nas kilkuminutowy spacer pod schronisko Lavaredo i krótkie podejście pod ścianę.

Ponieważ Jacek wraca już do Polski, we wtorek redukujemy nasz zespół do 2 osób i jedziemy na bardziej „piknikowe” wspinanie na Cinque Torri. Piknikowe bo turnie (jedna z wizytówek Dolomitów) znajdują się tuż nad parkingiem przy schronisku, nie są za wysokie (100-150 metrów), asekuracja jest bardzo dobra, no i jest dookoła jest mnóstwo ludzi. Rejon oferuje również mnóstwo obitych dróg sportowych, no ale nie po to jechaliśmy setki kilometrów z Polski by wspinać się w skałkach ;)

W planach na kolejny dzień był Filar Constantini-Ghedina na Tofanie ale postraszyły nas trochę prognozy zapowiadające popołudniowy opad, dlatego też jedziemy prawie 2 godziny na zachód by zmierzyć się z kolejną turnią i kolejną bardzo popularną drogą – prawie 400-metrowym Vinatzerem na III Turni Sella. Podejście z samochodu jest mega przyjemne – spacer z przełęczy zajmuje nie więcej niż 30 minut. Szybko namierzamy drogę i ustawiamy się w kolejce za 2 innymi zespołami.

W tym roku z obozem klubowym wracamy w Dolomity by zatrzeć złe wspomnienia sprzed 2 lat, gdy za dużo nie udało się podziałać, ze względu na fatalną pogodę jaka nas wtedy prześladowała. Tym razem Słońce dopisuje, a deszcz pojawia się bardzo sporadycznie i nie komplikuje nikomu planów. Tydzień mija nam więc na wspinaniu i wieczornym imprezowaniu w gronie 30 klubowiczów. Naszą bazę zakładamy na małym prywatnym kempingu Civetta w miejscowości Zoldo Alto.

Sobotni wieczór upływa w świetnej atmosferze – na taborze jest mnóstwo osób, w tym 40 z naszego klubu, Chatar Kuba stwierdza nawet gdy się rozliczam za obóz, że jesteśmy najprężniej działającym klubem w Polsce :) Niestety czuję się coraz gorzej, dlatego też imprezę kończę dużo wcześniej od innych – już po północy. Zresztą na rano umawiamy się z Jackiem na wspinanie, trzeba więc trochę pospać.

Tegoroczny letni obóz tatrzański naszego KW urządzamy na Polanie Szałasiska. Na miejsce docieramy w piątek rano i po zorientowaniu się co robią nasi znajomi, decydujemy się obrać kierunek na Żabiego Mnicha. Niestety pod ścianą zostajemy kilkukrotnie zlani i po długim oczekiwaniu na okno pogodowe w końcu odpuszczamy i wracamy do „bazy” na piwo. Sobotni poranek przynosi nadzieję na lepszą pogodę choć początkowo jest zimno i Słońce nieśmiało przebija się przez chmury. Czekamy aż z parkingu dojdzie do nas kolega i w trójkę ruszamy pod Mnicha – w planach jest jedna z najładniejszych tatrzańskich dróg – Sprężyna. Niestety od wczoraj nęka mnie infekcja i czuję się za dobrze, mimo to poziom motywacji jest na tak wysokim poziomie, że nie ma mowy o odpuszczaniu 😊.

Mimo późnego powrotu na Tabor w kolejny dzień zmuszamy się wczesnej pobudki – czeka nas długa droga (Surdel) na dużej ścianie (Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego).

Wykorzystując dwa wolne dni wybieramy się z Krzyśkiem na Tabor pod Morskim Okiem z zamiarem podziałania w okolicy. Po przyjeździe kierujemy się pod Żabiego Kapucyna z zamiarem zrobienia Drogi Wilczkowskiego, a przy dobrych wiatrach i czegoś jeszcze.

Po raz kolejny prognozy nie są zbyt dobre więc znowu trzeba próbować działać na niskiej ścianie. Po polskiej stronie ma być lepiej więc stawiamy na Zachodnią Kościelca, z planem na Lobby Instruktorskie i nową Drogę Ratowników. Gdy w dwójkę stawiamy się pod ścianą, okazuję się jednak, że nie była to zbyt dobra decyzja – nie wiedzieliśmy, że wczoraj mocno lało :( A że po opadach Kościelce nie nadają się do wspinania wiadomo nie od dziś…

Tym razem prognozy nie są zbyt optymistyczne, dlatego też stawiamy na odległą zaledwie o godzinę marszu z parkingu Galerię Osterwy. Ściana ma bardziej charakter „skałkowy” niż górski, ale dróg na niej mnóstwo, no i nikt z nas jeszcze się tutaj nie wspinał więc w końcu jest okazja. 

W niedzielę rano trochę się grzebiemy dlatego też pod ścianą meldujemy się później niż planowaliśmy. Aczkolwiek dzięki temu akurat Słońce zaczyna oświetlać nam południowo-wschodnią część ściany Zamarłej czyli miejsce naszej dzisiejszej działalności. Postanawiamy bowiem zmierzyć się z poważną (jak na nasze możliwości) drogą wytyczoną przez zespół Jargiło-Paćkowski. Czekają nas bowiem dwa ciągowe wyciągi za VI+, dopiero trzeci, gdy droga schodzi się z Motyką, jest łatwiejszy. 

Zachęceni dobrymi prognozami decydujemy się na 2-dniowe wspinanie na Zamarłej Turni. Początkowo mieliśmy działać w 2 zespołach dwójkowych, ostatecznie byliśmy w trójkę. Po wielogodzinnym dreptaniu pod ścianę decydujemy się rozpocząć od drogi, którą od pewnego czasu miałem „na celowniku” – Prawych Wrześniaków.

Prognozy na długi weekend niestety są fatalne więc zamiast 2-dniowego pobytu w Tatrach decydujemy się na szybką akcję na południowej ścianie Batyżowieckiego. Umawiam się z Jackiem, w ostatniej chwili dołącza również Rysiek, więc działamy w sprawdzonym składzie :) Pod ścianę docieramy bardzo sprawnie (2 godziny), temperatura jest idealna, a Słońce początkowo dość mocno operujące, około 11-tej chowa się już na cały dzień za chmurami.

Jest już czerwiec więc wystarczy czekania aż śnieg zejdzie – jedziemy w Tatry rozpoczynać sezon. Działać można póki co na niskich i nasłonecznionych ścianach, decydujemy się więc na sprawdzony rejon – Rzeżuchowe Turnie. Zaczynamy od drogi Klima-Linhart, więcej uwagi wymaga tylko wyciąg piątkowy, dlatego też po 2 godzinach meldujemy się z powrotem przy plecakach. Drugą drogą miał być Kut na Koziej Kopce, podczas zjazdu oglądaliśmy jednak drogę, która zwróciła moją uwagę już 2 lata temu – Korsvoldov tanec. Pomimo iż wycena to VII (!), kluczowy wyciąg to piękna płyta doposażona w kilka spitów, a i na kolejnym, nieprzyjemnym wyciągu, są 2 spity.

Wybrane zdjęcia o tematyce wspinaczkowej, które nie zostały umieszczone w osobnych wpisach w roku 2017.

Miało być jeszcze jedno wspinanie ale, niestety, przy wysokiej temperaturze jaka nastała nie byłoby to zbyt rozsądne (i przyjemne). Dlatego też po sobotnim wypadzie w skały postanawiamy z Ulą wybrać się w końcu na jakąś wspólną turę. Mój wybór pada na Staroleśną – by niepotrzebnie nie nosić nart można wyjechać na Hrebeniok i kawałek dalej ponoć da się już „foczyć”. Faktycznie tak jest, dlatego też możemy prawie cały dzień mieć narty na nogach. 

Zima dobiega końca, trzeba więc zmotywować się do intensywniejszego działania. Plan przed weekendem zakłada działanie dwudniowe, z noclegiem w Starym Schronisku. Na sobotę umawiam się z Krzyśkiem, który jest w okolicy, na nocleg i niedzielę dojechać do mnie ma Jacek i chcemy w końcu załoić coś mocniejszego. Kończy się niestety tylko na sobocie. Mimo iż zapowiadana jest fatalna pogoda (opady śniegu + wiatr), nie odpuszczamy i stwierdzamy, że Kuluar Kurtyki zrobimy nawet przy burzy z huraganem, a poza tym przejście w takich warunkach będzie bardziej „klimatyczne” ;)

W sobotę pogoda się załamała więc bardzo „lajtowo” przeszliśmy się na turach pod Przełęcz Siarkańską by rozruszać trochę kości. Wieczorem najpierw świętowaliśmy historyczne zwycięstwo polaków w skokach (nie ma to jak pokój z TV w górach :)), następnie przy zakrapianych zajęciach sportowych (ping-pong i bilard) oddaliśmy się zabawie do późnych godzin nocnych :) W planach na niedzielę było jeszcze wspinanie na Tępej ale dziwnym trafem nie mogłem znaleźć ani jednego chętnego na ostre działanie tego dnia :) Dlatego też w ostatni dzień obozu i mojego pobytu na Popradzkim Stawem postanowiliśmy z Krzyśkiem wybrać się na nartach pod Osterwę, a następnie wspiąć się na Igłę.

W piątek na szczęście pogoda dopisuje – od rana jest piękne błękitne niebo, toteż z radością zmierzamy do Doliny Rumanowej, pod wschodnią ścianę Wysokiej. Do naszego zespołu (ja + Krzysiek) dołącza jeszcze Mariusz, chętny do zmierzenia się z Drogą Motyki. Przed nami ruszają Kućka z Jurasem i to oni pierwsi meldują się pod ścianą. Niestety okazuje się, że nie jesteśmy w ścianie – w drogę wszedł już jeden zespół. Dlatego też mijają długie dwie godziny zanim możemy startować.

Mimo wczorajszych opadów i mocnego wiatru podejmujemy próbę dostania się pod wschodnią ścianę Rysów – w planach droga Hurtik-Kulhavy. Ponieważ Mariusz idzie z buta, dla towarzystwa dołącza do nas na nartach Rafał – jeżeli zmienią się plany, będę miał partnera do zjazdów. Niestety im wyżej, tym gorzej, a kulminacja następuje na Wadze – wiatr silnie nami poniewiera a spojrzenie w dół do Doliny Ciężkiej obdziera nas z marzeń – stroma góra stoku jest mocno zabita śniegiem.

Środa niestety wita nas opadem śniegu i mocnym wiatrem – nici z planów na wspinanie. Zabieram więc tury i postanawiam podejść do Szatanie Dolinki by obejrzeć drogę planowaną na weekend – Motykę na Wyżnią Basztową Przełęcz. Niestety droga jest w stanie nie dającym szans na przejście. Podchodzę dalej pod Hińczowe Stawy jednak dalsze opady i wiatr odbierają mi ochotę na zapędzanie się wyżej.

Drugiego dnia obozu wybieramy się pod Tępą – Mariusz debiutuje w tatrzańskim mikście, nie więc co przeginać z trudnościami. Początkowo planuję wbijać w Tupa Fiesta jednak z powodu przewalających się chmur i niejasnego startu drogi, decyduję by wejść w jedno z żeber w centralnej części ściany. Początkowo jestem przekonany, że weszliśmy w Drogę Puskasa, jednak gdy na chwilę chmury się rozrzedzają, zmieniam zdanie. Postanawiam, że pójdę jak puszcza, najwyżej powstanie nowa droga :)

Nareszcie – tydzień w Tatrach :D Po raz kolejny biorę się za organizację obozu zimowego KW Bielsko-Biała. Tym razem na bazę wybieramy Schronisko przy Popradzkim Plesie, co w porównaniu do dwóch minionych lat w Białej Wodzie pozwala nam się cieszyć wręcz luksusowymi warunkami pobytowymi :) Pierwszego dnia nie trafiam jednak od razu na miejsce, najpierw wraz z Mariuszem meldujemy się w Dolinie Białej Wody by wyjątkowo (poniedziałek!) samotnie cieszyć się dobrze wylanymi lodospadami.

W planach na niedzielę była Droga Korosadowicza na Kazalnicy ale po opadzie z piątku na sobotę plan musiał ulec zmianie. Decydujemy się z Jackiem na Setkę, inną drogę będącą w planach na ten sezon. Do naszej dwójki w ostatniej chwili dołącza jeszcze Mariusz („Kućka”) więc jest wesoło :) Pod ścianę dostajemy się dość sprawnie, mimo iż ostatni odcinek trzeba przecierać – wschodnia ściana Kościelca nie jest zbyt popularna/łatwa zimą więc ciężko było liczyć na ślady po poprzednikach ;)