Tegoroczny alpejski obóz klubowy urządzamy w Piekielnej Dolinie czyli austriackim Höllental. Na darmowym (do końca tego roku!) campie w Kaiserbrunn pojawiamy się z Ulą jako pierwsi. W sobotę nie dociera nikt więcej, robimy więc rekonesans po dolinie na rowerach.

Wpis zrobiony dodatkowo pod kategorię "Alpy-skały". Relacje znajdują się w osobnych wpisach w kategorii "Alpy-Austria":

Höllental - prolog

Droga Neue Richterkante na Stadlwand

Droga Nix für Suderer na Klobenwand

Droga King Kong Karl na Blechmauer

Po dwóch dniach intensywnego działania, w poniedziałek mamy trochę lżej – w planach tylko przenosiny do schroniska Mittellegi. Jemy paskudne schroniskowe śniadanie i ruszamy w stronę kolejki. Ponieważ mamy mnóstwo czasu, ponad godzinę poświęcamy na zwiedzanie podziemnych tuneli naszpikowanych atrakcjami. Na szczęście z dołu kolejka jeszcze nie przyjechała, mamy więc wszystko tylko dla siebie :)

Drugi dzień naszej akcji. Na szczęście rano, pomimo słabo przespanej nocy, czujemy się dużo lepiej. Pogoda nadal jest kapitalna więc zapowiada się przyjemna wycieczka. Ruszamy dość późno bo po 7-mej (większość ekip wyruszała ok. 5-ej), przez co słońce daje nam się później mocno we znaki ale wiemy też, że zapas czasu mamy bardzo duży.

Pierwszy dzień naszej „Trylogii Berneńskiej” jak określa się wejście po kolei na Mönch, Jungfrau i Eiger. Na pomysł wpadłem kilka tygodni wcześniej, gdy rozmyślałem co by tu „dołożyć” do grani Mittellegi na Eiger, która była głównym tegorocznym celem alpejskim. No i po skompletowaniu składu (Adam, Arek, Rysiek, ja) wszystkim spodobała się idea dodatkowego wejścia na dwa ładne 4-tysięczniki.

Po dwóch latach wspinania w Tatrach nadszedł wreszcie czas by najwyższy szczyt Karpat zdobyć drogą prowadzącą przez jego ścianę. Wybieramy Polską Cestę, zwaną inaczej Drogą Kurczaba, który wraz z towarzyszami poprowadził ją przeszło 50 lat temu. Początkowo mamy obawy czy wyrobimy się w czasie dojeżdżając z domu i podchodząc pod ścianę rano, jednak znając dobre prognozy na popołudnie postanawiamy spróbować.

Ostatni dzień obozu KW BB, trzeba coś urobić! Tylko jak tego dokonać skoro budzę się dość zmęczony wczorajszą imprezą ;) Świdrujący wzrok Jacka czekającego aż się podniosę z łóżka szybko stawia mnie jednak na nogi – nie po to dotarł do chaty w nocy by dziś wracać z pustymi rękoma. Zwlekam się więc na śniadanie, szybko pakuję co trzeba, rozliczam cały obóz ze Słowakami, zostawiam resztę rzeczy Uli i ciężkim krokiem ruszam na próg Dzikiej trzeci dzień z rzędu.

Poranek na letnim obozie KW BB wita nas pięknym Słońcem. Po śniadaniu w komplecie klubowicze rozchodzą się po okolicznych dolinach z zamiarem zaatakowania wybranych ścian i szczytów ;) Ja dziś łączę siły z Jurasem i wspólnie z dwoma innymi zespołami ruszamy pod Jastrzębią Turnię z nadzieją na udaną górską przygodę. Pierwotnie nasz plan zakłada, podobnie jak Paryskich i Młodego, przejście drogi Śmierć Wegetarianom.

Od 28 do 31 lipca organizujemy obóz letni KW BB w Dolinie Kieżmarskiej. Naszym „domem” na kilka dni zostaje chata obok Schroniska Nad Zielonym Plesem. O samym obozie (moja relacja + zdjęcia uczestników) w innym miejscu – na stronie KW BB. Z Ulą na miejscu pojawiamy się 29-go rano, pogoda zapowiada się paskudnie więc po zamienieniu kilku słów z już obecnymi, mocno skacowanymi :) obozowiczami, wyruszamy w kierunku Baraniej Przełęczy – mało realnym przy fatalnych prognozach celem jest grań na Durny, bardziej rzeczywistym – Baranie Rogi.

Mimo nieciekawych prognoz na popołudnie podejmujemy ryzyko i decydujemy się spróbować przejść całą południową ścianę Kieżmarskiego Szczytu. Po pięknej przygodzie na Wielkim Zacięciu w zeszłym roku, tym razem wybieramy drogę Krissaka.

Tym razem na celownik obieramy na drogę, którą od dłuższego czasu w planach miał Jacek. Pod ścianą stawiamy się w zespole trzyosobowym, szybko dogadujemy szczegóły akcji i zaczynamy działać. Mimo pięknej pogody na Wołowej działa jeszcze tylko jeden zespół, możemy więc w ciszy delektować się urodą drogi Puskasa. 

Minęły długie dwa miesiące i wreszcie wracamy w Tatry by wyjątkowo późno rozpocząć sezon letni. Co prawda na brak wspinania nie ma co narzekać bo co weekend wyjeżdżało się w skały ale jak wiadomo nie ma to jak góry wysokie :)

Cztery fotki z Majówki spędzonej w Sulovskich Skałach.

Temperatura mocno poszła w górę więc trzeba korzystać z resztek śniegu w Tatrach :) Dlatego też decydujemy się na przejście trochę zapomnianej Doliny Jaworowej i zjazd z Przełęczy Lodowej. Przez pierwsze kilometry śniegu niestety brak więc narty na plecach czyli klasyczny skitouring tatrzański ;)

W świąteczny poniedziałek nasz wybór padł na 14-kilometrową turę w Rohackiej Dolinie, z dwoma zjazdami – ze Spalonej Kopy i z Salatyna. Dwa tygodnie temu będąc na samym Salatynie nie widzieliśmy kompletnie nic, tym razem pogoda była wręcz kapitalna więc piękne widoki towarzyszyły nam całą drogę. Polecam :)

Ostatni dzień zimy trzeba było uczcić jakąś konkretną drogą. Po krótkiej wymianie pomysłów pada na Filar Staszla, do którego przymierzaliśmy się już od dłuższego czasu. Na szczęście tym razem pogoda nie pokrzyżowała nam planów, a z wpisów (i z braku śladów) dowiedzieliśmy się, że droga ostatnimi czasy nie była chodzona. Pewno dlatego, że nie jest ani łatwa, ani krótka :)

Niedosyt wspinaczkowy po obozie dał się we znaki więc mimo słabych prognoz pogody i ciężkiego tygodnia przekręcam do Jacka nieśmiało pytając czy „może by my co urobili”, byle niedaleko i krótko. Ten, dużo bardziej wygłodniały wrażeń i widoków tatrzańskich niż ja (na obóz nie dotarł), nie ma wątpliwości – trzeba napierać :) Podobnie po dłuższej przerwie na wyjazd chętny jest i Rysiek więc jak to już tej zimy bywało – jedziemy w trójkę.

Na sobotę (jedyny pogodny dzień) nie wyszedł planowany mikst na Pustej Straży (brak chętnych), wbiliśmy więc z Krzyśkiem na Lodospad Ciężki, który nie do końca był jeszcze gotowy na dziabanie :P Reszta towarzystwa albo próbowała coś udziałać na turach albo wybrała się turystycznie na Młynarza.

W piątek wybraliśmy się na turach w kierunku Polskiego Grzebienia ale z powodu kiepskich warunków zjechaliśmy już poniżej Zmarzłego Stawu. Ekipa, która nart nie zabrała doszła do przełęczy i nawet wyżej, na Małą Wysoką.

Wybrane foty z obozu zimowego KW BB w Białej Wodzie. Podobnie jak w zeszłym roku pełniłem funkcję „chatara”, więc nie zważając na nic musiałem w chacie przesiedzieć cały tydzień :) Piątkowa tura oraz sobotnie wspinanie lodowe w osobnych relacjach. Tutaj zdjęcia zrobione od poniedziałku do czwartku.

Długo się do tego zbieraliśmy, ale w końcu udało się wybrać na jakiś lodospad tatrzański :) Ponieważ się jednak pochorowałem i wyjazd był mocno naciągany, wybieramy wariant mało męczący tzn. wyjeżdżamy na Hrebeniok i ruszamy pod najbliższe lody.

Tym razem, ponownie w trójkę, lądujemy w Dolinie Kieżmarskiej i na cel obieramy drogę, która od pewnego czasu kusiła Jacka – Lewy Y. Wspinaczka nie jest może specjalnie długa (startuje się z tego samego kotła co słynna Weberovka i kończy na Niemieckiej Drabinie) ale treściwa – same czwórki i mocna piątka – można się więc intensywnie powspinać.

Mimo słabych prognoz decydujemy się na wizytę w Tatrach z ambitnym planem zaatakowania Filara Staszla. Niestety na miejscu okazuje się, że jest gorzej niż miało być – najpierw ładuje śniegiem, później poprawia wiatrem i mrozem. No ale skoro już doszliśmy na Halę to zrobić coś trzeba :)

Typowej zimy nadal nie ma ale trzeba korzystać z wolnego więc umawiam się z Jackiem na drogę o której kilka razy rozmawialiśmy. Pierwszy wyciąg w obecnych warunkach wyraźnie trudniejszy niż "topowe" 3, brak śniegu, gołe płyty oraz słabiutkie trawy. Podobnie rysa i zacięcie na piątym oraz cruxowy komin na szóstym wyciągu, nic nie podsypane. Popylanie spionowanymi kosówkami na koniec - mordęga, chociaż zapędziliśmy się za wysoko bo na Konia. Jest jednak rep do zjazdu w żleb. Ze zjazdami z Kazalnicy C. jak wiadomo trzeba bardzo uważać - szczególnie na drugi zjazd z krawędzi do półeczki w ścianie - trzymać się mocno lewej strony bo inaczej wisimy w powietrzu kilka metrów od stanu ;)

Kilka zdjęć (niestety słabych) z krótkiej wspinaczki na Kotle Gąsienicowym – piątkowej Drogi Klisia. Droga zimowa ale warunki nie bardzo – zamiast zmrożonego śniegu mieliśmy słabe trawy, zamiast podsypanego kominka i zacięcia – czysty drytool. Mieliśmy robić jeszcze jedną drogę ale w tych warunkach nie miało to sensu. Szczególnie biorąc pod uwagę kilkunastostopniowy mróz i chorobę Krzyśka.

Po odchorowaniu pierwszego dnia Nowego Roku ruszamy przespacerować się na Rysy. Mróz nadal trzyma, wiatru jednak brak więc jest przyjemnie, szczególnie jak wyjdzie się z cienia. Widoki, trzeci już dzień z rzędu, kapitalne – taka seria w Tatrach to naprawdę rzadkość :)

Rok 2016 postanawiamy z Ulą przywitać w Tatrach. Naszą bazą na 3 dni zostaje schronisko przy Popradzkim Plesie. Stary rok żegnamy wejściem na Wysoką, czyli jeden z najpiękniejszych szczytów naszych gór najwyższych. 

Podsumowanie 2015 roku umieszczone wcześniej na FTG – po dwa zdjęcia poglądowe - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Kilka fotek z tradycyjnego już, świątecznego, nocnego wyjścia na Babią Górę. Tym razem frekwencja dopisała, na miejscu stawiło się ponad 20 osób. Aż strach pomyśleć co będzie za rok :) Warunki wyjątkowo nie-zimowe bo nie pamiętam kiedy na szczycie było tak mało śniegu. Na plus brak wiatru i świetna widoczność, dzięki czemu mogliśmy podziwiać wschód Słońca.

Sezon zimowy w Tatrach wreszcie rozpoczęty! Na pierwszy raz za cel obieramy drogę pod którą nie jest daleko i która nie jest ani długa ani nie za trudna – tak by się do zimy na dzień dobry nie zniechęcić ;) Przed wyjazdem okazuje się, że takie same plany ma Jacek z koleżankami więc umawiamy się na wspólne podejście pod ścianę.