Po kilku latach przygód w górach wysokich nadszedł czas na najbardziej znany szczyt w Alpach :) Na drogę wyjściową wybraliśmy trudniejszą, lecz według wielu ciekawszą niż szwajcarska, grań włoską – Cresta del Leone. Mimo iż przygotowania obfitowały w niemiłe przygody (problemy z terminem, samochodem, wycofanie się dwóch członków wyprawy w dzień wyjazdu), to sama akcja przebiegła bardzo sprawnie. Poniżej dość obszerna relacja umieszczona wcześniej na FTG.

W końcu nadszedł słoneczny weekend w Tatrach więc tatrzańskie ściany zostały oblezione przez spragnionych wrażeń wspinaczy :) Ponieważ jesteśmy w trójkę i nie mamy ochoty na kilkugodzinne podejście w upale, wybieramy w miarę „pewne” drogi na nieodległym Kościelcu. Na pierwszy rzut idzie znana droga Byczkowskiego, która okazuje się całkiem atrakcyjna i to nie tylko z powodu „psychicznej” załupy na przedostatnim wyciągu :)

Od dłuższego czasu byliśmy umówieni na tą uchodzącą za jedną z ładniejszych "płytówek" w Tatrach drogę więc nie odstraszyła nas nawet nieciekawa prognoza pogody. Finalnie spadło ledwo kilka kropel więc okazało się, że warto było bardzo wcześnie wstać i zasuwać kilometry pod ścianę bo Kutta jest tego warta :)

Drugi dzień weekendowego wspinania – tym razem udajemy się pod Szarpane Turnie z ambitnym planem zrobienia dwóch dróg – trudniejszego Pliska na ścianie południowo-wschodniej i łatwiejszej ale bardziej znanej Motyki na wystawie zachodniej. Niestety kilka spraw (czas rozpoczęcia wspinania, upał, zbliżające się chmury, trudności na Plisku i oczywiście widmo końca weekendu:)) sprawia, że kończymy działanie po zjechaniu z pierwszej drogi. I tak byliśmy bardzo zadowoleni – wspinanie na charakterystycznych płytach Szarpanych trwale wchodzi w pamięć ;)

Upragnione rozpoczęcie letniego sezonu w tatrach - weekend z bazą wypadową w schronisku przy Popradzkim Plesie. Pierwszego dnia działaliśmy na Wołowej Turni i mimo późnej godziny dotarcia pod ścianę zrobiliśmy dwie drogi. Pogoda dopisała aż za bardzo bo lampa była niesamowita praktycznie aż do zachodu słońca :)

Zdjęcia z majówki spędzonej na wspinaniu w Górach Sokolich.

Korzystając z chwilowego ochłodzenia w Tatrach postanawiamy spróbować przejścia Wielkiego Młynarzowego Źlebu. Warunki były jednak takie sobie bo mróz trzymał za krótko, na dodatek dzień wcześniej spadło ok. 20 cm świeżego śniegu. Jakkolwiek drogę udało nam się przejść w bardzo ładnym stylu i czasie, bez wyciągania liny - więcej spędziliśmy klucząc przy podejściu i zejściu bo miejsce jest dzikie :) Po powrocie okazało się, że nikt tego dnia do Doliny Białej Wody nie wchodził więc mieliśmy ją całą dla siebie ;)

Na ostatnią (?) wspinaczkę tej zimy wybraliśmy się pod Próg Mnichowy by zaatakować popularną Rysę Strzelskiego. Droga krótka, lecz wymagająca, nagimnastykować trzeba się było szczególnie w ciasnym kominie :) Niestety z powodu słabej pogody oraz skupienia na trudnościach nie udało się zrobić za wielu zdjęć. Brakuje zwłaszcza obrazów z ostatniego wyciągu, który dał mi się szczególnie we znaki ;)

Wybrane zdjęcia z obozu zimowego KWBB w Białej Wodzie. Tydzień spędzony w surowej chacie bez bieżącej wody i prądu plus codzienne wspinanie :) Pierwsze trzy dni minęły na szkoleniu ze wspinania lodowego - działaliśmy na Lodospadzie Kaczym i Ciężkim. W czwartek udało się dorzucić do kolekcji Lodospad Ascety, w piątek urobiliśmy z Kućką trudności drogi Doublis-Skłodowski, w sobotę wróciłem na Lodospad Ciężki i zrobiłem go w całości. Niestety przez pierwsze dni pobytu prawie cały czas sypało co znacznie ograniczyło możliwości działania. Pięknie zrobiło się dopiero na weekend...

Zamysłem tego wyjazdu było zrobienie na „odstresowanie” jakieś łatwej i krótkiej drogi w nowym terenie oraz łagodne wprowadzenie naszego kolegi Jurka w temat zimowego wspinania. Wybór nie był jednak najlepszy, bo choć przejście faktycznie nie przysporzyło trudności technicznych to ściana, w której działaliśmy okazała się być bardziej południową niż zachodnią. A więc w ciągu ostatnich słonecznych dni śnieg został wytopiony praktycznie do zera i dlatego przyszło nam działać w skale i trawie :)

Przy takiej pięknej pogodzie żal byłoby nie być w Tatrach :) Tym razem z kilku powodów nasz wybór pada na zachodnią wystawę Sławkowskiej Kopy i drogę Vlada Tatarki sprzed 40 lat – Jamnicką Vezickę.

Powrót na Halę po 2 tygodniach, ponownie Granaty i ponownie żebro – tym razem prawe. W planach mieliśmy próbować Filar Staszla ale niestety tuż przed nami w drogę wbił się zespół trójkowy. Na pewno dostarczył im emocji bo z naszej drogi widzieliśmy długi lot prowadzącego z kluczowego miejsca...

Drugi dzień pobytu na Hali, pogoda nadal do bani :) Dużo świeżego śniegu znacznie przedłużyło naszą przygodę w ścianie. A kluczowy wyciąg dał się mocno we znaki :)

Klasyczna zimowa droga na Hali, którą trochę sobie urozmaiciliśmy robiąc ją trudniejszym wariantem :)

Foto-relacja ze wspinania na Skrajnym (Dolnym) Kieżmarskim Strażniku. Byliśmy przekonani, że robimy drogę Koncert sa nekonal. Po dwóch latach okazało się jednak, że była to droga No a co :) Pogoda tego dnia była mocno niesprzyjająca, a widoczność ograniczona - stąd słabe zdjęcia :( Ładna chociaż krótka droga trzymająca trudności na wszystkich trzech wyciągach.

Po ciężkiej akcji dzień wcześniej trudno się było zebrać ale skoro już dotarłem do schroniska przy Popradzkim Plesie i partner (Krzysiek) w gotowości, nie wypada nie podjąć działania - na celowniku Galfy na Tępej.

Klasyczna droga zimowa ale chyba nie za często uczęszczana.  Dużo śniegu w depresjach, co spowodowało spore opóźnienie. Na koniec okropna ulewa z wichura i obawy czy w tych warunkach po ciemku trafimy na Lodowa Przełęcz. Udało się ale tak wyczerpany dawno nie bylem. Akcja 14 godzin. Zespół trójkowy.

Podsumowanie 2014 roku - przegląd działań i zdjęcia poglądowe. Szczegółowe relacje osobno, link w tytułach.

Zdjęcia z nocnej zimowej wycieczki na Babią Górę.

Zdjęcia ze wspinania na Rzeżuchowych Turniach. Na pierwszy ogień idzie klasyk - droga Cez Knihu ("przez książkę"). Następnie korzystając z pogody decydujemy się przejść jeszcze jedną drogę - Znamkę Monzunu. Warunki w ścianie kapitalne, zakończenie sezonu przy pięknej pogodzie.

Kilkanaście fotek z drugiego w 2014 wyjazdu wspinaczkowego w Góry Sokole.

Drugiego dnia pobytu wybieramy się na Jagnięcy Szczyt. Warunki na szlaku nie są zbyt dobre - jest spore oblodzenie. Niedogodności wynagradzają nam widoki i piękna pogoda.

Wybieramy się z Ulą na 2 dni nad Zielone Pleso do Doliny Kieżmarskiej. Pierwszego dnia zahaczamy o Dolinę Łomnicką i przez Rakouską Czubę schodzimy do schroniska na nocleg.

Sezon powoli zbliża się do końca, umawiamy się więc z Ryśkiem na "coś poważniejszego", bo na etapie którym jesteśmy (pierwszy sezon i drogi kursowe) Kant Klasyczny jest dla nas wyzwaniem. Po stresującym pierwszym wyciągu (rysa na własnej), później idzie nam bardzo sprawnie i zadowoleni meldujemy się na piku. Piękna droga, rysy i zacięcia. Drugi wyciąg (Zacięcie Mierzejewskich) rewelacja.

Pogoda co prawda nie dopisała ale udało się przejść ciekawą drogę na ładnej ścianie - prowadzenie pierwszego słowackiego V+ trochę dało mi się we znaki, za to kluczowy wyciąg za VI- nie okazał się wcale trudny.  Szósty wyciąg pogubiony, trzeba uważać bo schemat jest niejasny.

Zbieramy dużą ekipę i w końcu wybieram się na jedną z ładniejszych graniówek w Tatrach - drogę Martina. Podchodzimy Doliną Wielicką, na grań wchodzimy na Polskim Grzebieniu, kończymy na Gerlachu i schodzimy do Doliny Batyżowieckiej. Dzielimy się na dwie trójki, mi przypada prowadzenie pierwszej więc bawię się świetnie całą grań :) Przepiękna wycieczka, klimatyczne jesienne widoki i towarzystwo wielu znajomych - ten dzień zostanie w pamięci na zawsze.

Wybieramy się w trójkę (Jacek, Rysiek, ja) pod Mały Lodowy szczyt ze zrobieniem jednego z klasyków tatrzańskich - drogi Motyki. Niestety już pod ścianą okazuje się, że nasz cel jest cały mokry, na dodatek gęstniejące chmury zwiastują opad. Dlatego też wybieramy opcję rezerwową i wchodzimy w Drogę Klasyczną. Niestety w połowie ściany dopada nas deszcz, dlatego też ostatnie wyciągi robimy przemoczeni i zmarznięci - nie ma co jednak narzekać, droga zrobiona! Ciekawy i nietypowy, bo wchodzący w grań, ostatni wyciąg. Miejsce V- psychiczne przy mokrej skale :)

Zaraz po powrocie z Piz Bernina przepakowuję się i razem z Ulą wyruszam na wakacje. Po drodze na Chorwację zatrzymujemy się na 3 dni w Alpach Julijskich. Niestety ciągłe opady krzyżują nasze ambitne plany i udaje się tylko zrealizować główny cel czyli zdobyć Triglav. Na dodatek na szczycie staję samotnie, gdy pogoda psuje się całkowicie, Ula wraca do schroniska. 

Po początkowych problemach z skompletowaniem ekipy, w końcu na Biancograt wyruszamy w sprawdzonym, "tatrzańskim" składzie - Jacek, Rysiek i ja :) Po bezproblemowej podróży meldujemy się na parkingu w Diavolezzy, gdzie po ogarnięciu sprzętu łapiemy pociąg w dół do Pontresiny – stąd najłatwiej dotrzeć do schroniska Tschierva, w którym zaplanowaliśmy nocleg. 

Droga zrobiona podczas letniego obozu KW BB - pierwszego, za organizację którego odpowiadałem :) Na Tabor pod Wysoką dotarliśmy dość późno, w związku z czym mieliśmy opóźniony start kolejnego dnia. Na dodatek z powodu złego samopoczucia ze wspinania zrezygnował Tomek więc pod Galerię ruszyliśmy z Krzyśkiem w dwójkę. Najłatwiejsza droga na legendarnej ścianie. Warto zrobić dla rozeznania innych dróg i zejścia, które jest nieźle pomotane:) Można też znaleźć większe trudności niż bazowe IV, przy odpowiedniej wariacji;)