Od 28 do 31 lipca organizujemy obóz letni KW BB w Dolinie Kieżmarskiej. Naszym „domem” na kilka dni zostaje chata obok Schroniska Nad Zielonym Plesem. O samym obozie (moja relacja + zdjęcia uczestników) w innym miejscu – na stronie KW BB. Z Ulą na miejscu pojawiamy się 29-go rano, pogoda zapowiada się paskudnie więc po zamienieniu kilku słów z już obecnymi, mocno skacowanymi :) obozowiczami, wyruszamy w kierunku Baraniej Przełęczy – mało realnym przy fatalnych prognozach celem jest grań na Durny, bardziej rzeczywistym – Baranie Rogi.

Mimo nieciekawych prognoz decydujemy się spróbować przejść całą południową ścianę Kieżmarskiego Szczytu - tym razem drogą Kriššáka (dół V, góra VI+). Dolną część (ok. 6 wyciągów) przebiegamy w 1,5 godziny – linia jest logiczna i posiada tylko dwa trudniejsze fragmenty. Niestety po dojściu do rampy sytuacja komplikuje się - ponad godzinę tracimy na namierzenie miejsca w którym droga wchodzi w płyty, prowadzę nawet część wyciągu wariantem, z którego jednak wracam. W końcu decydujemy się na zawierzenie topo, jednak teoretycznie łatwy wyciąg okazuje się słabo asekurowalny i nieewidentny. Po jego przejściu dopada nas zlewa, a że najtrudniejsze dopiero przed nami - pozostaje wycof do rampy. Na górne wyciągi wracamy po roku - RELACJA.

Tym razem na celownik obieramy piękny klasyk na Wołowej Turni. Pod ścianą stawiamy się w trójkę, szybko dogadujemy szczegóły akcji i zaczynamy działać. Mimo pięknej pogody na ścianie działa jeszcze tylko jeden zespół, możemy więc w ciszy delektować się urodą drogi Puškáša (VI+). Pierwsze wyciągi kluczące po filarze przypadają mi, piękny wyciąg po płytach Ryśkowi, a odcinek kluczowy Jackowi - to w końcu on namówił nas na tą linię 😉. Kolega stanął na wysokości zadania i z wymagającą rysą oraz dwoma okapikami poradził sobie bardzo ładnie, lepiej niż my mając linę z góry. Wspinanie zamykamy w dobrym czasie - mija około 2,5 godziny gdy melduję się przy łańcuchu zjazdowym nad Kominem Puškáša. Podsumowując – świetna pogoda, sprawna akcja i kolejna piękna linia na koncie!

Na pierwszy ogień w sezonie letnim 2016 idzie popularna i przystępna droga Kelle-Šuna (V), nazywana również Filarem Kellego. Linia jest częściowo obita i wyposażona w gotowe stanowiska - w sam raz na oswojenie psychy i wprowadzenie początkującego kolegi w górskie wspinanie. Na naszej drodze spędzamy zaledwie dwie godziny - z pięciu wyciągów dwa są całkiem łatwe, a na trzech pozostałych trzeba się wspinać i jest całkiem ładnie. Liczne spity oraz haki sprawiają, że własna asekuracja jest praktycznie zbędna. Po zakończeniu drogi udajemy się na szczyt Jaworowego, a po zejściu na zasłużone piwo do Zbójnickiej Chaty 😊. PS. Krótki opis drogi i topo w relacji z 2021 - TUTAJ.

Cztery fotki z Majówki spędzonej w Sulovskich Skałach.

Temperatura mocno poszła w górę więc trzeba korzystać z resztek śniegu w Tatrach :) Dlatego też decydujemy się na przejście trochę zapomnianej Doliny Jaworowej i zjazd z Przełęczy Lodowej. Przez pierwsze kilometry śniegu niestety brak więc narty na plecach czyli klasyczny skitouring tatrzański ;)

W świąteczny poniedziałek nasz wybór padł na 14-kilometrową turę w Rohackiej Dolinie, z dwoma zjazdami – ze Spalonej Kopy i z Salatyna. Dwa tygodnie temu będąc na samym Salatynie nie widzieliśmy kompletnie nic, tym razem pogoda była wręcz kapitalna więc piękne widoki towarzyszyły nam całą drogę. Polecam :)

Ostatni dzień zimy trzeba było uczcić jakąś ciekawą i długą drogą. Po krótkiej wymianie pomysłów pada na Filar Staszla, do którego przymierzaliśmy się już od dłuższego czasu. Tym razem pogoda nie pokrzyżowała nam planów, mieliśmy więc okazję sprawdzić się na tej pięknej linii w rakach i z dziabkami. Po jej przejściu potwierdzamy opinię, że zimą (w przeciwieństwie do lata) dla mniej doświadczonych zespołów to propozycja poważna i wytężająca. „Katalogowe” 10 wyciągów + kilka na lotnej, a przede wszystkim trzy trudne odcinki sprawiają, że w samej ścianie można spędzić podobnie jak my ponad siedem godzin i dostać mocno w kość.

Niedosyt wspinaczkowy po obozie dał się we znaki, więc mimo słabych prognoz pogody namawiam Jacka i Ryśka na wyjazd w Tatry. Po krótkiej dyskusji decydujemy się na podejście Doliną Staroleśną pod Sławkowską Kopę, by w zależności od warunków wybrać coś na miejscu. Nasz wybór pada na drogę Havraní vlasy, wyprowadzającą na przełęcz pomiędzy Warzęchowymi Strażnicami. Decyzja by nie wchodzić w nic dłuższego i trudniejszego (na Vlasach mamy dwa krótkie wyciągi z trudnościami, reszta to teren do żywcowania) okazuje się bardzo dobra bo pogoda zamiast się polepszać, ulega załamaniu. To powoduje, że mimo iż wspinanie nie zajmuje nam długo (2 godziny), z drogi zjeżdżamy - zejść z powodu warunków na drugą stronę się nie dało. Kluczowy wyciąg (wariant M5-) jest bardzo fajny, wspominać go jednak będziemy również ze względu na sypiące się z góry pyłówki 😊.

Na sobotę (jedyny pogodny dzień) nie wyszedł planowany mikst na Pustej Straży (brak chętnych), wbiliśmy więc z Krzyśkiem na Lodospad Ciężki, który nie do końca był jeszcze gotowy na dziabanie 😉. Reszta towarzystwa albo próbowała coś udziałać na turach albo wybrała się turystycznie na Młynarza. Niedziela przywitała nas dodatnią temperaturą i deszczem, toteż wszyscy ze smutkiem zarządziliśmy odwrót do cywilizacji.

W piątek wybraliśmy się na turach w kierunku Polskiego Grzebienia ale z powodu kiepskich warunków zjechaliśmy już poniżej Zmarzłego Stawu. Ekipa, która nart nie zabrała doszła do przełęczy i nawet wyżej, na Małą Wysoką.

Wybrane foty z obozu zimowego KW BB w Białej Wodzie. Podobnie jak w zeszłym roku pełniłem funkcję „chatara”, więc nie zważając na nic musiałem w chacie przesiedzieć cały tydzień :) Piątkowa tura oraz sobotnie wspinanie lodowe w osobnych relacjach. Tutaj zdjęcia zrobione od poniedziałku do czwartku.

W końcu udało wybrać się na jakiś lodospad tatrzański. Z powodu mojej choroby decydujemy się na wariant mało męczący tzn. wyjeżdżamy na Hrebeniok i ruszamy pod najbliższe lody. Niestety Prawe Zahradki, od których chcieliśmy zacząć, były tego dnia okupowane przez kurs. Decydujemy się więc iść doliną wyżej i wbić w Veverkov, co okazuje się świetnym wyborem bo lód jest piękny i wymagający. Dla niektórych chyba za bardzo - mamy nieprzyjemność oglądać jak Węgier zalicza konkretny lot wyrywając po drodze 2 śruby dolatując do samej ziemi. Chcemy coś jeszcze tego dnia urobić (bo i pogoda piękna), ruszamy więc dalej z planem wejścia w Grosza. Po dość długim rekonesansie okazuje się jednak, że dojście pod Żleb jest zasypane, a na torowanie nie ma dziś sił.

Tym razem, ponownie w trójkę, lądujemy w Dolinie Kieżmarskiej i na cel obieramy drogę, która od pewnego czasu kusiła Jacka – Lewy Y. Wspinaczka nie jest może specjalnie długa (startuje się z tego samego kotła co słynna Weberovka i kończy na Niemieckiej Drabinie) ale treściwa – same czwórki i mocna piątka – można się więc intensywnie powspinać. Wyciąg w diagonalnym zacięciu okazał się dość psychiczny przy zastanych warunkach (cienki lód), kolejny zapamiętam z powodu wyrwanego podchwytu (a właściwie głazu wielkości telewizora). Kluczowy odcinek dał nam mocno popalić i nawet na drugiego trzeba było się mocno sprężać – latem wyciąg ma wycenę V, zimą spokojnie mocne 5+/M5.

Mimo słabych prognoz decydujemy się na wizytę w Tatrach z ambitnym planem zaatakowania Filara Staszla. Niestety na miejscu okazuje się, że jest gorzej niż miało być – najpierw ładuje śniegiem, później poprawia wiatrem i mrozem. No ale skoro już doszliśmy na Halę to zrobić coś trzeba 😊. Wybieramy więc Czubę nad Karbem gdzie można działać gdy większe ściany nie są dostępne. Potoczka już robiłem (Jacek również) więc postanawiamy sprawdzić jak wygląda druga popularna droga na tym spiętrzeniu – Głogowski. Przy zastanych warunkach trzeba było trochę powspinać się na dwóch pierwszych wyciągach. Później teren się kładzie więc poszliśmy na lotnej, by pod koniec zupełnie się rozwiązać. Także mimo wszystko byliśmy zadowoleni, że zrobiliśmy cokolwiek, szczególnie iż 3 ostatnie weekendy właśnie z powodu warunków odpuszczaliśmy wyjazdy…

Typowej zimy nadal nie ma ale trzeba korzystać z wolnego więc umawiam się z Jackiem na drogę Jagiełło-Roj, o której kilka razy rozmawialiśmy. Pierwszy wyciąg w obecnych warunkach wyraźnie trudniejszy niż "schematowe" 3, brak śniegu, gołe płyty oraz słabiutkie trawy. Podobnie rysa i zacięcie na piątym oraz cruxowy komin na szóstym wyciągu, nic nie podsypane. Popylanie spionowanymi kosówkami na koniec - mordęga, chociaż zapędziliśmy się za wysoko bo aż na Konia. Jest jednak rep do zjazdu w żleb. Ze zjazdami z Kazalnicy Cubryńskiej jak wiadomo trzeba bardzo uważać - szczególnie na drugi zjazd z krawędzi do półeczki w ścianie - trzymać się mocno lewej strony bo inaczej wisimy w powietrzu kilka metrów od stanu 😉.

Kilka zdjęć (niestety słabych) z krótkiej drogi Klisia na Kotle Gąsienicowym. Linia zimowa ale warunki nie bardzo – zamiast zmrożonego śniegu mieliśmy słabe trawy, zamiast podsypanego kominka i zacięcia – czysty drytool. Mieliśmy robić jeszcze jedną drogę ale przy srogim mrozie ciężko było o motywację.

Po odchorowaniu pierwszego dnia Nowego Roku ruszamy przespacerować się na Rysy. Mróz nadal trzyma, wiatru jednak brak więc jest przyjemnie, szczególnie jak wyjdzie się z cienia. Widoki, trzeci już dzień z rzędu, kapitalne – taka seria w Tatrach to naprawdę rzadkość :)

Rok 2016 postanawiamy z Ulą przywitać w Tatrach. Naszą bazą na 3 dni zostaje schronisko przy Popradzkim Plesie. Stary rok żegnamy wejściem na Wysoką, czyli jeden z najpiękniejszych szczytów naszych gór najwyższych. 

Podsumowanie 2015 roku umieszczone wcześniej na FTG – po dwa zdjęcia poglądowe - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Sezon zimowy w Tatrach wreszcie rozpoczęty! Na pierwszy raz za cel obieramy drogę, pod którą nie jest daleko i która w sam raz nadaje się na rozwspin – Wesołej Zabawy na Progu Mnichowym. Przed wyjazdem okazuje się, że takie same plany ma Jacek z koleżankami więc umawiamy się na wspólne podejście pod ścianę. Droga okazuje się dość urozmaicona, na pierwszym wyciągu trzeba się trochę pozginać w jednym miejscu, a ostatni to fajny kilkumetrowy drytool po płycie i czujne wyjście z rynny na grań. Sama wspinaczka nie zajmuje nam długo (ok. 2 godziny), mimo dość drętwego poruszania się w trudnościach – kilka miesięcy bez raków na nogach i dziab w rękach robi swoje…

W sobotę nocujemy w Murowańcu po wspinaniu na Zamarłej Turni (Motyka). Następnego dnia rano ruszamy z Krzyśkiem pod Zadni Kościelec na Surdela (V), którego planujemy zrobić na podejsciu pod Grań Kościelców (III). Po sporym opóźnieniu rozpoczynamy w końcu wspinanie, w ostatniej chwili dołącza do nas Ania. Linia jest krótka, 2/3-wyciągowa, ale warta zrobienia chociażby ze względu na nietypowy początek - trudności zaczynają się od samej ziemi. Po przejściu spotykamy się z Arkiem i Jurkiem na Przełęczy Mylnej i wspólnie ruszamy na jedną z najbardziej obleganych dróg w Tatrach, zwaną również Granią Praojców. Idę w trójce z Anią i Krzyśkiem, całość prowadzenia oddajemy koleżance - mamy więcej czasu na podziwianie krajobrazów i wynajdowanie miejsc do schowania się przed zimnym wiatrem, który niestety towarzyszy nam całą drogę.

Pogoda w Tatrach w końcu zapowiada się nieźle, na niedzielę umawiamy się więc ze znajomymi na planowaną od dawna Grań Kościelców. Namawiam jednak Krzyśka by wyruszyć dzień wcześniej i zrobić Motykę na Zamarłej Turni, którą również od dłuższego czasu mieliśmy na celowniku. Opinie, że jest to jedna z najładniejszych dróg słynnego taternika nie są bezpodstawne. Trudności trzymają od początku do końca, nie ma parchatych odcinków, wspinamy się w różnych formacjach, lufa pod nogami – wspinanie tatrzańskie w pigułce! Szkoda jedynie, że całość zamyka się w 4 wyciągach, aż chciałoby się by droga miała kilkaset metrów 😊. Na drogę z przyjemnością wracam w roku 2019 z Anią - LINK.

Po kilku tygodniach przerwy (Dolomity, wakacje, skały) wracam w Tatry, tym razem na cel obieramy piękny, lecz daleko położony Czarny Szczyt. Dołączają do nas Adam z Jurkiem, którzy po zrobieniu drogi Szafka/Lindner cierpliwie czekają pod wierzchołkiem 😊. Na drodze Solickiego (V+, war. VI-) zamiast 6 wyciągów wyszły nam 4 - topo którym dysponowaliśmy nie pokrywało się ze schematem wyrysowanym na zdjęciu. W środku ściany jest kilka wariantów i wybraliśmy jeden z nich, niekoniecznie właściwy - jasny jest tylko początek i koniec wspinania. Droga rzadko chodzona i raczej dla konserów, sporo luźnych kamieni i mchów, za to bardzo niewiele haków. A na pięknym Filarze Puškáša tuż obok tłok... 

Załamani fatalna pogodą na klubowym obozie postanawiamy już w czwartek przenieść się na słoneczną Chorwację. Na koniec mieliśmy wybrać się na Filar Dibona na Cimie, niestety po raz kolejny deszcz zweryfikował nasze plany. Pozostało wykorzystanie krótkiego okna na coś krótkiego - po drodze stajemy na Przełęczy Falzarego i wraz z Jurasem wybieramy się na bardzo popularną i nietrudną drogę - Filar Południowy (Via Colbertaldo, IV) na Sass de Stria. Wspinanie w końcu przypomina nasze tatrzańskie braki ciągów trudności, na dodatek są gotowe stany więc bardzo szybko uwijamy się z 8 wyciągami i już po dwóch godzinach stajemy przy krzyżu na szczycie, gdzie czeka na nas Ula. Pozostaje nam zejście szlakiem, przebranie się w letnie ciuchy i wyruszenie na południe Europy.

Krótka relacja z Zacięcia Północnego (IV+) na Torre Romana i Armidy (VI) na Torre Grande w masywie Cinque Torri, podczas obozu KW BB w Dolomitach. Po dwóch deszczowych dniach pogoda nareszcie się poprawia, wszyscy obozowicze ruszają więc do działania - jutro ponownie ma lać... Wraz z Jurasem i Bartkiem na cel obieramy Zacięcie Północne czyli tzw. „Wiewiórki”, pod którym byliśmy już dwa dni wcześniej. Droga nie jest taka przyjemna na jaką wygląda z dołu – wspinamy się bowiem bardziej kominem niż zacięciem, trzeba się przewijać to w prawo to w lewo. Mimo iż droga jest łatwa, wrażenie robi na nas lufa oraz brak półek na resty, trzeba się cały czas wspinać. Ponieważ to nasz pierwszy pobyt w Dolomitach, nie wiemy jeszcze, że tak jest tutaj na większości dróg 😊.

Foto-relacja z wycieczki na Forcella del Lago. Po niedzielnym odwrocie z Cinque Torri, również na poniedziałek zapowiadany jest deszcz. Dlatego też razem z Ulą i Pawłem wybieramy się na trekking w pobliskim masywie Fanes. Wychodzimy na Przełęcz del Lago, deszcz zniechęca nas do wejścia na szczyt Cima del Lago, schodzimy więc do doliny z drugiej strony i idziemy na pocieszające piwo.

Zaraz po dotarciu w Dolomity, mimo zmęczenia po 12 godzinach za kółkiem, ruszam z Paryskimi (Kasia i Dominik) na pobliską Przełęcz Falzarego i stamtąd pod Lagazuoi Picollo na drogę Cengia Martini (V). Mroczny działał z Marco na tej samej ścianie, na Drodze Pocisków (więcej w jego relacji TUTAJ). Nasza linia to cztery spionowane wyciągi w dużej ekspozycji (jak prawie wszystkie drogi w Dolomitach 😊) o w miarę wyrównanych, czwórkowych trudnościach, z kluczowym miejscem za V w przewieszającej się rysie. Śmiało można polecić jako krótką akcję – podejście 30 minut, droga 90 minut, zejście na parking 45 minut.

Zdjęcia z mojej działalności podczas obozu KW BB w Dolomitach, który miałem okazję organizować :) Na campie Sass Dlacia, niedaleko San Cassiano, zameldowaliśmy się w liczbie 42 osób więc frekwencja dopisała. Gorzej niestety było z pogodą bo jak na złość akurat na czas naszego pobytu w tym pięknym miejscu zawitał niż i poza nielicznymi, krótkimi oknami pogodowymi, cały czas padało a temperatura oscylowała pomiędzy 5 a 15 stopni :(

Na tatrzański ultra-klasyk, Wielkie Zacięcie (słow. Obrovský kút, VI+) wyciąga nas (mnie i Jacka) Michał. Prowadzenie w górnej części jest póki co poza moim zasięgiem, trudno jednak odmówić gdy pojawia się okazja na realizację jednego z górskich marzeń! Dół drogi rozczarowuje brakiem ładnych miejsc, dodatkowo trzeba poświęcić mnóstwo czasu na znalezienie optymalnego wariantu przejścia. Górne wyciągi wynagradzają z nawiązką wcześniejsze nieprzyjemności. Cztery odcinki drogi praktycznie cały czas trzymają trudności, początek co prawda straszy trawersem bez chwytów, ale następujące po nim wspinanie w zacięciu i po płytach jest po prostu kapitalne! Nie na darmo droga ta uznawana jest za jedną z piękniejszych w całych Tatrach. Szczegółowy opis górnej części w relacji z 2019, z przyjemnością wróciłem by ją w całości poprowadzić -> LINK.