Sezon zimowy w Tatrach wreszcie rozpoczęty! Na pierwszy raz za cel obieramy drogę pod którą nie jest daleko i która nie jest ani długa ani nie za trudna – tak by się do zimy na dzień dobry nie zniechęcić ;) Przed wyjazdem okazuje się, że takie same plany ma Jacek z koleżankami więc umawiamy się na wspólne podejście pod ścianę.

Kilka fotek z jesiennej przechadzki po Beskidzie Żywieckim. Wystartowaliśmy z Żabnicy by kolejno przejść przez Romankę, Rysiankę, Halę Lipowską, Halę Boraczą i wrócić do punku wyjścia. Piękna pogoda towarzyszyła nam cały dzień więc wędrowało się świetnie, nie ma to jak wyluzować się po całym sezonie spędzonym na wspinaniu w górach wysokich :)

W sobotę nocujemy w Murowańcu po wspinaniu na Zamarłej. Następnego dnia rano ogarniamy sprzęt, umawiamy się ze znajomymi na spotkanie na Mylnej Przełęczy, gdzie rozpoczyna się Grań Kościelców, po czym ruszamy z Krzyśkiem pod Zadni Kościelec by rozprawić się jeszcze z Drogą Surdela. Po dość sporym opóźnieniu (kłopoty ze sprzętem :/) rozpoczynamy w końcu wspinanie, do zespołu udało się załapać również Ani, która zdążyła dotrzeć do nas z pozostałymi znajomymi :)

Pogoda w Tatrach w końcu zapowiada się nieźle więc na niedzielę umawiamy się ze znajomymi na planowaną od dawna Grań Kościelców. Namawiam Krzyśka by wyruszyć dzień wcześniej i zrobić Motykę na Zamarłej, którą również od dłuższego czasu mieliśmy na celowniku.

Po kilku tygodniach przerwy (Dolomity, wakacje, skały) wracam w Tatry, tym razem na cel obieramy pięknie lecz daleko położony Czarny Szczyt. Dołączają do nas Adam z Jurkiem, którzy po zrobieniu drogi Szafka/Lindner cierpliwie czekają pod wierzchołkiem  :)

Foto-relacja z przejścia Filara Południowego (via Colbertaldo) na Sass de Stria, podczas obozu KW BB w Dolomitach. Załamani fatalna pogodą postanawiamy już w czwartek przenieść się na słoneczną Chorwację. Po drodze stajemy na Przełęczy Falzarego i decydujemy się z Jurasem przejść jeden z łatwiejszych klasyków - filar Sass de Stria.

Foto-relacja z przejścia Zacięcia Północnego na Torre Romana i drogi Armida na Torre Grande w masywie Cinque Torri, podczas obozu KW BB w Dolomitach. We wtorek pogoda nareszcie się poprawia, wszyscy obozowicze ruszają więc na intensywne działania (tym bardziej, że w środę ponownie ma lać).

Foto-relacja z wycieczki na Forcella del Lago. Po niedzielnym odwrocie z Cinque Torri, również na poniedziałek zapowiadany jest deszcz. Dlatego też razem z Ulą i Pawłem wybieramy się na trekking w pobliskim masywie Fanes. Wychodzimy na Przełęcz del Lago, deszcz zniechęca nas do wejścia na szczyt Cima del Lago, schodzimy więc do doliny z drugiej strony i idziemy na pocieszające piwo.

Zaraz po przyjeździe, mimo zmęczenia (12 godzin za kółkiem) ruszam z Paryskimi (Kasia i Dominik) na pobliską Przełęcz Falzarego i stamtąd pod Lagazuoi Picollo na drogę Cengia Martini (V). Mroczny działał z kolegą na tej samej ścianie, na Drodze Pocisków (więcej w jego relacji). Nasza droga to 4 spionowane wyciągi w dużej ekspozycji (jak prawie wszystkie drogi w Dolomitach :) ), o podobnych trudnościach, z kluczowym miejscem w przewieszającej się rysie. Śmiało można polecić jako krótką akcję – podejście 30 minut, droga 90 minut, zejście na parking 45 mint. 

Zdjęcia z mojej działalności podczas obozu KW BB w Dolomitach, który miałem okazję organizować :) Na campie Sass Dlacia, niedaleko San Cassiano, zameldowaliśmy się w liczbie 42 osób więc frekwencja dopisała. Gorzej niestety było z pogodą bo jak na złość akurat na czas naszego pobytu w tym pięknym miejscu zawitał niż i poza nielicznymi, krótkimi oknami pogodowymi, cały czas padało a temperatura oscylowała pomiędzy 5 a 15 stopni :(

Mimo ostatnio odniesionej kontuzji postanawiam się sprężyć i wybrać na wspinanie, mając na uwadze zbliżający się urlop, który spowoduje kilkutygodniowy rozbrat z Tatrami. Cel nie byle jaki bo umawiam się z Jackiem na zaatakowanie „wielkiej ściany” czyli Kieżmarskiego, drogą Krissaka (VI-). Dołącza do nas jednak Michał i „przekręca” nas na legendarny Obrovsky Kut czyli Wielkie Zacięcie (VI+).

Drogi zrobione podczas Obozu KW BB na Polanie Szałasiska. Na campie spędziliśmy cały weekend ale niestety pogoda dopisała tylko w sobotę więc w niedzielę pozostała turystyka i lizanie ran po przygodach z dnia poprzedniego. Na pierwszy ogień poszła długo planowana przez nas Międzymiastowa. Niestety rysa na pierwszym wyciągu okazała się niegościnna i skończyło się na kontuzji. Mimo bólu udało się jednak dokończyć drogę i zrobić jeszcze jedną 😊.

„Życie taternika dzieli się na cztery okresy: pierwszy, kiedy jeszcze o tej drodze nie słyszałeś, drugi - pełen niepokoju - kiedy wiesz już o jej istnieniu i wiesz już, że musisz ją zrobić. Etap trzeci gdy ją robisz i etap czwarty, cechujący się głębokim spokojem - to życie po przejściu drogi.” Andrzej Wilczkowski "Miejsce przy Stole" o Prawym Dziędzielewiczu.

Po kilku latach przygód w górach wysokich nadszedł czas na najbardziej znany szczyt w Alpach :) Na drogę wyjściową wybraliśmy trudniejszą, lecz według wielu ciekawszą niż szwajcarska, grań włoską – Cresta del Leone. Mimo iż przygotowania obfitowały w niemiłe przygody (problemy z terminem, samochodem, wycofanie się dwóch członków wyprawy w dzień wyjazdu), to sama akcja przebiegła bardzo sprawnie. Poniżej dość obszerna relacja umieszczona wcześniej na FTG.

W końcu nadszedł słoneczny weekend w Tatrach więc tatrzańskie ściany zostały oblezione przez spragnionych wrażeń wspinaczy :) Ponieważ jesteśmy w trójkę i nie mamy ochoty na kilkugodzinne podejście w upale, wybieramy w miarę „pewne” drogi na nieodległym Kościelcu. Na pierwszy rzut idzie znana droga Byczkowskiego, która okazuje się całkiem atrakcyjna i to nie tylko z powodu „psychicznej” załupy na przedostatnim wyciągu :)

Od dłuższego czasu byliśmy umówieni na tą uchodzącą za jedną z ładniejszych "płytówek" w Tatrach drogę więc nie odstraszyła nas nawet nieciekawa prognoza pogody. Finalnie spadło ledwo kilka kropel więc okazało się, że warto było bardzo wcześnie wstać i zasuwać kilometry pod ścianę bo Kutta jest tego warta :)

Drugi dzień weekendowego wspinania – tym razem udajemy się pod Szarpane Turnie z ambitnym planem zrobienia dwóch dróg – trudniejszego Pliska na ścianie południowo-wschodniej i łatwiejszej ale bardziej znanej Motyki na wystawie zachodniej. Niestety kilka spraw (czas rozpoczęcia wspinania, upał, zbliżające się chmury, trudności na Plisku i oczywiście widmo końca weekendu:)) sprawia, że kończymy działanie po zjechaniu z pierwszej drogi. I tak byliśmy bardzo zadowoleni – wspinanie na charakterystycznych płytach Szarpanych trwale wchodzi w pamięć ;)

Upragnione rozpoczęcie letniego sezonu w tatrach - weekend z bazą wypadową w schronisku przy Popradzkim Plesie. Pierwszego dnia działaliśmy na Wołowej Turni i mimo późnej godziny dotarcia pod ścianę zrobiliśmy dwie drogi. Pogoda dopisała aż za bardzo bo lampa była niesamowita praktycznie aż do zachodu słońca :)

Zdjęcia z majówki spędzonej na wspinaniu w Górach Sokolich.

Korzystając z chwilowego ochłodzenia w Tatrach postanawiamy spróbować przejścia Wielkiego Młynarzowego Źlebu. Warunki były jednak takie sobie bo mróz trzymał za krótko, na dodatek dzień wcześniej spadło ok. 20 cm świeżego śniegu. Jakkolwiek drogę udało nam się przejść w bardzo ładnym stylu i czasie, bez wyciągania liny - więcej spędziliśmy klucząc przy podejściu i zejściu bo miejsce jest dzikie :) Po powrocie okazało się, że nikt tego dnia do Doliny Białej Wody nie wchodził więc mieliśmy ją całą dla siebie ;)

Na ostatnią (?) wspinaczkę tej zimy wybraliśmy się pod Próg Mnichowy by zaatakować popularną Rysę Strzelskiego. Droga krótka, lecz wymagająca, nagimnastykować trzeba się było szczególnie w ciasnym kominie :) Niestety z powodu słabej pogody oraz skupienia na trudnościach nie udało się zrobić za wielu zdjęć. Brakuje zwłaszcza obrazów z ostatniego wyciągu, który dał mi się szczególnie we znaki ;)

Wybrane zdjęcia z obozu zimowego KWBB w Białej Wodzie. Tydzień spędzony w surowej chacie bez bieżącej wody i prądu plus codzienne wspinanie :) Pierwsze trzy dni minęły na szkoleniu ze wspinania lodowego - działaliśmy na Lodospadzie Kaczym i Ciężkim. W czwartek udało się dorzucić do kolekcji Lodospad Ascety, w piątek urobiliśmy z Kućką trudności drogi Doublis-Skłodowski, w sobotę wróciłem na Lodospad Ciężki i zrobiłem go w całości. Niestety przez pierwsze dni pobytu prawie cały czas sypało co znacznie ograniczyło możliwości działania. Pięknie zrobiło się dopiero na weekend...

Zamysłem tego wyjazdu było zrobienie na „odstresowanie” jakieś łatwej i krótkiej drogi w nowym terenie oraz łagodne wprowadzenie naszego kolegi Jurka w temat zimowego wspinania. Wybór nie był jednak najlepszy, bo choć przejście faktycznie nie przysporzyło trudności technicznych to ściana, w której działaliśmy okazała się być bardziej południową niż zachodnią. A więc w ciągu ostatnich słonecznych dni śnieg został wytopiony praktycznie do zera i dlatego przyszło nam działać w skale i trawie :)

Przy takiej pięknej pogodzie żal byłoby nie być w Tatrach :) Tym razem z kilku powodów nasz wybór pada na zachodnią wystawę Sławkowskiej Kopy i drogę Vlada Tatarki sprzed 40 lat – Jamnicką Vezickę.

Powrót na Halę po 2 tygodniach, ponownie Granaty i ponownie żebro – tym razem prawe. W planach mieliśmy próbować Filar Staszla ale niestety tuż przed nami w drogę wbił się zespół trójkowy. Na pewno dostarczył im emocji bo z naszej drogi widzieliśmy długi lot prowadzącego z kluczowego miejsca...

Drugi dzień pobytu na Hali, pogoda nadal do bani :) Dużo świeżego śniegu znacznie przedłużyło naszą przygodę w ścianie. A kluczowy wyciąg dał się mocno we znaki :)

Klasyczna zimowa droga na Hali, którą trochę sobie urozmaiciliśmy robiąc ją trudniejszym wariantem :)

Foto-relacja ze wspinania na Skrajnym (Dolnym) Kieżmarskim Strażniku. Byliśmy przekonani, że robimy drogę Koncert sa nekonal. Po dwóch latach okazało się jednak, że była to droga No a co :) Pogoda tego dnia była mocno niesprzyjająca, a widoczność ograniczona - stąd słabe zdjęcia :( Ładna chociaż krótka droga trzymająca trudności na wszystkich trzech wyciągach.

Po ciężkiej akcji dzień wcześniej trudno się było zebrać ale skoro już dotarłem do schroniska przy Popradzkim Plesie i partner (Krzysiek) w gotowości, nie wypada nie podjąć działania - na celowniku Galfy na Tępej.

Klasyczna droga zimowa ale chyba nie za często uczęszczana.  Dużo śniegu w depresjach, co spowodowało spore opóźnienie. Na koniec okropna ulewa z wichura i obawy czy w tych warunkach po ciemku trafimy na Lodowa Przełęcz. Udało się ale tak wyczerpany dawno nie bylem. Akcja 14 godzin. Zespół trójkowy.