Na Sardynii jest sporo ciekawych rejonów skałkowych, to co jednak wyróżnia ją na wspinaczkowej mapie Europy to liczba ścian z drogami wielowyciągowymi. Wybierając się na wyspę zaledwie na kilka dni planowaliśmy co prawda działać na sektorach sportowych, jednak po uświadomieniu sobie ile pięknych turni mamy pod ręką, postanowiliśmy wybrać się na przynajmniej trzy z nich. I tak po wspinaniu na malowniczej Pedra Londze (RELACJA) w ostatni dzień roku 2021 przyszła kolej na widoczną z niej niesamowitą ścianę – Punta Giradili. Drogi na niej poleciła nam zresztą stała bywalczyni wyspy i zarazem jedna z najlepszych polskich wspinaczek, Ola – nie mogło więc się nie podobać!

Po wspinaniu sportowym w rejonie Cala Gonone (o tym TUTAJ), wybieramy się na jedną z najpopularniejszych oraz najładniej położonych wielowyciągówek na całej Sardynii. Marinaio di foresta (6a+, 190 m) zlokalizowana jest na „wyrastającej” wprost z morza wschodniej ścianie Pedra Longa – choć trudności niewielkie, wrażenia i piękne widoki gwarantowane! By nie poświęcać drodze całego dnia (choć i tak warto!) wymyślam ciekawą kombinację – rano działamy na położonym niedaleko sektorze Villagio Gallico, a na Turnę przenosimy się po południu. Dzięki kompletnej asekuracji oraz łatwemu dostępowi, Marinaio można zrobić bowiem szybko i sprawnie – dzięki temu mamy dodatkowy czas na wspinanie sportowe lub plażowanie 😉.

Sardynia poza przepięknymi widokami, klimatycznymi plażami, oraz rzecz jasna pysznym włoskim jedzeniem i winem oferuje bardzo duże możliwości dla wspinaczy. Rejony sportowe rozrzucone są po całej wyspie i jest ich naprawdę sporo, dodatkowo to co wyróżnia Sardynię na wspinaczkowej mapie Europy to światowej klasy drogi wielowyciągowe. Podczas jednej krótkiej (tygodniowej) wizyty nie sposób oczywiście odwiedzić więcej niż kilku ścian, dlatego za pierwszym razem postanowiliśmy stacjonować w miejscu oferującym kilka sektorów sportowych w pobliżu, ale i w miarę dobry dostęp do dłuższych dróg na najładniejszych turniach.

Drytoolowy sektor w Częstochowie położony niedaleko opisywanej już Złotej Góry. Do dyspozycji jest 26 krótkich dróg, najwięcej w przedziale M5-M7 plus kilka trudniejszych - są zarówno piony, zacięcia jak i okapiki. Z robionych polecam szczególnie, idący wzdłuż szerokiej diagonalnej rysy, siłowy Smak tabaki (M6/6+), prowadzącą zacięciem Duszę Wojownika (ok. M5+, w topo błędnie M7) oraz świetną Ostatnią myśl (M7) z długą cienką ryską jakby stworzoną pod dziaby. Podobnie jak na rejonie obok do czynienia mamy z miękkim wapieniem, ze skały więc trochę się sypie. Załączam zdjęcia z kilku wizyt (aktualizowane), topo autorstwa Artura "Gumy" Pierzchniaka i mapkę.

Na rozpoczęcie sezonu zimowego w Tatrach wybieramy krótką, niedawno (2020) wytyczoną linię na Osterwie – Novembrovą (M6). Warunki śniegowe są kiepskie – po pierwszych opadach nie było jeszcze odwilży, luźny śnieg zalega w depresjach i na połogich płytach. Nasza droga zlokalizowana jest w górnej części północno-zachodniej ściany, po przekopaniu się z Cmentarza pod Galerię podchodzimy więc jeszcze dość sporo żlebem. Do pokonania mamy cztery wyciągi, najtrudniejsze fragmenty posiadają stałą asekurację, stanowiska są gotowe – coś w sam raz na komfortowy rozwspin i/lub brak warunków na dużych ścianach. Dodatkowo ze szczytu turni, na której kończymy wspinanie roztaczają się piękne widoki, m.in. na Grań Baszt czy Wysoką.

Sezon letni AD2021 był dość intensywny, udało się sporo powspinać zarówno w Tatrach (36 dróg/2 niedokończone, ok. 168 wyciągów i 6800 metrów), jak i Alpach (17 dróg, 164 wyciągi i 5900 m.). Jak zawsze miało być różnorodnie, stąd odwiedziny zarówno ścian popularnych, jak i rzadko chodzonych, długie/przygodowe drogi oraz krótkie/sportowe linie. Poniżej krótki tekst oraz zestawienie dróg wraz z linkami do relacji. Dodatkowo zaktualizowałem listy z Polecanymi drogami w Tatrach - od III do V+ (LINK) oraz VI- do VIII (LINK) - opis postaram się zrobić przed kolejnym sezonem, w przyszłości być może wyróżnione klasyki ujęte zostaną w osobnym opracowaniu dotyczącym najładniejszych dróg w Tatrach. W 2021 pojawiła się też nowa lista - Polecane drogi w Dolomitach.

Trzeci i ostatni dzień weekendowego pobytu w Paklenicy – cel główny (Klin) zrealizowany, przed podróżą powrotną namawiam jednak Anię by mimo zmęczenia dała się wyciągnąć na coś ładnego w pobliżu parkingu. Żal byłoby nie wykorzystać pięknej pogody, wiedząc że to ostatni letni górski wspin w tym roku! Proponuję jeden z lokalnych klasyków, przystępną (6a+) ale oferującą dość sporo wspinania (ok. 280 metrów) Drogę Słoweńską na Debeli Kuk. Ponieważ robiłem ją już trzy lata wcześniej (RELACJA), obiecuję szybkie przejście i przyjemne doznania – co nie do końca się sprawdza z powodu deficytu mocy i nieznośnego bólu stóp 😉. Zapominając o niedogodnościach - droga to tutejsza pozycja obowiązkowa, a jeżeli ktoś lubuje się w zacięciach - będzie zachwycony.

Piękny akcent na koniec długiego i intensywnego sezonu letniego w górach! Rzutem na taśmę (w drugiej połowie listopada) udaje zrobić się mega-klasyka, który stanowi ostatnią część Paklenickiej Trylogii – Klina (VIII-) na ścianie Anića Kuk. Na drodze wizytowaliśmy już rok temu, jednak nie był to zbyt rozsądny pomysł zaledwie kilka godzin po powrocie z Albatrosa (relacja TUTAJ) - sił brakowało nam już na początku drogi. Szybki wycof miał i swoje plusy – kilka minut później doszło do mocnego trzęsienia ziemi i uniknęliśmy konieczności przeżywania go w ścianie… Oczywiście na drogę zamierzaliśmy wrócić i gdy już wydawało się, że trzeba będzie poczekać do następnego roku – pojawiło się weekendowe okno pogodowe 😊.

Gdy wydawało się, że ostatnim akcentem letniego sezonu w górach było dwudniowe wspinanie w Tatrach w drugi weekend listopada, tydzień później wybieramy się na wydłużony weekend do Paklenicy. Trzydniowe okienko z piękną pogodą postanawiamy intensywnie wykorzystać – stąd też działany od razu po dotarciu na miejsce. Pamiętając jednak, że główny cel wyjazdu (słynny Klin na Anića Kuk) zaplanowany jest na dzień kolejny, na początek wybieramy krótką i przyjemną (6a+ z serii soft), a zarazem bardzo popularną drogę na położonym tuż obok parkingu prawym sektorze ściany Veliki Čuk – Karamara sweet temptations.

Dzień po przejściu kapitalnej Ody na Kieżmarskim udajemy się na niżej położoną ścianę, Wielką Łomnicką Basztę/Turnię PP. Wybrana droga, Začiatok príbehu (VIII-), na zmęczeniu okazuje się jednak dość wymagająca fizycznie i mentalnie. Co prawda trzy pierwsze wyciągi udaje mi się poprowadzić w pierwszej próbie, na ostatnim brakuje już niestety sił i... Słońca. Zamieszczam krótki opis oraz zdjęcia, licząc iż na drogę uda się jeszcze wrócić. Tym bardziej, że ma ona swoją dalszą część – na wyżej położonej turni znajdziemy powstałą wcześniej linię Nekonečný príbeh (ok. VIII). Początek opowieści (tłumaczenie na polski) jest więc powstałym w 2019 roku prequelem do Niekończącej się opowieści, będąc oczywiście również niezależną linią.

Powrót na jedną z najładniejszych dróg w Tatrach - Ódę na radosť (VII+). Po drugim przejściu podtrzymuję zdanie, że to absolutny top wśród dróg które robiłem - choć jako miłośnik płyt mogę nie być obiektywny 😉. Warunki w ścianie mimo połowy listopada świetne, trzeba było tylko przeboleć podejście z parkingu - kolejka w serwisie. Pod drogę dostajemy się szybko Lewym Puškášem, którego dzielimy na trzy ok. 100-metrowe odcinki. Tym razem dwa pierwsze wyciągi na Ódzie (2 x VI) prowadzi partnerka, ja zajmuję się trzema kolejnymi (3 x VII+), które dwa lata temu robiłem na drugiego – w tym obłędnym, 40-metrowym odcinkiem na Płycie Pająków. Szczegółowy opis drogi i topo w relacji z 2019 roku TUTAJ, poniżej trochę zdjęć z ostatniego przejścia.

Dzięki niskiemu położeniu i południowej wystawie na Rzeżuchowych Turniach wspinać można się zarówno wczesną wiosną, jak i późną jesienią – nawet przy ujemnych w cieniu temperaturach. W listopadowy poranek podchodzimy do opustoszałego schroniska nad zamarzniętym już Zielonym Stawem Kieżmarskim, skąd pod ścianę jest zaledwie pół godziny. Ania obiera za cel piękną płytę na drodze Korsvoldov tanec (VII), którą robiłem kilka lat temu i gorąco polecam (RELACJA). Plan dla mnie to z kolei poprowadzenie wytyczonego w 2019 Fantomasa (VIII). Pierwszą drogę niestety odpuszczamy – rano wieje i jest zbyt zimno na krawądki, po zjeździe spod trudności przenosimy się na łatwiejszego klasyka, również już mi znanego – Známkę monzunu (V+).

Po dwóch dniach wspinania na niskich ścianach w Dolinie Młynickiej, na koniec długiego weekendu przenosimy się wysoko w góry – do Doliny Batyżowieckiej. Tym razem ma być nietrudno i przyjemnie, a jednocześnie długo i przygodowo – warunki te zdecydowanie spełnia Filar Čihuli (V+, ok. 390 metrów). Droga jest bardzo ładna i choć trochę kluczy po filarze – ma dość intuicyjny przebieg, wyszukuje bowiem jego słabe punkty, dodatkowo wyprowadza wprost na główny wierzchołek. Warto zrobić, jest to jedna z ciekawszych piątek w Tatrach, a do tego wspinania na niej jest całkiem sporo! Akcję postanawiamy sobie dodatkowo urozmaicić zejściem wschodnią granią, co stanowi ciekawą alternatywę dla zjazdów ścianą.

Początek słonecznego, długiego weekendu w Tatrach spędzamy w Dolinie Młynickiej – na zachodnich ścianach Skrajnej Baszty (słow. Patrii) położonych w okolicy wodospadu Skok. Pierwszego dnia wybieramy się na sportową drogę Pre Jarku (IX-), której linia przecina wielką płytę na Turni. Od razu zaznaczę, że mimo iż drogę przeszliśmy do końca, kluczowy wyciąg nie puścił w ciągu - umieszczam jednak jej opis by zachęcić do powtórzeń. Dzień później przechodzimy jedną z historycznych linii na położonej obok Ścianie – LTT (VII-), dodatkowo wracamy na Turnię gdzie zapoznaję się z okapem na bardzo ciekawej drodze autorstwa Tatarki (VII+/VIII-), tym razem jednak nie czas na prowadzenie całości.

Kalamárka to jeden z najstarszych słowackich rejonów wspinaczkowych, położony w centralnej części kraju – w okolicy miejscowości Detva (rejon Bańska Bystrzyca). Skała to twardy wulkaniczny andezyt, o warstwowej budowie (świetne chwyty i stopnie) i bardzo dobrym tarciu. Do dyspozycji w tym niezwykle urokliwym miejscu mamy kilkaset obitych dróg o długości do 25 metrów, mnóstwo w przedziale V-VI i sporo VII-VIII – na kilka wizyt każdy z pewnością znajdzie coś dla siebie. Rejon słynie z rzadkiego obicia (szczególnie starsze linie) dlatego też dla własnego bezpieczeństwa lepiej nie wstawiać się w niektóre drogi na swoim limicie 😉. Na miłośników tradów również czeka mnóstwo propozycji, szczególnie tych łatwiejszych – jest to świetne i bezpieczne (rzeźba!) miejsce do nauki.

Góry Sokole, czyli popularne Sokoliki, przez wielu uważane są za najładniejszy rejon wspinaczkowy w Polsce, a ich sportowe oraz tradowe klasyki są powszechnie znane i cenione. Co ważne - granitowe skały obfitują w górskie formacje (rysy, zacięcia, kominy) oraz tarciowe płyty, co świetnie przygotowuje do wspinania w Tatrach i Alpach. W aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Dodatkowo dorzucam pomocne linki z wyróżnionymi drogami w szerokim zakresie trudności oraz ciekawe zestawienia tradów wraz z komentarzami. Zdjęcia dodawane są systematycznie i w galerii ułożone są w kolejności od najnowszego do najstarszego.

Weekend nad Popradzkim Stawem – mimo wcześniejszych dobrych prognoz pogoda nie pozwala niestety na realizację planów. W sobotę jest pochmurnie i zimno, kierujemy się pod Galerię Osterwy – tutaj udaje zrobić się jedynie krótką Haninę (VII+) z końcówką Foxuv sen (VII-). Niedziela wita nas piękną pogodą, gdy jednak rozgrzewamy się na znanej mi już drodze Plška (VI-) na Szarpanej, pojawiają się chmury i mocny wiatr. Temperatura odczuwalna spada poniżej zera i choć drogę kończymy, o działaniu na zachodniej ścianie możemy zapomnieć. Czując niedosyt zbiegamy do Plesa i podchodzimy pod Osterwę. Próbujemy Stredom steny (VI+) – niestety zaliczam odwrót spod trudności na kluczowym wyciągu, który jest kompletnie zarośnięty.

W niedzielę planujemy działać od rana na południowo-zachodniej ścianie Jastrzębiej Turni, decydujemy się więc na nocleg w Dolinie Kieżmarskiej dzień wcześniej. Nad Zielonym Stawem pojawiamy się późnym popołudniem, wciąż jednak wystarczająco wcześnie by przejść krótką Cestę horských zvodcov (VII+) na nieodległych Jastrzębich Spadach. Drugiego dnia kończy się na jednej drodze – Smrť Vegetariánom (VI-) okazuje się na tyle absorbująca, że na główny cel nie mamy już wystarczającego zapasu czasu.

Po sobotnim wspinaniu na Czołówce MSW na niedzielę zaplanowaliśmy kombinację na innej północnej ścianie – Kazalnicy Mięguszowieckiej. Rano jednak okazuje się, że prognoza pogody uległa pogorszeniu – po południu przewidywany jest mocny opad. Ostateczną decyzję podejmujemy pod ścianą – nie ma większych szans na realizację oryginalnego planu, trzeba poszukać alternatywy. Wybieramy wspinanie na zachodniej wystawie Żabiego Mnicha – jej niewielka wysokość umożliwia zrobienie więcej niż jednej drogi oraz szybki wycof w przypadku deszczu. Finalnie zanim pogoda się załamie udaje nam się przejść dwie linie - najtrudniejszego obecnie na ścianie, ubezpieczonego spitami Pro Paina (oryginalnie VII+/VIII-) oraz rysowego trada – Chrobaka (VI).

Kilka słonecznych dni powoduje, że wystawy północne są suche, postanawiamy więc weekendowo wybrać się na takowe w okolicy Morskiego Oka. Po długiej łańcuchówce dwa dni wcześniej (RELACJA) mocy w nogach brakuje, sobotnia akcja skrojona jest więc na miarę - udajemy się pod szybko dostępną Ścianę Czołową Północnego Filara Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Na celownik obieramy jedną z dwóch (obok Szarego Zacięcia) najpopularniejszych linii – Greystone (VII), oferującą różnorodne wspinanie z mieszaną asekuracją. Droga, mimo iż nie za długa (5/6 wyciągów) posiada kilka świetnych odcinków i na pewno warto ją zrobić, nawet jeżeli wygląd ściany latem nie zachęca 😉.

Pomysł na łańcuchówkę obejmującą wspinanie na Kieżmarskim lub Widłach i przejście granią na Łomnicę by zrobić drogę na jej zachodniej ścianie chodził mi pod głowie od jakiegoś czasu. Gdy początkiem września pojawia się krótkie okienko pogodowe, na akcję namawiam Michała, a by doznania były pełniejsze proponuję działanie car-to-car i wybór rzadko powtarzanych dróg autorstwa dwóch wybitnych taterników. Zaczynamy od Prawego Filara Tatarki na Wielkim Szczycie Wideł (niedawno V+ A0, klasycznie ok. VI+), kończąc na Łomnicy drogą Páleníčka, Čuňasovą (wariant VI+ a właściwie to ok. VII) - tak też powstaje kombinacja Widłami w Łomnicę 😉. O mały włos akcję musielibyśmy przerwać, dzięki wsparciu życzliwych Słowaków udało się ją jednak dokończyć!

Po alpejskich wojażach czas na powrót w tatrzański granit. Pierwsza niedziela września zapowiada się chłodno, prognozowane kilka godzin Słońca daje jednak szansę by podziałać na południowej wystawie. Swoje kroki kierujemy pod Wołową, gdzie na celownik obieramy dwie linie – nowoczesną Medzi Legendami (VIII-) oraz historyczną Kývala-Orolín-Zeitler (VII). Finalnie udaje zrobić się tylko pierwszą z nich – niska temperatura i gęste chmury oraz popołudniowy spadek spręża powodują, że na Orolinie wycofujemy się spod trudności (wracam rok później z Anią - OPIS).

Po przejściu Rébuffata na Midi (RELACJA) zostajemy na nocleg w schronisku Cosmiques, by kolejnego dnia udać się na innego lokalnego klasyka – drogę Contamine’a (6a+) na Pointe Lachenal. Popołudniu pogoda ma się załamać, pod południowo-wschodnią ścianą stawiamy się więc wcześnie rano. Z turni można łatwo zejść, by jednak nie wspinać się z ciężkim sprzętem większość ludzi decyduje się na powrót zjazdami – podobnie robimy i my. Linia oferuje kapitalne wspinania w rysach na całej długości, a kluczowe wyciągi prowadzące wielkimi popękanymi płytami są po prostu obłędne. Według mnie jest i ładniej i bardziej ciągowo niż na wspomnianej na wstępie drodze, a obie zaliczają się zdecydowanie do grona najlepszych „szóstek” w Alpach.

Dzień po naszym wspinaniu na Kapucynie (RELACJA) obóz KW BB w Courmayeur dobiega końca, opuszczamy camping i przenosimy się do Chamonix. Noc i poranek są deszczowe, gdy dzwonimy do Cosmiques okazuje się jednak, że na lodowcu Vallée Blanche jest piękna pogoda. Od razu wyjeżdżamy więc na Aiguille du Midi z planem przejścia dwóch świetnych linii w dwa dni. Napisać o pierwszej z nich, że to klasyk to jak nic nie napisać – droga Rébuffata jest bowiem jedną z najczęściej powtarzanych w całych Alpach. Jej dostępność, niesamowite usytuowanie oraz niewątpliwa uroda powodują, że przy ładnej pogodzie ustawiają się na niej kolejki, a stopień wyślizgania granitu sięgnął poziomu niespotykanego nigdzie indziej w górach 😊.

Grand Capucin to według wielu najładniejsza turnia w rejonie Mont Blanc oraz pozycja obowiązkowa dla każdego ambitnego górskiego łojanta 😉. Jej wschodnia ściana jest jednym ze wspinaczkowych symboli Alp i oferuje sporo pięknych dróg w doskonałej jakości granicie - w tym trudne, światowe klasyki. Najprostszym i najbardziej popularnym sposobem zdobycia szczytu jest przejście kombinacji Drogi Szwajcarskiej (6b+A0/~7b) i O Sole Mio (6c) na ścianie południowo-wschodniej – łącząc te dwie drogi uzyskujemy piękną linię o przystępnych trudnościach (6a+). Na początek do pokonania mamy kilka wyciągów dojściowych, później czeka nas już jednak wspinaczkowa uczta w słynnym pomarańczowym granicie. Kto raz spróbuje – na pewno będzie chciał wrócić!

Dzień po powrocie z długiej akcji na Aiguille Noire (RELACJA) wypadałoby odpocząć, szkoda jednak czasu gdy jest się w tak pięknym miejscu jak Courmayeur, a pogoda dopisuje 😊. Wyjeżdżamy więc kolejką na Helbronner z planem przejścia jednego z najładniejszych spośród nietrudnych klasyków lodowca Gèant – Le Lifting du Roi (5c) na położonej w obrębie Petit Capucin turni Roi de Siam. Zaczynamy od kawy w schronisku Torino, gdzie spotykamy kilku klubowiczów – jednego z nich postanawiamy zabrać ze sobą.

Plan działania na czas obozu, poza wspinaniem na słonecznych turniach lodowca Gèant/Vallée Blanche, zakładał również przejście jednej z wielkich ścian. Gdy dwa z trzech głównych celów odpadły z powodu warunków, sytuacja stała się jasna – ruszamy na Aiguille Noire i alpejskiego klasyka, prawie kilometrową drogę Ratti-Vitali (6a/6b A1 TD+). Przygodą samą w sobie jest dotarcie pod ścianę i powrót z niej, samo wspinanie to już czysta przyjemność 😉. Skład zespołu klaruje się w ostatniej chwili, późnym popołudniem wraz z Romkiem i Szymonem opuszczamy camp i udajemy się na nocleg do schroniska Monzino, z którego następnego dnia rozpoczniemy naszą 30-godzinną akcję.

Pobyt na obozie klubowym (48 osób!) w Courmayeur rozpoczynamy od aklimatyzacyjnego rozwspinu na lodowcu Géant. Tzw. Satelity Tacula czyli turnie położone w obrębie masywu Mont Blanc du Tacul oferują mnóstwo pięknych dróg, a ich położenie i względnie niewielka wysokość umożliwiają jednodniowe akcje. Na oswojenie się z alpejskim granitem wybieramy świetną linię o charakterze rysowym - Salluarda (6a/6a+) na południowej ścianie Pointe Adolphe Rey. Wspinanie jest przyjemne, trudności przystępne (przeważają wyciągi 5b-5c), asekuracja bardzo dobra, a powrót pod ścianę zjazdami bardzo szybki – nie dziwi więc, że droga należy do grona najpopularniejszych w rejonie!

Słynne Płyty Pająków (znane również jako Płyty Pochylego, słow. Pochylého platne) na Kieżmarskim Szczycie oferują kilka przepięknych linii. Po dwukrotnym zaliczeniu ultra-klasyka, Wielkiego Zacięcia (VI+) i przejściu nowoczesnej Ódy na radosť (VII+, wg mnie jedna z najlepszych dróg w Tatrach), przyszedł czas na zmierzenie się z najstarszą linią w tej części ściany, nazwanej tak samo jak cała formacja - Płytami Pochylego (VIII-) lub też Drogą Pająków. Co prawda najczęściej przechodzona jest tylko górna część drogi, oferująca główne trudności (najszybciej dostać się tam przez Cmentarzysko lub Lewym Puškášem), wraz z Dawidem postanawiamy zrobić jednak całość – mimo iż dolna część nie zachęca swoim wyglądem.

Sobotni poranek na obozie w Zbójnickiej Chacie wita nas gęstymi chmurami. Padać zacząć może w każdej chwili, wybieramy więc nieodległą, łatwą (V), prawie w całości obitą i wyposażoną w stanowiska zjazdowe drogę na Jaworowym Szczycie – Filar Kellego (znaną również jako Żebro Kelle-Šuna). Pod ścianą dopada nas deszcz i zaliczamy odwrót, późnym popołudniem jednak wracamy – tym razem zabierając ze sobą kolegę. Drogę robiłem już kilka lat wcześniej (RELACJA), nadaje się ona świetnie na szybką akcję - również w niepewną pogodę i tuż po deszczu. Tym razem - w sam raz na wypełnienie czasu pomiędzy obiadem i kolacją w schronisku 😊.

Drugi dzień pobytu w Staroleśnej zaczynamy od wspinania na Ostrym Szczycie. W 2018 roku powstała tam linia rozwiązująca dolną część ściany położoną pomiędzy Ostrzem Filara i Motyką oraz forsująca górną płytę, którą druga ze wspomnianych dróg obchodzi – Primula Minima (VI). Nowa pozycja okazuje się bardzo ładna, przy czym dość mocna w swojej wycenie i posiadająca dwa fragmenty z wymagającą asekuracją. Po powrocie pod ścianę postanawiamy zrobić coś chodzonego i przystępnego, co dla odmiany poprowadzić będzie mogła w całości moja partnerka – po trzech latach wracam więc na jedną z najładniejszych (najładniejszą?) piątkę w całych Tatrach, Motykę na pobliskim Małym Lodowym.

Pierwszego dnia obozu KW Bielsko-Biała odwiedzamy południową ścianę Małego Lodowego Szczytu. Po dotarciu do Zbójnickiej Chaty i zrzuceniu ciężkich plecaków ruszamy pod pierwszą zaplanowaną drogę – popularny Czereśniowy Filar (V+), z którego wycofaliśmy się rok temu w ulewie. Po wejściu na szczyt szybko zbiegamy pod ścianę i mimo dość późnej już pory oraz spadku spręża decydujemy się działać dalej. Na oku od dawna mam kluczącą w płytach między przewieszeniami linię zespołu Gross-Páleniček (VII-) – drugie z tych nazwisk to obietnica przygody i niełatwej cyfry, dodatkowego smaczku dodaje też niejasny przebieg drogi.

Według wszystkich prognoz weekend ma być ciepły i bezdeszczowy, postanawiamy więc podziałać dwa dni na odległej Galerii Gankowej, z noclegiem pod ścianą. Na celowniku dwie piękne i rzadko obecnie powtarzane drogi - Zacięcie Czarnej Płyty (VII-) oraz Filar Centralny (VII). Niestety warunki i pogoda okazują się kompletnie inne od przewidywanych i dwukrotnie weryfikują nasze plany. Pierwszego dnia kończy się wycofem spod zalanej Czarnej Płyty i wyjściem ze ściany Drogą Klasyczną (IV/V), drugiego bezskutecznym oczekiwaniem aż przestanie padać i uda się wbić w cokolwiek. Pozostaje pogodzić się z tym na co nie mieliśmy wpływu i pocieszyć doładowaną łydką, przejściem ściany oraz mrocznymi klimatami odludnej Doliny Ciężkiej.

W dzień podróży powrotnej szykowaliśmy się do działania na Tre Cime, poranny opad zweryfikował jednak nasze plany. Postanawiamy nie rezygnować ze wspinania i spróbować szczęścia na Przełęczy Falzarego. Jedna z dróg, które trzymałem na taką okazję to Orizzonti di Gloria (VI+/VII-) – płytowy klasyk zlokalizowany na południowej ścianie Piccolo Lagazuoi. Poza urodą drogi zachęca krótkie podejście, stała asekuracja i stanowiska zjazdowe oraz łatwy powrót ze ściany – kolejna świetna opcja na szybką akcję lub niepewną pogodę. Widać Włosi o tym wiedzą - w drogę mimo czarnych chmur startują dwa zespoły przed nami oraz jeden za. Szczęśliwie jedna ekipa puszcza nas przodem po trzech wyciągach - słysząc, że po wspinaniu czeka nas 9 godzin jazdy do Polski 😊.

Pięć dni po przejściu drogi Constantini-Ghedina (LINK) wracamy pod południowe filary Tofany. Ponownie nie udaje nam wbić się w wymarzoną linię Constantini-Appolonio, tym razem po dwudniowych intensywnych opadach i przy niskiej temperaturze ściana na wielu fragmentach jest zbyt mokra byśmy odważyli się spróbować. Na pocieszenie wybieramy piękną płytową drogę na pierwszym filarze (Primo Spigolo) - Aspettando la vetta. Droga oryginalnie wyceniona została na 6c (obecnie większość źródeł podaje 6b+/VII+) i charakteryzuje się bardzo długimi wyciągami, na których czekają dość spore run-outy. Dzięki świetnej rzeźbie ściany i litej skale w trudnościach, podróż środkiem ogromnych płyt jest jednak wystarczająco bezpieczna by czerpać z niej przyjemność - naprawdę warto!

W całych Dolomitach od rana zimno i deszczowo, postanawiamy więc wyjechać pod Cinque Torri i spróbować zrobić choć jedną krótką drogę gdy tylko przestanie padać – to jedno z lepszych miejsc na taką okoliczność. Po kilku godzinach spędzonych w samochodzie nie wytrzymujemy i decydujemy się „na mokro” przejść nietrudnego klasyka na południowej wystawie Torre Grande, słynącego z efektownego trawersu pod okapem – Miriam (V+). Po zrobieniu drogi i powrocie pod ścianę pogoda poprawia się tylko trochę, w oko wpada mi jednak piękna linia Franceschi, namawiam więc partnerkę by pomarzła jeszcze trochę i byśmy spróbowali choć pierwszy, niezwykle efektowny wyciąg. Finalnie udaje się zrobić całą drogę - zdecydowanie warto było!

Dzień po wspinaniu na Tofanie pogoda zdecydowanie się pogarsza i od popołudnia przez cały kolejny dzień prognozowane są mocne opady. Decydujemy się więc by spróbować wykorzystać krótkie okno na przejście pięknej linii Nikibi (6b+) zlokalizowanej na Torrione Marcella, wkomponowanej w imponujący mur skalny Lastoni di Formin. Wybrana przez nas droga prowadzi litymi płytami, jest bardzo dobrze ubezpieczona spitami oraz posiada stanowiska zjazdowe. Dodając do tego krótkie podejście pod ścianę i łatwe z niej zejście mamy przepis na nowoczesnego klasyka – nadającego się również na niepewną pogodę.

Ogromne, południowe filary Tofany di Rozes to jeden z symboli Dolomitów. Na  ich ścianach wytyczono mnóstwo dróg, wśród których jednymi z najpopularniejszych są dwie historyczne linie zlokalizowane na Drugim Filarze, zwanym Pilastro di Rozes: Constantini-Ghedina (VI-) i Constantini-Apollonio (VII+). Nasz główny plan zakładał przejście drugiej z nich, jednak z powodu niepewnej pogody i braku pełnej gotowości, już pod ścianą zdecydowaliśmy się na cel zastępczy, który zresztą od dawna pozostawał w planach. Ponad 600-metrowa droga okazała się bardzo ładna w dolnej części, słynny trawers nad okapem nie zawiódł oczekiwań, a wrażenia estetyczne popsuły jedynie mniej lite, górne partie filara. Ścianę warto jednak zrobić - czy to jednym, czy drugim klasykiem!

Tym razem pobyt w Dolomitach rozpoczynamy od wizyty w grupie Cadini di Misurina – na rozwspin i po nocnej podróży cel nie może być odległy, zbyt długi czy ryzykowny. Idealnie na taką okazję nadaje się otwarta w 2017 droga prowadząca pięknymi płytami Pilastro di Misurina – Wolkenreise (pol. Podróż w Chmurach, 6b+). Szybkie podejście, sportowe obicie, lity charakter oraz niesamowite widoki – to wszystko sprawia, że droga szybko zyskała na popularności i zbiera bardzo pozytywne opinie. Po śniadaniu w Misurinie wyjeżdżamy kolejką krzesełkową do schroniska Col de Varda (2106 m.) i ruszamy pod wybrany cel.

Masyw Łomnickiej Grani od strony Doliny Małej Zimnej Wody jest dość rozległy, a w jego obrębie znajduje się sporo większych i mniejszych turni. Dla wspinaczy interesująca jest zwłaszcza jedna z nich – Turnia PP, należąca do grupy Wielkiej Łomnickiej Baszty (słow. Lomnická veža Veľká PP). Na jej południowo-zachodniej wystawie znajdziemy ok. 10 krótkich dróg, w większości trudnych. Ściana położona jest nisko, a podejście z Hrebenioka zajmuje ok. godziny, można więc działać również poza sezonem lub gdy wyżej warunki nie dopisują. Tak też było i tym razem, gdy postanowiliśmy wybrać się na rekonesans – jego rezultatem było przejście drogi Zárez (VI+), zapoznanie się z dwoma wyciągami Stargate (wg topo VIII) oraz przyjrzenie się innym potencjalnym celom.

Po sobotnim działaniu w pełnym Słońcu na Kopie Spadowej, nazajutrz postanawiamy schować się w cieniu północnej wystawy Mnicha. Zaczynamy od przepięknej i dość wyjątkowej jak na Tatry drogi, oferującej wspinanie rysowe właściwie na całej długości – Kantu Hakowego (VII). Linia to od zawsze pobudzała wyobraźnię wspinaczy i kusiła swoją śmiałością, a według wielu swoją urodą bije na głowę pozostałe propozycje na północnych ścianach. Do tej tradowej perełki postanawiamy dorzucić sportowego klasyka tria Korczak-Marcisz-Paszczak, biegnącego tuż obok – Folwark Montano (VIII). Wspinanie na tych dwóch pięknych (a zupełnie różnych) drogach jednego dnia dało nam sporo frajdy, a prowadzenie wszystkich wyciągów stanowiło dodatkowe, osobiste wyzwanie.

Weekendowy pobyt nad Morskim Okiem rozpoczynamy od wizyty na Kopie Spadowej, na której dwie najpopularniejsze drogi to tradowy Skłodowski (VI-) oraz sportowa Pachniesz Brzoskwiną (VII-). Obie linie robiłem już podczas jednej wizyty kilka lat temu (RELACJA) i wszystkim taką kombinację polecam. Druga droga to jedna z najładniejszych obitych siódemek w Tatrach, dlatego też chętnie przystaję by zrobić ją ponownie z Anią, która ostrzy sobie zęby na pierwsze prowadzenie takich trudności w górach. By jednak zaspokoić swoją żyłkę eksploratorską, proponuję by po powrocie pod ścianę dorzucić jeszcze trochę zapomnianą, a podobno bardzo ładną linię – Bastion (VII-).

Powrót na Osterwę po tygodniu, tym razem w trójkowym, męskim zespole – na celownik obieramy dwa sportowe klasyki. Poranna wilgoć i niepewna pogoda powodują, że zaczynamy od drogi krótszej – biegnącej blisko północno-wschodniego kantu ściany Shangri La (VIII). Wizytówką drogi i jednym z ładniejszych odcinków w całym rejonie jest lekko przewieszona, choć dobrze urzeźbiona płyta na drugim wyciągu. Po południu warunki robią się bardzo dobre (choć kilka razy straszy opadem), czas więc na danie główne – Správny čas (VIII). Jest to jedna z najczęściej powtarzanych ósemkowych dróg na ścianie i nie ma się co dziwić – jej uroda, trzymające trudności i spora różnorodność powodują, że wspinanie daje mnóstwo satysfakcji.

Długi weekend spędzamy w Rudawach, gdy jednak trzeciego dnia wspinania okazuje się, że w Tatrach jest szansa na okno pogodowe – bez wahania postanawiamy przenieść się 500 kilometrów by rozpocząć w nich wreszcie sezon letni. Wysoko w górach nadal mnóstwo śniegu, jest jednak miejsce w którym bez problemu można wspinać się nawet wczesną wiosną – Galeria Osterwy. Po wieczornej ulewie skała z rana jest lekko wilgotna, z każdą minutą jest jednak coraz lepiej, a gdy Słońce pojawia się na ścianie – warunki robią się idealne. Zaczynamy od tradowego mega-klasyka, drogi tria Dieška-Halás-Marek (VII-), na którą wracam po kilku latach (RELACJA). Na drugi cel obieramy sportową Carpe Diem (VIII-), która mimo iż powstała całkiem niedawno (2015) – już zyskała miano jednej z najładniejszych linii na ścianie.

Rudawy Janowickie to bardzo ciekawa alternatywa dla często zatłoczonych Sokolików - rejon oferuje sporo świetnych dróg, zarówno ubezpieczonych, jak i tradowych. Zainteresowanych kompletnym opracowaniem odsyłam do przewodnika Michała Kajcy. U mnie w aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat wybranych polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Póki co Grupa Pieca i Mostu oraz Krowiarek w Dolinie Janówki, Rozpadła na Garbach Janowickich oraz Fajka i Starościńskie Skały na Janowickim Grzbiecie. Do dyspozycji jest oczywiście dużo więcej skał, na zapoznanie się z rejonem jednak wystarczy - wymienione ściany są jednymi z najczęściej odwiedzanych i na pewno się nie zawiedziemy.

Możliwości działania w minionym sezonie zimowym były mocno ograniczone. Świetne warunki na początku grudnia ustąpiły miejsca długiemu okresowi kiepskiej pogody - przez kilka kolejnych tygodni dostępne były jedynie niskie i blisko położone ściany. O długich i odległych drogach można było zapomnieć zarówno z powodu pogody, jak i zamkniętej granicy ze Słowacją. Wiosna nie okazała się łaskawsza - śniegi i mrozy nie odpuszczały aż do końca kwietnia (!), a oczekiwane betony nie nadeszły - jedyne krótkie okienko pojawiło się początkiem maja. W tych okolicznościach udało uzbierać się 10 dróg (i 3 lodospady), a okres niepogody w górach wykorzystać na odwiedziny rejonów drytoolowych. Zapraszam na krótkie podsumowanie zawierające zestawienie wszystkich relacji oraz galerię.

Filar MSW to zimowy ultra-klasyk i jednocześnie jedna z najdłuższych dróg ścianowych w całych Tatrach – linia ma ok. 1600 metrów (sama deniwelacja - 880). Znaczną część drogi co prawda przechodzi się na lotnej (odcinki wspinaczkowe znajdują się Wielkim Kominie i w kopule szczytowej), mimo tego jest to znacznie poważniejsza propozycja od sąsiedniej Direttissimy, przeznaczona dla doświadczonych i rozwspinanych zespołów. Oczywiście na drogę warto wybrać się w dobrych warunkach (zmrożone trawy, betony, sucha skała w trudnościach), ponieważ jednak tegoroczny sezon takimi nas nie uraczył, postanowiliśmy wbrew temu spróbować tuż na jego zakończenie.

Gdy przed powrotem z majówkowego wspinania na Hvarze (RELACJA) okazało się, że w Paklenicy przestało padać, nie mogliśmy się powstrzymać by po drodze nie zrobić „czegoś” na Anićy Kuk. Wybór pada na nową (2020) linię legend chorwackiego wspinania, Borisa Čujića i Ivicy Matkovića – Besmrtnici (tłum. Nieśmiertelni). Droga biegnie w bliskim sąsiedztwie słynnej Mosoraški i oferuje 360 metrów wspinania z wyciągami od 5c do 6c, o zdecydowanie mniej siłowym charakterze niż kilka innych lokalnych klasyków. Nie napotkaliśmy informacji o polskim przejściu, linię jako bardzo ładną polecili nam Chorwaci podczas wizyty kilka miesięcy wcześniej, a według opinii autorów ma ona szansę stać się współczesnym klasykiem.

Wyjazd na tegoroczną majówkę okazał się nie lada wyzwaniem, nie tylko ze względu na obostrzenia covidowe, ale i kiepską pogodą w większości rejonów do których można się było wybrać. Do tego doszły problemy z nieważnym dowodem i paszportem, ale to już inna historia 😉. Stanęło na Chorwacji - mimo iż zarówno w Paklenicy jak i prawie całej kontynentalnej części kraju miało padać, liczyć można było na jedno z najmniejszą ilością opadów miejsc w Europie - wyspę Hvar. Kilka lat temu miałem okazję spędzić jeden dzień na położonym tuż nad morzem Cliffbase (Šuplja Stina), zarządzanym przez Słowaka Mira - miejsce wydawało się wręcz idealne na krótki (4-dniowy) wiosenny pobyt.

Zbiorczy album z najpopularniejszych polskich skał, wapiennej Jury Krakowsko-Częstochowskiej. W przeszłości na Jurze nie robiłem zdjęć wcale, a i obecnie robię to bardzo sporadycznie - dlatego też materiał jest bardzo wybiórczy. Z czasem postaram się o zebranie z różnych źródeł informacji na temat jurajskich klasyków w różnym zakresie trudności, w międzyczasie odsyłam do zewnętrznych artykułów na ten temat, które podlinkowuję w zakładce Opisy dróg i rejonów. Znadziecie tam kilka opracowań z propozycjami najlepszych dróg wspinaczkowych, podzielonych rejonami (Jura Północna, Środkowa, Południowa) oraz według trudności (od VI do VI.5). Zdjęcia w galerii ułożone są w kolejności od najnowszego do najstarszego i będą co jakiś czas uzupełniane.

Droga Starka-Uchmańskiego na ścianie czołowej północno-wschodniego filara Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego robiona zimowo-klasycznie to bardzo ładna i zajmująca linia. Droga o letniej cyfrze VI, zimą wyceniana obecnie na M7- (oryginalnie M7), głównie z powodu nagromadzenia szóstkowych trudności niż oceny najtrudniejszego miejsca. By przejść ją jeszcze w bieżącym sezonie musieliśmy wykazać się niemałą determinacją – za pierwszym podejściem zrezygnować musieliśmy tuż przed wyjazdem, a dwa poprzednie weekendy zaliczaliśmy wycof spod ściany – najpierw z powodu niespodziewanego opadu, później bardzo mocnego wiatru. W końcu jednak doczekaliśmy się - w Tatrach mimo kwietnia warunki jak w środku zimy, a śniegu nadal dosypuje!

Początkiem kwietnia zima nadal w natarciu, w wielkanocny poniedziałek udajemy się więc ponownie do Morskiego Oka, podobnie jak tydzień wcześniej z zamiarem wspinania na Czołówce MSW. Ostatnio do zmiany planów zmusił nas opad śniegu, tym razem – mocny wiatr zrzucający ze ściany porządne pyłówki, próba rozpoczęcia wspinania kończy się szybkim wycofem. Przenosimy się więc na coś łatwiejszego i mniej narażonego na wiatr – nową (12.2020) drogę na Progu Mnichowym, Smutnej Zabawy (M5), łączącą się po trzech wyciągach z popularnym klasykiem, Wesołej Zabawy (M4+). PS. W Przewodniku Kuby Radziejowskiego pojawiło się info, że kluczowy wyciąg na Smutnej Zabawie to mocne 6.

Bula jak wiadomo do dużych i poważnych ścian nie należy, pozwala jednak wspinać się w słabych warunkach. W Moku stawiamy się z ambitnym planem przejścia długo planowanej drogi, okazuje się jednak iż nocny opad przeciągnął się do rana. Gdy przestaje sypać nie pozostaje nic innego jak udać się na popularną grzędę. Wybór jest spory, znajdą się i trudne propozycje, aktualne orientacyjne foto-topo opracował Kuba Radziejowski (LINK). Namawiam Michała na przejście Się nie robi (M6+), którego kluczowy (świetny) wyciąg już kiedyś robiłem - czas na dokończenie drogi.

Drytoolowy rejon w Częstochowie - kamieniołom Złota Góra. Załączam zdjęcia z dróg (różne daty) oraz topo wszystkich sektorów autorstwa Artura "Gumy" Pierzchniaka i mapkę. W Sektorze 1 fajne są m.in. rysowe 40 Rozbójników (D6), długie Klasztor Shaolin (D6+) i płytowe Janko Papież (D7+). W Sektorze 2 z łatwiejszych ciekawe Miting Zacięcie (D5+) i Huzar (D5+), z trudniejszych (choć raczej przecenionych) Kuźnia Mocy (D7) i Poligony (D7+). Uwaga - na drogach Spójnia Są i Czarna Orka wycięte spity! Na najnowszym Sektorze (3) czyli Złotym Stoku najładniejsze są Pomarańcza (D6), Riko Grzywa (D7-) i Biały Miś (D7).

Krakowski kamieniołom wapienny na Zakrzówku to bardzo popularny rejon drytoolowy, głównie ze względu na sporą liczbę dróg (ponad 30) oraz ich przystępność (M5-M7+) - miejsce świetnie nadaje się dla początkujących jak i średnio-zaawansowanych. Do dyspozycji pod dziaby mamy dwie ściany - tzw. Niski Mur i Wysoki Mur, większość ruchu skupia się na pierwszej z nich. Obicie jest przeważnie komfortowe, a wyceny przystępne - szczególnie na popularnych drogach, na których chwyty i stopnie są dobrze wyrobione. Dwa klasyki na niższej ścianie to Afirmacja (M6+) oraz Benga Benga (M7), na wyższej ciekawe są m.in. Czarne Zacięcie (M5+), Nie ma rysy bez kolców (M6), Rdzawa Płytka (M6+) i Firewall (M7+). Załączam zdjęcia z kilku wizyt (aktualizowane) oraz topo.

Cel na ten dzień jest zupełnie inny, ponieważ jednak trzeci członek zespołu doświadcza bardzo nietypowej przypadłości (😉), zgadzamy się przełożyć akcję i mrok północnej ściany zamieniamy na tonącą w Słońcu zachodnią wystawę Kościelca. Na miejscu zastajemy warunki niczym na alpejskich turniach rejonu Mont Blanc – dojście po betonach, a granitowe płyty nagrzane i suche jak pieprz. Ale ponieważ nie zabraliśmy butów wspinaczkowych, pozostaje trzymanie się planu i drytoolowe przejście drogi Stanisławskiego, wycenianej w tym stylu na ok. M5+. Ku naszej uciesze na dwóch kluczowych wyciągach zachowało się trochę lodu, dzięki czemu użycie raków i dziabek ma sens.

Wizyta w Białej Wodzie i Dolinie Ciężkiej – w planach była jedna z dróg na północnych ścianach, ale po kilku godzinach rekonesansu okazało się, że warunki na tych wystawach są fatalne (masy sypkiego śniegu). Na pocieszenie pozostało nam podziwianie świetnych widoków oraz przejście Ciężkiego Lodospadu (słow. Český ľad) – jednego z klasyków doliny, oferującego w zależności od stopnia wylania i wariantów trudności od WI3 do WI4+. Dla mnie to powrót na ten lód po latach, poprzednio byłem na nim w 2015 i 2016 – linkuję relacje dla porównania warunków.

Mimo świeżego opadu pakujemy się na dwa dni do Moka. Podejście pod Czołówkę weryfikuje nasze plany, zakładamy ślad i długo kopiemy się pod ścianę, która wygląda bardzo kiepsko - płyty, rysy i trawy zalepione są twardą śniegową skorupą zakrywającą chwyty. Plan na kolejny dzień od razu odpada, skoro jednak już jesteśmy pod ścianą, decydujemy się na wspinanie - licząc się z konsekwencjami i ewentualnym wycofem. Wybrany przez nas Prawy Dziadek (letnie VI+, zimą wyceniany kiedyś na M7, obecnie ok. M6+) na papierze prezentuje się w miarę przystępnie porównując do robionego przez nas rok temu Szarego Zacięcia czy Starka, letnie wyceny są jednak złudne, szczególnie przy złych warunkach – dlatego też na drodze spędzimy sporo czasu i łatwo nie będzie.

Ciekawy sektor drytoolowy w okolicach Krakowa, oferujący ok. 16 linii w przedziale trudności od M5 do M8+. O łatwą cyfrę raczej ciężko, jest to jednak świetny poligon treningowy pod kątem wspinania w górach – mamy sporo rys, krawądek, czujnych połogów, zacięć i okapików. Załączam zdjęcia (zrobione podczas różnych wizyt) z wybranych dróg, mapkę oraz zbiorcze topo z Drytoolingu - tam też znajdziecie więcej informacji o regionie. Do M7+ polecam KW Chlanie i Wspinanie (przyjemne M5), Paladyni Wędki (świetne, ok. M7), Człowiek który przeleciał Krakowskie Kobiety (ciągowe, M7) i Kapitan Buła (zróżnicowane, ok. M7+/M8-).

Od kilku tygodni w Tatrach mamy do czynienia z fatalnymi warunkami wspinaczkowymi. Nieliczne dni bez opadów, dużego mrozu i wiatru umożliwiają (niezbyt jednak efektowne) działanie na nisko położonych, niewysokich ścianach. Kolejny weekend zapowiada się podobnie, a okno pogodowe trwać ma zaledwie kilka godzin – postanawiamy spróbować je wykorzystać by zrobić jedną z planowanych na ten sezon dróg. Tragikomédia to krótka linia z jednym trudnym wyciągiem (M7), przewieszonym i czysto skalnym – śnieg się więc go nie ima. Dodatkowo powrót pod ścianę po zakończeniu wspinania umożliwiają zjazdy drogą Silvestrovské Blues. Jest to więc dobry cel również na gorsze warunki, niepewną pogodę lub gdy wyżej działać się nie da.

Kamieniołom na górze Wdżar położonej tuż nad Przełęczą Snozka to bardzo klimatyczna miejscówka oferująca 13 drytoolowych dróg. Kilka łatwiejszych linii od M3+ do M6 (nr 1-4 i 11-13) oferuje wspinanie o górskim charakterze, droga nr 5 jest już dłuższa i trudniejsza (M6+) - możemy się na niej dogrzać jeżeli planujemy działanie na głównym murze. Drogi na tej ścianie (nr 6-10) są bowiem długie i dość wymagające jak na swoje wyceny (M6+ do M7+) - warto je jednak polecić bo oferują kawał porządnego wspinania w lekko przewieszonych płytach i rysach. Skała to twardy andezyt, nie ma więc problemów z mikro-kruszyzną, oczywiście trzeba uważać na większe bloczki skalne. Załączam kilka zdjęć ze wspinania, wrysowane linie dróg, zbiorcze topo z Drytoolingu oraz mapkę.

Warunki wspinaczkowe na większości ścian w Tatrach nadal są kiepskie, do tego doszedł mróz – sensowna opcja to więc droga po wypukłych formacjach na słonecznej wystawie. Udajemy się do Doliny Kieżmarskiej, na celownik obierając Południowy Filar Skrajnej Rzeżuchowej. Niestety na miejscu czekają przykre niespodzianki – dużo niższa temperatura niż zapowiadana (-17), nieprzedeptany szlak do Doliny Jagnięcej oraz pokryta luźnym śniegiem ściana, Słońce początkiem zimy jest bowiem za nisko. Nie odpuszczamy jednak ale torujemy wyżej pod Kozią Kopkę, na której świeci – próbujemy więc spróbować nietrudny, popularny latem Filar Puškáša.

Kilka zdjęć z Doliny Wielickiej, w której przywitaliśmy Nowy Rok. Kiepskie warunki wspinaczkowe nie pozwoliły podziałać na żadnej z okolicznych ścian, na dodatek z powodu silnego wiatru i nawianego śniegu nie udało się nawet wyjść turystycznie powyżej górnego piętra doliny. Z powodu nagłego zamknięcia schronisk (znowu Covid) Słowację musimy opuścić już następnego dnia. W drodze powrotnej odwiedzamy Dolinę Staroleśną i przechodzimy słabo wylany Lodospad Veverki. Podchodzimy jeszcze pod droge mikstową na ścianie powyżej (Niżniej Królewskiej Baszcie), w zastanych warunkach brakło by nam jednak czasu by zrobić ją przed zmrokiem - tym razem więc odpuszczamy.