Po wspinaniu na Strzeleckiej Turni (RELACJA) i noclegu w Zbójnickiej Chacie tatrzański letni sezon kończymy na Ostrym Szczycie – najpierw przechodzimy Drogę Häberleina (wariantem V), a następnie Kant Filara (ok. VI-). Pierwsza linia miło zaskoczyła i naprawdę warto ją zrobić – ładne i przyjemne wspinanie czeka nie tylko wzdłuż słynnej Rysy, ale i na pozostałych wyciągach. Druga jest jeszcze ciekawsza, ją jednak polecić można już bardziej doświadczonym wspinaczom – trudności są wyższe nie oryginalne wyceny, a miejscami asekuracja jest bardziej wymagająca. I pewno temu zeszło dłużej niż planowaliśmy - a że dzień krótki po raz piąty z rzędu kończyliśmy wspinanie na tatrzańskim szczycie o zachodzie Słońca, tym razem już jednak przy lekkim mrozie 😊.

Piękna jesień w Tatrach cały czas trwa, udaje się więc kontynuować wspinaczkowe wycieczki po polecanych drogach. Tym razem wraz z Anią spędzamy weekend w Staroleśnej, pierwszego dnia działając na Strzeleckiej Turni, drugiego na Ostrym Szczycie – w sumie udaje przejść się cztery linie, będące moimi numerami 37-40 w tatrzańskim letnim sezonie 😊. Na Prawy Filar (V) Strzeleckiej wracam po latach (o poprzedniej wizycie TUTAJ) by towarzyszyć partnerce i przy okazji kilka wyciągów zrobić innym wariantem niż poprzednio. Robiony w drugiej kolejności Lewy Filar (V-) choć wyraźnie łatwiejszy, miło zaskoczył – zarówno urodą jak i nowymi stanowiskami z ringów oraz spitem w trudnościach.

Po pięknym wrześniu w Tatrach pogoda w październiku nie rozpieszcza – prawie cały czas pada i mocno wieje. Gdy w końcu trafia się bezdeszczowa (choć nadal wietrzna) niedziela, postanawiamy wykorzystać „okienko” by wybrać się na którąś z wyżej położonych słonecznych ścian. Finalnie decydujemy się na południowo-zachodnią Jaworowego i tegoroczną (2023) nowość - Grilované cencúle (VII+), czyli Grillowane sople 😊. Droga okazuje się świetna i spokojnie może pretendować do grona nowoczesnych klasyków! Wspinania jest całkiem sporo i to w różnorodnych formacjach, warto czuć się jednak swobodnie na prowadzeniu siódemek – mimo gotowych stanowisk i wielu spitów nadal pozostaje sporo nie zawsze ewidentnych odcinków na własnej asekuracji.

Skuszeni tym, że pojawił się Lód w Osterwie postanawiamy ocenić jego stan z bliska. Niestety na miejscu okazuje się, że miękkie lodowe placki ledwo trzymają się ściany, a temperatura jest wyższa niż prognozowana. Wdrażamy więc plan awaryjny – zbiegamy na parking, podjeżdżamy do Smokovca i po dostaniu się kolejką na Hrebeniok zmierzamy pod Lodospad Veverki. Celem jest droga na ścianie nad nim – Chlapcom z Pumori (M5+). To kolejna godna polecenia linia na położonej w obrębie Filara Birkenmajera Niżniej Królewskiej Baszcie, nie tak świetna jak Dobre Skutky, łatwiejsza od Tragikomedii czy Piranhi, ale oferująca więcej wspinania niż sąsiedni Pontonovy Kut.

Kilka zdjęć z popołudniowej wizyty na Záhradkach. Lód jest tym razem świetnie wylany i daje kilka możliwości przejścia - od ok. WI4 z prawej strony do ok. WI5 z lewej. Idąc na jeden wyciąg do łańcuchów zjazdowych mamy ok. 50 metrów od podstawy lodu. Załączam dodatkowe zdjęcie z rozmieszczeniem stanowisk oraz zdjęcia Prawych Záhradek (ok. WI3). Dla porównania wpis z 2018 roku - TUTAJ.

Sobotni poranek na obozie w Zbójnickiej Chacie wita nas gęstymi chmurami. Padać zacząć może w każdej chwili, wybieramy więc nieodległą, łatwą (V), prawie w całości obitą i wyposażoną w stanowiska zjazdowe drogę na Jaworowym Szczycie – Filar Kellego (znaną również jako Żebro Kelle-Šuna). Pod ścianą dopada nas deszcz i zaliczamy odwrót, późnym popołudniem jednak wracamy – tym razem zabierając ze sobą kolegę. Drogę robiłem już kilka lat wcześniej (RELACJA), nadaje się ona świetnie na szybką akcję - również w niepewną pogodę i tuż po deszczu. Tym razem - w sam raz na wypełnienie czasu pomiędzy obiadem i kolacją w schronisku 😊.

Drugi dzień pobytu w Staroleśnej zaczynamy od wspinania na Ostrym Szczycie. W 2018 roku powstała tam linia rozwiązująca dolną część ściany położoną pomiędzy Ostrzem Filara i Motyką oraz forsująca górną płytę, którą druga ze wspomnianych dróg obchodzi – Primula Minima (VI). Nowa pozycja okazuje się bardzo ładna, przy czym dość mocna w swojej wycenie i posiadająca dwa fragmenty z wymagającą asekuracją. Po powrocie pod ścianę postanawiamy zrobić coś chodzonego i przystępnego, co dla odmiany poprowadzić będzie mogła w całości moja partnerka – po trzech latach wracam więc na jedną z najładniejszych (najładniejszą?) piątkę w całych Tatrach, Motykę na pobliskim Małym Lodowym.

Pierwszego dnia obozu KW Bielsko-Biała odwiedzamy południową ścianę Małego Lodowego Szczytu. Po dotarciu do Zbójnickiej Chaty i zrzuceniu ciężkich plecaków ruszamy pod pierwszą zaplanowaną drogę – popularny Czereśniowy Filar (V+), z którego wycofaliśmy się rok temu w ulewie. Po wejściu na szczyt szybko zbiegamy pod ścianę i mimo dość późnej już pory oraz spadku spręża decydujemy się działać dalej. Na oku od dawna mam kluczącą w płytach między przewieszeniami linię zespołu Gross-Páleniček (VII-) – drugie z tych nazwisk to obietnica przygody i niełatwej cyfry, dodatkowego smaczku dodaje też niejasny przebieg drogi.

Od kilku tygodni w Tatrach mamy do czynienia z fatalnymi warunkami wspinaczkowymi. Nieliczne dni bez opadów, dużego mrozu i wiatru umożliwiają (niezbyt jednak efektowne) działanie na nisko położonych, niewysokich ścianach. Kolejny weekend zapowiada się podobnie, a okno pogodowe trwać ma zaledwie kilka godzin – postanawiamy spróbować je wykorzystać by zrobić jedną z planowanych na ten sezon dróg. Tragikomédia to krótka linia z jednym trudnym wyciągiem (M7), przewieszonym i czysto skalnym – śnieg się więc go nie ima. Dodatkowo powrót pod ścianę po zakończeniu wspinania umożliwiają zjazdy drogą Silvestrovské Blues. Jest to więc dobry cel również na gorsze warunki, niepewną pogodę lub gdy wyżej działać się nie da.

Kilka zdjęć z Doliny Wielickiej, w której przywitaliśmy Nowy Rok. Kiepskie warunki wspinaczkowe nie pozwoliły podziałać na żadnej z okolicznych ścian, na dodatek z powodu silnego wiatru i nawianego śniegu nie udało się nawet wyjść turystycznie powyżej górnego piętra doliny. Z powodu nagłego zamknięcia schronisk (znowu Covid) Słowację musimy opuścić już następnego dnia. W drodze powrotnej odwiedzamy Dolinę Staroleśną i przechodzimy słabo wylany Lodospad Veverki. Podchodzimy jeszcze pod droge mikstową na ścianie powyżej (Niżniej Królewskiej Baszcie), w zastanych warunkach brakło by nam jednak czasu by zrobić ją przed zmrokiem - tym razem więc odpuszczamy.

Z powodu słabych warunków wspinaczkowych i odwilży postanawiamy skrócić pobyt w Zbójnickiej Chacie o jeden dzień. Chcąc jednak obóz zakończyć mocniejszym akcentem, planujemy zatrzymać się przy Lodospadzie Veverki i po jego przejściu zrobić drogę, której nazwa wzięła się od bardzo charakterystycznego zacięcia, które (póki co i oby tak zostało) przejść trzeba w całości na własnej asekuracji. W skrócie rozgrzewka na lodzie (WI4), 3-4 łatwiejsze wyciągi (M3-M4) i danie główne (M6+) oraz wygodny powrót pod ścianę zjazdami.

Drugiego dnia obozu, z powodu prognozowanego bardzo silnego wiatru i słabych warunków na wyżej położonych ścianach, długo zastanawiamy się czy wspinanie na czymkolwiek poza Sławkowską Kopą będzie miało szansę powodzenia. Kolejne dni nie wróżą jednak poprawy sytuacji, postanawiamy więc zafundować sobie „szkocką” przygodę na (teoretycznie) niezbyt trudnej drodze na Baniastej Turni (słow. Kupola). Pod ścianę ruszamy na dwa zespoły – koledzy ruszają godzinę przed nami zakładając ślad, dzięki czemu doganiamy ich już na początku drogi, która startuje wyraźnym żlebem pomiędzy skałami.

Droga zrobiona podczas obozu zimowego KW Bielsko-Biała w Dolinie Staroleśnej. Po dotarciu do Zbójnickiej Chaty i zrzuceniu z siebie ciężkich plecaków w czwórkę ruszamy w kierunku Baniastej Turni, spod której jednak zaliczamy odwrót – trzeba torować po mocnym opadzie, wieje silny wiatr, jest też późno. Pozostaje opcja rezerwowa, czyli mocno przewiana Sławkowska Kopa i droga, którą można szybko zrobić przed zmrokiem – na taką okoliczność Dáma s péřovkou jest idealna. Ania i Szymon wracają do schroniska, wiążę się z Michałem i zaczynamy wspinanie. Droga wiedzie środkiem trójkątnej ściany (trujholnika) opadającej spod Warzęchowego Przechodu (Slavkovská Priehyba), pomiędzy Warzęchowymi Strażnicami i Sławkowską Kopą.

Początek letniego sezonu w Tatrach to czas niższych, wystawionych na Słońce ścian. Takie niewątpliwie znaleźć można w Dolinie Staroleśnej - pakujemy się więc na dwa dni z zamiarem noclegu w Zbójnickiej Chacie i wspinania pierwszego dnia na Małym Lodowym Szczycie (słow. Široká veža), drugiego na Ostrym. W końcu jednak wracamy w sobotę po zrobieniu jednej drogi, spod drugiej bowiem przegania nas burza z gradem, a niedzielne prognozy zniechęcają nas do pozostania na noc. Na Małym Lodowym największym klasykiem jest droga Motyki (V), ściana oferuje jednak również kilka innych ciekawych linii - jak na przykład Maskov Kut (VI) czy Všetko v poriadku (VI+/VII-) - dwie pierwsze już na koncie (RELACJA), czas więc na tą trzecią.

O drogach startujących ze Żlebu Veverki myślałem już od dłuższego czasu – szybkie dojście, możliwość zaliczenia bonusu w postaci lodospadu oraz duży wybór formacji i kilka opcji po zakończeniu wspinania = bardzo fajna miejscówka. Ściany Królewskich Baszt (słow. Slavkovské zuby) znajdują się w obrębie Filara Birkenmajera, w masywie Sławkowskiego Szczytu (legenda TUTAJ). Kilka dni temu o tym miejscu przypomniał mi Maciek Ciesielski, który z Kubą Radziejowskim przeszedł drogę Piranha (moja relacja z 2020 - TUTAJ). My (Jacek, Szymon, ja) w niedzielę wybraliśmy ciekawą drogę położoną tuż obok tej linii, Pontónový kút (M5+).

Drugi dzień kończącego sezon pobytu w Staroleśnej przeznaczamy na wspinanie na południowej ścianie Małego Lodowego Szczytu (słow. Široká veža). Podobnie jak na Strzeleckiej Turni, również tutaj wypatrzoną mam drogę prowadzącą pięknymi zacięciami – Maškov kút (VI). Jednodniowy plan zakładał przejście łańcuchowe drogi Kút v platni na Strzeleckiej i Maškova na Małym Lodowym, ale skoro pojawiamy się w okolicy na dwa dni - można skupić się na każdej ścianie osobno. I tak powstaje pomysł by na rozgrzewkę przejść pięknego klasyka, którego jeszcze nie robiliśmy – drogę Motyki (V). PS. Foto-topo drogi z wariantami oraz zdjęcia z każdego wyciągu w relacji z przejścia w 2021 roku - TUTAJ.

W Tatrach cały czas letnie warunki, jedziemy więc na dwa dni do Doliny Staroleśnej by po raz kolejny zakończyć sezon. Pierwszego dnia skupiamy się na Strzeleckiej Turni, gdzie jakiś czas temu wypatrzyłem ciąg pięknych zacięć w ścianie – prowadzi nimi droga Kút v platni. Kluczowy wyciąg tej drogi to zagadka - jego trudności opisane są bowiem jako V+ w porywach do VII 😉. Plan zakłada zrobienie jeszcze jednej drogi przed udaniem się na nocleg do Zbójnickiej Chaty - popularnego Prawego Filara (V+).

Po ostatnim dużym opadzie i nieciekawych prognozach na niedzielę nie ma szans na porządną drogę mikstową, umawiam się więc na tatrzańskie lodospady – przyda się jakaś luźna akcja na odstresowanie. W ostatniej chwili zmienia mi się partner na wyjazd, ale dzięki temu mogę zabrać skitury 😊. Głównym celem jest Lodospad Zahradky (WI4-5) w Dolinie Staroleśnej, później w zależności od warunków i chęci planujemy albo zrobić jakiś drugi lodospad albo wyjść gdzieś wyżej na turach.

Tym razem czas na wspinanie lodowe i Lodospady Grosza. Od dawna jednak zakładałem, że jeżeli na te lody się wybiorę to będę chciał iść dalej żlebem, przejść dodatkowy lodospad u jego wylotu i wyjść na Sławkowski Szczyt – tym sposobem uda się zrobić całą drogę, nie tylko jej początek. Dołącza do mnie Mariusz, który zgłaszał chęć wzięcia udziału w konkretnej wyrypie, stąd też wydaje się moim pomysłem zachwycony. U wylotu żlebu meldujemy się dość późno, dodatkowo na Dolnym Groszu wspinają się już Słowacy, a kilku kolejnych chętnych wkrótce stawia się obok (w tym nasi znajomi z KW BB).

Pogoda i warunki nadal nie pozwalają by zaatakować jakąś dłuższą drogę, na dodatek po ostatniej odwilży i ponownych mrozach razem z Jackiem spodziewamy się dobrych warunków na słonecznych wystawach. Po przemyśleniu sprawy wracamy do pomysłu naszego kolegi, Madnessa, znanego miłośnika dróg Motyki :) i wybieramy drogę tria Motyka, Brüll, Zamkovsky na Jaworowym Szczycie. Tym razem podchodzę na nartach, dlatego też pod nasz cel docieramy osobno w różnym tempie ;)

Miało być jeszcze jedno wspinanie ale, niestety, przy wysokiej temperaturze jaka nastała nie byłoby to zbyt rozsądne (i przyjemne). Dlatego też po sobotnim wypadzie w skały postanawiamy z Ulą wybrać się w końcu na jakąś wspólną turę. Mój wybór pada na Staroleśną – by niepotrzebnie nie nosić nart można wyjechać na Hrebeniok i kawałek dalej ponoć da się już „foczyć”. Faktycznie tak jest, dlatego też możemy prawie cały dzień mieć narty na nogach. 

Na pierwszy ogień w sezonie letnim 2016 idzie popularna i przystępna droga Kelle-Šuna (V), nazywana również Filarem Kellego. Linia jest częściowo obita i wyposażona w gotowe stanowiska - w sam raz na oswojenie psychy i wprowadzenie początkującego kolegi w górskie wspinanie. Na naszej drodze spędzamy zaledwie dwie godziny - z pięciu wyciągów dwa są całkiem łatwe, a na trzech pozostałych trzeba się wspinać i jest całkiem ładnie. Liczne spity oraz haki sprawiają, że własna asekuracja jest praktycznie zbędna. Po zakończeniu drogi udajemy się na szczyt Jaworowego, a po zejściu na zasłużone piwo do Zbójnickiej Chaty 😊. PS. Krótki opis drogi i topo w relacji z 2021 - TUTAJ.

Niedosyt wspinaczkowy po obozie dał się we znaki, więc mimo słabych prognoz pogody namawiam Jacka i Ryśka na wyjazd w Tatry. Po krótkiej dyskusji decydujemy się na podejście Doliną Staroleśną pod Sławkowską Kopę, by w zależności od warunków wybrać coś na miejscu. Nasz wybór pada na drogę Havraní vlasy, wyprowadzającą na przełęcz pomiędzy Warzęchowymi Strażnicami. Decyzja by nie wchodzić w nic dłuższego i trudniejszego (na Vlasach mamy dwa krótkie wyciągi z trudnościami, reszta to teren do żywcowania) okazuje się bardzo dobra bo pogoda zamiast się polepszać, ulega załamaniu. To powoduje, że mimo iż wspinanie nie zajmuje nam długo (2 godziny), z drogi zjeżdżamy - zejść z powodu warunków na drugą stronę się nie dało. Kluczowy wyciąg (wariant M5-) jest bardzo fajny, wspominać go jednak będziemy również ze względu na sypiące się z góry pyłówki 😊.

W końcu udało wybrać się na jakiś lodospad tatrzański. Z powodu mojej choroby decydujemy się na wariant mało męczący tzn. wyjeżdżamy na Hrebeniok i ruszamy pod najbliższe lody. Niestety Prawe Zahradki, od których chcieliśmy zacząć, były tego dnia okupowane przez kurs. Decydujemy się więc iść doliną wyżej i wbić w Veverkov, co okazuje się świetnym wyborem bo lód jest piękny i wymagający. Dla niektórych chyba za bardzo - mamy nieprzyjemność oglądać jak Węgier zalicza konkretny lot wyrywając po drodze 2 śruby dolatując do samej ziemi. Chcemy coś jeszcze tego dnia urobić (bo i pogoda piękna), ruszamy więc dalej z planem wejścia w Grosza. Po dość długim rekonesansie okazuje się jednak, że dojście pod Żleb jest zasypane, a na torowanie nie ma dziś sił.

Przy takiej pięknej pogodzie żal byłoby nie być w Tatrach 😊. Nasz wybór tym razem pada na zachodnią wystawę Sławkowskiej Kopy i drogę Vlada Tatarki sprzed 40 lat – Jaminską vežičkę. Jak to często na Słowacji bywa wybór takiej drogi równa się przygodzie – nie dość, że chyba nie za wiele osób ją przechodzi (znaleźliśmy po drodze tylko 1 zamarzniętą taśmę!), to jeszcze musieliśmy zmierzyć się z luźnymi głazami w trudnościach. W opisie jest 9 wyciągów, nam wyszło 5 + 2 na lotnej, droga jest bardzo ciekawa i warto ją zrobić! Po zakończeniu wspinania ze Sławkowskiej Kopy udaliśmy się granią na Sławkowski Szczyt - warto rozważyć tą opcję chociażby dla widoków.

Wybieramy się w trójkę pod Mały Lodowy z zamiarem przejścia jednego z klasyków tatrzańskich - Motyki. Niestety już pod ścianą okazuje się, że nasz cel jest cały mokry, na dodatek gęstniejące chmury zwiastują opad. Dlatego też wybieramy opcję rezerwową i wchodzimy w Drogę Klasyczną (V). W połowie ściany dopada nas deszcz, dlatego też ostatnie wyciągi robimy przemoczeni i zmarznięci - nie ma co jednak narzekać, droga zrobiona! Ciekawy i nietypowy, bo wchodzący w grań, ostatni wyciąg. Piątkowe miejsce dosć psychiczne przy mokrej skale 😉.

Pierwsze drogi w polskich Tatrach na koncie, czas spróbować czegoś na Słowacji. A że Ostry Szczyt zawsze bardzo mi się podobał, to właśnie jego ścianę planujemy przejść. Wybieramy jeden z klasyków - Drogę Motyki (IV/V). Do mnie i Tomka dołączają jeszcze Krzysiek z Ryśkiem, debiutujący jako taternicy. Droga dostarcza nam wielu wrażeń, również przez przypadkowe wejście w piątkowy wariant czy też szukanie ostatniego stanowiska zjazdowego. Pod ścianą meldujemy się po kilku godzinach i jesteśmy bardzo usatysfakcjonowani.

Umawiam się z Tomkiem i Jackiem na Pośrednią Grań, w ostatniej chwili dołącza do nas Zbyszek. Podchodzimy od Staroleśnej i na Przełęcz Pośrednią dostajemy się stromym żlebem. Zaliczamy Żółty Szczyt, wracamy na przełęcz i wiążemy się by po przejściu granią przez Mały Pośredni zameldować się na szczycie. Generalnie idziemy na lotnej, na sztywno asekurując się tylko na 2 wyciągach, gdzie spotykamy trudności II-III. Mega udana wycieczka.

Późnowiosenna wycieczka na Sławkowski Szczyt. Wyjście zaczynamy przed południem więc upał mocno daje nam się we znaki, a grań podszczytowa zdaje się nie mieć końca 😉.