Po intensywnym wspinaniu w Alpach ciało jeszcze do siebie dochodzi, szkoda byłoby jednak nie wykorzystać bezdeszczowej niedzieli w Tatrach 😉. W ramach rozruchu umawiam się więc z Bartkiem i Michałem, którzy mają ochotę na większą ścianę i przygodową linię. Spośród kilku propozycji wybór pada na Brnenską cestę (VI) na zachodniej wystawie najwyższego tatrzańskiego szczytu. Droga w dolnej części pokonuje ciekawe kaskadowe płyty i dalej (jako jedyna) ścianę czołową „Pośredniej Gerlachowskiej Strażnicy” (nazwa umowna), co daje około 8-10 wyciągów wspinania w trudnościach głównie V-VI. Wyżej czekają jeszcze 2-3 łatwiejsze odcinki na Wyżnią Gerlachowską Strażnicę i około 200 metrów terenu graniowego na wierzchołek Gerlacha.

Lato wdziera się w Tatry bardzo powoli – w wysokich partiach dolin nadal zalega sporo śniegu, a dobre warunki wspinaczkowe panują tylko na nisko położonych lub mocno nasłonecznionych ścianach. Liczymy, że podobnie będzie na Batyżowieckim – po zrobieniu największych klasyków od jakiegoś czasu miałem tam na oku drogę Tatarki (VI+), do której chcemy dorzucić "coś" jeszcze by jak najwięcej się powspinać. Niestety czasem plany trzeba modyfikować – tego dnia musieliśmy zrobić to aż trzykrotnie i wydobyć ukryte pokłady spręża by zakończyć dzień z dwoma drogami na koncie 😉.

Po dwóch dniach wspinania na niskich ścianach w Dolinie Młynickiej, na koniec długiego weekendu przenosimy się wysoko w góry – do Doliny Batyżowieckiej. Tym razem ma być nietrudno i przyjemnie, a jednocześnie długo i przygodowo – warunki te zdecydowanie spełnia Filar Čihuli (V+, ok. 390 metrów). Droga jest bardzo ładna i choć trochę kluczy po filarze – ma dość intuicyjny przebieg, wyszukuje bowiem jego słabe punkty, dodatkowo wyprowadza wprost na główny wierzchołek. Warto zrobić, jest to jedna z ciekawszych piątek w Tatrach, a do tego wspinania na niej jest całkiem sporo! Akcję postanawiamy sobie dodatkowo urozmaicić zejściem wschodnią granią, co stanowi ciekawą alternatywę dla zjazdów ścianą.

Długi weekend niestety nie zapowiada się zbyt dobrze jeśli chodzi o pogodę, stąd ograniczamy plany do wyjazdu w Tatry na jeden lub dwa dni. W czwartek wybieramy się do Doliny Batyżowieckiej i jeżeli prognozy się poprawią to planujemy nocleg w Domu Śląskim i wspinanie w Dolinie Wielickiej następnego dnia. Obawiając się zapowiadanych burz, dość wcześnie docieramy pod południowo-zachodnią ścianę Batyżowieckiego Szczytu, na której chcemy zrobić drogę Čiernobiele sokolíky (VI+) i jeżeli się nie rozleje - dołożyć coś jeszcze.

Prognozy na długi weekend niestety są fatalne, więc zamiast 2-dniowego pobytu wybieramy szybką akcję na południowej ścianie Batyżowieckiego Szczytu. Umawiam się z Jackiem, w ostatniej chwili dołącza również Rysiek, więc działamy w sprawdzonym składzie 😊. Pod ścianę docieramy bardzo sprawnie (2 godziny), temperatura jest idealna, a Słońce początkowo dość mocno operujące, około 11-tej chowa się już na cały dzień za chmurami. Decydujemy się na ciekawą drogę z 2004 roku - Pytlákův expres (VI+). 

Po dwóch latach wspinania w Tatrach nadszedł wreszcie czas by najwyższy szczyt Karpat zdobyć przechodząc jego ścianę - wybieramy wystawę południowo-zachodnią i najpopularniejszą na niej drogę Kurczaba (słow. Poľská cesta). Pierwszy, schematowo najtrudniejszy wyciąg daje popalić z powodu mokrych płyt oraz zmarzniętych palców. Wyżej jest lepiej, a największe wrażenie robi wyciąg zaczynający się trawersem za II (faktycznie ok. IV), przechodzący w ciągowe trudności V+. Wyżej jest łatwiej ale nadal trzeba się wspinać - droga wiedzie żebrem a ostatni, już dziewiąty odcinek wyprowadza nas na grań. Tutaj, po pokonaniu rajbungowej płyty, przechodzimy na lotną by trawersując kolejne turnie wejść w system pionujących się rynien wyprowadzających pod wierzchołek Gerlacha.

Od dłuższego czasu byliśmy umówieni na tą uchodzącą za jedną z ładniejszych dróg płytowych w Tatrach linię, nie odstraszyła nas więc nawet nieciekawa prognoza pogody. Finalnie spadło ledwo kilka kropel i okazało się, że warto było wcześnie wstać i zasuwać kilometry pod ścianę - droga Kutty jest tego warta! Droga jest bardzo ładna i bezstresowa - wspinamy się bardzo pewnej skale, z dobrą asekuracją. Ostatni wyciąg sugeruję iść wprost ze stanowiska, dzięki temu wariantowi mamy dodatkowe kilkanaście metrów ładnego piątkowego wspinania. Przy zjazdach ważne jest by namierzyć trzeci stan na lewo od płyt (spoza drogi) - inaczej czekają nas kombinacje ze zjazdem trawersami. PS. Szczegółowy opis drogi i foto-topo w relacji z przejścia w 2022 - TUTAJ.

Po czterech tygodniach od pierwszego i dwóch tygodniach od drugiego podejścia do zdobycia najwyższego Karpat zimą (najpierw powstrzymał mnie wielki opad i mróz, ostatnio również z powodu pogody zmieniliśmy plany i zdobyliśmy Kończystą), wracamy do Doliny Batyżowieckiej. Tym razem jedziemy w czwórkę - ja, dwóch Tomków i Alan. Na miejscu, pod Batyżowiecką Próbą, spotykamy jeszcze koleżankę z FTG wraz z załogą więc szczyt atakujemy w stylu oblężniczym ;) Idzie sprawnie i wszyscy meldujemy się na szczycie.

Razem z Alanem i dwoma Tomkami planujemy zimowe wejście na Gerlach. Dla mnie jest to powrót po 2 tygodniach od ostatniej próby i zimnego biwaku. Docieramy do Wyżnych Hagów jeszcze przed świtem, podchodzimy więc po ciemku. To plus bardzo mocny opad sprawia, że nie bardzo wiemy gdzie idziemy i nieświadomie schodzimy ze szlaku. Na dziko przedzieramy się przez las i po dośc długim błądzeniu i przypadkowej wizycie w jakieś górskiej chacie, w końcu docieramy nad Batyżowiecki Staw. Niestety nie ma opcji wchodzenia w żleb w taką pogodę, dlatego też zmieniamy plan i stawiamy na bezpieczniejszą w tych warunkach Kończystą.

Dołączam do dużej ekipy zebranej przez Farixa, w planach jest biwak i dwa wyjścia wspinaczkowe - na Gerlach i Kończystą. Niestety z powodu bardzo dużego opadu oraz niskiej temperatury (-20) musimy zweryfikować plany. Po dotarciu do Doliny Batyżowieckiej i rozbiciu namiotów próbujemy chociaż zdobyć Gerlach drogą normalną - Batyżowieckim Żlebem. Po długiej walce w głębokim śniegu w końcu jednak się poddajemy i wracamy do namiotów. W nocy bardzo marzniemy, na dodatek śnieg sypie bardzo mocno (zasypuje nam namioty) więc rano nie pozostaje nam nic innego jak zaliczyć odwrót. Dostaliśmy trochę po tyłkach ale i zebraliśmy doświadczenia na przyszłość.

Tym razem na jeden z wysokich off-roadów tatrzańskich wybieram się razem z Ulą. Podchodzimy od Wyżnich Hagów i u progu Doliny Batyżowieckiej skręcamy w zbocza Kończystej. Częściowo idąc granią, częściowo pod nią, docieramy na szczyt i zaliczam obowiązkowe Kowadło :) Schodzimy do Doliny Stwolskiej i z powrotem do Hagów.