Długo wyczekiwany (pierwszy tej zimy!) pogodny weekend z dobrymi warunkami postanawiamy porządnie wykorzystać. I tak dwudniowy pobyt nad Morskim Okiem przeznaczamy na dwa główne cele sezonu – Czarne Zacięcie  (M7+) na Czołówce MSW oraz drogę Łapińskiego-Paszuchy (M7-/M7) na Kazalnicy. W sobotni poranek ruszamy więc pod pierwszą drogę, słynącą z jednego z najpiękniejszych zimowych wyciągów w Tatrach, oferującego 30 metrów techniczno-wytrzymałościowego wspinania w tytułowej formacji.

Kilka słonecznych dni powoduje, że wystawy północne są suche, postanawiamy więc weekendowo wybrać się na takowe w okolicy Morskiego Oka. Po długiej łańcuchówce dwa dni wcześniej (RELACJA) mocy w nogach brakuje, sobotnia akcja skrojona jest więc na miarę - udajemy się pod szybko dostępną Ścianę Czołową Północnego Filara Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Na celownik obieramy jedną z dwóch (obok Szarego Zacięcia) najpopularniejszych linii – Greystone (VII), oferującą różnorodne wspinanie z mieszaną asekuracją. Droga, mimo iż nie za długa (5/6 wyciągów) posiada kilka świetnych odcinków i na pewno warto ją zrobić, nawet jeżeli wygląd ściany latem nie zachęca 😉.

Droga Starka-Uchmańskiego na ścianie czołowej północno-wschodniego filara Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego robiona zimowo-klasycznie to bardzo ładna i zajmująca linia. Droga o letniej cyfrze VI, zimą wyceniana obecnie na M7- (oryginalnie M7), głównie z powodu nagromadzenia szóstkowych trudności niż oceny najtrudniejszego miejsca. By przejść ją jeszcze w bieżącym sezonie musieliśmy wykazać się niemałą determinacją – za pierwszym podejściem zrezygnować musieliśmy tuż przed wyjazdem, a dwa poprzednie weekendy zaliczaliśmy wycof spod ściany – najpierw z powodu niespodziewanego opadu, później bardzo mocnego wiatru. W końcu jednak doczekaliśmy się - w Tatrach mimo kwietnia warunki jak w środku zimy, a śniegu nadal dosypuje!

Mimo świeżego opadu pakujemy się na dwa dni do Moka. Podejście pod Czołówkę weryfikuje nasze plany, zakładamy ślad i długo kopiemy się pod ścianę, która wygląda bardzo kiepsko - płyty, rysy i trawy zalepione są twardą śniegową skorupą zakrywającą chwyty. Plan na kolejny dzień od razu odpada, skoro jednak już jesteśmy pod ścianą, decydujemy się na wspinanie - licząc się z konsekwencjami i ewentualnym wycofem. Wybrany przez nas Prawy Dziadek (letnie VI+, zimą wyceniany kiedyś na M7, obecnie ok. M6+) na papierze prezentuje się w miarę przystępnie porównując do robionego przez nas rok temu Szarego Zacięcia czy Starka, letnie wyceny są jednak złudne, szczególnie przy złych warunkach – dlatego też na drodze spędzimy sporo czasu i łatwo nie będzie.

Warunki wysoko w górach kiepskie, postanawiamy więc spróbować czegoś łatwo dostępnego ale zarazem będącego na naszym skromnym limicie - posiadające świetną asekurację Szare Zacięcie (obecnie wyceniane na ok. M6+, oryginalnie M7) nadaje się idealnie. Tak się składa, że drogę robiliśmy razem zeszłego lata (RELACJA), dlatego wiemy mniej więcej czego się spodziewać. W planach nie było jednak nocnego 20-centymetrowego opadu mokrego śniegu i temperatury powyżej zera z dalszym opadem w ciągu dnia, co bez wątpienia obniża nasze szanse na powodzenie akcji.

Umawiamy się w dwa zespoły na Kazalnicę, optymistycznie licząc, że pomimo ciągłych opadów nawiedzających Tatry będzie sucha. Zamiast tego nad Morskim Okiem stawiamy się jednak w trójkę i po analizie sytuacji wdrażamy plan awaryjny – Czołówkę MSW, gdzie od dawna czekają dwa klasyki do zrobienia, Szare Zacięcie (VI+) i Greystone (VII). Pod ścianą okazuje się oczywiście, że spore fragmenty ściany są mokre ale mimo to postanawiamy działać. Omawiamy podział prowadzenia biorąc pod uwagę planowane przejście dwóch dróg, szykujemy sprzęt i ruszamy.