Od jakiegoś czasu marzyła mi się tzw. Kombinacja Dawidowicza na wschodniej ścianie Mnicha czyli przejście w ciągu prowadzących pięknymi zacięciami linii Baryła-Stonawski (VIII/VIII+) i Wachowicz (VIII). Niestety z powodu kontuzji towarzyszącego mi Błażeja (o czym dalej) kończy się tylko na realizacji połowy planu. Pierwsza droga (a zwłaszcza Zacięcie Baryły) stanowi jednak świetny cel sam w sobie i jej klasyczne przejście daje dużo satysfakcji - nie można więc narzekać. Tym bardziej, że partner wykazuje się wytrwałością i zgadza się towarzyszyć w roli asekuranta na dodatkowej drodze – w ten sposób do dorobku tego dnia dorzucamy jeszcze Sorry Vader (VII-).

Sportowa wizyta na zachodniej ścianie Kościelca – na celownik wraz z Romkiem obieramy dwie kompletnie obite ringami drogi Matrix (IX-) i Pulp Fiction (VIII+/IX-). Po wieczornej ulewie dnia poprzedniego mamy poważne obawy czy uda się spróbować choć jedną z nich. Po dotarciu pod ścianę okazuje się, że w kilku miejscach są spore zacieki i skała jest wilgotna, ale kluczowe wyciągi Matrixa „rokują”. Dzielimy się sprawiedliwie prowadzeniem (wyciągi 1/3 dla kolegi i 2/4 dla mnie) i niespiesznie ruszamy.

Po sobotnich „przygodowych” drogach na Zadnim Mnichu (RELACJA) w niedzielę stawiamy na sprawdzone klasyki Mnicha i chowamy się przed upałem na północnej ścianie. Idąc śladem zeszłorocznej tradowo-sportowej kombinacji Kant Hakowy-Folwark Montano tym razem proponuję Międzykancie (VII) z Rysą Marcisza (VII-) i Florecistkę z hotelu Adalbert (VII+/VIII-). Wychodzi kilka wyciągów różnorodnego wspinania - na pierwszej drodze sprawdzimy się w rysach, na drugiej czeka techniczny rajbung i ciekawy bulder oraz kapitalny wyciąg na kancie. Obie drogi prowadzę w całości, Ania planuje zmierzyć się z Kantem Klasycznym (VI-), niestety po południu brakuje sił i kończy się na rekonesansie.

Weekend na Taborze Szałasiska pod Morskim Okiem – po piątkowych opadach sporo ścian mokrych, postanawiamy więc podziałać na Mnichach. Pierwszego dnia wybieramy się na Zadniego, gdzie od dłuższego czasu na oku miałem dwie linie VII+/VIII- obite prawie 30 lat temu, bardzo rzadko obecnie powtarzane – Masowanie Kompleksów i Kompleks Stolicy. Zaczynamy jednak od przejścia około 50-metrowego wschodniego Uskoku (wariantem Orłowskiego za VI), historycznej linii będącej jednocześnie jednym z najtrudniejszych fragmentów Głównej Grani Tatr.

Prognozy na pierwszy dzień długiego weekendu straszą opadami, wybieramy się więc na szybko dostępne ściany w okolicy Wodospadu Skok. Plan to rozgrzewka na nowej (2021), kompletnie obitej drodze Rebelia (oryginalnie wyceniona na VII) na Ścianie pod Skokiem, po czym powrót na Pre Jarku (IX-) by rozprawić się z kluczowym wyciągiem, który nie puścił klasycznie w zeszłym roku (relacja i opis całej drogi TUTAJ). Nowa droga okazuje się przystępniejsza niż sugeruje wycena, urodą i klasą odstaje od klasyka ściany czyli Niemoralnego Tańca, ale może być dobrą opcją na rozgrzewkę lub dogrywkę – nam zajęła nieco ponad godzinę.

Lato wdziera się w Tatry bardzo powoli – w wysokich partiach dolin nadal zalega sporo śniegu, a dobre warunki wspinaczkowe panują tylko na nisko położonych lub mocno nasłonecznionych ścianach. Liczymy, że podobnie będzie na Batyżowieckim – po zrobieniu największych klasyków od jakiegoś czasu miałem tam na oku drogę Tatarki (VI+), do której chcemy dorzucić "coś" jeszcze by jak najwięcej się powspinać. Niestety czasem plany trzeba modyfikować – tego dnia musieliśmy zrobić to aż trzykrotnie i wydobyć ukryte pokłady spręża by zakończyć dzień z dwoma drogami na koncie 😉.

W pierwszą niedzielę czerwca wybieramy się z Romkiem na Zamarłą Turnię by spróbować dwóch biegnących blisko siebie dróg, o odmiennym charakterze – historycznego Kantu Pietscha (VII+) oraz nowoczesnej Prze Pukliny (VIII). Obie linie prowadzą rysami w płycie na lewo od Jargiły i pokonują przewieszoną część ściany na prawo od słynnego Dzioba – trudności skumulowane są więc w obu przypadkach na dwóch wyciągach. Poranek w zaśnieżonej jeszcze Dolince Pustej wita nas niestety dużą wilgotnością po nocnych opadach, czarnymi chmurami i chłodnym wiatrem. Z każdą godziną ma być jednak lepiej, postanawiamy więc trzymać się planu zamieniając jedynie kolejność dróg - mokre rysy na Pietschu nie dałyby nam szans.

Na rozpoczęcie letniego sezonu wspinaczkowego w Tatrach postanawiamy wybrać się na odległą i wysoko położoną Kopę Lodową. Na jej południowej ścianie znajduje się jedna z najładniejszych tatrzańskich „piątek” – Cesta k slnku (opisana w WHP jako Filar Szczuki). Droga w litej skale, ewidentna, wyposażona w stałe stanowiska i przystępna (nawet z teoretycznie szóstkowym wariantem) – w sam raz na bezstresowy rozwpin oraz zabranie na nią zaczynających swoją przygodę z górskim wspinaniem znajomych. Ponieważ zima w tym roku nie odpuszczała bardzo długo, możemy poczuć się trochę jak na lodowcu w Alpach – wokół śnieg i lód, pod rękami ciepły granit (nareszcie!), a w koło piękny wysokogórski krajobraz.

Ostatniego dnia pobytu w Paklenicy ponownie wybieramy się na Anicę Kuk, gdzie jak wiadomo pięknych dróg nie brakuje. Tym razem na celownik obieramy linię zlokalizowaną w lewej części ściany, charakteryzującą się sporym nastromieniem i poprzecinaną systemem kominów i rys. The show must go on (6c) oferuje sporo różnorodnego wspinania od początku do końca, a jedyne chyba na co można narzekać to niewygodne stanowiska - co jednak nie dziwi biorąc pod uwagę sporą ekspozycję. Droga jest naprawdę świetna i zdecydowanie godna polecenia!

Na najłatwiejszej drodze Paklenickiej Trylogii gościłem kilka lat wcześniej (RELACJA) – tym razem wracam z Anią, która towarzyszyła mi na dwóch pozostałych częściach do kolekcji (Velebitaški 6a+ i Klin 6c+). Dzień zaczynamy jednak na innym, znacznie trudniejszym klasyku Anićy Kuk – Jenjavi (7a+). Umawiamy się, że jeżeli przejdę pierwsze, kluczowe wyciągi klasycznie – wspinamy się dalej, jeżeli nie – zjeżdżamy i przenosimy się na Mosoraški (6a) właśnie. Pierwszy wyciąg udaje poprowadzić się za drugim razem, na drugim rozpracowuję wszystkie ruchy, całość nie puszcza jednak w ciągu - oznacza to wycof i plan na powrót w przyszłości. Po południu ściągamy pod ścianę znajomych i wspólnie zaczynamy wspinanie na najpopularniejszej drodze na ścianie.

Majówkę w Paklenicy rozpoczynamy od działania na położonym tuż obok parkingu Debeli Kuk – na celownik obieramy popularną linię Senza Pieta (6b+). Nazwa drogi (pol. Bez Litości) nie odnosi się na szczęście do jej charakteru – wspinanie jest przyjemne i techniczne, skała bardzo dobrej jakości, a obicie komfortowe. Nie może być zresztą inaczej, skoro droga reklamowana jest jako jedno z najlepszych dzieł Paolo Pezzolato (lokalnego topowego ekipera) oraz określana mianem „modern classic”. Poza kluczowym odcinkiem pozostałe wyciągi oscylują w okolicy 6a, miejscami trzeba być jednak gotowym na więcej – szczególnie gdy nie jesteśmy jeszcze rozwspinani w miejscowym wapieniu. Drogę zdecydowanie polecam, po Slovenskim to niewątpliwie kolejna pozycja do odhaczenia na ścianie.

W minionym okresie zimowym moja działalność taternicka skumulowała się w trzech pierwszych miesiącach roku 2022. Mimo braku możliwości realizacji planów na kwiecień nie wypada nie być zadowolonym - skończyło się na 18 przejściach (około 6790 metrów wspinania). Cieszy przede wszystkim realizacja kilku głównych celów na ten sezon - w tym zarówno pięknych linii na dużych ścianach jak i krótszych, trudniejszych technicznie klasyków. Do tego doszło kilka lodospadów oraz pozostałe drogi, w tym trzy nietrudne ale piękne alpiniady. Krótką odskocznią od wspinania z dziabami była tygodniowa wizyta na Sardynii, poświęcona na drogi sportowe i wielowyciągowe. Poniżej krótkie podsumowanie zawierające zestawienie wszystkich przejść wraz z linkami do poszczególnych relacji.

Chorwacki Kompanj to niewielki rejon wspinaczkowy położony w północnej części półwyspu Istria, niedaleko granicy ze Słowenią. Świetnie nadaje się zarówno na krótką, kilkudniową wizytę, jak i dłuższy pobyt – tuż obok mamy bowiem do dyspozycji inne rejony, m.in. dużo większy Buzet (Buzetski Kanjon) czy też Sopot-Pandorę. Można tu również wyskoczyć z Ospu, odległego zaledwie o pół godziny jazdy. Skały wystawione są na południe, co sprzyja wspinaniu późną jesienią czy wczesną wiosną – sami wybraliśmy się tam na Święta Wielkanocne.

Kilka dni po przejściu Motyki na Wysokiej (RELACJA) wybieramy się na kolejną alpiniadę – tym razem w jeszcze bardziej odległy zakątek Tatr. Odwilż i prognozowany powrót mrozu dawały nadzieję, że również na północnych ścianach w żlebach zrobią się firny i lody. Pogoda spłatała nam jednak figla – wiało oraz brakło zapowiadanego mrozu, co przełożyło się na kopny śnieg i miękki, lejący się lód. Mimo tego wizyta w pięknym i dzikim górskim otoczeniu z wyjściem na drugi najwyższy szczyt w Głównej Grani Tatr była świetną przygodą.

Mocne marcowe Słońce i trzymający w Tatrach mróz sprawiają, że na niektórych wystawach robią się świetne warunki na śnieżno-lodowe alpiniady. Jedną z ładniejszych wspinaczek o tym charakterze jest Motyka na wschodniej ścianie Wysokiej – z przyjemnością wracam więc na tą drogę, tym bardziej iż kilka lat temu robiłem ją w takich sobie warunkach (RELACJA). I tak dzień po rozpoczęciu sezonu letniego w skałach (odwiedzamy sektor Machnato w Dolinie Demianowskiej) ruszamy z parkingu w kierunku Doliny Rumanowej. W nasze ślady postanawia iść jeszcze kilku znajomych, tak więc mój pomysł by zabrać na tą piękną drogę Anię zamienia się w 7-osobową klubową ekspedycję 😉.

Po niespodziewanym wycofie ze Sprężyny (szczegóły TUTAJ) na drogę wracamy już po tygodniu – tym razem mimo iż warunki są dużo lepsze, na Kotle nie wspina się nikt. Spokojnie możemy więc zmierzyć się z jednym z największych zimowych klasyków wspinaczkowych Morskiego Oka. Z powodu sporego mrozu w drogę wchodzimy dość późno – pierwszy wyciąg jest jednym z dwóch najtrudniejszych i bardzo zależy nam by zrobić go w pierwszej próbie. Po dotarciu pod ścianę podchodzimy około 30 metrów do stanowiska startowego pod kominem i rozpoczynamy wspinanie – dolną połowę drogi prowadzić będzie Michał, mi przypadnie górna część.

W mroźny i wilgotny niedzielny poranek podchodzimy do Morskiego Oka by mimo znacznego opadu śniegu w poprzednich dniach spróbować przejść Sprężynę na Kotle Kazalnicy. Kluczowe skalne odcinki na drodze nie są podatne na warunki, zdajemy sobie jednak sprawę, że pozostałe będzie trzeba odśnieżać i nastawiamy się na długi dzień w ścianie. Na Czarnym Stawie chmury są tak gęste, że mamy problem ze zlokalizowaniem ściany – finalnie jednak ku swojemu zdziwieniu łapiemy ślady prowadzące pod Kocioł. Na miejscu okazuje się, że pomimo kiepskich warunków na tą dość wymagającą przecież drogę chętny jest jeszcze jeden zespół!

Trzeciego dnia pobytu na klubowym obozie w Kieżmarskiej postanawiamy wybrać się w sprawdzonym trójkowym zespole na coś dłuższego. Finalnie decydujemy się na około 700-metrową (ok. 500 m przewyższenia) drogę Atlantida (M6), forsującą skalne spiętrzenie Pośredniego Kieżmarskiego Strażnika w dolnej części, łatwe żebro w środkowej oraz podstawę ściany czołowej Kopy Kieżmarskiej w górnej. Warunki wspinaczkowe są bardzo dobre, nie sprzyja jedynie niska temperatura oraz popołudniowe zachmurzenie z niewielkim opadem śniegu. Startujemy niespiesznie po śniadaniu w schronisku – okazuje się bowiem, że przed nami na drogę wybiera się jeszcze jeden zespół. Zapowiada się więc pobyt w ścianie do wieczora 😊.

Drugiego dnia obozu pogoda znacznie się pogarsza – mrozi, wieje i sypie. Pocieszam się, że przynajmniej nie trzeba iść na nic długiego – kilkanaście godzin po powrocie z długiej alpiniady (Filara MKW) szybka i krótka droga będzie w sam raz 😉. Na szczęście w Kieżmarskiej propozycji na taką okazję nie brakuje – tym razem decydujemy się na Skrajnego Strażnika i jedną z dwóch dróg częściowo się pokrywających – Rambo lub Živagove blues. Pod ścianą stawiamy się w trójkowym zespołu już po 20 minutach od wyjścia ze schroniska i zgodnie stwierdzamy, że druga linia prezentuje się ciekawiej.

Tym razem z koordynowanym przeze mnie klubowym obozem zawitaliśmy do Doliny Kieżmarskiej. Pierwszego dnia pobytu, z okazji urodzin Ani, proponuję jej piękną i długą alpiniadę – Północno-Zachodni Filar (Grań) Małego Kieżmarskiego Szczytu, zwany potocznie Filarem Grosza. Wspinaczkę postanawiamy dodatkowo wydłużyć – zamiast podchodzić przez Dolinę Dziką, startujemy od podstawy ściany Żuławskim. Pogoda i warunki śniegowe są bardzo dobre – dzięki temu praktycznie całość pokonujemy na lotnej asekuracji. Filara nie należy jednak lekceważyć – do przejścia jest ponad kilometr, co wymaga odpowiedniego zapasu sił jak i sprawnego poruszania się zespołu w zróżnicowanym terenie mikstowym i skalnym.

Od dłuższego czasu w Tatrach na przemian sypie i wieje, większe ściany muszą więc poczekać. Nie oznacza to jednak, że nie da się fajnie powspinać – jednym z lepszych miejsc na takie okoliczności są tzw. Królewskie Baszty położone w obrębie Filara Birkenmajera na Sławkowskim Szczycie (legenda TUTAJ). Mnóstwo krótkich ale interesujących linii znajduje się zwłaszcza na położonej zaraz nad lodospadem Veverki Niżniej Królewskiej Baszczie. Po przejściu kilku klasyków (m.in. łączone z Veverką Pontonovy kut M5+, Piranha M6+ czy Tragikomedia M7) czas na jedną z najlepszych dróg na ścianie - dłuższe i bardziej wymagające Dobré skutky (M7).

Kilka zdjęć z popołudniowej wizyty na Záhradkach. Lód jest tym razem świetnie wylany i daje kilka możliwości przejścia - od ok. WI4 z prawej strony do ok. WI5 z lewej. Idąc na jeden wyciąg do łańcuchów zjazdowych mamy ok. 50 metrów od podstawy lodu. Załączam dodatkowe zdjęcie z rozmieszczeniem stanowisk oraz zdjęcia Prawych Záhradek (ok. WI3). Dla porównania wpis z 2018 roku - TUTAJ.

Podczas zeszłotygodniowej wizyty w Białej Wodzie (RELACJA) jak zawsze zerkałem z ciekawością w kierunku „mitycznej” drogi jaką jest Alicja w Krainie Czarów. Linia nie jest co prawda ani za długa (ok. 70 metrów) ani za trudna jak na dzisiejsze czasy (WI5 M7), jednak z powodu wyjątkowego rodzaju wspinania oraz ulotnego charakteru (rzadko się tworzy i może zniknąć w jeden dzień) cały czas uchodzi za tatrzańską perełkę. Gdy okazało się, że tym razem lód jest wystarczająco wylany i tak nie zakładałem że na drodze zawitam za kilka dni – okienko na przejście jest przeważnie krótkie, poza tym trzeba też do niej dojrzeć...

Po świetnych warunkach wspinaczkowych w Tatrach nie ma już śladu - od dwóch tygodni sypie i wieje, miłośnikom dziabek pozostaje więc trenowanie w rejonach drytoolowych lub wykorzystywanie krótkich okienek pogodowych na wspinanie lodowe w dolnych partiach dolin. Kilkugodzinne niedzielne przejaśnienie poświęcamy więc na wizytę w Białej Wodzie – zabieram partnerkę na znane mi już Oczy Pełne Lodu oraz oblegane jak zawsze Kaskady. We wpisie trochę zdjęć z obu lodospadów, dla porównania warto zerknąć również do obszernej relacji z 2019 (TUTAJ) i krótszej z 2017 (TUTAJ).

Droga Stanisławskiego (znana też jako Weberovka) to piękna, historyczna linia na północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu, a jej dolna część to zimą wielki tatrzański klasyk. Dobre warunki lodowo-śniegowe w Kominie zdarzają się jednak rzadko, świetne raz na kilka lat – gdy tylko okazało się że właśnie ma to miejsce, decyzja o działaniu podjęta została błyskawicznie. Dodatkowe wyzwanie to przejście całej ściany – ze względu na płytowy charakter jej górną część robi się najczęściej Drogą Szczepańskiego. W ten oto sposób dołożyć można cegiełkę do tzw. Trylogii Tatrzańskiej, obejmującej drogi na trzech wielkich północnych ścianach – Małego Kieżmarskiego, Ganku oraz Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego.

Świetne warunki wspinaczkowe z wystaw południowych 'przeniosły się' w dolne partie ścian północnych. Gdy tylko dowiaduję się, że Komin Stanisławskiego na Małym Kieżmarskim jest w całości pokryty lodem i firnem, od razu decydujemy by weekend spędzić nad Zielonym Stawem. W sobotę mocno wieje, mimo to pod dotarciu do schroniska postanawiamy zrobić jakąś krótką i fajną drogę, a takich w masywie MK nie brakuje. Finalnie wybieramy Nás nedobegať (M5) – w skrócie to dwa łatwiejsze wyciągi skalno-trawkowe i dwa drytoolowe (w tym jeden długi i dość wymagający), ewidentna linia i szybkie zejście lub zjazd z Kieżmarskiej Buli. Coś w sam raz na szybką akcję dzień przed poważniejszym wspinaniem.

Po wspinaniu na Huńcowskim jestem przekonany, że inne słoneczne wystawy również są w świetnych warunkach, dlatego z mojej listy ‘wygrzebuję’ drogę wiodącą środkową depresją południowo-zachodniej ściany Wielkiej Granackiej Baszty. Artur Paszczak pisał, że to mega-klasyk i wspaniała zimowa wyprawa, co prawda powaga drogi obecnie jest niższa (stanowiska z ringów i sporadyczne stałe punkty), z urody nie straciła jednak nic! W dobrych warunkach wspinanie jest świetne oraz idzie bardzo sprawnie – należy jednak pamiętać, że do pokonania mamy ponad 500 metrów. Maksymalne trudności latem (też warto jak ktoś szuka cesty długiej ale ewidentnej i nietrudnej) to IV+, zimą kilka odcinków ma ok. M5. Co ważniejsze – to piękna linia w dużej ścianie, z końcówką granią wprost na widokowy szczyt!

Kilka dni po wspinaniu na słonecznej Sardynii, czas na powrót do tatrzańskiej zimowej rzeczywistości 😊. Początek stycznia jest bardzo mroźny, na rozwspin wybieramy więc przyjemną drogę w Słońcu – wiodącą środkowym filarem Huńcowskiego Spišską cestę autorstwa pary Hutlák-Gally. Latem to łatwy klasyk, zimą fajny mikst z kilkoma drytoolowymi odcinkami. Do przejścia mamy 8 krótkich wyciągów i dodatkowe 100 metrów do ścieżki, skąd łatwo w dół do szlaku lub do góry na szczyt. Trudności zimą mieszczą się w przedziale M3-M4, z jednym trudniejszym wyciągiem (ok. M4+), jest bardzo komfortowo bo do dyspozycji mamy gotowe stany z ringów i trochę stałych punktów. Dodatkowo czas umila świetny widok na wschodnią ścianę Łomnicy i południową Kieżmarskiego.

Ostatniego dnia pobytu na Sardynii wybieramy się na słynną Aguglia di Goloritzè, górującą nad jedną z piękniejszych plaż we Włoszech. Maurizio Oviglia (autor przewodników) pisze, że nie da się wspinać na wyspie, a na Goloritzy nie być 😊. Na iglicy wytyczono kilkanaście linii w przedziale trudności od 6b do 7b+, my decydujemy się na jedną z najczęściej powtarzanych i rekomendowanych – Sole Incantatore (6c, 140 m) na skierowanej ku morzu ścianie północnej. Droga okazuje się świetna – ciągowa i mocno wspinaczkowa, w kapitalnej skale i oczywiście pięknie umiejscowiona, z bezpieczną ale nie przesadną asekuracją (S2), wymienioną w 2020 roku. Pozycja absolutnie obowiązkowa!

Na Sardynii jest sporo ciekawych rejonów skałkowych, to co jednak wyróżnia ją na wspinaczkowej mapie Europy to liczba ścian z drogami wielowyciągowymi. Wybierając się na wyspę zaledwie na kilka dni planowaliśmy co prawda działać na sektorach sportowych, jednak po uświadomieniu sobie ile pięknych turni mamy pod ręką, postanowiliśmy wybrać się na przynajmniej trzy z nich. I tak po wspinaniu na malowniczej Pedra Londze (RELACJA) w ostatni dzień roku 2021 przyszła kolej na widoczną z niej niesamowitą ścianę – Punta Giradili. Drogi na niej poleciła nam zresztą stała bywalczyni wyspy i zarazem jedna z najlepszych polskich wspinaczek, Ola – nie mogło więc się nie podobać!