Cesta do hôr to jedna z najlepszych ósemkowych linii w Tatrach – długa, piękna i oferująca sporo różnorodnego wspinania. To też jedyna droga na południowej ścianie Kieżmarskiego mająca trudne wyciągi zarówno pod, jak i nad Rampą - co ciekawe kluczowe są pierwszy i ostatni odcinek. Oryginalna wycena (VIII-) po pierwszych przejściach została nieco skorygowana (wg opisu J. Gurby VIII/VIII+), pojawiało się też trochę uwag co do jakości stałej asekuracji. Ta okazała się jednak lepsza niż się spodziewaliśmy – owszem spity są niekiedy w dziwnych miejscach (montowane ze zjazdu) oraz zdarzają się długie odcinki bez przelotu, ale tylko przed lub po trudnościach i w terenie maksymalnie szóstkowym. A więc jest górsko ale nie niebezpiecznie (S2-S3).

Ostatnia sobota października zapowiada się ciepło i słonecznie, dlatego w Tatry jedziemy ponownie już kolejnej nocy po powrocie z Młynarczyka (RELACJA). Ponieważ czasu na fizyczny i psychiczny odpoczynek za wiele nie było, tym razem ma być przyjemnie, lito i z szybkim podejściem 😉. Wpadam w końcu na pomysł by wrócić dla Ani na kolejną świetną linię na południowej ścianie Kieżmarskiego - Kriššáka. Dzięki znajomości drogi, szybko prowadzę dolną część (V), odcinek Rampą i pierwszy wyciąg nad nią, a partnerka zgarnia danie główne czyli piękne Płyty Kriššáka (VI+).

Powrót na jedną z najładniejszych dróg w Tatrach - Ódę na radosť (VII+). Po drugim przejściu podtrzymuję zdanie, że to absolutny top wśród dróg które robiłem - choć jako miłośnik płyt mogę nie być obiektywny 😉. Warunki w ścianie mimo połowy listopada świetne, trzeba było tylko przeboleć podejście z parkingu - kolejka w serwisie. Pod drogę dostajemy się szybko Lewym Puškášem, którego dzielimy na trzy ok. 100-metrowe odcinki. Tym razem dwa pierwsze wyciągi na Ódzie (2 x VI) prowadzi partnerka, ja zajmuję się trzema kolejnymi (3 x VII+), które dwa lata temu robiłem na drugiego – w tym obłędnym, 40-metrowym odcinkiem na Płycie Pająków. Szczegółowy opis drogi i topo w relacji z 2019 roku TUTAJ, poniżej trochę zdjęć z ostatniego przejścia.

Słynne Płyty Pająków (znane również jako Płyty Pochylego, słow. Pochylého platne) na Kieżmarskim Szczycie oferują kilka przepięknych linii. Po dwukrotnym zaliczeniu ultra-klasyka, Wielkiego Zacięcia (VI+) i przejściu nowoczesnej Ódy na radosť (VII+, wg mnie jedna z najlepszych dróg w Tatrach), przyszedł czas na zmierzenie się z najstarszą linią w tej części ściany, nazwanej tak samo jak cała formacja - Płytami Pochylego (VIII-) lub też Drogą Pająków. Co prawda najczęściej przechodzona jest tylko górna część drogi, oferująca główne trudności (najszybciej dostać się tam przez Cmentarzysko lub Lewym Puškášem), wraz z Dawidem postanawiamy zrobić jednak całość – mimo iż dolna część nie zachęca swoim wyglądem.

Płyty Pająków na Kieżmarskim to jedna z najładniejszych formacji wspinaczkowych w Tatrach, dlatego gdy w 2018 powstała na niej linia „dla ludzi” o wycenie VII+ i z komfortową (jak na słowackie standardy) asekuracją, od razu trafiła na moją listę. Kilka miesięcy wcześniej Ódzie na radosť przyjrzałem się z bliska, wspinając się obok Wielkim Zacięciem (RELACJA). Droga wyglądała z tej perspektywy świetnie, pozostało poczekać na odpowiedni moment i znaleźć partnera. W ostatni ładny weekend sezonu pomysł podsuwam dwóm kolegom, jeden z nich jest chętny! I tak w sobotę wspinam się jeszcze z Anią nad Morskim Okiem, a już w niedzielę rano ruszam wraz z Mateuszem pod Kieżmarski. PS. Na drogę wracam w 2021 roku, zdjęcia TUTAJ.

Nareszcie piękny i stabilny pogodowo weekend w Tatrach, można więc ruszyć na jakąś dużą ścianę. Ponieważ do dyspozycji mamy tylko sobotę, decydujemy się na szybko dostępny (kolejką) Kieżmarski Szczyt i jego południową wystawę. Po ostatnich przygodach na mniej popularnych drogach, tym razem nastawienie jest konkretne – musi być jakiś klasyk. A jednym z największych jest droga Dieški, zwana potocznie Wielkim Zacięciem (VI+). Co prawda całość przeszedłem już kilka lat temu (RELACJA), jednak prowadziłem wtedy jej dolną część, a w górnej czyli tej najważniejszej - występowałem w roli statysty 😉. Dla mnie więc będzie to pewnego rodzaju finalizacja przejścia, dla Ani z kolei okazja do powspinania się na tatrzańskiej perełce.

Grań Wideł, czyli odcinek od Kieżmarskiego Szczytu po Łomnicę, uważany jest przez wielu za najładniejszą graniówkę w Tatrach. W tym sezonie postanowiłem w końcu nadrobić zaległości i przy okazji zrobić coś na południowej Kieżmarskiego. Na szczyt nie wypada bowiem iść turystycznie, skoro po drodze jest taka piękna ściana 😊. Pierwsze podejście podejmuję dwa tygodnie wcześniej wraz z Szymonem i znajomymi z Krakowa. Jednak mój plan okazał się zbyt ambitny i po przejściu Prawego Puškáša oraz Zacięcia Fiali (RELACJA) brakło czasu na grań, nie zachęcały też gęste chmury ograniczające widoczność. Temat powrócił dość niespodziewanie w środku tygodnia, gdy napisał do mnie Łukasz.

Oryginalny plan zakładał 2-dniową, piękną akcję: przejście ściany Kieżmarskiego, Grani Wideł, nocleg na przełęczy i następnego dnia wspinanie na zachodniej Łomnicy. Jak jednak wiadomo, w tym sezonie pogoda rozdaje karty, więc pozostała przymiarka do pierwszej części planu. Jedziemy w składzie 4-osobowym i postanawiamy użyć kolejki by dostać się do Łomnickiego Stawu, okazja wyspania się oraz skrócenia sobie podejścia pojawia się w Tatrach bardzo rzadko, trzeba więc ją wykorzystać! Od Plesa zaliczamy pół godzinny spacerek pod południową ścianę Kieżmarskiego i szykujemy się do przejścia Prawego Puškáša (V) oraz Zacięcia Fiali (słow. Fialov kút, oryg. VI-, obecnie VII) i jeżeli wystarczy czasu - Grani Wideł (V).

W tym samym składzie jak rok temu, wracamy na Kieżmarski by dokończyć drogę Kriššáka (VI+) na południowej ścianie. Podczas zeszłorocznego wspinania (RELACJA) zostaliśmy zmuszeni przez ulewę do wycofania się po przejściu dolnej części i 2 wyciągów nad rampą, pozostały nam więc dwa ostatnie wyciągi drogi. Z tego też względu tym razem postanawiamy dolną część ściany przejść drogą Lipka-Święcicki (V+). Akcja zaczyna się od nieprzyjemnej niespodzianki – z powodu silnego wiatru nie kursuje kolejka do Łomnickiego Stawu. Chcieliśmy skorzystać z jednej z nielicznych okazji by nie podchodzić pod ścianę, oszczędzić nogi i wyspać się godzinę dłużej – udało się tylko to ostatnie 😉.

Mimo nieciekawych prognoz decydujemy się spróbować przejść całą południową ścianę Kieżmarskiego Szczytu - tym razem drogą Kriššáka (dół V, góra VI+). Dolną część (ok. 6 wyciągów) przebiegamy w 1,5 godziny – linia jest logiczna i posiada tylko dwa trudniejsze fragmenty. Niestety po dojściu do rampy sytuacja komplikuje się - ponad godzinę tracimy na namierzenie miejsca w którym droga wchodzi w płyty, prowadzę nawet część wyciągu wariantem, z którego jednak wracam. W końcu decydujemy się na zawierzenie topo, jednak teoretycznie łatwy wyciąg okazuje się słabo asekurowalny i nieewidentny. Po jego przejściu dopada nas zlewa, a że najtrudniejsze dopiero przed nami - pozostaje wycof do rampy.

Na tatrzański ultra-klasyk, Wielkie Zacięcie (słow. Obrovský kút, VI+) wyciąga nas (mnie i Jacka) Michał. Prowadzenie w górnej części jest póki co poza moim zasięgiem, trudno jednak odmówić gdy pojawia się okazja na realizację jednego z górskich marzeń! Dół drogi rozczarowuje brakiem ładnych miejsc, dodatkowo trzeba poświęcić mnóstwo czasu na znalezienie optymalnego wariantu przejścia. Górne wyciągi wynagradzają z nawiązką wcześniejsze nieprzyjemności. Cztery odcinki drogi praktycznie cały czas trzymają trudności, początek co prawda straszy trawersem bez chwytów, ale następujące po nim wspinanie w zacięciu i po płytach jest po prostu kapitalne! Nie na darmo droga ta uznawana jest za jedną z piękniejszych w całych Tatrach. Szczegółowy opis górnej części w relacji z 2019, z przyjemnością wróciłem by ją w całości poprowadzić -> LINK.

Zapowiada się ładny weekend, dlatego też planuję zakończenie akcji pt. "Korona Tatr". Na niedzielę i Durny Szczyt umawiam się z Adamem i Ryśkiem, w sobotę jednak zaczynam od przedostatniej góry brakującej do skompletowania "Wielkiej Czternastki" - Kieżmarskiego. Działamy w 4 osoby - Ula i dwójka Tomków. Cały dzień towarzyszą nam chmury więc widoki są średnie, na szczęście nie pada i osiągamy nasz cel. Po zejściu ja zostaję w Smokovcu i udaję się do pensjonatu w którym czekają Adam i Rysiek, natomiast Ula z Tomkami wracają do domów.