Po sobotnim przejściu Pulp Fiction (relacja TUTAJ) już kolejnego dnia wracamy na sąsiednią Buena Vista Social Club (IX-) czyli trzecią i najtrudniejszą linię z pięknej Kościelcowej Trylogii (PF, BVSC i Matrix o którym TUTAJ). Po ponownym podejściu z Brzezin do Murawańca (spaliśmy na Słowacji bo plan na niedzielę był inny 😉) i dalej pod ścianę okazuje się, że zupełnie sucha wczoraj wieczorem droga jest ponownie zalana – to jednak tutaj norma, że z powodu różnic temperatur woda wybija z rys i zalewa dolną płytę oraz kluczową ściankę. Ponieważ jednak ma być ciepło i bezchmurnie to nie problem – odczekujemy aż Słońce dotrze na płytę (po 11-tej) oraz ją trochę podsuszy, po czym zaczynamy wspinanie.

Drugi dzień długiego weekendu w Tatrach jest jeszcze chłodny i nie wszystko zdążyło wyschnąć, podejmujemy jednak z Marcinem ryzyko i ruszamy pod zachodnią ścianę Kościelca. Ambitny plan zakłada próbę przejścia dwóch dróg które pozostały mi do skompletowania tzw. Trylogii Kościelcowej – Matrix już na koncie (relacja TUTAJ), pozostały Pulp Fiction (VIII+/IX-) i Buena Vista Social Club (IX-). Z pierwszej już dwukrotnie wygonił mnie deszcz, na drugiej nie udało się w zeszłym roku z powodu zalanego cruxa. Na miejscu okazuje się że może być powtórka z rozrywki – obie drogi są zalane! Tym razem ma jednak Słońce ma mocno świecić i nie grozi nam deszcz, czekamy więc i gdy po 12-tej pierwsza z linii zaczyna rokować – ruszamy.

W pierwszy pogodny od kilku tygodni weekend w Tatrach wybieramy się z Michałem i Szymonem na Halę Gąsienicową. Na celownik obieramy Filar Leporowskiego na Kozim Wierchu, gdy jednak okazuje się, że płyty na nim są zaklejone śniegiem, skręcamy pod wschodnią ścianę Kościelca na WHP114 (latem V, zimą ok. M5+). Sto-czternastka to niewątpliwie jeden z zimowych klasyków na Hali – jest trochę śniegu i lodu, nieco łatwego mikstu, jak i dwa trudniejsze wyciągi skalne, do tego kończymy wprost na szczycie. Z drogą miałem porachunki sprzed lat - wtedy z powodu gwałtownego załamania pogody musieliśmy wycofać się z Jackiem z kopuły szczytowej (RELACJA).

Sportowa wizyta na zachodniej ścianie Kościelca – na celownik wraz z Romkiem obieramy dwie kompletnie obite ringami drogi Matrix (IX-) i Pulp Fiction (VIII+/IX-). Po wieczornej ulewie dnia poprzedniego mamy poważne obawy czy uda się spróbować choć jedną z nich. Po dotarciu pod ścianę okazuje się, że w kilku miejscach są spore zacieki i skała jest wilgotna, ale kluczowe wyciągi Matrixa „rokują”. Dzielimy się sprawiedliwie prowadzeniem (wyciągi 1/3 dla kolegi i 2/4 dla mnie) i niespiesznie ruszamy.

Cel na ten dzień jest zupełnie inny, ponieważ jednak trzeci członek zespołu doświadcza bardzo nietypowej przypadłości (😉), zgadzamy się przełożyć akcję i mrok północnej ściany zamieniamy na tonącą w Słońcu zachodnią wystawę Kościelca. Na miejscu zastajemy warunki niczym na alpejskich turniach rejonu Mont Blanc – dojście po betonach, a granitowe płyty nagrzane i suche jak pieprz. Ale ponieważ nie zabraliśmy butów wspinaczkowych, pozostaje trzymanie się planu i drytoolowe przejście drogi Stanisławskiego, wycenianej w tym stylu na ok. M5+. Ku naszej uciesze na dwóch kluczowych wyciągach zachowało się trochę lodu, dzięki czemu użycie raków i dziabek ma sens.

Na pierwszą drogę w sezonie zimowym wybieramy nową (powstałą w 2019) linię rozwiązującą całą północno-wschodnią ścianę Kościelca. Deniwelacja jaką pokonujemy to około 400 metrów, długość drogi to z kolei około 700 metrów – połowa z tego to łatwy teren, który mamy do przejścia pomiędzy trzema spiętrzeniami skalnymi oraz po ostatnim z nich. Dzięki temu jest to dobra propozycja na „rozruch”, szczególnie biorąc pod uwagę szybkie i łatwe dojście oraz bezpieczne zejście szlakiem. Przy dobrych warunkach droga będzie na pewno przystępniejsza, przy brak podkładu śnieżnego oraz suchych trawach też da się ją robić, trzeba tylko zarezerwować trochę więcej czasu i wspinać się ostrożniej – tym bardziej, że nie ma gotowych stanowisk czy stałych haków w trudnościach.

W Święto Niepodległości wybieramy się pod zachodnią wystawę Kościelca, nie mając pewności czy przy temperaturze lekko powyżej zera uda się efektownie powspinać. Na miejscu korygujemy swój pierwotny plan i dopiero po odczekania aż Słońce pojawi się pod ścianą postanawiamy sprawdzić nową linię z zeszłego roku, Amortyzator (VI+). Droga jest ciekawą alternatywą dla Sprężyny lub w przypadku robienia tylko pierwszego wyciągu – jej ambitniejszym wariantem startowym. Do powtórzeń zachęca nie tylko lita skała, ale i pół-sportowa asekuracja oraz stanowiska zjazdowe, co w przypadku niepewnych warunków jest bardzo komfortowe. Podczas szpejenia okazuje się, że nie spakowałem sprzętu osobistego – ale przecież to nie powód by rezygnować z działania!

Podobnie jak w zeszłym roku, w połowie października w Tatrach zrobiła się piękna i bezdeszczowa jesień. Tym razem jednak weekend jest bardzo wietrzny, wybieramy więc niską, zachodnią ścianę Kościelca i liczymy na Słońce. To niestety postanawia cały dzień chować się za chmurami, przez co temperatura odczuwalna jest bardzo niska. Pod ścianą stawiamy się w cztery osoby – ja z Anią oraz Michał z Szymonem. Od razu optymistycznie postanawiamy rozpocząć od Lobby Instruktorskiego (VII-, pierwotnie VII+), mimo iż palce nawet bez dotykania skały są zdrętwiałe z zimna. Trzy z czterech wyciągów robiłem już kilka lat temu (RELACJA), dlatego też nadeszła pora by skończyć tą bardzo popularną, ubezpieczoną prawie w całości ringami drogę.

Prognozy na niedzielę nie są zbyt optymistyczne, więc tym razem wybieramy się na krótszą, ale treściwą drogę – WHP114 na Kościelcu. Obawiamy się tylko czy przy mocnym wietrze poradzimy sobie z trudnościami technicznymi w kopule szczytowej... Samo podejście pod drogę bywa problematyczne – Kocioł Kościelcowy i żleb wyprowadzający pod spiętrzenia są lawiniaste, tym razem jednak po kilku dniach odwilży jest ok i szybko meldujemy się pod „Stoczternastką”. Prowadzę pierwszy odcinek, na którym czeka  sporo odśnieżania – najpierw lodu, później skalnego zacięcia. Droga nie jest zbyt popularna, dlatego nie ma co liczyć na ślady poprzedników. Gdy pokonuję trudniejsze miejsce, wchodzę w lód, który po kilku metrach przechodzi w żleb - daję znać koledze, że może ruszać i przechodzimy na lotną. Tak dochodzimy pod kopułę szczytową, gdzie czekają kluczowe wyciągi.

Po raz kolejny prognozy nie są zbyt dobre więc znowu trzeba próbować działać na niskiej ścianie. Po polskiej stronie ma być lepiej - stawiamy na zachodnią Kościelca, z planem na Lobby Instruktorskie (VII-) i nową Drogę Ratowników (VI+). Gdy w dwójkę stawiamy się pod ścianą, okazuję się jednak, że nie była to zbyt dobra decyzja – nie wiedzieliśmy, że wczoraj mocno lało... Po szybkiej analizie możliwości (na Lobby nie ma szans), decydujemy się spróbować drugą z zaplanowanych dróg.

W sobotę nocujemy w Murowańcu po wspinaniu na Zamarłej Turni (Motyka). Następnego dnia rano ruszamy z Krzyśkiem pod Zadni Kościelec na Surdela (V), którego planujemy zrobić na podejsciu pod Grań Kościelców (III). Po sporym opóźnieniu rozpoczynamy w końcu wspinanie, w ostatniej chwili dołącza do nas Ania. Linia jest krótka, 2/3-wyciągowa, ale warta zrobienia chociażby ze względu na nietypowy początek - trudności zaczynają się od samej ziemi. Po przejściu spotykamy się z Arkiem i Jurkiem na Przełęczy Mylnej i wspólnie ruszamy na jedną z najbardziej obleganych dróg w Tatrach, zwaną również Granią Praojców. Idę w trójce z Anią i Krzyśkiem, całość prowadzenia oddajemy koleżance - mamy więcej czasu na podziwianie krajobrazów i wynajdowanie miejsc do schowania się przed zimnym wiatrem, który niestety towarzyszy nam całą drogę.

„Życie taternika dzieli się na cztery okresy: pierwszy, kiedy jeszcze o tej drodze nie słyszałeś, drugi - pełen niepokoju - kiedy wiesz już o jej istnieniu i wiesz już, że musisz ją zrobić. Etap trzeci gdy ją robisz i etap czwarty, cechujący się głębokim spokojem - to życie po przejściu drogi.” Tak o Prawym Dziędzielewiczu (VI) w "Miejscu przy Stole" napisał Andrzej Wilczkowski. Droga faktycznie jest godna polecenia, kluczowy fragment jest obity więc można śmiało próbować. Wyjściowe zacięcie mieliśmy mokre, wybraliśmy więc wariant ciasnym kominkiem. Druga droga tego dnia to również absolutny klasyk. Pierwszy wyciąg to piękne wspinanie po płycie, na drugim wymagane są nerwy ze stali gdyż miejsce jest bardziej straszne niż trudne 😉. Końcówka drogi to bardzo sympatyczne zacięcie. Sprężynę (VI+) zrobić po prostu trzeba - wrażenia z trawersu pomiędzy okapami są bezcenne!

W końcu nadszedł słoneczny weekend w Tatrach więc tatrzańskie ściany zostały oblężone przez spragnionych wrażeń wspinaczy 😉. Ponieważ jesteśmy w trójkę i nie mamy ochoty na kilkugodzinne podejście w upale, wybieramy ładne drogi na nieodległym Kościelcu. Na pierwszy rzut idzie znana droga Byczkowskiego (V+), która okazuje się całkiem atrakcyjna i to nie tylko z powodu dośc unikalnej płytowej załupy na przedostatnim wyciągu. Po zjeździe pod ścianę wchodzimy w drogę obok – obite (poza drugim wyciągiem) Lobby Instruktorskie (VII-, oryginalnie wycenione na VII+). Pierwszy i trzeci wyciąg dają dużo frajdy z „estetycznego” wspinania, drugi trochę straszy, najtrudniejszego czwartego nie udało się niestety spróbować ze względu na brak spręża i korek na drodze. Finalnie całą drogę udało przejść się kilka lat później (RELACJA).

Na Halę docieramy w piątkę - ja z Ryśkiem planujemy Drogę Stanisławskiego, Adam, Jurek i Krzysiek - Załupę H. Pierwszy odcinek (IV+) trochę straszy z daleka, ale już podczas wspinania okazuje się bardzo przyjemny. Drugi wyciąg (V-) prowadzi kominem - początkowo wąskim, rozszerzającym się przed wyjściem do żlebu, są spity. Trzeci i czwarty wyciąg forsują przyjemne zacięcia i ścianki. Droga to kursowy klasyk, koniecznie trzeba mieć ją na koncie! Zimą droga jest już poważniejsza, a trzeci wyciąg - znacznie trudniejszy (RELACJA)!

Po przygotowaniu w skałach umawiamy się z Tomkiem na pierwszy wspólny wyjazd na wspinanie w Tatrach. Na celownik obieramy popularną kombinację dróg kursowych - Załupę H na Zadnim Kościelcu i Gnojka na Kościelcu. Na podejściu dopada nas ulewa ale mimo to nie odpusczamy. Pierwsza droga nie przypada nam do gustu i nie sprawia żadnych problemów - trudności brak a sporo gruzu i rzęchu. Na Gnojku również działamy sprawnie ale tutaj już musimy trochę się sprężyć. Dobra szkoła dla początkujących plus kilka ładnych ruchów - warto zrobić.

Weekend z Ulą na Hali. Pierwszego dnia wychodzimy na Kościelec, przy okazji trenujemy poruszanie się na lotnej, hamowanie czekanem i inne zagadnienia z kursu zimowej turystyki wysokogórskiej. Początkowo chcemy wyjść od strony Czarnego Stawu ale śniegu jest bardzo dużo, więc obchodzimy masyw i na przełęcz dostajemy się od drugiej strony.

Zdjęcia z wiosennej wycieczki na Kościelec.