Zima dobiega końca, trzeba więc zmotywować się do intensywniejszego działania. Plan przed weekendem zakłada działanie dwudniowe, z noclegiem w Starym Schronisku. Na sobotę umawiam się z Krzyśkiem, który jest w okolicy, na nocleg i niedzielę dojechać do mnie ma Jacek. Kończy się niestety tylko na sobocie. Mimo iż zapowiadana jest fatalna pogoda (opady śniegu + wiatr), nie odpuszczamy i stwierdzamy, że Kuluar Kurtyki zrobimy nawet przy burzy z huraganem, a poza tym przejście w takich warunkach będzie bardziej „klimatyczne”!

W sobotę pogoda się załamała więc bardzo „lajtowo” przeszliśmy się na turach pod Przełęcz Siarkańską by rozruszać trochę kości. Wieczorem najpierw świętowaliśmy historyczne zwycięstwo polaków w skokach (nie ma to jak pokój z TV w górach 😊), następnie przy zajęciach sportowych (ping-pong i bilard) oddaliśmy się zabawie do późnych godzin nocnych :) W planach na niedzielę było jeszcze wspinanie na Tępej ale dziwnym trafem nie mogłem znaleźć ani jednego chętnego na ostre działanie tego dnia 😉. Dlatego też w ostatni dzień obozu i mojego pobytu na Popradzkim Stawem postanowiliśmy z Krzyśkiem wybrać się na nartach pod Osterwę, a następnie wspiąć się na Igłę.

W piątek na obozie na szczęście pogoda dopisuje – od rana jest piękne błękitne niebo, toteż z radością zmierzamy do Doliny Rumanowej, pod wschodnią ścianę Wysokiej. Do naszego zespołu (ja + Krzysiek) dołącza jeszcze Mariusz, chętny do zmierzenia się z Drogą Motyki. Przed nami ruszają Kućka z Jurasem i to oni pierwsi meldują się pod ścianą, a na miejscu okazuje się, że w drogę wszedł już jeden zespół.

Mimo wczorajszych opadów i mocnego wiatru podejmujemy próbę dostania się pod wschodnią ścianę Rysów – w planach droga Hurtik-Kulhavy. Ponieważ Mariusz idzie z buta, dla towarzystwa dołącza do nas na nartach Rafał – jeżeli zmienią się plany, będę miał partnera do zjazdów. Niestety im wyżej, tym gorzej, a kulminacja następuje na Wadze – wiatr silnie nami poniewiera a spojrzenie w dół do Doliny Ciężkiej obdziera nas z marzeń – stroma góra stoku jest mocno zabita śniegiem.

Środa niestety wita nas opadem śniegu i mocnym wiatrem – nici z planów na wspinanie. Zabieram więc tury i postanawiam podejść do Szatanie Dolinki by obejrzeć drogę planowaną na weekend – Motykę na Wyżnią Basztową Przełęcz. Niestety droga jest w stanie nie dającym szans na przejście. Podchodzę dalej pod Hińczowe Stawy jednak dalsze opady i wiatr odbierają mi ochotę na zapędzanie się wyżej.

Drugiego dnia obozu wybieramy się pod Tępą – Mariusz debiutuje w tatrzańskim mikście. Początkowo planujemy robić drogę Tupa Fiesta, jednak z powodu przewalających się chmur i niejasnego startu, decydujemy się wejść w jedno z żeber w centralnej części ściany. Początkowo jestem przekonany, że weszliśmy w Puškáša, jednak gdy na chwilę chmury się rozrzedzają - okazuje się, że jest inaczej.

Nareszcie – tydzień w Tatrach! Po raz kolejny biorę się za organizację obozu zimowego KW Bielsko-Biała. Tym razem na bazę wybieramy Schronisko przy Popradzkim Plesie, co w porównaniu do dwóch minionych lat w Białej Wodzie pozwala nam się cieszyć wręcz luksusowymi warunkami pobytowymi 😊. Pierwszego dnia nie trafiam jednak od razu na miejsce, najpierw wraz z Mariuszem meldujemy się w Dolinie Białej Wody by wyjątkowo (poniedziałek!) samotnie cieszyć się dobrze wylanymi lodospadami.

W planach na niedzielę był Korosadowicz na Kazalnicy, ale po opadzie z piątku na sobotę plan musiał ulec zmianie. Decydujemy się z Jackiem na popularną latem Setkę (WHP100). Do naszej dwójki w ostatniej chwili dołącza jeszcze Mariusz („Kućka”) więc jest wesoło 😊. Pod ścianę dostajemy się dość sprawnie, mimo iż ostatni odcinek trzeba przecierać – wschodnia ściana Kościelca nie jest zbyt popularna/łatwa zimą więc ciężko było liczyć na ślady po poprzednikach...

Na niedzielę zapowiadają piękną pogodę więc trzeba to wykorzystać. Umawiam się z Jackiem i Łukaszem na planowaną już wcześniej Drogę Motyki na Jaworowym, niestety w sobotę pierwszy z kolegów informuje, że choroba nadal mu nie odpuszcza i nie da rady jechać. Proponuję Madnessowi by powspinać się na ścianie Sławkowskiego, on jednak upiera się przy Drodze Grosza na Lodowym. Trochę kręcę nosem ale w końcu przystaję na tą propozycję.

Po rozgrzewce na lodospadach Białej Wody w sobotę wieczorem przenosimy się na Halę Gąsienicową. Następuje kolejna zmiana planu bo Łukasz z Jackiem postanawiają zrezygnować z planów wspinaczkowych na Słowacji i wybrać się z nami. Do Murowańca podchodzimy w trójkę, Jacek ma dołączyć rano. Niestety Krzyśka coraz bardziej rozkłada choroba i planowany od dawna Filar Świnicy zaczyna się mu oddalać.

Zapowiadają piękny weekend i świetny warun, nie ma więc co się zastanawiać – trzeba jechać w Tatry na cały weekend! Na sobotę planujemy rozgrzewkę na lodospadach w Białej Wodzie. Niestety tuż przed wyjazdem wysypuje się nam jedna osoba i finalnie działamy w trójkę – do mnie i Krzyśka na miejscu dołącza Łukasz (Madness). W Dolinie ludzi na dziabanie oczywiście mnóstwo, dlatego też udaje nam się zrobić tylko jeden, za to dość długi (ok. 80-metrowy) Lodospad Kaskady. Zastanawiamy się jeszcze nad wbijaniem w pięknie prezentującego się Mrozekova ale jest już za późno a w perspektywie mamy jeszcze obiad i przejazd do Brzezin oraz podejście na nocleg do Murowańca.

Minął prawie miesiąc od pierwszego zimowego wspinania w tym sezonie więc motywacja do wyjazdu była bardzo duża. Niestety po raz kolejny sypnęło więc ambitne cele odpadają – dlatego też kierujemy się do Doliny Kieżmarskiej. Ponieważ śniegu jest dużo, a wspinania ma być niewiele – decydujemy się z Ryśkiem na zabranie nart. Podejście pod północną ścianę Małego Kieżmarskiego mija więc szybko i przyjemnie. Na miejscu okazuje się, że śniegu jest więcej niż myśleliśmy, na dodatek wspinają się nieliczni – w tym jeden zespół na Stanisławskim (szacun!). Dlatego też postanawiamy zrobić szybkie przejście 3-wyciągowej drogi No a co na Skrajnym Strażniku – 2 lata temu robiliśmy drogę biegnąca kilka metrów na lewo (No a co) więc teren był już nam znany.

Na wspinanie jest zdecydowanie za zimno, bierzemy więc deski i jedziemy w Tatry Zachodnie na tury. Planujemy wejść na Wołowiec przez Grzesia i Rakoń, po czym zjechać do Doliny Wyżnej Chochołowskiej. Na parkingu przy Siwej Polanie zastanawiamy się czy wysiadać z auta – termometr pokazuje minus 26 stopni (po drodze było nawet -33:o). 

Mimo zapowiadanych, ponad 20-stopniowych mrozów, postanawiamy wykorzystać dodatkowy dzień wolny od pracy w najlepszy możliwy sposób – wspinając się 😊. Na Tatry nie ma szans więc postanawiamy wybrać się na lodospady do Słowackiego Raju, co planowaliśmy już od dawna. Po dotarciu na miejsce idziemy zamarzniętą rzeką niecierpliwie rozglądając się za lodem ale bardziej pionowym. Wkrótce docieramy pod pierwszy lodospad, jest jednak zajęty więc idziemy dalej. W końcu znajdujemy coś wolnego i zaczynamy działać. Dalej idzie już z górki – padają kolejne przejścia.

W głowie szumi, pić się chce, wstawać zaś nie bardzo. No tak – pierwszy stycznia :) Uli na żadne wyjście dziś nie namówię, zjadam więc porządne schroniskowe śniadanie i po ślamazarnym ogarnięciu siebie i sprzętu ruszam do kolejnej Doliny – Hińczowej. Docieram do niej przez Dolinkę Szatanią – w niej ślady po których zmierzam urywają się, zakładam więc nowe ;)

W ostatni dzień Starego Roku wyruszamy w głąb Doliny Mięguszowieckiej. Przed podejściem na Żabie Stawy Ula rezygnuje – wczorajsza tura dała się jej we znaki, przeziębienie też robi swoje. Włączam więc wyższy bieg i postanawiam obrać za cel Rysy :)

Krótkie podsumowanie 2016 roku – po dwa zdjęcia na "zajawkę" - reszta jest w relacjach szczegółowych, tytuły zostały podlinkowane.

Podobnie jak w zeszłym roku razem z Ulą kończymy Stary i rozpoczynamy Nowy Rok w schronisku przy Popradzkim Plesie. Ponieważ dosypało sporo śniegu zabieramy narty z zamiarem podziałania w okolicy. Plan zakładał również wspinanie ale nikt z potencjalnych partnerów wspinaczkowych w końcu nie dojechał i pozostało mi podglądać jak na Tępej i Osterwie działają inne zespoły.

Trzy miesiące bez wizyty w Tatrach to zdecydowanie za długo! Niestety z powodu kiepskiej pogody jesień była spisana na straty i sezon letni skończył się w tym roku bardzo szybko. Dlatego też mimo niezbyt zachęcających opinii o warunkach postanowiliśmy rozpocząć sezon zimowy. Na początku trzeba się rozruszać, nasz cel nie może być więc za trudny – pada na Halę Gąsienicową i popularne Żebro Rzepeckich. Mamy jechać w czwórkę, nie udaje się, i jak to przeważnie bywa działamy w sprawdzonej trójce. Warunki faktycznie okazują się słabe, śnieg nie trzyma, płyty są gołe, a trawy słabe. Na dodatek jest zimno, wilgotno i pochmurno. Mimo wszystko tęskniło się za takim klimatem 😉.

W planach był Batyżowiecki ale już po drodze doszliśmy do wniosku, że przy zapowiadanej „lampie” lepiej schować się gdzieś w cieniu 😉. Stanęło na owianej legendą drodze Stanisławskiego (słow. Weberovka, V+/VI). Obecnie jest to jednak już linia dość przystępna, z gotowymi stanowiskami oraz ewidentnym przebiegiem (do Niemieckiej Drabiny). Trzy pierwsze wyciągi (czwórkowe) są kruche kolejne dwa - piątkowe, piękne i lite. Teoretycznie najtrudniejszy wyciąg to przewinięcie pod okapem – zdecydowanie piątkowo, szóstki z topo brak. Na koniec dwa połączone wyciągi i można przejść na lotną bo do Drabiny jest już łatwo. Jakkolwiek to pozycja obowiązkowa – szczególnie ze względu na historię oraz linię drogi! PS. Zimą droga to wielki klasyk, znacznie poważniejszy - chyba, że trafią się tak świetne warunki jak pocżątkiem roku 2022 (obszerna RELACJA).

W planach był odpoczynek po 16 godzinach spędzonych za kierownicą dzień wcześniej (powrót z wakacji). Zmieniło się to jednak, gdy dowiedziałem się, że Rysiek z Aśką wybierają się na Kopę Spadową na piękną sportową drogę Pachniesz Brzoskwinią (VII-) 😊. Od razu podsunąłem pomysł zrobienia fajnej łańcuchówki czyli przejściu również drogi Skłodkowskiego (VI-) - dzięki temu podczas jednej wizyty robimy dwie naprawdę świetne linie! Pierwszą z nich robimy w trójkę, a większość trudności prowadzi nasza mocna koleżanka. Na drugiej zostajemy już sami i uczciwie dzielimy się wyciągami, po powrocie pod ścianę jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani tym pięknym wrześniowym dniem.

Podczas kilkudniowego urlopu na Bornholmie udało odwiedzić się na wspinanie były kamieniołom granitu Moselokken - zrobiłem kilka dróg na skale Bowlingvaeggen. Na wyspie jest duzo więcej rejonów, opisanych w dostępnym w ogólnej sprzedaży przewodniku Bornholm on the rocks.

Ostatniego dnia pobytu na obozie w Höllental, po odespaniu imprezy pożegnalnej, wybieramy się z Grześkiem na kolejną polecaną drogę - King Kong Karl (6+). Droga nie jest daleko (na Blechmauerze) i wyciągi można łączyć, dlatego też udaje nam się zrobić ją dość sprawnie – trudności sprawiają tylko dwa, typowo skałkowe wyciągi. Na camp wracamy bardzo zadowoleni z ostatnich czterech dni i intensywnego wspinania, teraz mogę z czystym sumieniem załadować się do auta i wyruszyć na Bornholm 😊.

Drugiego wspinaczkowego dnia na klubowym obozie w Höllental wybieramy się na 7-wyciągowe Nix für Suderer (6/6+) na Vordere Klobenwand. Początkowo w drogę startuje z nami Asia ale wycofuje się z połowy pierwszego wyciągu widząc, że wyżej jest tylko trudniej 😊. Droga jest ładna i różnorodna, prowadzi środkiem spionowanej ściany i wiedzie przez różne formacje – płytki, filarki, zacięcia, trawersy, okapiki i kominy (jeden nawet lekko przewieszony), jednak jest dobrze ospitowana więc nie ma się czego bać! 

Pierwsza droga, na jaką wybieramy się na Obozie KW BB w Höllental to mega-klasyk w odświeżonym wydaniu czyli Neue Richterkante (war. 5+/6) na dość odległym Stadelwand. Po początkowych trudnościach z namierzeniem startu, później idzie już sprawnie i świetnie „bawimy” się wspinaniem (droga nie jest trudna i dobrze ubezpieczona). Mocno opóźniają nas tylko idący przed nami Czesi, którzy za cholerę nie chcą nas przepuścić mimo, iż widzą jak się męczymy czekając na każdym stanie aż przejdą kolejny wyciąg 😊. Mimo to pięknie jest i debiut uważamy za udany!

Po dwóch dniach intensywnego działania (wejścia na Mönch i Jungfrau) przenosimy się ze schroniska Mönchsjoch do Mittelleggihütte. Mamy czas, poświęcamy więc godzinę na zwiedzanie podziemnych tuneli naszpikowanych atrakcjami. Później wsiadamy do pociągu i podjeżdżamy jeden przystanek, wysiadając we wnętrzu góry – na stacji Eismeer (3159 m.). Pani konduktor na szczęście objaśnia nam jak się stąd wydostać na lodowiec (schody w tunelu), bo już przymierzaliśmy się do zjazdów z okien widokowych 😉. Na śniegu lampa jest niesamowita, podchodzimy bardzo mozolnie pod ścianę którą trzeba przetrawersować by dostać się do schroniska na grani – pokonujemy dwa trójkowe wyciągi, później już na lotnej idziemy kilkaset metrów wyszukując najłatwiejszego terenu.

Drugi dzień naszej akcji - po wczorajszym przyjeździe, zdobyciu Möncha (RELACJA) i przemęczeniu nocy bez aklimatyzacji, ruszamy na Jungfrau (4158 m.). Pogoda nadal jest kapitalna, ruszamy dość późno bo po 7-mej (większość ekip wyruszała ok. 5-ej), przez co Słońce daje nam się później mocno we znaki. Tempo mamy dobre i szybko przechodzimy lodowiec, później kawałek skalnego żebra, górne pola śnieżne i na grani doganiamy niektóre wcześniejsze ekipy. Tutaj trochę zwalniamy bo śnieg puszcza i jest dość czujnie, ale i tak docieramy na szczyt szybciej niż planowaliśmy (w trochę ponad 3 godziny!). Na piku zabawiamy dłużej niż dzień wcześniej, jemy pyszne włoskie ciasto 😊.

Pierwszy dzień naszej „Trylogii Berneńskiej”, jak określa się wejście po kolei na Mönch, Jungfrau i Eiger. Na pomysł wpadłem kilka tygodni wcześniej, gdy rozmyślałem co by tu dorzucić do grani Mittellegi na Eiger, która była głównym tegorocznym celem alpejskim. Po skompletowaniu składu (Adam, Arek, Rysiek, ja) wszystkim spodobała się idea dodatkowego wejścia na dwa piękne cztero-tysięczniki. W Grindelwald po stawiamy się w sobotę rano po całonocnej podróży, a że plan mamy napięty - od razu udajemy się na Möncha (4107 m.).

Po dwóch latach wspinania w Tatrach nadszedł wreszcie czas by najwyższy szczyt Karpat zdobyć przechodząc jego ścianę - wybieramy wystawę południowo-zachodnią i najpopularniejszą na niej drogę Kurczaba (słow. Poľská cesta). Pierwszy, schematowo najtrudniejszy wyciąg daje popalić z powodu mokrych płyt oraz zmarzniętych palców. Wyżej jest lepiej, a największe wrażenie robi wyciąg zaczynający się trawersem za II (faktycznie ok. IV), przechodzący w ciągowe trudności V+. Wyżej jest łatwiej ale nadal trzeba się wspinać - droga wiedzie żebrem a ostatni, już dziewiąty odcinek wyprowadza nas na grań. Tutaj, po pokonaniu rajbungowej płyty, przechodzimy na lotną by trawersując kolejne turnie wejść w system pionujących się rynien wyprowadzających pod wierzchołek Gerlacha.

Ostatni dzień obozu, po raz trzeci z rzędu ruszam na próg Doliny Dzikiej - tym razem z Jackiem. Szybko (1,5 godziny) meldujemy się pod ścianą Kołowego Szczytu i wbijamy w drogę Šádek-Zlatník (V+/VI-). Crux czeka na drugim wyciągu – nieprzyjemny trawers pod okapami, na szczęście jest kilka haków. Później droga okazuje się o wiele przyjemniejsza, piękna jest szczególnie płytka na czwartym wyciągu. Wszystkie stanowiska są z dwóch ringów, jest więc opcja na wycof. Trudności „okołopiątkowe” trzymają aż do wyjścia na żebro. Na szczyt docieramy najpierw kontynuując do grani, a następnie jej ostrzem. Szybkie pamiątkowe foty i uciekamy w dół widząc zbliżające się chmury. Do schroniska wracamy w deszczu, ciesząc się jednak, że zdążyliśmy zakończyć obóz ciekawą drogą!