Po zeszłorocznym pobycie w Bavelli na Korsyce od razu pojawiły się cele na kolejną wizytę – tegoroczną majówkę spędzamy więc ponownie w „Małym Yosemite”. Jak pisałem przed rokiem to jedyne poza Alpami miejsce w Europie w którym na tak małej przestrzeni znajdziemy setki dróg w granicie do ok. 400m w pełnym zakresie trudności, z asekuracją stałą, mieszaną i własną. Jest to więc świetne miejsce zarówno na ambitne górskie projekty jak i rozwspin przed sezonem w Tatrach i Alpach. Tym razem do dyspozycji mamy zaledwie kilka dni, plan jest więc bardzo napięty 😊.

Krótkie streszczenie sezonu zimowego oraz wykaz relacji, jakie pojawiły się na blogu w tym okresie, wraz z linkami do opisów dróg. Sezon był wyjątkowo krótki - ze wspomnianych dalej względów wspinanie zimowe rozpocząłem dopiero w połowie stycznia, a zakończyłem już pod koniec lutego. Stąd też w wykazie pojawiło się zaledwie sześć ukończonych dróg (ok. 1780m/41 wyciągów) i jeden wycof. Cieszą dwa klasyki na które dawno "polowałem" oraz jedna trudniejsza linia, smuci brak zrealizowanych celów na dużych ścianach oraz odwołanie w ostatniej chwili wyjazdu w Alpy. Dodatkowo na blogu pojawiła się kolejna aktualizacja opracowania dotyczącego wybranych dróg zimowych w Tatrach -> Polecane drogi zimowe w Tatrach (M2 do M7+).

Rudawy Janowickie to bardzo ciekawa alternatywa dla często zatłoczonych Sokolików - rejon oferuje sporo świetnych dróg, zarówno ubezpieczonych, jak i tradowych. Zainteresowanych kompletnym opracowaniem odsyłam do przewodnika Michała Kajcy. U mnie w aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat wybranych polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Póki co Grupa Pieca i Mostu oraz Krowiarek w Dolinie Janówki, Rozpadła na Garbach Janowickich oraz Fajka i Starościńskie Skały na Janowickim Grzbiecie. Do dyspozycji jest oczywiście dużo więcej skał, na zapoznanie się z rejonem jednak wystarczy - wymienione ściany są jednymi z najczęściej odwiedzanych i na pewno się nie zawiedziemy. AKTUALIZACJA 19.04.2025.

Kilka fotek ze świetnego rejonu piaskowcowego położonego na Pogórzu Izerskim między miejscowościami Wleń i Klecza. W przeciwieństwie do pobliskich Jerzmanic czy Płakowic skała jest bardzo twarda, co pozwala na pewną asekurację z friendów - stąd też większość linii to trady (choć znajdzie się i kilka ze spitami). Do dyspozycji jest około 30 dróg o wysokości do 15 metrów, w trudnościach od IV do VI.5. Przeważają te trudniejsze, ponieważ jednak jest dostęp od góry można w razie potrzeby zrzucić wędkę i potrenować. A jest na czym bo niektóre ryski są wyborne! Szczegółowy opis i topo znaleźć można na stronie Rudawyoff. W galerii zdjęcia z wybranych wizyt - AKTUALIZACJA 18.04.2025.

Roviště to granitowy rejon położony nad rzeką Wełtawa, około 70km na południe od Pragi (GPS 49.660771, 14.256170). Na 17 sektorach znajdziemy w sumie około 300 ubezpieczonych spitami i ringami dróg w przedziale trudości od 4 do 9a + (droga Bohemian Rhapsody Adama Ondry), większość w przedziale czeskich wycen 6 do 8. Łatwej cyfry i gęstego obicia tutaj nie znajdziemy, pięknych dróg wystarczy jednak na kilka wizyt, a urokliwe położenie tuż nad wodą i południowo-zachodnia wystawa ścian sprawiają, że jest tu bardzo klimatycznie.

Prečín to słowacki sektor wspinaczkowy znajdujący się w pobliżu wioski o tej nazwie, niedaleko miasta Považská Bystrica (GPS 49.076231, 18.528971). Podobnie jak w Sulovie skała to zlepieniec, obszar jest znacznie mniejszy ale zagęszczenie dróg większe - do dyspozycji mamy ponad setkę na murze składającym się z 12 "sektorów". Zakres trudności jest szeroki, najwięcej linii jest w przedziale od solidnego słowackiego 6 do 8, choć są i "extremne" linie do 9+. Wybierać możemy też w długości - od kilku do 30 metrów. Z powodu typu skały przeważają dziurki i wystające kamyki – rejon idealnie nadaje się więc dla miłośników palczastych dróg. Obicie jest od przyzwoitego do rzadkiego – sporo linii ma nową asekurację, z pewnością znajdzie się jednak też kilka wyzwań dla psychy😉.

Jančekova skala to położona niedaleko popularnego Hradoka (o nim TUTAJ), podobna andezytowa ściana z drogami o długości do 40 metrów. Kiedyś było na niej zaledwie kilkanaście linii, obecnie jest ponad 50, a nowych ciągle przybywa. Przeważają zaskakująco jak na Słowację gęsto ubezpieczone drogi w teoretycznie niewysokich trudnościach V-VII, może to być jednak złudne – już na piątkach trzeba się solidnie wspinać, niektóre szóstki dają wycisk, a na siódemkach czy ósemkach nie obejdzie się bez porządnego zapasu. Miejsce jest jednak bardzo urokliwe i oferuje ciekawe wspinanie w płytach, zacięciach i rysach – warto więc je odwiedzić.

Opracowanie powstało (i jest aktualizowane) na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Wykaz jest wybiórczy i NIE obejmuje wszystkich ciekawych mikstowych linii w Tatrach – jego celem jest zebranie największych zimowych „klasyków” oraz niektórych potencjalnych celów w każdej z głównych dolin. Finalnie zrezygnowałem z podziału na drogi „łatwe” i „średnio-trudne” – w zimie są to pojęcia względne, a sporo linii o niższej wycenie może zainteresować również wspinaczy doświadczonych. Ponieważ sporo pozycji wymaga dodatkowego komentarza, w części opisowej zawarłem informacje uzupełniające dotyczące poszczególnych dolin, ścian i dróg - warto się z nimi zapoznać. AKTUALIZACJA 01.03.2025.

Tydzień po zrobieniu Leporowskiego na Kozim Wierchu (RELACJA) wracam na Halę by dorzucić do kolekcji kolejnego okolicznego klasyka – Prawego Dorawskiego na Świnicy. Ze względu na niewielką ilość śniegu i jego średnią jakość dotarcie pod kopułę szczytową zajmuje naszej trójce (tow. Dominik i Michał) sporo czasu, a jedno miejsce daje się nieco we znaki. Zgodnie z przewidywaniami kluczowe skalne odcinki w górnym spiętrzeniu są jednak suche, co przy płytowym charakterze wspinania jest tutaj ważne. W optymalnych warunkach trudności oscylują wokół mocnej piątki, z jednym bardziej wymagającym fragmentem (ok. M6-) z dobrą asekuracją. Przy zasypanej skale będzie trudniej i ryzykownie - zdarzały się przejścia A0 i wycofy w wykonaniu mocnych zespołów.

Filar Leporowskiego na północnej ścianie Koziego Wierchu to jeden z klasyków Hali Gąsienicowej, aczkolwiek ostatnimi czasy nie odnotowujący za wiele przejść zimowych. Droga choć nie długa i „wycenowo” nie za trudna może stanowić wyzwanie, warto więc wybrać się na nią przy dobrych warunkach. Takie też (pomijając nieco dokuczliwy mróz) trafiliśmy z Adamem i Szymonem pierwszego dnia lutego 2025 – podejście komfortowe, prawie wszystkie trudniejsze odcinki skalne suche, śniegi całkiem trzymające jak na tą wystawę i porę roku, niewiele odśnieżania zacięć i kominków. Dolna część drogi to stumetrowy uskok skalny, wyżej czeka łatwiejszy mixt gdzie miejscami nadal jednak trzeba się wspinać – sumarycznie to ładna i ciekawa linia, którą warto mieć na koncie gdy np. mamy już za sobą nieco łatwiejszy Filar Staszla.

Drugiego dnia wspinania na klubowym obozie z powodu prognozowanego silnego wiatru rezygnujemy z ambitniejszego celu i wybieramy się na Lewy Filar Strzeleckiej Turni. Już podczas letniego przejścia nieco ponad dwa miesiące temu (relacja TUTAJ) stwierdziłem, że droga ma wszystko by być łatwym zimowym klasykiem. Przyjemne i zróżnicowane wspinanie w trudnościach głównie M3-M4 ze świetną asekuracją i ringami na stanowiskach, atrakcyjny kluczowy odcinek (krótkie ale solidne M5 ubezpieczone spitem), na koniec lita i widkowa grań wyprowadzająca wprost na wierzchołek, z którego do szlaku jest 5 minut. Droga nadaje się więc właściwie na każde warunki, co może być dobrą opcją rezerwową lub szkoleniową.

W tym roku koordynowany przeze mnie klubowy obóz zimowy odbył się w Dolinie Staroleśnej – w Zbójnickiej Chacie stawiło się ponad 40 osób. Pierwszego dnia wybieramy się z Michałem na będącą od dawna na celowniku południowo-zachodnią ścianę Jaworowego Szczytu. Już na miejscu decydujemy się na Komin Krupitzera (letnio V, zimą ok. M5+ lub M6-), skuszeni ewidentną linią oraz bardzo dobrymi warunkami. Droga oferuje bowiem kilka czysto skalnych uskoków i kominków które najlepiej pokonywać gdy są suche oraz strome żleby, gdzie wspinanie ułatwia twardy śnieg. W takim przypadku wspinanie jest ładne, lite i komfortowo asekurowalne – jedyny wyjątek to trudniejszy wariant prostujący na starcie.

Po późnym powrocie w sobotę z Wielkiej Złotej Kazalnicy na której przeszliśmy Elegancię, w niedzielę odpuszczamy zaplanowaną dłuższą drogę i kierujemy się pod Kieżmarską Bulę. Cel wybieramy dopiero na miejscu – skuszeni logiczną linią i pięknym zacięciem w środku ściany decydujemy się na Cigáni idú do neba (M6). Droga okazuje się godna polecenia – w dolnej części poza wspomnianą formacją do przejścia jest niebanalny odcinek mikstowy i dość wymagający kominek, w górnej czeka fajne wspinanie w skale i nieco mniej przyjemne w płytkich trawach. Dodając do tego krótkie podejście i szybki powrót zjazdami otrzymujemy przepis na ciekawą szybką akcję do zrealizowania właściwie w każdych warunkach.

Po powrocie ze wspinania w ciepłym wapieniu na Sardynii ciężko przestawić się na tatrzańskie zimowe ściany, połowa stycznia to już jednak najwyższa pora 😊. Wraz Michałem i Szymonem wybieram się więc na weekend do Doliny Kieżmarskiej by schować się przed odwilżą w cieniu północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu, oferującej zaskakująco dobre warunki. Pierwszego dnia towarzyszę rozwspinanym już kolegom na drodze Elegancia (M7) na Wielkiej Złotej Kazalnicy. Oferuje ona całkiem sporo ładnego i zajmującego wspinania – po najbardziej wymagającym i ciągowym pierwszym wyciągu do przejścia mamy jeszcze dwa mocne, czysto drytoolowe odcinki oraz kilka łatwiejszych o mikstowym charakterze.

Ostatniego dnia pobytu na Sardynii, w drodze na lotnisko postanawiamy dorzucić „na deser” jakąś ładną i przyjemną drogę w pięknym ale szybko dostępnym miejscu. Na takie okoliczności idealnie nadaje się Pedra Longa – na słynnej nadmorskiej iglicy przeszliśmy już podczas poprzednich wizyt oblegane Marinaio di Foresta oraz Cromosomi Corsari, czas więc na trzeciego klasyka czyli Il Richiamo del Mare (6a+). Dzięki dwóm długim trawersom na początku jest to najdłuższa linia na turni, dodatkowo przedłużyć można ją o dodatkowy wyciąg – otrzymujemy wtedy aż 250m wspinania i 8 wyciągów. Będąc już na południowym kancie wspinamy się w pięknej ekspozycji w miarę równych trudnościach ok. 5c-6a, jedyny wyraźnie trudniejszy fragment (mocne 6a+) czeka na ostatnim wyciągu.

Ponieważ jednym z celów podczas kolejnej wizyty na Sardynii była eksploracja, postanawiamy odwiedzić jedną z pięknych ale trudniej dostępnych ścian, Oronnoro. Znajdziemy tutaj kilkanaście linii, w tym kilka ze stałymi punktami – te oferują trudności od 6b+ do 7b+ i długość do 350 metrów. Najpopularniejsza droga to Atomica (6b+), nas interesują jednak C’est chic (7a+) i Evinrude (6c+). Finalnie po rozpoczęciu wspinania na pierwszej zjeżdżam ze stanowiska i przenosimy się na drugą – konieczność powtarzania wyciągu i późna pora w perspektywie tego co czeka powyżej i prowadzenia całości nie rokują. Evinrude okazuje się świetna ale i dość wymagająca na teoretycznie łatwiejszych wyciągach, choć powtarzam tylko kluczowy to na pewno w pamięci pozostaną i te pozostałe 😊.

Podczas pobytu w rejonie Baunei nie mogło oczywiście zabraknąć wizyty na „Królowej Wybrzeża” czyli słynnej Punta Giradili. Po dwóch świetnych klasykach robionych w poprzednich latach (Mediterraneo 7a+ 240m niestety z A0 oraz Wolfgangu Güllichu 7a 390m) marzyła mi się podobno jeszcze piękniejsza Sette Anni di Solitudine (6c+ 390m). Z powodu dużego nagromadzenia trudności prowadzenie całości z niedoleczoną kontuzją nie wchodzi jednak w grę, a że nie dojeżdża z okolicy kolega na którego liczyłem 😉 decydujemy się na dużo przystępniejszą (jak wiadomo w górach nie jeden wyciąg decyduje o całości) Crysalis by Grenke (7a+ 550m/16 wyciągów).

Ostatniego dnia 2024 roku wybieramy się ponownie w masyw Su Mulone – tym razem jednak dla odmiany na niższą ale bardziej stromą od ściany wschodniej wystawę południową. W jej obrębie znajdziemy kilka świetnych sektorów sportowych oraz kilkanaście linii do 200 metrów. W sektorze Gocce di Natale jest kilka z nich, po rekonesansie na miejscu decydujemy się na Mangę (7a+ 175m), którą prowadzę w całości (RP). Droga oferuje piękne wspinanie po małych chwytach – trudności po krawądkach, a górne wyciągi w ostrych jak brzytwa dziurach i rynienkach rodem z Paklenicy, dla odmiany jest też techniczne zacięcie z bulderowym trawersem. Jeżeli ktoś szuka czegoś bardziej siłowego, warto zainteresować się sąsiednią Bella e Monella (7a+ 190m).

Po kilku dniach w Masua przenosimy się w ulubioną, wschodnią część wyspy. Rejon od Baunei do Dorgali to bowiem mekka sardyńskiego wspinania, w tym wielowyciągowego – w okolicy znajdziemy kilkadziesiąt dużych ścian z zazwyczaj świetnej jakości ostrym wapieniem. Kolejny już pobyt tutaj zaczynamy na nieodwiedzonej wcześniej wschodniej ściany Su Mulone – dostępnej w 10 mintut z parkingu nad Pedra Longą, z widokiem na Królową Wybrzeża czyli Punta Giradili. Pierwotny plan zakładał drogę Saratoga Direct (7a+ 400m), ponieważ jednak poprzedniego dnia dopadła mnie grypa jelitowa ledwo człapię pod ścianę i pozostaje spróbować coś realnego w tym stanie a polecanego jako warte zrobienia – Corvalis (6b, 390m).

Jak już wspomniałem w relacji z Porto Flavia (TUTAJ), podczas zjazdów po Hard o Soft, zachwyciła nas uroda pięciowyciągowej linii Arancia meccanica (6c 150m) – dlatego też wracamy na nią dwa dni później. Droga prowadzi wzdłuż efektownego pionowego pasa pomarańczowej skały przecinającego prawie całą ścianę, co przekłada się na piękne i ciągowe wspinanie po dziurach i krawądkach. Ponieważ udaje mi się poprowadzić całość OS-em, po południu mamy czas na biegnącą tuż obok, niedawno re-ekipowaną Non spezzarmi il cuore (6b+/c 150m OS). Tutaj jest mniej ciągowo, wspinamy się za to w różnorodnym formacjach więc zapewne dlatego to też jeden z hitów ściany. Niestety Ania z powodu przeziębienia nie czuje się za dobrze, prowadzę więc ponownie całość – w takiej skale przy sportowej asekuracji to jednak czysta przyjemność!

Tym razem pobyt na Sardynii zaczynamy od położonego na zachodzie wyspy Masua. Zanim przeniesiemy się do obfitującego w duże ściany rejonu Baunei postanawiamy bowiem zrobić rozruch, zweryfikować stan mojej kontuzjowanej ręki oraz pozwiedzać. Pod kątem wspinania okolica oferuje sporo fajnych sektorów sportowych oraz kilka wielowyciągowych, z klifami Porto Flavia oraz Pranu Sartu na czele. Drugi z nich tym razem odpuszczamy (choć robi wrażenie – zob. zdjęcie), pierwszy jest bowiem tak atrakcyjny, że wizytujemy na nim dwukrotnie. Zaczynamy od dwóch niżej wycenianych klasyków – łatwej i przyjemnej Acciughe e bottarga (6a 180m OS) oraz kapitalnego, choć wymagającego jak na swoją wycenę Hard o soft (6a+ 180m OS).

Sezon letni zakończony, pora więc na krótkie podsumowanie oraz wykaz relacji wraz z linkami. Tym razem w Tatrach udało odwiedzić się 40 dróg, a klasycznie ukończyć 37 z nich - przełożyło się to na ok. 7925m i ok. 212 wyciągów. Biorąc pod uwagę trzy kontuzje oraz dwa wyjazdy alpejskie w środku lata wypada być zadowolonym 😊. Co prawda pod koniec sezonu niesprawny łokieć nie pozwalał na ambitniejsze cele, wcześniej udało zrealizować się kilka z nich. Co do Alp i innych dużych zagranicznych ścian sezon byłby jak sobie wymarzyłem, gdyby nie zniweczony przez złamaną nogę wyjazd w rejon Mont Blanc. Poza tą przykrą sytuacją udało się bowiem zrealizować cele zarówno na Korsyce, w Paklenicy, w Dolomitach, jak i na Dibonie, a licznik stanął na 23 drogach, ok. 6655m i 203 wyciągach.

Po wspinaniu na Strzeleckiej Turni (RELACJA) i noclegu w Zbójnickiej Chacie tatrzański letni sezon kończymy na Ostrym Szczycie – najpierw przechodzimy Drogę Häberleina (wariantem V), a następnie Kant Filara (ok. VI-). Pierwsza linia miło zaskoczyła i naprawdę warto ją zrobić – ładne i przyjemne wspinanie czeka nie tylko wzdłuż słynnej Rysy, ale i na pozostałych wyciągach. Druga jest jeszcze ciekawsza, ją jednak polecić można już bardziej doświadczonym wspinaczom – trudności są wyższe nie oryginalne wyceny, a miejscami asekuracja jest bardziej wymagająca. I pewno temu zeszło dłużej niż planowaliśmy - a że dzień krótki po raz piąty z rzędu kończyliśmy wspinanie na tatrzańskim szczycie o zachodzie Słońca, tym razem już jednak przy lekkim mrozie 😊.

Piękna jesień w Tatrach cały czas trwa, udaje się więc kontynuować wspinaczkowe wycieczki po polecanych drogach. Tym razem wraz z Anią spędzamy weekend w Staroleśnej, pierwszego dnia działając na Strzeleckiej Turni, drugiego na Ostrym Szczycie – w sumie udaje przejść się cztery linie, będące moimi numerami 37-40 w tatrzańskim letnim sezonie 😊. Na Prawy Filar (V) Strzeleckiej wracam po latach (o poprzedniej wizycie TUTAJ) by towarzyszyć partnerce i przy okazji kilka wyciągów zrobić innym wariantem niż poprzednio. Robiony w drugiej kolejności Lewy Filar (V-) choć wyraźnie łatwiejszy, miło zaskoczył – zarówno urodą jak i nowymi stanowiskami z ringów oraz spitem w trudnościach.

Co prawda kontuzja nie odpuszcza, podobnie jednak świetna warunki w Tatrach - pozostało więc kontynuować nadrabianie zaległości z łatwymi klasykami i wspierać innych w realizacji celów. I tak w świąteczny piątek fundujemy sobie z Anią małą łańcuchówkę. Zaczynamy po 9-tej od Grani Żabiego Konia (III+ 170m), której (wstyd się przyznać) jeszcze nie robiłem 😊. Wspinanie kontynuujemy na Wołowej Turni, gdzie od 12-tej jesteśmy na Filarze Puškáša (VI+ 200m) – tutaj wracam po latach by towarzyszyć Ani nie mającej go jeszcze na koncie. Na koniec po 15-tej zaczynamy Filar Świerza (III+ 220m) i meldujemy się na szczycie tuż o zachodzie Słońca. Ta droga to kolejna z moich zaległości i po przejściu potwierdzam opinie, że zasługuje na miano najładniejszej tatrzańskiej „trójki”.

Pochmurny i wietrzny poranek w Dolinie Mięguszowieckiej powoduje, że rezygnujemy z Anią i Adrianem z wyjścia wysoko w góry i zostajemy nad Popradzkim Stawem. Trudniejsze drogi z moją niesprawną ręką odpadają, proponuję więc zdobycie Igły w Osterwie w bardziej wspinaczkowym stylu niż drogą normalną. Na jej południowo-zachodniej ścianie znajdziemy bowiem dwie prawie w całości obite linie, dodatkowo jedna z nich kontynuuje po zjeździe na Wyżnie Siodełko pod Igłą wprost na szczyt Zadniej Osterwy. To Aviatika spánku a bdenia, ma 8-9 wyciągów (4 na Igłę i 4 na Osterwę + 1 dodatkowy w żlebie) i trudności do VI-. By jeszcze dołożyć wspinania zaczynamy od pozostałej do kolekcji na ścianie północnej Zadniej Osterwy drogi Augustovej (V+, 5 wyciągów).

Po sobotnim wspinaniu na Smoczym i Wysokiej (o czym TUTAJ) następnego dnia fundujemy sobie jeszcze dłuższą wycieczkę – pod Lodowy Szczyt. Wschodnia wystawa trzeciego najwyższego szczytu nie jest zbyt popularna, wspinacze kolekcjonujący tatrzańskie ściany powinni się nią jednak zainteresować. Do najciekawszych propozycji z pewnością należy Filar Brnčala (V) oferujący całkiem sporo (400m) przystępnego wspinania kończącego się wyjściem wprost na wierzchołek. Droga ma nieco przygodowy charakter, nie znajdziemy na niej zbyt wiele haków, jej przebieg na kluczowych wyciągach jest jednak ewidentny, a asekuracja w trudnościach bardzo dobra – można więc śmiało zaliczyć ją do grona lepszych tatrzańskich piątek.

Po kilku deszczowych tygodniach w Tatrach doczekaliśmy się wreszcie ładnej pogody i świetne warunki zrobiły się właściwie wszędzie poza północnymi ścianami. Niestety z powodu ciągnącego się bolesnego zapalenia łokcia zamiast zaplanowanych na końcówkę sezonu głównych celów pozostało pocieszyć się wizytą na nieodwiedzonych jeszcze ścianach i zrekompensować niższe trudności długością podejść 😉. I tak weekend rozpoczynamy z Anią od wyjścia w górne partie Doliny Złomisk, gdzie najpierw przechodzimy Południowy Filar (IV+/V-) na Smoczym Szczycie, a następnie Hviezdolet (war. VI-) na Wysokiej.

Drugiego dnia weekendu w Tatrach spotykam się Białej Wodzie z dwoma Michałami, z którymi umówiłem się na Kurtykówkę na Małym Młynarzu. Niestety wczorajsze wspinanie wzmogło zapalenie łokcia i każde zgięcie ręki powoduje ból, nie chcąc jednak wracać do domu proponuję Stanisławskiego (V+/VI-) na Galerii Gankowej – koledzy na słowackiej Zerwie się jeszcze nie wspinali, a mi brakuje wspomnianej drogi do kolekcji. Po uporaniu się z jednym z najdłuższych podejść w Tatrach docieramy do zimnej tego dnia niczym lodówka ścianie i zaczynamy wspinanie - łatwy dół idzie szybko, więcej czasu spędzamy na górnych, mokrych wyciągach. Oferują one zaskakująco ładne i niebanalne wspinanie, wg mnie ciekawsze niż na pobliskim Filarze Puškáša.

Niestety brak odpoczynku po powrocie z Dolomitów i Alp poskutkował zapaleniem łokcia, grzechem byłoby jednak nie wykorzysać pięknej pogody jaka na cały weekend zawitała w Tatry - pojawiła się więc okazja do nadrobienia zaległości z historycznymi drogami. Pierwszego dnia idziemy z Szymonem do Doliny Batyżowieckiej – zaczynamy od drogi Tatarki (VI+ OS) na Batyżowieckim Szczycie, a późnym popołudniem przenosimy się na sąsiedni Kościołek i przechodzimy drogę Páleníčka (VI OS). Obie drogi starych mistrzów mimo niewielkiej popularności są godne polecenia, a szczególnie druga z nich powinna pojawić się w wykazie zapalonych taterników.