Poranny opad w Tatrach uniemożliwił realizację pierwotnego planu, pojawiła się więc okazja do przejścia zaległego nietrudnego klasyka – drogi Cez výlom (V) na zachodniej ścianie Wielickej Baszty. Już będąc przy Domu Śląskim wpadam na pomysł by „urozmaicić podejście” przejściem Jubilejnej (IV) na Wielickm Zębie. Pierwsza propozycja mimo całkiem sporej popularności i wyposażenia w stanowiska ma nieco przygodowy charakter, wymaga więc górskiego obycia. Druga jest z kolei świetną opcją dla osób początkujących – to jedyna tak długa i prawie kompletnie obita linia w Tatrach o trudnościach trójkowo-czwórkowych, do tego szybko i łatwo dostępna.

Głównym celem wizyty na Dibonie miała być droga Physique et sans issue (7a+/b), niestety jednak na Coup de Bambou (RELACJA) mój niesprawny bark odmawia posłuszeństwa po tygodniu intensywnego wspinania. Drugiego dnia pozostaje więc cel rezerwowy, choć akurat jednego z największych modernistycznych klasyków Alp określać tak nie wypada, o czym zresztą słusznie przypomina jego nazwa – Wizyta Obowiązkowa (oryg. 6a+, obecnie 6b)! Droga faktycznie okazuje się świetna, do tego ciągowa i solidna w swojej wycenie, a sama granitowa iglica jest po prostu zjawiskowa - nie dziwi więc dlaczego tak wiele osób pojawia się w tym odległym zakątku Alp specjalnie dla niej!

Po obozie zostajemy z Anią w Écrins na krótką dogrywkę - przenosimy się z w zachodnią część rejonu specjalnie dla pewnej wyjątkowej turni 😊. O ile bowiem królowa Delfinatu to potężna La Meije, o tyle najładniejsza i najbardziej oblegana przez wspinaczy jest Aiguille Dibona (3131 m). Wśród wielu świetnych (w większości obitych!) dróg znajdziemy na niej m.in. jednego z najczęściej powtarzanych klasyków alpejskich – Visite Obligatoire (6a+/6b). Co ciekawe traktujemy go jako cel rezerwowy, plan zakłada bowiem zmierzenie się z dwoma trudniejszymi liniami. Zaczynamy od Coup de Bambou, oferującej piękne wspinanie z dwoma bardziej wymagającymi wyciągami (7a i 6c/c+) i resztą w okolicy 6a - w sam raz coś do poprowadzenia zarówno dla mnie jak i dla partnerki.

W dalszej części obozu klubowego w Alpach Delfinackich postanawiamy zmierzyć się z jedną z najładniejszych ścian w całym masywie – południową wystawą Aiguille de Sialouze (3576m). Świetnych dróg jest tutaj co najmniej kilka, a wśród nich absolutnym klasykiem jest 13-wyciągowa Attaque à Main Armée (wyceniana w zależności od źródła od 6c do 7a). Jak na większości najpopularniejszych górskich linii w Écrins możemy liczyć na dobre obicie (świeża re-ekipacja w 2021 roku), a własny sprzęt potrzebny jest tylko na ostatnie rysowe wyciągi. Wspinanie jest bardzo ładne i różnorodne, do tego od połowy ściany pojawia się piękny pomarańczowy granit, rodem z Grand Capucin – myślę że to wystarczająca rekomendacja!

Po wizycie na Tenailles de Montbrison (RELACJA) czas sprawdzić jakie wspinanie oferuje druga słynna wapienna turnia w masywie Écrins - Tête d'Aval. Jej rozległa południowa ściana (kilkadziesiąt kilkusetmetrowych dróg!) jest doskonale widoczna z naszego campu w Argentière, przez co nie sposób nie myśleć o jej przejściu 😊. Już przed przyjazdem zresztą na celownik trafiła zlokalizowana na niej drogę Ranxerox (7a, 20 wyc.), uważaną za jedną z najpiękniejszych wielowyciągówek w całej Francji! Towarzyszyć miał mi na niej Adrian, ale z powodu kontuzji dzień przed planowanym przejściem musi odpuścić – sytuację ratuje dobroduszna Ania, która widząc mój smutek zgadza się po raz kolejny na ciężką pracę asekuranta.

Drugiego dnia obozu w Écrins odwiedzamy Ailefroide słynące z setek wielowyciągowych dróg w granicie, w większości wyposażonych w stałą asekurację i dostępnych w kilka minut z parkingu. Dodając do tego kilka sektorów sportowych i dziesiątki świetnych bulderów nie dziwi, że miasteczko jest dosłownie opanowane przez wspinaczy. Do odległego Delfinatu warto przyjechać nawet tylko dla tego miejsca – unikalnego zarówno pod względem ilości długich obitych dróg, jak również pięknej pogody. Ponieważ jednak na obecnym wyjeździe skupiamy się na wspinaniu w górach, tym razem pojawiamy się tylko na rozeznanie sektorów i przejście jednego z klasyków, Snoopy Direct (6b) na Fissure d'Ailefroide.

Tym razem z alpejskim obozem klubowym zawitaliśmy w rejon górski Écrins należący do Alp Delfinackich. Główną bazą dla działalności we wschodniej części masywu jest oblegane przez tłumy wspinaczy miasteczko-camping Ailefroide, my jednak ulokowaliśmy się w położonym niżej Argentière-la-Bessée. Poza granitowymi ścianami i bulderami w dolinach górskich okolica oferuje również sportowe i wielowyciągowe wspinanie w wapieniu. Z tego drugiego słyną szczególnie imponujące turnie Tenailles de Montbrison i Tête d'Aval. Już na początek pobytu postanawiamy odwiedzić tą pierwszą (na drugą zawitamy zresztą kilka dni później - RELACJA).

W sobotni wieczór na Taborze pozostało już niewielu obozowiczów – większość po kilku dniach opadów zwątpiła, że w niedzielę będzie się dało działać. My jednak nie odpuszczamy i po krótkiej (tym razem) integracji wcześnie rano udajemy się ponownie pod Mnicha. Niebo zasnuwają chmury i wieje, deszcz zapowiadany jest jednak dopiero na popołudnie. Trzymamy się więc planu i zmierzamy na linię zaliczaną do grona najpiękniejszych w Tatrach – American Beauty (VIII+). Jej prowadzenie w całości było jednym z moich taternickich marzeń, cieszę się więc niezmiernie, że Ania zgodziła mi się towarzyszyć. Samo przebywanie na tej legendarnej drodze jest już dla nas dużym świętem i będziemy cieszyć się niezależnie czy pogoda i umiejętności pozwolą przejść ją w całości 😊.

Weekendowy pobyt w Morskim Oku podczas klubowego obozu. Po kilku dniach opadów i niskiej temperatury sobota zapowiada się pogodnie tylko do południa. Wschodnia ściana Mnicha od rana jest w Słońcu i jako jedna z nielicznych przesycha, daje to więc nadzieję na szybkie przejście czegoś krótkiego. Po integracji do późnych godzin nocnych podejście jest bardziej męczące niż zazwyczaj, w końcu jednak docieramy na miejsce. Chmury już gęstnieją, proponuję więc Ani by spróbować przynajmniej Fereńskiego (oryg. VII/VII+), na którym główne trudności oferuje pięknie prezentujący się pierwszy wyciąg.

Po intensywnym wspinaniu w Alpach ciało jeszcze do siebie dochodzi, szkoda byłoby jednak nie wykorzystać bezdeszczowej niedzieli w Tatrach 😉. W ramach rozruchu umawiam się więc z Bartkiem i Michałem, którzy mają ochotę na większą ścianę i przygodową linię. Spośród kilku propozycji wybór pada na Brnenską cestę (VI) na zachodniej wystawie najwyższego tatrzańskiego szczytu. Droga w dolnej części pokonuje ciekawe kaskadowe płyty i dalej (jako jedyna) ścianę czołową „Pośredniej Gerlachowskiej Strażnicy” (nazwa umowna), co daje około 8-10 wyciągów wspinania w trudnościach głównie V-VI. Wyżej czekają jeszcze 2-3 łatwiejsze odcinki na Wyżnią Gerlachowską Strażnicę i około 200 metrów terenu graniowego na wierzchołek Gerlacha.

Directe Américaine (American Direct) na Petit Dru to bez wątpienia jedna z najsłynniejszych i najpiękniejszych czysto skalnych dróg wspinaczkowych w Alpach. Jej główna część prowadzi logicznym ciągiem rys i zacięć przecinających efektowną ścianę zachodnią – czeka na niej około 900 metrów (ok. 20 wyciągów) intensywnego wspinania z daniem głównym w postaci bajecznie pięknego 90-metrowego zacięcia z ciągowymi trudnościami 6c/6c+. By wejść na szczyt pokonać trzeba dodatkowo około 500 metrów (ok. 12 wyciągów do 6a) na ścianie północnej, a przejście na Grand Dru to dodatkowe zejście granią i 3 wyciągi (do 5c). Czyli cała przygoda to nie tylko świetne wspinanie ale i kawał alpinizmu! Po latach marzenia o legendarnej linii nadeszła wreszcie pora by spróbować się z nią zmierzyć 😊.

Drugiego dnia pobytu na Enversach (pierwszego robiliśmy Pedro Polar) bierzemy z Romkiem na celownik jedną z najsłynniejszych tutejszych pozycji, Republikę Bananową. Długa na około 950 metrów droga jest różnorodna i intensywna – osiem wyciągów jest w przedziale 6b-6c, a i wiele 6/6a+ trzyma klasę. Trudności są w kapitalnych zacięciach oraz płytach, ale jest też sporo interesujących rys. Po przejściu stwierdziliśmy, że by zebrać tyle ładnego wspinania trzeba by przejść na wschodniej i północnej Mnicha 4-5 dróg jednego dnia 😉. Linia przecina kilka turni (z jednej z nich nawet zjeżdżamy) wyszukując najpiękniejszych formacji i kończy się około 100 metrów poniżej wierzchołka Igły Republiki – dodatkowe trzy wyciągi można pokonać drogą normalną.

Krótki pobyt w Alpach zaczynamy od dwóch dni wspinania na Enversach (Envers des Aiguilles). Na Igły od południa uwielbiam wracać – setki długich i ciągowych dróg, kapitalny granit, krótkie podejście ze schroniska czy słoneczne wystawy powodują, że to zdecydowanie jeden z najlepszych górskich rejonów wspinaczkowych w Europie. Tym razem wraz z Romkiem na celownik obieramy dwa kolejne wielkie klasyki, które dodatkowo mają posłużyć jako rozgrzewka i sprawdzian przed celem głównym, American Direct na Petit Dru (relacja TUTAJ). Na pierwszą z dróg, rysowo-płytową Pedro Polar (6b/6c) dołącza do nas Szymon, a tuż obok na Children of the moon (6a, 9 wyc.) wspinają się Ania z Marcinem którzy przyjechali razem z nami.

Faklove špáry to sektor wspinaczkowy utworzony w miejscu byłego kamieniołomu andezytu, w pobliżu miejscowości Lehota pod Vtáčnikom na Słowacji - niedaleko popularnego Hrádoka. Znajdziemy tutaj ponad 30 ubezpieczonych linii w przedziale trudności IV do IX i długości do 20 metrów. Miejsce jak nazwa wskazuje słynie z rys, dzięki czemu świetnie nadaje się do trenowania techniki w tych formacjach – są zarówno cienkie pęknięcia na palce jak i szerokie na dłonie. Jest też kilka płyt (lepiej lub gorzej urzeźbionych 😉) czy dwa nietrudne ale ciekawe zacięcia. Spity na wielu drogach umieszczone są dość rzadko, na te rysowe warto zabrać ze sobą z 2-3 dodatkowe friendy.

Vápenka to niewielki ale wart odwiedzenia sektor wspinaczkowy w klimatycznym miejscu pod Tatrami Zachodnimi, niedelako Zuberca. Wapienna południowa ściana oferuje około 40 dobrze ubezpieczonych dróg w przedziale trudności III do IX+, o długości od 15 do 25 metrów. Znajdziemy tutaj różnorodne formacje, od technicznych połogów, przez krawądkowe piony po siłowe przewieszki - po rekonesansie można znaleźć kilka świetnych linii. Dodatkową zaletą miejsca jest jego piękna lokalizacja, do dyspozycji mamy też sporą wiatę z miejscem na ognisko i rzekę tuż obok. Lokalizacja skały - 49.240797, 19.628352. Parkujemy przed zakazem wjazdu przy gospodarstwie rolnym i idziemy szutrową drogą ok. 20 minut. W galerii trochę zdjęć z wybranych dróg, wraz z opisami.

Piaskowcowy kamieniołom oferujący około 40 dróg i wariantów o wysokości dochodzącej do 15 metrów. Bywa tłumnie bo jest sporo piątek i szóstek (sportowych i tradowych), trudniejszych linii jest tylko kilka i są obite. Podczas jednej wizyty udało znaleźć się kilka ładnych dróg wartych zrobienia, opisy przy zdjęciach w galerii. Dobre topo jest na stronie Krzyśka Zabłockiego - TUTAJ.

Po sobotniej rozgrzewce na Galerii Osterwy (Slepá ulička) następnego dnia wybieramy się na Wołową by zmierzyć się z dwoma historycznymi liniami zaliczanymi do grona tatrzańskich klasyków. Ania planuje prowadzenie Eštoka, ja powrót na Orolína – w zeszłym roku z powodu warunków i późnej pory wycofaliśmy się z Szymonem spod trudności. Pierwsza droga jest jedną z najlepszych i najpopularniejszych na ścianie (pisałem już o niej TUTAJ), druga choć piękna jest znacznie poważniejsza i rzadziej powtarzana.

Mając w planach wspinanie na Wołowej w niedzielę, nad Popradzkim Stawem pojawiamy się dzień wcześniej by rozruszać się na Galerii Osterwy. Wybór pada na jedną ze sportowych „ósemek”, której brakuje mi do prawie już kompletnej kolekcji. Slepá ulička (VIII-) nie jest może tak piękna jak Oceľová niť czy Správny čas, z Carpe Diem może już jednak urodą konkurować. Do przejścia są trzy dość równe wyciągi z pełną asekuracją i jeden tradowy - wyraźnie łatwiejszy i pokrywający się z historyczną drogą Drlík-Stejskal.

Drugiego dnia pobytu w Pięciu Stawach wybieramy się na Zamarłą Turnię – moim celem jest powrót na Prze Puklinę (VIII), Ani – uzupełnienie kolekcji klasyków o Jargiłę-Paćkowskiego (VI+). Zaczynamy od pierwszej drogi, której opis zamieściłem podczas próby przejścia rok wcześniej – TUTAJ. Niestety po 50-metrowym siódemkowym wyciągu okazuje się, że na kluczowym odcinku brakuje plakietki – udaje mi się podwiesić na śrubie i porobić ruchy ale nici z prowadzenia. Zjeżdżamy więc na półkę pod zacięciem na Motyce i namawiam partnerkę by mimo zmęczenia intensywnym poprzednim dniem spróbowała poprowadzić Jargiłę.

Weekend w Pięciu Stawach – śniegu wkoło nadal sporo, na południowych ścianach sezon już jednak w pełni. Do Dolinki Pustej docieramy dopiero późnym popołudniem, jest więc okazja nadrobić zaległości z kolejnym nietrudnym klasykiem z listy polecanych dróg – Południowym (Środkowym) Filarem Koziego Wierchu (V). W drodze pod ścianę piszę z ciekawości do Rafała jak tam jego projekt Pięć Stanów Upojenia, a ten namawia nas na prawdopodobnie pierwsze powtórzenie wariantu Płyty Hajzera Direct (V+). Na miejscu dajemy się skusić – trzeba się jednak sprężać by zdążyć na kolację do schroniska 😊.

Co prawda w Tatrach śniegu nadal sporo, wiele słonecznych ścian umożliwia już jednak wspinanie w suchej skale – czas więc na rozpoczęcie sezonu letniego! Rehabilitacja barku trwa, pojawia się więc okazja na nadrobienie zaległości z łatwiejszym klasykiem z mojej listy tatrzańskich TOP100 - Filarem Puškáša (IV/V, war. V+) na Czarnym Szczycie. Droga jest lita, ładna i przyjemna oraz wyposażona w stanowiska w ringów i pojedyncze stałe punkty. To oraz fakt iż wyprowadza ona na oferujący świetne widoki wierzchołek sprawia, że zalicza się do grona najlepszych o tym stopniu trudności w Tatrach.

Ostatniego dnia pobytu na Sardynii postanawiamy odwiedzić wyjątkowe i dość nietypowe miejsce. Na słynącej z światowej klasy dużych wapiennych ścian wyspie znaleźć można też bowiem świetny granit! Jednym z najlepszych miejsc oferujących wspinanie w nim jest Jurassic Park – odległy od cywilizacji ale zdecydowanie wart odwiedzenia. Poza ciszą i spokojem oraz pięknymi widokami znajdziemy tutaj kilka ciągowych linii w litej pomarańczowej skale, o długości do 80 metrów. Wizytówką miejsca jest efektowna iglica przypominająca palec, na która prowadzi droga Dillosauro (6c) – jak tylko trafiliśmy na jej zdjęcia od razu została dopisana do listy celów!

Podążając tropem najładniejszych linii wielowyciągowych na Sardynii tym razem wizytujemy Monte Oddeu. Ponad 200-metrowa La Mia Africa (6c/6c+) reklamowana jest jako wielki klasyk Supramonte, prowadzący po płytach o świetnej jakości skale. Z daleka ściana wygląda niezbyt atrakcyjnie i dość niepozornie, nie warto się tym jednak sugerować – wspinanie okazuje się bowiem piękne, choć mocno techniczne i palczaste. Ponieważ to wschodnia wystawa, by uniknąć mocnego Słońca postanawiamy rozpocząć jak najpóźniej – biorąc pod uwagę charakter kluczowych odcinków decyzja ta finalnie okazała się niezbędna dla powodzenia akcji!

Po pięknej ale i wyczerpującej przygodzie na Punta Giradili (RELACJA) restujemy na plaży, po czym postanawiamy odwiedzić Jerzu i osobiście przekonać się dlaczego uchodzi za jeden z najlepszych rejonów sportowych Sardynii. Zapowiada się gorący dzień, wybieramy więc zacieniony do popołudnia sektor Isola del Tesoro. Tutejsze drogi są długie (do 30 metrów) i ciągowe, po dwóch wstawkach okazuje się że dzień regeneracji po wymagającej 400-metrowej drodze to jednak za mało, szczególnie dla kontuzjowanego barku. Skoro nie może być trudno niech chociaż będzie pięknie – proponuję więc Ani powrót na jedną z najładniejszych turnic na wyspie, Pedra Longę. Półtora roku temu jej klasyk nie zawiódł (Marinaio di Foresta), sprawdzimy więc jak będzie na Cromosomi Corsari (6b+, 175m).

Gdy tydzień przed majówką łapię bolesną kontuzję barku wydaje się, że nici z jakiegokolwiek wyjazdu. W ostatniej chwili decydujemy się jednak polecieć na Sardynię – słysząc o tym mój fizjoterapeuta wymownie puka się w głowę, proszę więc o podwójne zaplastrowanie i obiecuję się oszczędzać 😉. Gdy jednak na sportowym sektorze Pietra Filosofale w Isili (OPIS) okazuje się, że unikając niektórych ruchów daję radę się wspinać i ramię boli tylko czasami, postanawiamy zaryzykować i spróbować wymarzonego Wolfganga Güllicha (7a) na słynnej Punta Giradili. Tą przepiękną 400-metrową linię prowadzącą środkiem centralnego filara mieliśmy na celowniku od momentu wspinania na innym tutejszym klasyku – Mediterraneo (RELACJA).

Kilka zdjęć z sektora Petra Filosofale w Isili, który odwiedzliśmy pierwszego dnia pobytu na Sardynii - zanim przenieśliśmy się na duże ściany 😊. Mur oferuje około 60 niedługich (większość do 15 metrów) linii, głównie w pionie po dziurach - choć i jest kilka mocniej przewieszonych propozycji. Dobre miejsce na rozwspin - w krótkim czasie można przejść sporo dróg, jedynym minusem jest ich dość podobny charakter. Można ewentualnie przenieść się na pobliski Cubo Magico lub wrócić pod Corvo Spaziale. Mocni zawodnicy zainteresują się oczywiście niesamowitymi przewieszeniami sektora Urania!

Tropikalna to położona w malowniczym Tropiu nad Dunajcem piaskowcowa skała o wysokości dochodzącej do 20 metrów, oferująca około 30 kompletnie obitych dróg wspinaczkowych o trudnościach od V- do VI.4+ (dróg do VI.1 jest jednak zaledwie kilka). Ściany mają słoneczną wystawę, choć są częściowo zacienione przez otaczający las. Do klasyków ściany należą m.in. Piasek we Włosach (VI+) z przedłużeniem Zemsta Krasnala (VI.1+), Krwawa Rączka (VI.1+), Żelazny Mariusz (VI.2+), najładniejsza chyba Naczczonagorano (VI.3) czy Abrakadabra (VI.3+). W galerii trochę zdjęć z wybranych dróg, szczegółowe informacje o rejonie na stronie Wspinki - TUTAJ.

Hrádok to rejon wspinaczkowy w paśmie górskim Vtačnik – na tym andezytowym murze skalnym o południowej wystawie znajdziemy 1-3 wyciągowe drogi z asekuracją sportową, mieszaną oraz własną. Informacje praktyczne znaleźć można m.in. w artykule na GÓRYONLINE, w moim wpisie znajdziecie natomiast nazwy niektórych polecanych dróg oraz zdjęcia z wybranych dróg z kolejnych wizyt (ułożone w galerii od najnowyszych). Aktualne (stan na 04.2023) topo z oficjalnego FANPAGE rejonu do pobrania TUTAJ – schemat z tablicy pod skałą jest bowiem mocno nieaktualny.

Po dwóch dniach wspinania sportowego (w sektorach Marjan i Visoke Pole) krótki pobyt w Chorwacji postanawiamy zakończyć drogą wielowyciągową. W okolicy Omiša jedną z ciekawszych dużych ścian jest Ilinac, wybieramy się więc na jej klasyka - 300-metrowe Secrets of Cetina (6b+). Startujemy wcześnie rano by uniknąć wspinania w Słońcu (wystawa południowa) oraz by zdążyć do pracy następnego dnia 😉 – czeka nas bowiem jeszcze około 11 godzin podróży powrotnej.

Krótkie info oraz trochę zdjęć z dwóch chorwackich rejonów wspinaczkowych – położonego w dzielnicy Splitu sektora Marjan oraz zlokalizowanego na obrzeżach miasta Omiš sektora Visoke Pole. Oba odwiedziliśmy dzień po dniu podczas krótkiego świątecznego wyjazdu i zdecydowanie polecamy – maksymalna liczba gwiazdek w przewodniku B. Cujica jest zresztą wystarczającą rekomendacja. Trzeciego dnia w ramach urozmaicenia tuż przed podróżą powrotną dorzuciliśmy jeszcze ciekawą 300-metrową drogę Secrets of Cetina (6b+) na ścianie Ilinac (RELACJA).