Dzień po wspinaniu po słowackiej stronie Tatr wybieram się z Damianem na Wegę (VIII+ 160m) na Mniszku. Droga okazuje się świetna - oferuje różnorodne wspinanie o dużej intensywności, do przejścia są bowiem cztery ósmekowe i dwa siódemkowe wyciągi w zaskakująco dobrej skale. Klasą porównać można ją do American Beauty na sąsiedniej ścianie (relacja z tego wielkiego klasyka TUTAJ), wymaga jednak zakładania własnej asekuracji – na wyciągu przez Okap Śmigło całkowicie, na pozostałych częściowo w łatwiejszym terenie. Z pewnością jest to jedna z lepszych linii w tych trudnościach w Tatrach i mimo niewielu przejść do tej pory zasługuje na miano nowoczesnego klasyka!

Ostatni weekend lata w Tatach zapowiada się wyjątkowo pogodnie. Na niedzielę umawiam się z Damianem na Wegę na Mniszku (o tym w następnym wpisie), żal jednak byłoby nie wykorzystać słonecznej soboty – gdy zgłasza się Łukasz proponuję mu nowo powstałą linię na Lodowej Kopie, V Tieni Slnka (W Cieniu Słońca, VII). Pod ścianę jest daleko, mam jednak nadzieję że dla 200 metrów wspinania w litych płytach warto będzie poświęcić trochę sił potrzebnych na kolejny, wymagający dzień. Oczekiwania zostają spełnione z nawiązką – droga okazuje się bardzo ładna i zajmująca, przystępne około-szóstkowe trudności w czystej skale trzymają prawie na całej długości. Dodając do tego stanowiska zjazdowe i po kilka spitów na każdym wyciągu wychodzi świetny „plaisir climb”!

Po Alpach dobrze byłoby złapać trochę oddechu, ciężko jednak odmówić mocnemu koledze gdy proponuje zrobić coś fajnego w Tatrach 😉. Po sobotnich opadach i przy niepewnej niedzielnej pogodzie niewiele naszych potencjalnych celów rokuje, rozglądamy się więc za czymś krótkim, trudnym i biegnącym w płytach - Rokokowa Kokota (IX) na Mnichu spełnia wszystkie te warunki. Jedna z perełek słynnego tria Korczak-Marcisz-Opozda biegnie co prawda północną ścianą, latem Słońce świeci jednak na drogę o poranku – jest więc szansa że podeschnie. Gdy podchodzimy z Morskiego Oka w deszczu zaczynamy wątpić w nasz pomysł, po wyjściu z chmur okazuje się jednak że był to strzał w dziesiątkę – wyżej jest ciepło i słonecznie a na samym Mnichu zadziwiająco pusto.

Pod koniec obozu w Wilder Kaiser pojawia się okno pogodowe, trzeba więc spróbować wykorzystać je jak najintensywniej. W tym celu udajemy się z Anią na trzy dni do schroniska Stripsenjochhaus, w okolicy którego znajdują się najlepsze ściany masywu. Pierwszego dnia jest jeszcze mokro i chłodno oraz trzeba oszczędzać siły, robimy więc krótką ale pięciogwiazdkową drogę na jednym z północnych filarów Totenkirchl - Silhouette (8- 150m RP). Niestety kontuzja stopy, którą Ania odniosła na początku obozu właściwie uniemożliwia wspinanie – o realizacji głównych celów możemy zapomnieć. Stąd też przejście kolejnego dnia sąsiedniej drogi Mentor (8-/8 160m OS) – obie opisuję w jednej relacji.

Zaledwie kilka godzin po zejściu z Ellmauer Tor podchodzimy na nią z Szymonem ponownie – dzień wcześniej główny cel był mokry, zrobiliśmy więc inną drogę (ABS). Motywacja by rozprawić się z wymarzonym Sudostverschneidung (7+/8- 450m) na wschodniej ścianie Fleischbank (2187 m) jest jednak na tyle duża że nie przeszkadza nam zmęczenie i powtórzenie ponad dwugodzinnego podejścia. Renoma jednego z największych klasyków Alp Wschodnich się potwierdza – wspinanie jest kapitalne i różnorodne – są tu ciągowe zacięcia, trikowe kanty, siłowe przewieszki, techniczne płyty czy rysy różnych szerokości. Droga przypomina linią i urodą Constantini-Apollonio na Tofanie, lecz jest bardziej ciągowa i ma trudniejsze kluczowe wyciągi.

Zapowiadają się dwa dni okna między opadami, od razu ruszamy z Szymonem z Wochenbrunner Alm przez Ellmauer Tor w górne partie najlepszej ściany Wilder Kaiser – wschodniego muru Fleischbank. Zgodnie z przewidywaniami wszystkie cele są jednak mokre, wracamy więc przez przełęcz i zaczynamy świetny Sportherz (8 280m) na wschodniej ścianie Vordere Karlspitze. Niestety i ta droga nie rokuje, mimo iż już po 12-tej nie poddajemy się jednak i biegniemy pod ścianę południową. Na nic trudnego nie ma czasu (i trzeba zostawić siły na główny cel nazajutrz) „wyciągam” więc z listy jedną z lepszych linii z trudnościami 6/7 w okolicy – ABS (7- 400m). Droga okazuje się piękna i zróżnicowana, ale sporo górskich formacji i bardzo wymagający kluczowy wyciąg sprawiają, że mimo iż jest ubezpieczona spitami, nie jest to typowy „plaisir climb”.

Z kolejnym koordynowanym przeze mnie alpejskim obozem klubowym wizytujemy po raz pierwszy w Wilder Kaiser. Ten górski masyw położony w austriackim Tyrolu mimo niewielkiego rozmiaru zajmuje ważne miejsce w historii alpinizmu. Znajdziemy tutaj setki świetnych dróg w pełnym przedziale trudności (od III do XI) i długości do 900 metrów, w tym sporo alpejskich klasyków - historycznych jak i nowoczesnych. Co ważne większość najpopularniejszych dróg wyposażona jest częściowo lub w pełni w stałą asekurację. Tym razem udało zrobić się kilka z nich oraz przeprowadzić rekonesans na przyszłość. Na początek prosto z podróży wybieramy się z Anią na jedną z lepszych siódemkowych linii płytowych, kombinację Delikatesse (7-) & HAZO Fantastica (8-) na południowej ścianie Sonneck (2261m).

Po sobotnim przejściu Wariantu R z Mateuszem (RELACJA), następnego dnia ruszam z Anią w stronę Czarnego Stawu. Marzyła się Kazalnica ale po długich zmaganiach z eRem brakuje nieco sił, do tego prognozy straszą popołudniowym deszczem - przechodzimy więc do planu B czyli Drogi Surdela (V+ 400m) na Mięguszowieckim Szczycie Wielkim. W początkach mojego wspinania w Tatrach zdarzyło się pobłądzić w ścianie i zrobić własny wariant omijający niestety wszystkie najładniejsze wyciągi - krótki opis tego przejścia TUTAJ. I tak dopiero po wielu latach nadarzyła się okazja by nadrobić zaległości – jak się okazuje zdecydowanie warto było bo ładnego i zajmującego wspinania na drodze jest sporo, a Komin Kiszkanta to faktycznie tatrzański unikat!

W weekend pomiędzy alpejskimi wyjazdami trafia się pogoda, trzeba więc spędzić go w Tatrach! W sobotę z Mateuszem wybieramy się na Mnicha by zmierzyć się z jednym z wielkich klasyków – Wariantem R (IX-). Droga dwukrotnie odegrała ważną rolę w dziejach taternictwa – najpierw gdy została wytyczona i pokonana hakowo, następnie gdy doszło do jej uklasycznienia. W obecnych czasach jej przejścia nie są już czymś niezwykłym, nadal jest to jednak świetna linia na której pod palcami czuć historię.

Po kolejnym opadzie i przy utrzymującej się niskiej temperaturze już wiemy, że możemy zapomnieć o głównym celu zaplanowanym na koniec pobytu. Na pocieszenie w niedziele rano tuż przed wyjazdem wyjeżdżamy na Brevent i robimy 8-wyciągowy Fin de Babylone (6c 220m OS) – podobno najładniejszą z trzech na południowej ścianie (są jeszcze Poeme a Lou 6c oraz nowa droga Pioli 6c). Droga oferuje przyjemne wspinanie w gnejsie po krawądkach, z komfortową stałą asekuracją oraz przepięknym widokiem na masyw Mont Blanc. Słoneczna płytowa ściana szybko wysycha i nadaje się dobrze na szybką akcję przez co drogi na niej cieszą się bardzo dużą popularnością – szczególnie gdy wysoko w górach są słabe warunki.

Kolejny dzień naszego pobytu w rejonie Mont Blanc zapowiada się pochmurno i zimno, liczymy że po dwóch dniach bez opadów uda się w końcu wybrać na jedną z zaplanowanych przed wyjazdem dróg. Im wyżej tym ma być gorzej, ponownie pozostaje więc spróbować na Planie – ruszamy pod Czerwony Filar Aiguille Peigne na drogę Maillon Manquant. Piękna ok. 480-metrowa linia (13 wyciągów) Pioli oferuje głównie trudności do 6b+, z jednym krótkim fragmentem 7b – najczęściej pokonywanym A0. Liczymy że szybko uda uporać się z łatwiejszymi wyciągami i kluczowy wyciąg zdążymy spróbować klasycznie przed kolejnym załamaniem pogody zapowiadanym na wieczór.

Po zrobieniu dwóch dróg w Ecrins czeka nas trudna decyzja czy zostać na miejscu (pewna pogoda) czy zaryzykować i przenieść się do Chamonix by spróbować któregoś z zaplanowanych przed wyjazdem głównych celów. Prognozy dają szansę więc jedziemy – w środę po dojściu pod Aiguille Peigne okazuje się niestety, że wszystko jest zlane a temperatura oscyluje koło zera. Nie poddajemy się jednak i przenosimy pod Aiguille Blaitiere – trudniejsze drogi nie rokują, płytowa L'eau Rance d'Arabie (6b+ 260m) już bardziej. Wspinanie jest świetne i zajmujące, niestety im wyżej tym gorzej z pogodą – chmury gęstnieją, robi się przeraźliwie zimno i wietrznie. Robimy co prawda kluczowe wyciągi ale drogi nie kończymy, wrzucam jednak opis bo kogoś może zachęcić do przejścia tej pięknej drogi.

Po rozgrzewce w Ailefroide kolejnego dnia w planach mamy wysoko położoną granitową ścianę Aiguille Sialouze, znaną mi już z wcześniejszej wizyty (RELACJA). Gdy jednak okazuje się, że ma być chłodno i pochmurnie proponuję lepszy na takie warunki cel, 20-wyciągowe Ranxerox (7a 600m) na Tete d’Aval. Pod drogą stałem już dwa lata wcześniej, jednak z powodu ryzyka burzy zrobiliśmy wówczas z Anią najpopularniejszy na ścianie Różowy Filar Hebdo. Ponieważ Ranxerox uchodzi za jedną z najlepszych wielowyciągowych linii we Francji w wapieniu, obiecałem sobie kiedyś wrócić. Tak więc skoro w maju udało zrobić się największych granitowy hit Francji czyli Jeefa na Korsyce, pojawiła się świetna okazja by skompletować parę 😊.

Gdy w drodze na tygodniowy pobyt w Chamonix okazuje się, że zapowiadana poprawa pogody nie nadeszła, decydujemy z Bartkiem i Szymonem by zacząć od Ecrins – prawie w całych Alpach leje, a tam jak zawsze ładna pogoda. Po 15h jazdy docieramy do Ailefroide i od razu idziemy na rozwspin – położone nad miasteczkiem wysokie granitowe ściany komfortowo obite spitami nadają się do tego idealnie (o rejonie pisałem nieco więcej dwa lata temu TUTAJ). Z mojej listy wyciągam jeden z polecanych klasyków doliny – Derborence (6c+ 300m/8w OS) w sektorze Eboulement. Dolna część nieco rozczarowuje, trzy odcinki w górnej są jednak bardzo ładne, szczególne wizytówka drogi czyli techniczne gładkie zacięcie.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Tatrach. W części drugiej propozycje "trudniejsze" - wyceniane od VI+ do IX+, część pierwsza z liniami o trudnościach od III do VI dostępna jest TUTAJ. Wykaz nie obejmuje oczywiście wszystkich ciekawych tatrzańskich dróg, jego celem jest zebranie największych "klasyków" oraz pozostałych atrakcyjnych linii na ścianach zlokalizowanych w każdej z głównych dolin. Listy stworzone zostały na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych dolin, ścian i dróg oraz zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Tatrach. W części pierwszej propozycje "łatwiejsze" - w zakresie trudności od III do VI, część druga z liniami od VI+ do IX+ dostępna jest TUTAJ. Wykaz nie obejmuje oczywiście wszystkich ciekawych tatrzańskich dróg, jego celem jest zebranie największych "klasyków" oraz pozostałych atrakcyjnych linii na ścianach w każdej z głównych dolin. Listy stworzone zostały na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych dolin, ścian i dróg oraz (stale aktualizowane) zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Dolomitach w przedziale trudności od IV do IX- (7b). W zestawieniu znajdują się zarówno słynne drogi historyczne jak i współczesne klasyki. Lista stworzona została na bazie wybranych przewodników, materiałów, opinii wielu wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych rejonów, ścian i dróg oraz (stale dodawane) zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Po sobotnich (nieudanych) zmaganiach z Kororo na Osterwie, ostatniego dnia obozu jest więcej sił na chodzenie niż wspinanie – stąd też w planach mała łańcuchówka, na którą namawiam Anię i Bartka. Zaczynamy od Drag”on”line (VII- OS) na zachodniej ścianie Małego Siarkana, po którym Siarkańską Granią przechodzimy pod Smoczy Szczyt - z powodu późnej pory nie znajdujemy jednak spręża by dorzucić ostatnią część, Cestę pre Lukasa (VI). Sama „Smocza Linia” to ciekawa droga wymagająca umiejętnego czytania nie zawsze idealnej skały i wychodzenia nad mikrofriendy w trudnościach – poza łańcuchami na stanowiskach na całości jest tylko jeden hak.

Choć koordynowany przeze mnie obóz klubowy odbywa się nad Popradzkim Stawem, pierwszy dzień jest jednym z najgorętszych w roku – dlatego też z Szymonem nie działamy jeszcze w słonecznej Dolinie Mięguszowieckiej, lecz chowamy się w północnej zerwie Żółtej Ściany. Prawie zawsze zimna i wilgotna tutaj skała jest tego dnia w idealnych warunkach – pojawia się więc świetna okazja by przejść Direttissimę wariantem prostującym Korczaka (VIII). Na drodze jakiś czas temu pojawiły się stałe stanowiska oraz kilka dodatkowych spitów - na „moralnych” piątkach i szóstkach w dolnej części ściany nie trzeba już bać się o życie, a w trudnościach można skupić się na pięknych ruchach. Dzięki temu linia powinna być w miarę regularnie powtarzana i nie popaść w zapomnienie – brawo dla zdrowego podejścia osób myślących o innych wspinaczach!

Po sobotnim przejściu Pulp Fiction (relacja TUTAJ) już kolejnego dnia wracamy na sąsiednią Buena Vista Social Club (IX-) czyli trzecią i najtrudniejszą linię z pięknej Kościelcowej Trylogii (PF, BVSC i Matrix o którym TUTAJ). Po ponownym podejściu z Brzezin do Murawańca (spaliśmy na Słowacji bo plan na niedzielę był inny 😉) i dalej pod ścianę okazuje się, że zupełnie sucha wczoraj wieczorem droga jest ponownie zalana – to jednak tutaj norma, że z powodu różnic temperatur woda wybija z rys i zalewa dolną płytę oraz kluczową ściankę. Ponieważ jednak ma być ciepło i bezchmurnie to nie problem – odczekujemy aż Słońce dotrze na płytę (po 11-tej) oraz ją trochę podsuszy, po czym zaczynamy wspinanie.

Drugi dzień długiego weekendu w Tatrach jest jeszcze chłodny i nie wszystko zdążyło wyschnąć, podejmujemy jednak z Marcinem ryzyko i ruszamy pod zachodnią ścianę Kościelca. Ambitny plan zakłada próbę przejścia dwóch dróg które pozostały mi do skompletowania tzw. Trylogii Kościelcowej – Matrix już na koncie (relacja TUTAJ), pozostały Pulp Fiction (VIII+/IX-) i Buena Vista Social Club (IX-). Z pierwszej już dwukrotnie wygonił mnie deszcz, na drugiej nie udało się w zeszłym roku z powodu zalanego cruxa. Na miejscu okazuje się że może być powtórka z rozrywki – obie drogi są zalane! Tym razem ma jednak Słońce ma mocno świecić i nie grozi nam deszcz, czekamy więc i gdy po 12-tej pierwsza z linii zaczyna rokować – ruszamy.

Wyjątkowo pogodny długi weekend w Tatrach rozpoczynamy od wizyty na Skrajnej Liptowskiej Turni. Jesienią zeszłego roku na jej południowo-wschodniej ścianie nową drogę Forever Young (VII) otworzyli Alina z Mariuszem czyli bratnie tatrzańskie dusze 😊. Intensywne kolejne dwa dni w zanadrzu oraz fakt, że piątek jest pierwszym dniem po opadach, do tego z dość mroźnym wiatrem sprawia że cel idealnie pasuje do planu. Droga okazuje się godna polecenia - ma logiczny przebieg i kilka ciekawych pasaży w ładnej skale, do tego gotowe stanowiska zjazdowe oraz kilka spitów, które dobrze uzupełnia własna asekuracja. Wydaje się więc w tym momencie najciekawszą linią na ścianie i popularnością przebić powinna powtarzaną co jakiś czas Sumę Wszystkich Strachów (relacja z niej TUTAJ).

Po sobotnim sportowym wspinaniu na Turni nad Skokiem w niedzielę wybieramy się z Anią na łańcuchówkę w masywie Granatów Wielickich. Plan zakłada połączenie Południowych Filarów Podufałej Baszty i Podufałej Turni, a następnie dorzucenie drogi na północno-zachodniej ścianie Wielickiej Baszty. Finalnie kończy się niestety tylko na drugiej wymienionej drodze, jednak szczegółowy rekonesans nie pójdzie na marne, do tego ktoś być może skorzysta z inspiracji. Pierwsza część planowanej kombinacji narzuca się zresztą intuicyjnie – w ramach podejścia pod Podufałą Turnię aż prosi się bowiem by przejść jedną z dróg na Podufałej Baszcie, z której wychodzimy wprost na Granacką Ławkę, jakieś 50 metrów nad podstawą pierwszej wspomnianej ściany.

Wyjątkowo piękny pogodowo weekend nie dawał wyboru - trzeba było spędzić go w Tatrach 😊. I tak o ile na niedzielę planujemy długą przygodę, o tyle dla równowagi sobota stać ma pod znakiem sportowego wspinania z krótkim podejściem - na Osterwie byliśmy z Anią ostatnio, tym razem pora na Turnię nad Skokiem. Dzięki temu, że partnerka oferuje się z asekuracją, pojawia się okazja do rozprawienia się z klasycznym prowadzeniem całej drogi Pre Jarku (IX-), którą przeszedłem w stylu AF w roku 2021 (relacja TUTAJ). Tym razem się udaje, poniżej wrzucam więc zaktualizowany opis. Droga to oczywiście jedna z lepszych obitych linii w Tatrach w tych trudnościach, zdecydowanie polecam!

Sezon letni w Tatrach rozpoczynamy w tym roku wyjątkowo późno, a że pogoda wyżej nie rozpieszcza (chmury i wiatr) – idziemy na Osterwę. Na rozruch wybieramy najdłuższą linię w masywie, pokonującą go od podstawy aż po szczyt – Dospelost (VII+ OS 300m). Droga startuje od trzech wyciągów na Galerii, przechodzi na tzw. Dzwon gdzie czekają trzy kolejne i kończy na ścianie Pośredniej Osterwy – również trzema odcinkami wspinaczkowymi i łatwą granią. Całość to fajna przygoda w ładnej skale z pewną asekuracją - wszystkie stanowiska są gotowe, na poszczególnych wyciągach są też spity, a pomiędzy nimi dobre miejsca na friendy. Drogę można też przechodzić partiami i łączyć ją z innymi.

Góry Sokole, czyli popularne Sokoliki, przez wielu uważane są za najładniejszy rejon wspinaczkowy w Polsce, a ich sportowe oraz tradowe klasyki są powszechnie znane i cenione. Co ważne - granitowe skały obfitują w górskie formacje (rysy, zacięcia, kominy) oraz tarciowe płyty, co świetnie przygotowuje do wspinania w Tatrach i Alpach. W aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Dodatkowo dorzucam pomocne linki z wyróżnionymi drogami w szerokim zakresie trudności oraz ciekawe zestawienia tradów wraz z komentarzami. Zdjęcia dodawane są systematycznie i w galerii ułożone są w kolejności od najnowszego do najstarszego. AKTUALIZACJA 25.05.2025.

Piaskowcowy mur o zachodniej wystawie i wysokości do 25 metrów oferuje około 30 ubezpieczonych dróg od VI do VI.6. Przeważają linie VI.2+ do VI.5 biegnące wzdłuż rys i kantów oraz płytami, wśród nich znajdziemy kilka unikatów - zdecydowanie warto odwiedzić rejon celując w ten zakres trudności! Gęsty bukowy las chroni przed Słońcem w upalnie dni oraz przed lekkim deszczem, po mocniejszych opadach z powodu miękkiej skały nie warto się wspinać. Podjeżdżamy prawie pod samą ścianę, do dyspozycji jest też stolik z ławami i miejsce na ognisko. W galerii trochę zdjęć z wizyt wraz z komentarzem do wybranych dróg, poniżej dodatkowe info o topo. UPDATE 11.05.2025.

Pod koniec krótkiego pobytu na Korsyce postanawiamy odwiedzić nową turnię, która przyciąga wzrok swoim kształtem i położeniem  – Punta Acellu. Górująca nad Przełęczą Bavella południowa wystawa jest jedną z najwyżej położonych ścian w masywie, do tego jak żywo przypomina Zamarłą Turnię 😉. Wspinanie zaczynamy od najpopularniejszej Temps peau noir (6b 130m OS) na której znajdziemy piękne płyty przedzielone wielkim okapem z tafonisów – całość prowadzi Ania. Po powrocie pod ścianę ja decyduję się z kolei na JPQ (6c 120m RP) - ta okazuje się pouczającą mieszanką bulderów po oblakach i szerokich rys.

Po dniu restu na plaży nadszedł czas na główny cel wyjazdu – Jeefa (7b/7b+ 280m + ew. 120m na szczyt) na Punta Corbu, czyli drugiej obok Teghie Lisce najważniejszej ścianie Bavelli. Poprowadzenie w całości najsłynniejszej obok sąsiedniego Dos de l’elephant (6b+ 320m) drogi Korsyki marzyło mi się od zeszłorocznego pokonania tamtej linii (RELACJA). W przewodniku przeczytamy, że gdy Catherine Destivelle ochrzciła Grzbiet Słonia mianem najładniejszej granitowej drogi Francji, Jeef nie był jeszcze wytyczony 😉. Zachwyty nad linią i miano arcydzieła są w pełni zasłużone – jakość skały i różnorodne formacje po których się wspinamy są po prostu kapitalne!

Drugiego dnia pobytu w Bavelli ruszamy na jedną z dwóch najlepszych ścian rejonu, Teghie Lisce. Po świetnym Acqua in Bocca (7a 350m, relacja TUTAJ) w 2024, tym razem kolejny klasyk - Avec etau et violon (6c/6c+ 300m). Teoretycznie linia łatwiejsza, nie należy jej jednak lekceważyć. Szczególnie przerysa na starcie okazuje się nie być przereklamowana i przekonujemy się skąd tyle wpisów z A0 jak sugerują w przewodniku 😉. Dalej też jest ciekawie i mimo niższych wycen oraz prawie kompletnego obicia miejscami niebanalnie, a na rajbungach konieczne są wyjścia wysoko nad wpinkę. Plusem drogi jest to, że jako jedna z nielicznych kończy bezpośrednio na szczycie, skąd rozpościera się piękny widok.

Po zeszłorocznym pobycie w Bavelli na Korsyce od razu pojawiły się cele na kolejną wizytę – tegoroczną majówkę spędzamy więc ponownie w „Małym Yosemite”. Jak pisałem przed rokiem to jedyne poza Alpami miejsce w Europie w którym na tak małej przestrzeni znajdziemy setki dróg w granicie do ok. 400m w pełnym zakresie trudności, z asekuracją stałą, mieszaną i własną. Jest to więc świetne miejsce zarówno na ambitne górskie projekty jak i rozwspin przed sezonem w Tatrach i Alpach. Tym razem do dyspozycji mamy zaledwie kilka dni, plan jest więc bardzo napięty 😊.

Krótkie streszczenie sezonu zimowego oraz wykaz relacji, jakie pojawiły się na blogu w tym okresie, wraz z linkami do opisów dróg. Sezon był wyjątkowo krótki - ze wspomnianych dalej względów wspinanie zimowe rozpocząłem dopiero w połowie stycznia, a zakończyłem już pod koniec lutego. Stąd też w wykazie pojawiło się zaledwie sześć ukończonych dróg (ok. 1780m/41 wyciągów) i jeden wycof. Cieszą dwa klasyki na które dawno "polowałem" oraz jedna trudniejsza linia, smuci brak zrealizowanych celów na dużych ścianach oraz odwołanie w ostatniej chwili wyjazdu w Alpy. Dodatkowo na blogu pojawiła się kolejna aktualizacja opracowania dotyczącego wybranych dróg zimowych w Tatrach -> Polecane drogi zimowe w Tatrach (M2 do M7+).

Rudawy Janowickie to bardzo ciekawa alternatywa dla często zatłoczonych Sokolików - rejon oferuje sporo świetnych dróg, zarówno ubezpieczonych, jak i tradowych. Zainteresowanych kompletnym opracowaniem odsyłam do przewodnika Michała Kajcy. U mnie w aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat wybranych polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Póki co Grupa Pieca i Mostu oraz Krowiarek w Dolinie Janówki, Rozpadła na Garbach Janowickich oraz Fajka i Starościńskie Skały na Janowickim Grzbiecie. Do dyspozycji jest oczywiście dużo więcej skał, na zapoznanie się z rejonem jednak wystarczy - wymienione ściany są jednymi z najczęściej odwiedzanych i na pewno się nie zawiedziemy. AKTUALIZACJA 19.04.2025.

Kilka fotek ze świetnego rejonu piaskowcowego położonego na Pogórzu Izerskim między miejscowościami Wleń i Klecza. W przeciwieństwie do pobliskich Jerzmanic czy Płakowic skała jest bardzo twarda, co pozwala na pewną asekurację z friendów - stąd też większość linii to trady (choć znajdzie się i kilka ze spitami). Do dyspozycji jest około 30 dróg o wysokości do 15 metrów, w trudnościach od IV do VI.5. Przeważają te trudniejsze, ponieważ jednak jest dostęp od góry można w razie potrzeby zrzucić wędkę i potrenować. A jest na czym bo niektóre ryski są wyborne! Szczegółowy opis i topo znaleźć można na stronie Rudawyoff. W galerii zdjęcia z wybranych wizyt - AKTUALIZACJA 18.04.2025.

Roviště to granitowy rejon położony nad rzeką Wełtawa, około 70km na południe od Pragi (GPS 49.660771, 14.256170). Na 17 sektorach znajdziemy w sumie około 300 ubezpieczonych spitami i ringami dróg w przedziale trudości od 4 do 9a + (droga Bohemian Rhapsody Adama Ondry), większość w przedziale czeskich wycen 6 do 8. Łatwej cyfry i gęstego obicia tutaj nie znajdziemy, pięknych dróg wystarczy jednak na kilka wizyt, a urokliwe położenie tuż nad wodą i południowo-zachodnia wystawa ścian sprawiają, że jest tu bardzo klimatycznie.

Prečín to słowacki sektor wspinaczkowy znajdujący się w pobliżu wioski o tej nazwie, niedaleko miasta Považská Bystrica (GPS 49.076231, 18.528971). Podobnie jak w Sulovie skała to zlepieniec, obszar jest znacznie mniejszy ale zagęszczenie dróg większe - do dyspozycji mamy ponad setkę na murze składającym się z 12 "sektorów". Zakres trudności jest szeroki, najwięcej linii jest w przedziale od solidnego słowackiego 6 do 8, choć są i "extremne" linie do 9+. Wybierać możemy też w długości - od kilku do 30 metrów. Z powodu typu skały przeważają dziurki i wystające kamyki – rejon idealnie nadaje się więc dla miłośników palczastych dróg. Obicie jest od przyzwoitego do rzadkiego – sporo linii ma nową asekurację, z pewnością znajdzie się jednak też kilka wyzwań dla psychy😉.

Jančekova skala to położona niedaleko popularnego Hradoka (o nim TUTAJ), podobna andezytowa ściana z drogami o długości do 40 metrów. Kiedyś było na niej zaledwie kilkanaście linii, obecnie jest ponad 50, a nowych ciągle przybywa. Przeważają zaskakująco jak na Słowację gęsto ubezpieczone drogi w teoretycznie niewysokich trudnościach V-VII, może to być jednak złudne – już na piątkach trzeba się solidnie wspinać, niektóre szóstki dają wycisk, a na siódemkach czy ósemkach nie obejdzie się bez porządnego zapasu. Miejsce jest jednak bardzo urokliwe i oferuje ciekawe wspinanie w płytach, zacięciach i rysach – warto więc je odwiedzić.

Opracowanie powstało (i jest aktualizowane) na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Wykaz jest wybiórczy i NIE obejmuje wszystkich ciekawych mikstowych linii w Tatrach – jego celem jest zebranie największych zimowych „klasyków” oraz niektórych potencjalnych celów w każdej z głównych dolin. Finalnie zrezygnowałem z podziału na drogi „łatwe” i „średnio-trudne” – w zimie są to pojęcia względne, a sporo linii o niższej wycenie może zainteresować również wspinaczy doświadczonych. Ponieważ sporo pozycji wymaga dodatkowego komentarza, w części opisowej zawarłem informacje uzupełniające dotyczące poszczególnych dolin, ścian i dróg - warto się z nimi zapoznać. AKTUALIZACJA 01.03.2025.

Tydzień po zrobieniu Leporowskiego na Kozim Wierchu (RELACJA) wracam na Halę by dorzucić do kolekcji kolejnego okolicznego klasyka – Prawego Dorawskiego na Świnicy. Ze względu na niewielką ilość śniegu i jego średnią jakość dotarcie pod kopułę szczytową zajmuje naszej trójce (tow. Dominik i Michał) sporo czasu, a jedno miejsce daje się nieco we znaki. Zgodnie z przewidywaniami kluczowe skalne odcinki w górnym spiętrzeniu są jednak suche, co przy płytowym charakterze wspinania jest tutaj ważne. W optymalnych warunkach trudności oscylują wokół mocnej piątki, z jednym bardziej wymagającym fragmentem (ok. M6-) z dobrą asekuracją. Przy zasypanej skale będzie trudniej i ryzykownie - zdarzały się przejścia A0 i wycofy w wykonaniu mocnych zespołów.

Filar Leporowskiego na północnej ścianie Koziego Wierchu to jeden z klasyków Hali Gąsienicowej, aczkolwiek ostatnimi czasy nie odnotowujący za wiele przejść zimowych. Droga choć nie długa i „wycenowo” nie za trudna może stanowić wyzwanie, warto więc wybrać się na nią przy dobrych warunkach. Takie też (pomijając nieco dokuczliwy mróz) trafiliśmy z Adamem i Szymonem pierwszego dnia lutego 2025 – podejście komfortowe, prawie wszystkie trudniejsze odcinki skalne suche, śniegi całkiem trzymające jak na tą wystawę i porę roku, niewiele odśnieżania zacięć i kominków. Dolna część drogi to stumetrowy uskok skalny, wyżej czeka łatwiejszy mixt gdzie miejscami nadal jednak trzeba się wspinać – sumarycznie to ładna i ciekawa linia, którą warto mieć na koncie gdy np. mamy już za sobą nieco łatwiejszy Filar Staszla.

Drugiego dnia wspinania na klubowym obozie z powodu prognozowanego silnego wiatru rezygnujemy z ambitniejszego celu i wybieramy się na Lewy Filar Strzeleckiej Turni. Już podczas letniego przejścia nieco ponad dwa miesiące temu (relacja TUTAJ) stwierdziłem, że droga ma wszystko by być łatwym zimowym klasykiem. Przyjemne i zróżnicowane wspinanie w trudnościach głównie M3-M4 ze świetną asekuracją i ringami na stanowiskach, atrakcyjny kluczowy odcinek (krótkie ale solidne M5 ubezpieczone spitem), na koniec lita i widkowa grań wyprowadzająca wprost na wierzchołek, z którego do szlaku jest 5 minut. Droga nadaje się więc właściwie na każde warunki, co może być dobrą opcją rezerwową lub szkoleniową.

W tym roku koordynowany przeze mnie klubowy obóz zimowy odbył się w Dolinie Staroleśnej – w Zbójnickiej Chacie stawiło się ponad 40 osób. Pierwszego dnia wybieramy się z Michałem na będącą od dawna na celowniku południowo-zachodnią ścianę Jaworowego Szczytu. Już na miejscu decydujemy się na Komin Krupitzera (letnio V, zimą ok. M5+ lub M6-), skuszeni ewidentną linią oraz bardzo dobrymi warunkami. Droga oferuje bowiem kilka czysto skalnych uskoków i kominków które najlepiej pokonywać gdy są suche oraz strome żleby, gdzie wspinanie ułatwia twardy śnieg. W takim przypadku wspinanie jest ładne, lite i komfortowo asekurowalne – jedyny wyjątek to trudniejszy wariant prostujący na starcie.

Po późnym powrocie w sobotę z Wielkiej Złotej Kazalnicy na której przeszliśmy Elegancię, w niedzielę odpuszczamy zaplanowaną dłuższą drogę i kierujemy się pod Kieżmarską Bulę. Cel wybieramy dopiero na miejscu – skuszeni logiczną linią i pięknym zacięciem w środku ściany decydujemy się na Cigáni idú do neba (M6). Droga okazuje się godna polecenia – w dolnej części poza wspomnianą formacją do przejścia jest niebanalny odcinek mikstowy i dość wymagający kominek, w górnej czeka fajne wspinanie w skale i nieco mniej przyjemne w płytkich trawach. Dodając do tego krótkie podejście i szybki powrót zjazdami otrzymujemy przepis na ciekawą szybką akcję do zrealizowania właściwie w każdych warunkach.

Po powrocie ze wspinania w ciepłym wapieniu na Sardynii ciężko przestawić się na tatrzańskie zimowe ściany, połowa stycznia to już jednak najwyższa pora 😊. Wraz Michałem i Szymonem wybieram się więc na weekend do Doliny Kieżmarskiej by schować się przed odwilżą w cieniu północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu, oferującej zaskakująco dobre warunki. Pierwszego dnia towarzyszę rozwspinanym już kolegom na drodze Elegancia (M7) na Wielkiej Złotej Kazalnicy. Oferuje ona całkiem sporo ładnego i zajmującego wspinania – po najbardziej wymagającym i ciągowym pierwszym wyciągu do przejścia mamy jeszcze dwa mocne, czysto drytoolowe odcinki oraz kilka łatwiejszych o mikstowym charakterze.

Ostatniego dnia pobytu na Sardynii, w drodze na lotnisko postanawiamy dorzucić „na deser” jakąś ładną i przyjemną drogę w pięknym ale szybko dostępnym miejscu. Na takie okoliczności idealnie nadaje się Pedra Longa – na słynnej nadmorskiej iglicy przeszliśmy już podczas poprzednich wizyt oblegane Marinaio di Foresta oraz Cromosomi Corsari, czas więc na trzeciego klasyka czyli Il Richiamo del Mare (6a+). Dzięki dwóm długim trawersom na początku jest to najdłuższa linia na turni, dodatkowo przedłużyć można ją o dodatkowy wyciąg – otrzymujemy wtedy aż 250m wspinania i 8 wyciągów. Będąc już na południowym kancie wspinamy się w pięknej ekspozycji w miarę równych trudnościach ok. 5c-6a, jedyny wyraźnie trudniejszy fragment (mocne 6a+) czeka na ostatnim wyciągu.

Ponieważ jednym z celów podczas kolejnej wizyty na Sardynii była eksploracja, postanawiamy odwiedzić jedną z pięknych ale trudniej dostępnych ścian, Oronnoro. Znajdziemy tutaj kilkanaście linii, w tym kilka ze stałymi punktami – te oferują trudności od 6b+ do 7b+ i długość do 350 metrów. Najpopularniejsza droga to Atomica (6b+), nas interesują jednak C’est chic (7a+) i Evinrude (6c+). Finalnie po rozpoczęciu wspinania na pierwszej zjeżdżam ze stanowiska i przenosimy się na drugą – konieczność powtarzania wyciągu i późna pora w perspektywie tego co czeka powyżej i prowadzenia całości nie rokują. Evinrude okazuje się świetna ale i dość wymagająca na teoretycznie łatwiejszych wyciągach, choć powtarzam tylko kluczowy to na pewno w pamięci pozostaną i te pozostałe 😊.

Podczas pobytu w rejonie Baunei nie mogło oczywiście zabraknąć wizyty na „Królowej Wybrzeża” czyli słynnej Punta Giradili. Po dwóch świetnych klasykach robionych w poprzednich latach (Mediterraneo 7a+ 240m niestety z A0 oraz Wolfgangu Güllichu 7a 390m) marzyła mi się podobno jeszcze piękniejsza Sette Anni di Solitudine (6c+ 390m). Z powodu dużego nagromadzenia trudności prowadzenie całości z niedoleczoną kontuzją nie wchodzi jednak w grę, a że nie dojeżdża z okolicy kolega na którego liczyłem 😉 decydujemy się na dużo przystępniejszą (jak wiadomo w górach nie jeden wyciąg decyduje o całości) Crysalis by Grenke (7a+ 550m/16 wyciągów).