Ostatni weekend lata w Tatach zapowiada się wyjątkowo pogodnie. Na niedzielę umawiam się z Damianem na Wegę na Mniszku (o tym w następnym wpisie), żal jednak byłoby nie wykorzystać słonecznej soboty – gdy zgłasza się Łukasz proponuję mu nowo powstałą linię na Lodowej Kopie, V Tieni Slnka (W Cieniu Słońca, VII). Pod ścianę jest daleko, mam jednak nadzieję że dla 200 metrów wspinania w litych płytach warto będzie poświęcić trochę sił potrzebnych na kolejny, wymagający dzień. Oczekiwania zostają spełnione z nawiązką – droga okazuje się bardzo ładna i zajmująca, przystępne około-szóstkowe trudności w czystej skale trzymają prawie na całej długości. Dodając do tego stanowiska zjazdowe i po kilka spitów na każdym wyciągu wychodzi świetny „plaisir climb”!

Na rozpoczęcie letniego sezonu wspinaczkowego w Tatrach postanawiamy wybrać się na odległą i wysoko położoną Kopę Lodową. Na jej południowej ścianie znajduje się jedna z najładniejszych tatrzańskich „piątek” – Cesta k slnku (opisana w WHP jako Filar Szczuki). Droga w litej skale, ewidentna, wyposażona w stałe stanowiska i przystępna (nawet z teoretycznie szóstkowym wariantem) – w sam raz na bezstresowy rozwpin oraz zabranie na nią zaczynających swoją przygodę z górskim wspinaniem znajomych. Ponieważ zima w tym roku nie odpuszczała bardzo długo, możemy poczuć się trochę jak na lodowcu w Alpach – wokół śnieg i lód, pod rękami ciepły granit (nareszcie!), a w koło piękny wysokogórski krajobraz.

Zlatá ulička to ładna i ciekawa droga którą warto zrobić jeżeli interesują nas trudności ok. M4.  Dużo śniegu w depresjach, co spowodowało spore opóźnienie. Na koniec ulewa z wichurą i obawy czy w tych warunkach po ciemku trafimy na Lodowa Przełęcz. Udało się ale tak wyczerpany dawno nie bylem. Akcja 14 godzin, zespół trójkowy. Droga dość ewidentna, głównie w śniegu z kilkoma miejscami skalnymi (w tym cruxową ścianką). Nie polecana przy niezwiązanym śniegu, szczególnie w górnej partii po trudnościach można się godzinami grzebać po pas.

Wieczorem w Smokovcu odbiera mnie Krzysiek, widzi mój stan więc proponuje powrót do domu. Jednak nie zamierzam odpuszczać, jedziemy do schroniska nad Popradzki Staw - na szczęście udaje się wyjechać do góry po założeniu łańcuchów. Wieczorem dogrzewam się łiskaczem i odzyskuję równowagę by kolejnego dnia działać na Tępej.