Pod koniec obozu w Wilder Kaiser pojawia się okno pogodowe, trzeba więc spróbować wykorzystać je jak najintensywniej. W tym celu udajemy się z Anią na trzy dni do schroniska Stripsenjochhaus, w okolicy którego znajdują się najlepsze ściany masywu. Pierwszego dnia jest jeszcze mokro i chłodno oraz trzeba oszczędzać siły, robimy więc krótką ale pięciogwiazdkową drogę na jednym z północnych filarów Totenkirchl - Silhouette (8- 150m RP). Niestety kontuzja stopy, którą Ania odniosła na początku obozu właściwie uniemożliwia wspinanie – o realizacji głównych celów możemy zapomnieć. Stąd też przejście kolejnego dnia sąsiedniej drogi Mentor (8-/8 160m OS) – obie opisuję w jednej relacji.

Zaledwie kilka godzin po zejściu z Ellmauer Tor podchodzimy na nią z Szymonem ponownie – dzień wcześniej główny cel był mokry, zrobiliśmy więc inną drogę (ABS). Motywacja by rozprawić się z wymarzonym Sudostverschneidung (7+/8- 450m) na wschodniej ścianie Fleischbank (2187 m) jest jednak na tyle duża że nie przeszkadza nam zmęczenie i powtórzenie ponad dwugodzinnego podejścia. Renoma jednego z największych klasyków Alp Wschodnich się potwierdza – wspinanie jest kapitalne i różnorodne – są tu ciągowe zacięcia, trikowe kanty, siłowe przewieszki, techniczne płyty czy rysy różnych szerokości. Droga przypomina linią i urodą Constantini-Apollonio na Tofanie, lecz jest bardziej ciągowa i ma trudniejsze kluczowe wyciągi.

Zapowiadają się dwa dni okna między opadami, od razu ruszamy z Szymonem z Wochenbrunner Alm przez Ellmauer Tor w górne partie najlepszej ściany Wilder Kaiser – wschodniego muru Fleischbank. Zgodnie z przewidywaniami wszystkie cele są jednak mokre, wracamy więc przez przełęcz i zaczynamy świetny Sportherz (8 280m) na wschodniej ścianie Vordere Karlspitze. Niestety i ta droga nie rokuje, mimo iż już po 12-tej nie poddajemy się jednak i biegniemy pod ścianę południową. Na nic trudnego nie ma czasu (i trzeba zostawić siły na główny cel nazajutrz) „wyciągam” więc z listy jedną z lepszych linii z trudnościami 6/7 w okolicy – ABS (7- 400m). Droga okazuje się piękna i zróżnicowana, ale sporo górskich formacji i bardzo wymagający kluczowy wyciąg sprawiają, że mimo iż jest ubezpieczona spitami, nie jest to typowy „plaisir climb”.

Z kolejnym koordynowanym przeze mnie alpejskim obozem klubowym wizytujemy po raz pierwszy w Wilder Kaiser. Ten górski masyw położony w austriackim Tyrolu mimo niewielkiego rozmiaru zajmuje ważne miejsce w historii alpinizmu. Znajdziemy tutaj setki świetnych dróg w pełnym przedziale trudności (od III do XI) i długości do 900 metrów, w tym sporo alpejskich klasyków - historycznych jak i nowoczesnych. Co ważne większość najpopularniejszych dróg wyposażona jest częściowo lub w pełni w stałą asekurację. Tym razem udało zrobić się kilka z nich oraz przeprowadzić rekonesans na przyszłość. Na początek prosto z podróży wybieramy się z Anią na jedną z lepszych siódemkowych linii płytowych, kombinację Delikatesse (7-) & HAZO Fantastica (8-) na południowej ścianie Sonneck (2261m).

Od dłuższego czasu w Tatrach na przemian sypie i wieje, większe ściany muszą więc poczekać. Nie oznacza to jednak, że nie da się fajnie powspinać – jednym z lepszych miejsc na takie okoliczności są tzw. Królewskie Baszty położone w obrębie Filara Birkenmajera na Sławkowskim Szczycie (legenda TUTAJ). Mnóstwo krótkich ale interesujących linii znajduje się zwłaszcza na położonej zaraz nad lodospadem Veverki Niżniej Królewskiej Baszczie. Po przejściu kilku klasyków (m.in. łączone z Veverką Pontonovy kut M5+, Piranha M6+ czy Tragikomedia M7) czas na jedną z najlepszych dróg na ścianie - dłuższe i bardziej wymagające Dobré skutky (M7).

Jeden z długich, czysto-skalnych klasyków rejonu Mont Blanc – jego linia jest świetnie widoczna z centrum Chamonix, najładniej prezentuje się przy zachodzącym Słońcu. Droga jest sama w sobie świetnym celem, a jednocześnie może robić za porządny rozwspin przed czymś trudniejszym wysoko w górach – ponad 20 wyciągów przy dobrej dostępności (z Plan de l'Aiguille) oraz przystępnej wysokości (2800-3445 m) to świetna rozgrzewka i aklimatyzacja. Tak było i w naszym przypadku podczas wyjazdu, którego celem głównym był Filar Gervasuttiego na Mont Blanc du Tacul.

Wracając z krótkiego wypoczynku po wspinaniu w Alpach, postanawiamy w drodze powrotnej zatrzymać się w Höllental – królestwie ubezpieczonych dróg wielowyciągowych. Ostatnio byłem tu zeszłej jesieni, przechodząc m.in. kapitalne Blechmauerverschneidung, wcześniej robiliśmy tam też obóz klubowy. Rejon jest specyficzny, ściany znajdują się w środku lasu, wspinamy się więc często między drzewami. By się nie rozczarować koniecznie trzeba wybierać sprawdzone drogi, inaczej może się to skończyć błędną – negatywną oceną miejsca, o ile w ogóle znajdziemy ścianę i drogę 😊. My tym razem byliśmy ograniczeni z wyborem, z powodu upału wystawa musiała być północna, a z powodu braku czasu – droga szybko dostępna i nie za długa. Miałem coś w zanadrzu na taką okoliczność.

W niedzielny poranek zbieramy się z campu i podjeżdżamy do wylotu doliny Grosses Höllental, gdzie wchodzimy w ścieżkę prowadzącą pod ścianę Blechmauera. Po 20 minutach podejścia znajdujemy się pod naszym celem, jednym z największych klasyków całego regionu - drogą Blechmauernverschneidung (6, war. 6+). Dół ściany nie wygląda zachęcająco, płyty pozarastane są trawami. Jednak od 50 metra ściana robi się piękna i wymagająca - pionowe i przewieszone płyty poprzecinane są systemami przewieszeń, rys i zacięć. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że szóstkowo ściany przejść nie sposób - a jednak, pomiędzy okapami powstała droga o takich trudnościach.

Niestety chętnego na południową ścianę Dachsteinu na weekend nie znalazłem, pomyślałem więc o opcji rezerwowej i wizycie w Höllental, gdzie trzy lata temu organizowaliśmy klubowy obóz. Już od tamtej wizyty na oku miałem piękny lokalny klasyk - Blechmauerverschneidung (6+). Na wyjazd wybieram się z przedstawicielem starej gwardii z naszego klubu, Mariuszem, który w Höllental wspinał się pierwszy raz 20 lat temu 😉. W sobotę postanawiamy zacząć od dłuższej drogi i zaraz po przyjeździe na miejsce kierujemy się pod Grossofen, na 14-wyciągowego Joe Sticklera (oryg. 7-/7). Przez chwilę zastanawialiśmy się jeszcze nad biegnącą obok Himmelsleiter (6+), którą kolega robił i sobie chwalił. I okaże się, że niestety Joe Stickler urodą jej nie dorównuje...

Ostatniego dnia pobytu na obozie w Höllental, po odespaniu imprezy pożegnalnej, wybieramy się z Grześkiem na kolejną polecaną drogę - King Kong Karl (6+). Droga nie jest daleko (na Blechmauerze) i wyciągi można łączyć, dlatego też udaje nam się zrobić ją dość sprawnie – trudności sprawiają tylko dwa, typowo skałkowe wyciągi. Na camp wracamy bardzo zadowoleni z ostatnich czterech dni i intensywnego wspinania, teraz mogę z czystym sumieniem załadować się do auta i wyruszyć na Bornholm 😊.

Drugiego wspinaczkowego dnia na klubowym obozie w Höllental wybieramy się na 7-wyciągowe Nix für Suderer (6/6+) na Vordere Klobenwand. Początkowo w drogę startuje z nami Asia ale wycofuje się z połowy pierwszego wyciągu widząc, że wyżej jest tylko trudniej 😊. Droga jest ładna i różnorodna, prowadzi środkiem spionowanej ściany i wiedzie przez różne formacje – płytki, filarki, zacięcia, trawersy, okapiki i kominy (jeden nawet lekko przewieszony), jednak jest dobrze ospitowana więc nie ma się czego bać! 

Pierwsza droga, na jaką wybieramy się na Obozie KW BB w Höllental to mega-klasyk w odświeżonym wydaniu czyli Neue Richterkante (war. 5+/6) na dość odległym Stadelwand. Po początkowych trudnościach z namierzeniem startu, później idzie już sprawnie i świetnie „bawimy” się wspinaniem (droga nie jest trudna i dobrze ubezpieczona). Mocno opóźniają nas tylko idący przed nami Czesi, którzy za cholerę nie chcą nas przepuścić mimo, iż widzą jak się męczymy czekając na każdym stanie aż przejdą kolejny wyciąg 😊. Mimo to pięknie jest i debiut uważamy za udany!

Wstępnie planowałem dłuższy wyjazd i realizację autorskiego projektu "Alpejskie Espresso" (przejście za jednym zamachem kilku słynnych grani). Niestety kolega zrezygnował kilka dni przed wyjazdem i musiałem postawić na jeden cel oraz znaleźć kompana do akcji. Na szczęście na Jacka zawsze można polegać - jeden telefon i sprawa załatwiona - jedziemy na jedną najpopularniejszych grani w Alpach, Stüdlgrat na Grossglockner (3798 m.)! Dołącza do nas klubowy kolega Roman, który planuje wejść na szczyt drogą normalną (moja relacja z 2012 TUTAJ).

Zdjęcia z wyjazdu na najwyższy szczyt Austrii - Grossglockner, (3798 m.) w towarzystwie Uli, Adama i Ryśka. Niestety z powodu załamania pogody na grani udało mi się dojść tylko na Kleinglockner - szedłem sam i bez liny i nie odważyłem się kontynuować na szczyt podczas burzy. Ula czekała na mnie na przełęczy Sattele. Chłopaki wyszli przed nami i to była dobra decyzja - zdążyli przed deszczem i zdobyli szczyt. Mimo to były to trzy przyjemnie spędzone dni w Alpach - przyjechaliśmy na spokojnie dzień wcześniej by powłóczyć się po okolicy i zostaliśmy też dzień dłużej by odpocząć.

Wyjeżdżając z Alp na Chorwację po drodze zdobywamy jeszcze jeden szczyt - leżący w masywie Granatspitzgruppe Rotenkogel (2762 metrów). Właściwie to wychodzimy częściowo bo do pokonania na nogach mamy tylko ostatni odcinek trasy prowadzący malowniczą granią - z Kals wyjeżdżamy kolejką pod Gorner, z którego na Rotenkogel idzie się około godziny. Dzięki temu "bonusowi" łapiemy jeszcze trochę wysokogórskiego powietrza oraz mamy piękny widok na Grossglocknera.

Kolejnego dnia pobytu w Alpach wybieramy się do doliny obok - Defereggental by zdobyć górujący nad nią Seespitze (3021 m.). Pogoda w końcu dopisuje - co prawda jest chłodno i momentami pochmurno ale nie pada. Dlatego też dzień jest bardzo udany a widoki bajeczne. Samo wejście na szczyt nie przedstawia prawie żadnych trudności - jedynie ostatni odcinek granią jest dość eksponowany.

Ambitniejsze plany hamuje nam pogoda, dlatego też wybieramy przyjemną wycieczkę wgłąb Umbaltal - malowniczą trasą prowadzącą do schroniska Clarahütte (2038 m). Stąd możemy podziwiać piękny szczyt na który chcieliśmy się wybrać - Rötspitze (3496 m).

Drugiego dnia pobytu w Dolinie Virgental od razu wybieramy się na najwyższy szczyt w okolicy, mierzący 3098 metrów Lasörling. Niestety pogoda psuje się na ostatnim odcinku jaki mamy do pokonania - ze schroniska na pik. Mimo tego nie rezygnujemy i trochę błądząc w chmurach docieramy na wierzchołek. Liczyliśmy na piękny widok na całą dolinę Virgen i nasz apartament w dole (z którego balkonu Lasörling widzimy), a mieliśmy klimat jak z horroru 😊. Bywa i tak - ważne, że cały dzień spędziliśmy wysoko w górach, a wisienką na torcie było zdobycie pięknego szczytu.

Przy okazji pobytu na nartach w Gastein zwiedzamy okolicę oraz wybieramy się na trekking zamkniętą drogą widokową Malta Hochalmstrasse - otwieramy zamknięte tunele, przedzieramy się przez zaspy i docieramy do zapory Kölnbreinspeicher.

Ostatni dzień pobytu w Alpach - wybieramy się na długi trekking do położonego w głębi doliny schroniska Kaunergrathütte (2817 metrów). Poprzedniego dnia Słońce dało nam ostro popalić, musimy więc zakrywać twarze niczym Arabowie 😊. Trasa jest piękna i dzika, na dodatek można spotkać lamy, które najpierw nie dają przejść a potem śledzą każdy krok i odprowadzają do schroniska! Kaunergrathütte to najwyżej położone schronisko w Pitztal, na dodatek tuż nad nim góruje Watzespitze - najwyższy szczyt grupy Kaunergrat (3533 metry).

W nocy mocno sypnęło, musimy więc odłożyć ambitne plany na bok i poszukać celu w zasięgu. Decydujemy się wyjechać kolejką do Rifflsee i stamtąd górami przejść do malowniczo położonego schroniska Taschachhaus. Niestety nie jest to dobra decyzja - jesteśmy po złej stronie rzeki, schodzimy więc stromymi zboczami by ją przekroczyć. No ale wraz ze wzrostem temperatury poziom wody znacznie się podnosi i w pewnym momencie zostajemy uwięzieni w jednej z zatok - rzeki nie przekroczymy, musimy więc wspinać się po kosówkach z powrotem na naszą ścieżkę. Sponiewierani i spaleni odbijającym od śniegu Słońcem musimy zejść z powrotem do naszej miejscowości.

Prognozy pogody nie są optymistyczne, dlatego też decydujemy się pozwiedzać okolicę. Zaczynamy od wąwozu Zammer Lochputz, a następnie wyjeżdżamy widokową drogą Kaunertal Gletscherstrasse na wysokość 2750 metrów i zaliczamy trekking po okolicy.

Na przywitanie z Pitztal wybieramy się pod lodowiec wieńczący dolinę i zdobywamy mierzący 2902 metrów Karleskopf. Mieliśmy jeszcze iść na Karleskogel (3107 m.) ale nie starczyło czasu. Po drodze odwiedzamy schronisko Braunschweiger Hütte. Piękne widoki towarzyszą nam cały dzień, wzrok przyciąga szczególnie majestatyczny Wildspitze, na który bardzo chciałem się wybrać w któryś z kolejnych dni - niestety załamanie pogody pokrzyżowało te plany.

Górujący nad Mayrhofen Ahornspitze (2973 m.) od pierwszego dnia przykuwał nasz wzrok, tym bardziej, że widzieliśmy go cały czas z naszego apartamentu. W końcu więc, ostatniego dnia pobytu w Zillertal, postanawiamy zdobyć ten szczyt. Wyjeżdżamy kolejką do Ahornhütte, skąd ruszamy w kierunku naszego celu. Na grani szczytowej dopadają nas gęste chmury i mocno wieje, dlatego też szybko "odklepujemy" wierzchołek i uciekamy z powrotem do doliny - tutaj jest dużo lepiej więc wybieramy dłuższą drogę zejściową (2300 metrów przewyższenia) i niespiesznie schodzimy z powrotem do miasta.

Tego dnia planujemy zdobyć mierzący 3231 metrów Hoher Riffler. Wyjeżdżamy samochodem nad zaporę na jeziorze Schlegeisspeicher i podchodzimy do schroniska Friesenberghaus. Stąd ruszamy dalej i wychodzimy na Peterskopfl (2679 m.).  Niestety mamy za mało czasu by iść dalej, dlatego też tą samą drogą wracamy nad zaporę.