Korzystając z kończącego się przedsezonowego okna pogodowego po tygodniu wracam na Osterwę. Tym razem namawiam Dominika na nieco bardziej przygodowe drogi niż tutejsze klasyki - Tatarkę (VII+) na położonej na uboczu ścianie Skrajnej i Šibenicę (VII+) na Galerii. Obie zostały odkurzone w ostatnich latach dzięki niestrudzonemu Rado Staruchowi, który wyposażył je w stanowiska, dorzucił warianty i dobił spity. Pierwsza propozycja jest raczej dla koneserów – ładnego wspinania jest niewiele, kluczowy odcinek wymagający, a reszta drogi mocno porośnięta. Šibenica z nowymi prostowaniami jest już dużo lepsza i warta polecenia, aczkolwiek nie należy do kategorii dróg przystępnych jak na pół-sportową linię w tych trudnościach.

Wyjątkowo ciepła pierwsza niedziela kwietnia skusiła by wybrać się na przedpremierowe letnie wspinanie w Tatrach. Zima zapewne nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, wysoko w górach jest mnóstwo śniegu, nisko położona Osterwa to jednak jedno z miejsc gdzie przy dobrej pogodzie działać można już wczesną wiosną. Zaczynamy od wilgotnych miejscami północnych ścian Zadniej Osterwy, gdzie robimy dwie kolejne z kilku "pół-sportowych" dróg wytyczonych w ostatnich latach – Junovą (VI) oraz Marcovą/Valentinę (VI+). Po południu przenosimy się na aż nazbyt gorącą Galerię – po mojej nieudanej próbie na czymś trudniejszym dzień kończymy kursowym klasykiem, którego Ania nie miała jeszcze na koncie - Pavlín-Kráčalík (V+).

Po powrocie z Sycylii ciężko z powrotem przestawić się na tryb zimowy, gdy jednak w Tatrach nadchodzi słoneczna (choć mroźna i wietrzna) sobota nie ma co szukać dalszych wymówek 😉. Niezbyt sprzyjające warunki powodują, że porzucamy plan by działać wysoko i wybieramy się na Galerię Szatana, której mimo planów nie udało się jeszcze nigdy odwiedzić. Północno-wschodnia zerwa oferuje ponad 20 dróg, a nowych cały czas przybywa – dominują linie średnio-trudne, choć nie brakuje i ekstremów jak Fyzioklinik (M11), Magická linia (M8+) czy słynna Popradská strecha (M9). Obok tej ostatniej biegnie stara Popradská cesta (oryg. M6-) o potwierdzonej zimowej urodzie - to właśnie ją bierzemy na celownik przy okazji pierwszej wizyty.

W pochmurną i wietrzną sobotę wybieramy się z Dominikiem na Galerię Osterwy, gdzie udaje dorzucić się do kolekcji dwie kolejne ósemkowe linie – nie zaliczane do grona najpopularniejszych na ścianie, ale warte uwagi. Zaczynamy od Gulivera (VIII-), gdzie szczególnie ciekawy jest cały drugi wyciąg oraz efektowne wyjście z dachu na ostatnim. Po południu z powodu słabych warunków i dokuczającej kontuzji odpuszczamy główny cel i robimy Elinę (VIII). Tutaj poza mocnym bulderem na starcie czekają m.in. ładna tradowa rysa oraz techniczna płyta - jest krótko ale intensywnie.

Niespotykanie jak na ten sezon pogodny weekend następujący po kilku dniach bez opadów przyczynił się do prawdziwego oblężenia tatrzańskich ścian. W końcu podziałać można było również na północnych wystawach, stąd decyzja by wybrać się na rzadko suchą Galerię Gankową. Postanawiamy więc w sobotę powspinać się w Złomiskach by kolejnego dnia rano przejść do położonej tuż obok Doliny Ciężkiej. Spośród kilku potencjalnych celów wybór pada na zachodnią ścianę Szarpanej Turni, gdzie od dawna na oku mam dwie nieczęsto powtarzane, ale naprawdę piękne i godne polecenia linie – Strechę (VII+) oraz Sedem životov (VIII).

Po sobotniej rozgrzewce na Galerii Osterwy (Slepá ulička) następnego dnia wybieramy się na Wołową by zmierzyć się z dwoma historycznymi liniami zaliczanymi do grona tatrzańskich klasyków. Ania planuje prowadzenie Eštoka, ja powrót na Orolína – w zeszłym roku z powodu warunków i późnej pory wycofaliśmy się z Szymonem spod trudności. Pierwsza droga jest jedną z najlepszych i najpopularniejszych na ścianie (pisałem już o niej TUTAJ), druga choć piękna jest znacznie poważniejsza i rzadziej powtarzana.

Mając w planach wspinanie na Wołowej w niedzielę, nad Popradzkim Stawem pojawiamy się dzień wcześniej by rozruszać się na Galerii Osterwy. Wybór pada na jedną ze sportowych „ósemek”, której brakuje mi do prawie już kompletnej kolekcji. Slepá ulička (VIII-) nie jest może tak piękna jak Oceľová niť czy Správny čas, z Carpe Diem może już jednak urodą konkurować. Do przejścia są trzy dość równe wyciągi z pełną asekuracją i jeden tradowy - wyraźnie łatwiejszy i pokrywający się z historyczną drogą Drlík-Stejskal.

Drugiego dnia obozu przypadają urodziny Ani, które chętnie spędziłaby w ścianie na jakieś przyjemnej drodze - rekomendowana mi już przez kilka osób Tupa Fiesta (M4+) na pobliskiej Tępej wydaje się idealna. By uszczęśliwić (takie było założenie) jeszcze jedną osobę do zespołu dobieramy kolegę Krzyśka, który generalnie porzucił zimowe wspinanie 😊. Nie zraża nas zapowiadane na wieczór załamanie pogody – wyjście z tej części ściany jest łatwe, jak się później okaże gorzej będzie jednak z odnalezieniem w zamieci Przełęczy Stwolskiej (na której byłem dzień wcześniej po zejściu z Filara Pośredniej Kończystej!)...

Zachodni Filar położonej w obrębie Pośredniej Kończystej Dziurawej Turniczki (słow. Kahulská vežička) to jedna z dłuższych i piękniejszych zimowych linii w okolicy Doliny Złomisk. Gdy więc pierwszego dnia klubowego obozu nad Popradzkim Stawem okazuje się, że warunki nie pozwolą zrealizować głównego planu, nad celem zastępczym nie zastanawiamy się długo. Na drodze jest sporo łatwego terenu i kilka ciekawych wspinaczkowych odcinków – latem kluczowe fragmenty mają V lub VI (prostowaniem), zimą są inne warianty. My postanawiamy powtórzyć ten opisany przez Artura Paszczaka (VI+), co finalnie w 100% udaje się tylko drugiemu zespołowi.

Kilka dni po powrocie ze wspinania w słonecznej Hiszpanii czas się przestawić i wrócić w zimowe Tatry. Po rozważeniu potencjalnych celów pada na Tępą – dobra na rozruch, dodatkowo sporo linii przystępnych również po świeżym opadzie śniegu. Skuszeni starym artykułem z A/Zero autorstwa Artura Paszczaka wybieramy wariant drogi Tivadara na tzw. Węgierskim Filarze. Sugerując się opisem liczymy na kilka ciekawych wyciągów do M5/M6 w dolnej części, po których czeka kilkaset metrów łatwego terenu – czyli opcja rozwspin + rozchodzenie. Dziwi nas tylko słowackie topo, na którym trudności zaznaczone są tylko na pierwszym wyciągu. Już pod drogą widać, że coś się nie zgadza – mimo to postanawiamy trzymać się planu.

Po kilku trudniejszych drogach na niskich ścianach, tym razem wraz z Anią i Pawłem wybieram się na dłuższą wycieczkę, podczas której robimy dwie ładne i przystępne, ale rzadko powtarzane drogi - Veličkov kút (VI) na południowo-zachodniej ścianie Małego Siarkana (słow. Dračia hlava Malá) i Motykę (V) na zachodniej ścianie Szarpanych Turni. Zaczynamy od Dolinki Smoczej i po przejściu pierwszej części łańcuchówki idziemy Siarkańską Granią (słow. Dračí hrebeň) do Siarkańskiej Przełęczy, skąd docieramy pod drugą drogę. Dzień kończymy na Wielkej Szarpanej Turni – finalnie z samochodu do samochodu spory kawałek ale widoki z pięknych szczytów i grani oraz spotkanie z historią wynagrodziły niedogodności z tym związane!

Mocne marcowe Słońce i trzymający w Tatrach mróz sprawiają, że na niektórych wystawach robią się świetne warunki na śnieżno-lodowe alpiniady. Jedną z ładniejszych wspinaczek o tym charakterze jest Motyka na wschodniej ścianie Wysokiej – z przyjemnością wracam więc na tą drogę, tym bardziej iż kilka lat temu robiłem ją w takich sobie warunkach (RELACJA). I tak dzień po rozpoczęciu sezonu letniego w skałach (odwiedzamy sektor Machnato w Dolinie Demianowskiej) ruszamy z parkingu w kierunku Doliny Rumanowej. W nasze ślady postanawia iść jeszcze kilku znajomych, tak więc mój pomysł by zabrać na tą piękną drogę Anię zamienia się w 7-osobową klubową ekspedycję 😉.

Na rozpoczęcie sezonu zimowego w Tatrach wybieramy krótką, niedawno (2020) wytyczoną linię na Osterwie – Novembrovą (M6). Warunki śniegowe są kiepskie – po pierwszych opadach nie było jeszcze odwilży, luźny śnieg zalega w depresjach i na połogich płytach. Nasza droga zlokalizowana jest w górnej części północno-zachodniej ściany, po przekopaniu się z Cmentarza pod Galerię podchodzimy więc jeszcze dość sporo żlebem. Do pokonania mamy cztery wyciągi, najtrudniejsze fragmenty posiadają stałą asekurację, stanowiska są gotowe – coś w sam raz na komfortowy rozwspin i/lub brak warunków na dużych ścianach. Dodatkowo ze szczytu turni, na której kończymy wspinanie roztaczają się piękne widoki, m.in. na Grań Baszt czy Wysoką.

Weekend nad Popradzkim Stawem – mimo wcześniejszych dobrych prognoz pogoda nie pozwala niestety na realizację planów. W sobotę jest pochmurnie i zimno, kierujemy się pod Galerię Osterwy – tutaj udaje zrobić się jedynie krótką Haninę (VII+) z końcówką Foxuv sen (VII-). Niedziela wita nas piękną pogodą, gdy jednak rozgrzewamy się na znanej mi już drodze Plška (VI-) na Szarpanej, pojawiają się chmury i mocny wiatr. Temperatura odczuwalna spada poniżej zera i choć drogę kończymy, o działaniu na zachodniej ścianie możemy zapomnieć. Czując niedosyt zbiegamy do Plesa i podchodzimy pod Osterwę. Próbujemy Stredom steny (VI+) – niestety zaliczam odwrót spod trudności na kluczowym wyciągu, który jest kompletnie zarośnięty.

Po alpejskich wojażach czas na powrót w tatrzański granit. Pierwsza niedziela września zapowiada się chłodno, prognozowane kilka godzin Słońca daje jednak szansę by podziałać na południowej wystawie. Swoje kroki kierujemy pod Wołową, gdzie na celownik obieramy dwie linie – nowoczesną Medzi Legendami (VIII-) oraz historyczną Kývala-Orolín-Zeitler (VII). Finalnie udaje zrobić się tylko pierwszą z nich – niska temperatura i gęste chmury oraz popołudniowy spadek spręża powodują, że na Orolinie wycofujemy się spod trudności (wracam rok później z Anią - OPIS).

Powrót na Osterwę po tygodniu, tym razem w trójkowym, męskim zespole – na celownik obieramy dwa sportowe klasyki. Poranna wilgoć i niepewna pogoda powodują, że zaczynamy od drogi krótszej – biegnącej blisko północno-wschodniego kantu ściany Shangri La (VIII). Wizytówką drogi i jednym z ładniejszych odcinków w całym rejonie jest lekko przewieszona, choć dobrze urzeźbiona płyta na drugim wyciągu. Po południu warunki robią się bardzo dobre (choć kilka razy straszy opadem), czas więc na danie główne – Správny čas (VIII). Jest to jedna z najczęściej powtarzanych ósemkowych dróg na ścianie i nie ma się co dziwić – jej uroda, trzymające trudności i spora różnorodność powodują, że wspinanie daje mnóstwo satysfakcji.

Długi weekend spędzamy w Rudawach, gdy jednak trzeciego dnia wspinania okazuje się, że w Tatrach jest szansa na okno pogodowe – bez wahania postanawiamy przenieść się 500 kilometrów by rozpocząć w nich wreszcie sezon letni. Wysoko w górach nadal mnóstwo śniegu, jest jednak miejsce w którym bez problemu można wspinać się nawet wczesną wiosną – Galeria Osterwy. Po wieczornej ulewie skała z rana jest lekko wilgotna, z każdą minutą jest jednak coraz lepiej, a gdy Słońce pojawia się na ścianie – warunki robią się idealne. Zaczynamy od tradowego mega-klasyka, drogi tria Dieška-Halás-Marek (VII-), na którą wracam po kilku latach (RELACJA). Na drugi cel obieramy sportową Carpe Diem (VIII-), która mimo iż powstała całkiem niedawno (2015) – już zyskała miano jednej z najładniejszych linii na ścianie.

Zmierzając do Popradzkiego Stawu mój wzrok często przykuwało imponujące zacięcie biegnące pod okapami środkowej turni Galerii Osterwy. Jest to ostatni wyciąg linii Trojkráľové limby (VII) - jednej z najciekawszych tradowych propozycji na ścianie. Mimo skałkowego charakteru Osterwy, akurat na tej linii autorstwa słynnego Páleníčka możemy "poczuć" górski klimat wspinania. Zaledwie kilkanaście metrów obok prowadzi z kolei, sugerując się opisem, „jedna z najlepszych nowoczesnych dróg w Tatrach” - Oceľová niť (Haľkova cesta, VIII). Każda droga z osobna jest więc bez wątpienia warta zrobienia, a przejście obu pod rząd to pomysł na świetną kombinacją historyczno-sportową.

Czerwiec w Tatrach w tym roku nie rozpieszcza - często pada, a gdy już robi się słonecznie, nadal jest burzowo, należy też liczyć się duża wilgotnością. W sobotę meldujemy się pod Galerią Osterwy z zamiarem zrobienia dwóch ładnych dróg, niestety po nocnej ulewie ściana jest pokryta zaciekami, które nie znikną z kluczowych miejsc aż do późnego popołudnia. AliNinę (VI+) wspominam miło z poprzedniego przejścia (RELACJA), mokrawy jest tylko pierwszy wyciąg, opcja wydaje się więc rozsądna. Dodatkowo będzie okazja do sprawdzenia ruchów na Shangri La. Prognozy na niedzielę zmieniają się na lepsze, postanawiamy więc wybrać się wyżej - pod Mały Lodowy i Ostry, co finalnie okazuje się chybionym pomysłem - jak wiadomo pogoda za nic ma ludzkie plany 😉.

Krótka ale ciekawa propozycja gdy są za słabe warunki na dłuższe drogi lub mamy mało czasu. Tak też było w pierwszy dzień kalendarzowej zimy gdy zjawiliśmy się pod Tępą - po podejściu pod planowaną drogę zdecydowaliśmy, że plany trzeba zweryfikować. Słaby śnieg, miękkie trawy i podmuchy wiatru to jedno, bardziej martwił nas jednak poranny opad, po którym płyty oblepił mokry śnieg i który mocno nas opóźnił. Dlatego też decyzja by przetawersować pod prawą część ściany i zrobić "cokolwiek" - na taką właśnie okoliczność 4-wyciągowy Banan Extra jest idealny.

Wyczekiwany długi weekend w końcu nadszedł, niestety nie z taką pogodą, która pozwoliłaby zrealizować bardziej ambitne plany w Tatrach. W czwartek nie za bardzo da się działać nawet w skałach, jedziemy więc na panel do Żyliny i zostajemy na noc w Rajeckich Teplicach, by w piątkowy poranek wspinać się na skałach w Porubce. Już po południu przenosimy się nad Popradzki Staw - po rozważeniu dziesiątek opcji postanawiamy w końcu spróbować zdziałać „cokolwiek”. Jak się okaże cud nie nastąpił i mimo naszego uporu, chmury nie zechciały aż do niedzieli odczepić się od wszystkich wyżej położonych ścian. Pozostała więc Galeria Osterwy. Ale po kolei…

Obecnej wiosny długo czekać trzeba było na poprawę warunków w górach, gdy w końcu chwila ta nadeszła, wybraliśmy się na słoneczną, południową stronę Tatr. Podejście pod Wołową Turnię do najkrótszych nie należy, mamy jednak pewność, że powspinamy się w suchej i litej skale. Gdy już docieramy pod ścianę, omawiamy plany, dzielimy się (jest nas 5 osób) i zaczynamy wspinanie. Do Ani i do mnie dołącza Szymon, który na drugą drogę związać ma się z Michałem, startującym właśnie ze swoją Anią w drogę Stanisławskiego. Nasza trójka zaczyna natomiast od Hviezdovej (VI+) - drogi z której wycofałem się w zeszłym roku podczas burzy.

Poprzedniego popołudnia przenieśliśmy się z Doliny Kieżmarskiej do Wielickiej, z zamiarem zimowego wejścia na Gerlach Filarem Stanisławskiego. Już jednak wieczorem w Domu Śląskim wiadomo było, że pogoda ponownie uniemożliwi realizację tego pomysłu. W niedzielę po zejściu na parking postanawiamy więc powspinać się letnio - podjeżdżamy kilka dolin dalej i ruszamy w kierunku Popradzkiego Plesa. Nie dochodzimy jednak nad Staw, tylko skręcamy w stronę Galerii Osterwy, pod którą meldujemy się o 14-tej. Prawie wszystkie drogi na ścianie są suche, jednak z powodu późnej pory rozważamy tylko te krótsze. I tak finalnie wybieramy obitą Drogę Autonovy (VI+), z której zeszłego lata wycofałem się z powodu deszczu.

Dzień po "spacerze" w Białej Wodzie tzn. przejściu Młynarzowego Żlebu z Anią, wracam w Tatry z Szymonem by zrobić jedną z dawno planowanych dróg - Motykę wyprowadzającą na Wyżnią Basztową Przełęcz pod Zadnią Basztą. Gdy zimą wchodzisz w rzadko powtarzaną i warunkową drogę, po której czeka Cię graniówka i zawiłe zejście, musisz się liczyć z tym, że gdy zrobi się ciemno, a pogoda się załamie, lekko nie będzie i albo czeka Cię kibel albo uda Ci się wydostać ze ściany i będziesz lekko sponiewierany 😊. Byliśmy na to gotowi.

Klubowa impreza na Zakończenie Sezonu Letniego odbyta, czas na sezon zimowy! Co prawda warun słabiutki, ale poziom napalenia za wysoki żeby nie pojechać 😊 Na rozgrzewkę w sobotę umawiam się z Kredytem w Krakowie i działamy na Zakrzówku. Jak zawsze na początku nie wiadomo co z dziabami zrobić, ale z każdą poprowadzoną drogą jest lepiej. W niedzielę ruszamy w trójkę (Jacek, Szymon, ja) pod Tępą, która jak wiadomo dobra jest na każdy warun. A że śniegu jest dużo i nie trzyma, wybieramy drytoolową drogę Banan Ekstra. Niestety na miejscu okazuje się, że chętnych jest więcej, szukamy więc alternatywy. Przekopujemy ślad pod ścianą i w końcu postanawiamy dla rozwspinu pozwiedzać Żebro Puškáša.

Z Krzyśkiem byliśmy umówieni na Grań Żabiego Konia, coś w sam raz na dojście do siebie po sobotniej imprezie obozowej 😉. Oczywiście w prognozach ponownie deszcz, większość klubowiczów wybiera więc pobliską Galerię Osterwy. Przez chwilę również się nad tym zastanawiamy, ale przesiedziałem tam wczoraj cały dzień, a Krzysiek chciał iść w góry – postanawiamy więc trzymać się planu. Po męczącym dziś podejściu docieramy nad Żabie Stawy i stwierdzamy, że Koń nie ma najmniejszego sensu – cała grań utonęła bowiem w ciężkich chmurach. W zamian proponuję Wołową i któryś z łatwych klasyków, Stanisławskiego (V) lub Štáflovkę (V) - Krzysiek nie był na żadnej z tych dróg, ja robiłem obie w 2015 – relacja TUTAJ.

Większość obozowiczów po wczorajszej zlewie nie planowało dziś wspinania, w związku z czym impreza mocno się przeciągnęła i rano na śniadaniu było dość ponuro 😉. Ja jestem chętny do działania, co prawda o dużej ścianie można zapomnieć (bo oczywiście ma padać) ale już taka nieodległa Galeria Osterwy wydaje się rozsądnym pomysłem. Podłączam się pod Jarka i Patryka i w towarzystwie drugiego zespołu, ruszamy pod ścianę. Jasno sprecyzowanych celów nie mamy - najpierw trzeba zobaczyć co jest suche i spróbować oszacować co daje szanse na powodzenie przy nieuniknionym deszczu.

Tegoroczny obóz tatrzański KW BB, zorganizowany nad Popradzkim Stawem, był dla wielu sprawdzianem charakteru - upłynął pod znakiem upartych prób urobienia kolejnych metrów na okolicznych ścianach. Jak ostatnio często się zdarza, pogoda ma nasze plany w poważaniu i zmusza do poszukiwania czegokolwiek nadającego się do wspinania 😉. Na szczęście pierwszego dnia udało się na Wołowej zrobić planowany mega-klasyk jakim jest droga Eštok-Janiga (VI+/VII-) i zanim ze ściany wygoniła nas burza, dwa wyciągi innej ładnej drogi - Hviezdvodej (VI+, całość zrobiłem rok później - relacja TUTAJ). A na Eštoka wróciłem w 2023 roku - RELACJA.

Zaczynamy letni sezon taternicki - jeszcze w sobotę byłem na Jurze, jednak po otrzymaniu kilku informacji o dobrym warunie w Tatrach, zmieniam plany i umawiam się z Grześkiem na akcję w górach. Rano pojawiamy się nad Popradzkim Stawem i ruszamy wgłąb Doliny Złomisk. Mamy pewność, że południowo-wschodnia wystawa Szarpanych Turni będzie sucha, decydujemy się więc na kolejnego klasyka z listy - drogę Puškáša (VI+). Ponieważ ściana nie jest wysoka, mamy też nadzieję, że uda nam się spróbować zrobić jeszcze jedną drogę - prowadzące płytami Magické oko (VII).

Zima w Tatrach już w pełni, impreza na Zakończenie Sezonu KW zaliczona tydzień temu, sprzęt uzupełniony i przygotowany - czas zacząć taternicki sezon zimowy! Ponieważ Jacek ma już dwie drogi za sobą, od razu wybieramy się na coś trudniejszego ale i nie za długiego czy bardzo oddalonego (bo warunki po kilkudniowych opadach ograniczają wybór) - drogę Tupa Blada (M6-) na Tępej. Poranek nad Popradzkim Stawem wita nas konkretnym mrozem, na dodatek Dolina Złomisk nie jest przetarta, zaczynamy więc od torowania pod ścianę. Na szczęście miejscami śnieg jest zmrożony, więc idzie w miarę szybko.

Tym razem prognozy nie są zbyt optymistyczne, dlatego też stawiamy na odległą zaledwie o godzinę marszu z parkingu Galerię Osterwy. Ściana ma bardziej charakter „skałkowy” niż górski, ale ciekawych dróg na niej sporo. Jest zimno i zanosi się na deszcz, dlatego od razu wchodzimy w nasz główny cel, drogę Dieška-Halás-Marek(VII-). Pierwsze dwa wyciągi to dobra rozgrzewka - najpierw łatwiejsze zacięcia, potem bardziej sprężny komin. Czwarty z kolei to wizytówka ściany i prawdziwa perełka! Pod kluczowym wyciągiem zmieniam Jacka i wchodzę w słynne zacięcie, które faktycznie oferuje piękne wspinanie. Po kilku minutach walki oraz poprawieniu ułożenia na ostatnim trudnym metrze (jeden zły ruch i OS z głowy, do powtórki), wchodzę w łatwiejszy teren. Ściągam chłopaków i szybko pędzę do ostatniego stanowiska bo zaczyna padać.

W sobotę pogoda się załamała więc bardzo „lajtowo” przeszliśmy się na turach pod Przełęcz Siarkańską by rozruszać trochę kości. Wieczorem najpierw świętowaliśmy historyczne zwycięstwo polaków w skokach (nie ma to jak pokój z TV w górach 😊), następnie przy zajęciach sportowych (ping-pong i bilard) oddaliśmy się zabawie do późnych godzin nocnych :) W planach na niedzielę było jeszcze wspinanie na Tępej ale dziwnym trafem nie mogłem znaleźć ani jednego chętnego na ostre działanie tego dnia 😉. Dlatego też w ostatni dzień obozu i mojego pobytu na Popradzkim Stawem postanowiliśmy z Krzyśkiem wybrać się na nartach pod Osterwę, a następnie wspiąć się na Igłę.

W piątek na obozie na szczęście pogoda dopisuje – od rana jest piękne błękitne niebo, toteż z radością zmierzamy do Doliny Rumanowej, pod wschodnią ścianę Wysokiej. Do naszego zespołu (ja + Krzysiek) dołącza jeszcze Mariusz, chętny do zmierzenia się z Drogą Motyki. Przed nami ruszają Kućka z Jurasem i to oni pierwsi meldują się pod ścianą, a na miejscu okazuje się, że w drogę wszedł już jeden zespół.

Mimo wczorajszych opadów i mocnego wiatru podejmujemy próbę dostania się pod wschodnią ścianę Rysów – w planach droga Hurtik-Kulhavy. Ponieważ Mariusz idzie z buta, dla towarzystwa dołącza do nas na nartach Rafał – jeżeli zmienią się plany, będę miał partnera do zjazdów. Niestety im wyżej, tym gorzej, a kulminacja następuje na Wadze – wiatr silnie nami poniewiera a spojrzenie w dół do Doliny Ciężkiej obdziera nas z marzeń – stroma góra stoku jest mocno zabita śniegiem.

Środa niestety wita nas opadem śniegu i mocnym wiatrem – nici z planów na wspinanie. Zabieram więc tury i postanawiam podejść do Szatanie Dolinki by obejrzeć drogę planowaną na weekend – Motykę na Wyżnią Basztową Przełęcz. Niestety droga jest w stanie nie dającym szans na przejście. Podchodzę dalej pod Hińczowe Stawy jednak dalsze opady i wiatr odbierają mi ochotę na zapędzanie się wyżej.

Drugiego dnia obozu wybieramy się pod Tępą – Mariusz debiutuje w tatrzańskim mikście. Początkowo planujemy robić drogę Tupa Fiesta, jednak z powodu przewalających się chmur i niejasnego startu, decydujemy się wejść w jedno z żeber w centralnej części ściany. Początkowo jestem przekonany, że weszliśmy w Puškáša, jednak gdy na chwilę chmury się rozrzedzają - okazuje się, że jest inaczej.

W głowie szumi, pić się chce, wstawać zaś nie bardzo. No tak – pierwszy stycznia :) Uli na żadne wyjście dziś nie namówię, zjadam więc porządne schroniskowe śniadanie i po ślamazarnym ogarnięciu siebie i sprzętu ruszam do kolejnej Doliny – Hińczowej. Docieram do niej przez Dolinkę Szatanią – w niej ślady po których zmierzam urywają się, zakładam więc nowe ;)

W ostatni dzień Starego Roku wyruszamy w głąb Doliny Mięguszowieckiej. Przed podejściem na Żabie Stawy Ula rezygnuje – wczorajsza tura dała się jej we znaki, przeziębienie też robi swoje. Włączam więc wyższy bieg i postanawiam obrać za cel Rysy :)

Podobnie jak w zeszłym roku razem z Ulą kończymy Stary i rozpoczynamy Nowy Rok w schronisku przy Popradzkim Plesie. Ponieważ dosypało sporo śniegu zabieramy narty z zamiarem podziałania w okolicy. Plan zakładał również wspinanie ale nikt z potencjalnych partnerów wspinaczkowych w końcu nie dojechał i pozostało mi podglądać jak na Tępej i Osterwie działają inne zespoły.

Tym razem na celownik obieramy piękny klasyk na Wołowej Turni. Pod ścianą stawiamy się w trójkę, szybko dogadujemy szczegóły akcji i zaczynamy działać. Mimo pięknej pogody na ścianie działa jeszcze tylko jeden zespół, możemy więc w ciszy delektować się urodą drogi Puškáša (VI+). Pierwsze wyciągi kluczące po filarze przypadają mi, piękny wyciąg po płytach Ryśkowi, a odcinek kluczowy Jackowi - to w końcu on namówił nas na tą linię 😉. Kolega stanął na wysokości zadania i z wymagającą rysą oraz dwoma okapikami poradził sobie bardzo ładnie, lepiej niż my mając linę z góry. Wspinanie zamykamy w dobrym czasie - mija około 2,5 godziny gdy melduję się przy łańcuchu zjazdowym nad Kominem Puškáša. Podsumowując – świetna pogoda, sprawna akcja i kolejna piękna linia na koncie!

Po odchorowaniu pierwszego dnia Nowego Roku ruszamy przespacerować się na Rysy. Mróz nadal trzyma, wiatru jednak brak więc jest przyjemnie, szczególnie jak wyjdzie się z cienia. Widoki, trzeci już dzień z rzędu, kapitalne – taka seria w Tatrach to naprawdę rzadkość :)

Rok 2016 postanawiamy z Ulą przywitać w Tatrach. Naszą bazą na 3 dni zostaje schronisko przy Popradzkim Plesie. Stary rok żegnamy wejściem na Wysoką, czyli jeden z najpiękniejszych szczytów naszych gór najwyższych. 

Drugi dzień weekendowego wspinania – tym razem udajemy się pod Szarpane Turnie z ambitnym planem zrobienia dwóch dróg – Plška (VI-) na ścianie południowo-wschodniej i Motyki na wystawie zachodniej. Niestety kilka spraw (czas rozpoczęcia wspinania, upał, zbliżająca się burza, trudności na pierwszej drodze) sprawia, że wcześniej kończymy działanie. Plšek to piękna droga trzymająca w napięciu począwszy od drugiego wyciągu - tarciowe płyty i rysy na palce na długo zostają w pamięci, podobnie jak niebanalny komin na ostatnim wyciągu 😉. Pozycja obowiązkowa! PS. Opis i więcej zdjęć w relacji z przejścia w 2021 - TUTAJ.

Upragnione rozpoczęcie letniego sezonu w Tatrach - weekend z bazą wypadową w schronisku przy Popradzkim Stawie. Pierwszego dnia działaliśmy na Wołowej Turni i mimo późnej godziny dotarcia pod ścianę zrobiliśmy dwa piątkowe klasyki - Stanisławskiego i Štáflovkę. Pierwsza droga prowadzi charakterystycznym kominem, po którym wyszukując słabości ściany kierujemy się w stronę grani. Druga linia ma bardziej płytowy charakter, ale jest conajmniej równie ciekawa. Obie oferują przyjemne wspinanie i bardzo dobrą asekurację.

Po ciężkiej akcji dzień wcześniej trudno się było zebrać, ale skoro już dotarłem do schroniska nad Popradzkim Stawem i partner (Krzysiek) w gotowości, nie wypada nie podjąć działania - na celowniku Żebro Gálfy'ego na Tępej. Droga to zimowy klasyk, na którym można się trochę pouczyć. Wybraliśmy kilka wariantów trudniejszych, które sądząc po śladach bardzo często obchodzone. Decydując się jednak na taki krok trzeba mieć zapas czasu, żeby później nie kończyć drogi po ciemku, jak zdarzyło się to nam. Po 6 wyciągach wspinania jest jeszcze mnóstwo drogi do przejścia na lotnej, z miejscami I-III. Nam udało nam się dotrzeć do grani tuż przed wieczornym załamaniem pogody.

Pomysł na wejście na Szatana Czerwonym Żlebem podpatrzyłem od kolegi Łukasz (Madnessa) prowadzącego blog Mountain Adventure. Zbieramy sporą ekipę i wcześnie rano podchodzimy do Mięguszowieckiej. Warunki w żlebie są bardzo dobre, dlatego rezygnujemy z asekurowania się. Grań jest już łatwa, a na zejściu jedyne trudne miejsce pokonujemy zjazdem. Szybka i sprawna akcja i kolejna piękna góra zdobyta - tym razem drogą "prawie wspinaczkową".

Zdjęcia z jesiennej wycieczki  z Ulą na Koprowy Wierch.

Kolejny szczyt do kolekcji Wielkiej Korony Tatr. Rysiek zabiera mnie w nocy prosto z imprezy więc muszę dobudzić się na podejściu :) Przez to też błądzimy początkowo w masywie Żłobistej i Rumanowego i musimy wykonać duży trawers by dostać się na właściwą drogę. Grań na szczyt pokonujemy szybko by zdążyć przed burzą, nie udaje się to jednak więc zmuszeni zostajemy schować się pod skałami niedaleko wierzchołka. Ulewa jest gwałtowna, na szczęście dość prędko mija i możemy zacząć zejście do Złomisk. Później ponownie robi się upalnie więc szybko wysychamy :)

Zaledwie 2 tygodnie po odwrocie spod Wysokiej (ulewa), wracamy dokończyć akcję. Tym razem zamiast Adama, Ryśkowi i mi towarzyszy Bartek. Pogoda jest zdecydowanie lepsza, śniegu również ubyło - dlatego też idzie nam bardzo sprawnie i bez problemów meldujemy się na obu wierzchołkach Królowej Tatr.

Zima dobiega końca, czas na kontynuację projektu WKT - chcemy tym razem zdobyć Wysoką. Odbieram Adama i Ryśka z Białki, gdzie spędzają Majówkę i jedziemy do Popradzkiego, skąd ruszamy wgłąb Doliny Mięguszowieckiej. Niestety podczas trawersu Ciężkiego Szczytu dopada nas burza, po której ulewa nie odpuszcza. Nie mamy więc innego wyjścia jak zaliczyć odwrót - schodzimy najpierw na Wagę, a następnie do samochodu.